Ελένη Πέτα – Παναγιώτης Μάργαρης: Ταξίδι στη Μεσόγειο μέσα στην καρδιά της Αθήνας!

Ο ολοκαίνουργιος αυτός χώρος θυμίζει έντονα θερινό σινεμά κι ήταν πραγματικά δροσερός, φιλικός και φιλόξενος μια τόσο ζεστή βραδιά, με τη θερμοκρασία να αγγίζει όλη την ημέρα τους 40 βαθμούς, μία μέρα ακριβώς πριν το θερινό ηλιοστάσιο. Τραπεζάκια των τεσσάρων ατόμων περιμένουν να δεχτούν μικρές παρέες, έτοιμες να απολαύσουν το ποτό, το κρασί, την μπύρα τους ακούγοντας όμορφα, αγαπημένα τραγούδια. Ενώ σε σερβίρουν ευγενικοί κι εξυπηρετικοί σερβιτόροι, αντί για ταινία, παρακολουθείς… συναυλία.

Duende: Mία λέξη, ισπανική, δίχως συγκεκριμένη ετυμολογία αλλά γνώριμη σαν έννοια. Όπως έλεγε κι ο Federico Garcia Lorca «Σε όλη την Ανδαλουσία όλοι μιλούν συνεχώς για duende και το αναγνωρίζουν με αλάνθαστο ένστικτο μόλις εμφανιστεί». Τα λεξικά αδυνατούν να ερμηνεύσουν την έννοια της. Η ίδια η λέξη πλημμυρίζει συναίσθημα, πάθος, φλόγα, συγκίνηση όταν εκφράζεται μέσα από τον χορό, την κίνηση, τη μουσική, το τραγούδι.

Αυτή είναι η πηγή έμπνευσης της δισκογραφικής πρότασης των δύο καλλιτεχνών, που έδωσε πνοή και υπόσταση στην παράστασή τους. Αυτό τον ήχο και τον ρυθμό μας προσκάλεσαν να γνωρίσουμε σ’ ένα μουσικό ταξίδι μαζί τους, Δευτέρα βράδυ.

Από τα πρώτα κιόλας ακόρντα ταξιδέψαμε μαζί τους σχεδόν σε όλα τα λιμάνια των χωρών που βρέχονται από τη Μεσόγειο. Ξεκινώντας από την Ανδαλουσία, συνεχίσαμε στην Πορτογαλία, για να περάσουμε (για λίγο) απέναντι ως την Αγγλία, γυρίζοντας (στα γρήγορα) πίσω στη Γαλλία και την Κάτω Ιταλία ενώ, φυσικά, κάναμε στάση και στην Ελλάδα. Όλα αυτά μέσα από ρυθμούς και μελωδίες γνώριμες, όμορφες, ταξιδιάρικες κι ατελείωτες… συναντήσεις. Τα τραγούδια συναντούσαν το ένα το άλλο, μπλέκονταν οι «δρόμοι» τους αρμονικά, σε πρωτόγνωρες διασταυρώσεις.

Σαν σκηνές από τις πιο αγαπημένες μας ταινίες οι καλλιτέχνες διάλεξαν και μας παρουσίασαν, με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια των Madredeus, Joan Baez, Astor Piazzolla, The Police, Amalia Rodrigues, The Kinks, Ishtar, Christophe, ενώ φυσικά ακούσαμε (και χαρήκαμε ξανά) παλιότερα τραγούδια της Ελένης καθώς και Μίκη Θεοδωράκη, Μάνο Χατζιδάκι, Θάνο Μικρούτσικο. Θαυμάσαμε το πόσο πολύ δένουν μεταξύ τους οι μελωδίες της Μεσογείου και πόσο το μυαλό ταξιδεύει μακριά με τη βοήθειά τους.

Από το “Every breath you take” μέχρι το “J’ oublie” κι από το “Amara me” της ταινίας «Έρωτας κι αναρχία», στο τραγούδι της θάλασσας “Cancao do amor” της Πορτογαλίας. Με «Λόγια της σιωπής» η «Αρετούσα» μας πήρε από το χέρι ως την «Μικρή Πατρίδα» για να καταλήξουμε στο «Δρόμοι Παλιοί» του Μίκη Θεοδωράκη «…και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανέναν κι ούτε κανένας με γνώριζε…», έτοιμοι πάλι για ταξίδι μέσα από την ποίηση του Νίκου Καββαδία και τις συνθέσεις του Θάνου Μικρούτσικου, που μυρίζουν θάλασσα!

Η κιθάρα πρωταγωνίστρια, ο ήχος άψογος, η δεξιοτεχνία του Π. Μάργαρη απίστευτη, η παρουσία της Ε. Πέτα έδινε τρυφερότητα, ευαισθησία και ζεστασιά στα τραγούδια.

Μπορεί να μη μας «απογείωσαν» όλα τα τραγούδια, άλλωστε το ταξίδι ήταν θαλασσινό με την αύρα να σου χαϊδεύει το πρόσωπο. Η φλόγα των μελωδιών, όμως, η έντασή τους και οι εναλλαγές τους μας έφτασαν… στα ουράνια!