Firewind: Φωτιά και Λαύρα στο Κύτταρο | Φωτορεπορτάζ

Μιλάμε συνεπώς για μια συναυλιακά υπολογίσιμη δύναμη, ένα κράμα έμπειρων μουσικών που βγήκαν στις 20 και στις 21 του Δεκέμβρη του 2012 στο Κύτταρο για να το σαρώσουν και αυτό πραγματικά έπραξαν με άνεση περισσή…

Τι είχαν οι Firewind στην φαρέτρα τους;

Πρώτα και κύρια ένα κοινό που θα τους ακολουθούσε και στην κόλαση: οι στίχοι ‘απαγγέλλονταν’ με τελετουργική ευλάβεια και οι μελωδίες τραγουδιόνταν χωρίς λάθη. Είχαν setlist φτιαγμένο για να ικανοποιήσει και τον πιο φετιχιστή οπαδό με τραγούδια από όλη τους την δισκογραφική πορεία, τα περισσότερα εκ των οποίων δεν έπαιζαν συχνά, αλλά φυσικά και τα πιο γνωστά τους που έπεφταν στα κατάλληλα σημεία (οι λίστες των δυο show στη Θεσσαλονίκη ως τέλειο teasing για το τι θα βλέπαμε). Είχαν στη φαρέτρα τους πάνω από 20 βέλη να ρίξουν κάθε φορά. Είχαν 5 μουσικούς σε τρομερή φόρμα, δεμένους σκηνικά, κινητικούς και με πολύ όρεξη. Είχαν μια μικρή σκηνή την οποία γέμιζαν με την παρουσία τους. Είχαν τον guitar hero Gus G, ως δεύτερο frontman. Και τέλος είχαν το τέλος του κόσμου να τους πλησιάζει (21/12 καπούτ κατά την προφητεία των Μάγιας) και έπαιξαν έτσι ακριβώς: σα να μην υπήρχε αύριο…

20/12/2012

Η πρώτη μέρα ξεκίνησε με ένα Κύτταρο κατάμεστο, παρά την απεργία του μετρό που έκανε τις μετακινήσεις –την επιστροφή κυρίως- πιο δύσκολες. Ο οπαδός των Firewind είχε από νωρίς μπει με το διήμερο εισιτήριο στη τσέπη και φώναζε κάθε τόσο το όνομα της μπάντας ακόμα και μιάμιση ώρα πριν το εισαγωγικό του ‘Arc of Lies’.

Στις 10 το βράδυ ακούγονται οι πρώτες νότες του εισαγωγικού τραγουδιού, όταν το συγκρότημα βγαίνει επικρατεί το χάος: τα σπρωξίματα στις πρώτες σειρές δεν έχουν τελειωμό και στο πρώτο riff όλο το club πάλλεται, μια κατάσταση που θα διαρκούσε όλη νύχτα (και την επόμενη) με μικρά διαλειμματάκια σε πιο mid tempo ή cult συνθέσεις.

Σε κάθε σόλο του Gus G το κοινό βαρούσε προσοχή, αρκετοί υποκλίνονταν (κυριολεκτικά!) και φυσικά το “Fire and the Fury” και το επακόλουθο σόλο ήταν η κορυφαία στιγμή της βραδιάς.

Ο Apollo Papathansio στις φωνητικές του υποχρεώσεις έκανε μια μικρή ‘κοιλιά’ προς το τέλος της εμφάνισης, λίγο εξ’ αιτίας του ήχου (κιθάρα πολύ ψηλά) που δεν του επέτρεπε να ακουστεί όπως έπρεπε και λίγο για να κρατήσει δυνάμεις για τον δεύτερο γύρο της επόμενης μέρας. Όμως, η ερμηνεία του σε τραγούδια σαν το “Angels forgive me” ή το “My Loneliness” ήταν μοναδική. Βέβαια, ως frontman ήταν σε άριστη φόρμα περνώντας στο κοινό το μικρόφωνο πολύ συχνά, αν και η κάπως περίεργη προφορά του στα ελληνικά τον έκανε να μην πολυμιλάει ανάμεσα στα τραγούδια.

O Bob Katsionis πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς στην αριστερή γωνία της σκηνής ανάμεσα στα πλήκτρα και τη ρυθμική κιθάρα. Ο ήχος τον αδίκησε κάπως, αλλά ήταν αρκούντως κινητικός και άψογος στις υποχρεώσεις του.

Το ρυθμικό δίδυμο των Πέτρο Χριστοδουλίδη και Johan Nuñez σε μπάσο και τύμπανα ήταν οι σιωπηλοί ήρωες της βραδιάς: αλάνθαστοι, άφηναν χώρο στους άλλους τρεις να πρωταγωνιστήσουν αν και κάπως αδικημένοι και αυτοί από τον ήχο. Σε σημεία, τα πιατίνια έβγαζαν ένα πολύ εκνευριστικό ήχο κάθε φορά που χρησιμοποιούνταν.

1. The Ark Of Lies

2. Till The End Of Time

3. Few Against Many

4. Cold as Ice

5. Brother’s Keeper

6. Warrior

7. The Fire and the Fury

8. Σόλο του Gus G.

9. Escape From Tomorrow

10. Deliverance

11. Σόλο στα πλήκτρα του Bob Katsionis

12. Angels Forgive Me

13. Waiting Still

14. Firewind Raging

15. My Loneliness

16. Mercenary Man

17. Glorious

18. Tyranny

Encore:

19. Into the Fire

20. Breaking the Silence (με την Μάχη από τους Visions of Atlantis)

21. Breaking the law (Διασκευή από Judas Priest)

22. Falling To Pieces

21/12/2012

Το συγκρότημα αφήνει το κοινό με τον εγκέφαλο στο χέρι όταν για εισαγωγικό τραγούδι επιλέγει το “Gangnam style”, άλλοι χόρεψαν, άλλοι γέλασαν, άλλοι κούνησαν ειρωνικά το κεφάλι και άλλοι αδιαφόρησαν μέχρι να σκάσει το “Head up high”, και να κάνει το κύτταρο αυτό που ήταν την προηγούμενη μέρα: ένα ριγκ, με τα σπρωξίδια να έχουν την τιμητική τους, οι στίχοι τραγουδιόνταν ευλαβικά και με τη μπάντα να έχει το πόδι της στο γκάζι και να αρνείται να το αφήσει μέχρι το τέλος.

Ό,τι είπαμε για τον Gus G παραπάνω ισχύει και εδώ. Η παρουσία του δεν έχει παρά να χαρακτηριστεί ‘ηγεμονική’, ίσως και ‘ηγετική’ γιατί κάθε του κίνηση παρακολουθούταν στενά, κάθε του νότα παρατηρούταν προσεκτικά και σε κάθε τεχνικό σημείο η αντίδραση ήταν ανάλογη σκοραρίσματος σε τελικό. Φυσικά, και σήμερα η κιθάρα ήταν ελαφρώς πιο δυνατά και ακουγόταν υπέρ πάντων και προ πάντων.

Η δεύτερη μέρα ήταν αυτή που θα τίμονταν κατά κύριο λόγο τα πιο γρήγορα τραγούδια του συγκροτήματος (κατά κύριο λόγο από τις κυκλοφορίες πριν το “Allegiance”). Το κοινό όπως και την πρώτη μέρα δημιούργησε πανικό και έδωσε στην μπάντα διάθεση και δύναμη να τα δώσει όλα. Όπως είθισται σε ανάλογες περιπτώσεις, η τελευταία στάση της περιοδείας φαντάζει σε κάθε συγκρότημα σαν την τελευταία μέρα στο σχολείο και παραδοσιακά είναι από τις κορυφαίες της συναυλίες, χωρίς όμως να έχει μεγάλη διαφορά από την χτεσινοβραδινή ‘επέλαση’.

Πάνω κάτω τα μέλη κινήθηκαν στα ίδια επίπεδα με την Πέμπτη, αλλά σήμερα ξεχώρισε ο Apollo Papathanasio, εξ’αιτίας της φωνής του η οποία αυτή τη φορά ακουγόταν καθαρά και ξεχώριζε το χαρακτηριστικό της γρέζι, άσε που δεν κράτησε δυνάμεις για την επομένη αλλά τα έδωσε όλα.

1. Head Up High

2. Wall of Sound

3. Allegiance

4. Destination Forever

5. Few Against Many

6. I Will Fight Alone

7. Kill to Live

8. The Departure + Heading For the Dawn

9. Losing My Mind

10. World on Fire

11. Guitar Solo (Gus G.)

12. Long Gone Tomorrow

13. Piano Solo (Bob Katsionis)

14. Edge of a Dream

15. Mercenary Man

16. SKG

17. Insanity

18. I Am The Anger

19. Between Heaven and Hell

Encore:

20. Steal Them Blind

21. Breaking the Silence

22. Maniac (Michael Sembello cover)

23. Falling To Pieces

Παρά τα όποια προβλήματα και ατέλειες η μπάντα σε κέρδισε με την άνεσή της επάνω στο σανίδι. Η επιλογή των τραγουδιών ηθελημένα άφηνε κάποια musts εκτός – για να κάνει τον οπαδό να παρευρεθεί και τις δυο μέρες χωρίς όμως να ‘χάνει’ τον πιο επιδερμικό ακροατή. Αυτόν τον έκανε μάλλον φανατικό ή τουλάχιστον τον έκανε να κατανοήσει όλο το βάθος του υλικού του συγκροτήματος. Ο φανατικός οπαδός δεν έχει λόγο να παραπονιέται: θυμήθηκε όλους τους λόγους για τους οποίους αγαπάει αυτό το συγκρότημα και κατά πάσα πιθανότητα το συγκρότημα θα εισβάλει ανυποχώρητα στο υποσυνείδητό του σαν αναρωτιέται τι θέλει να ακούσει, θα περιμένει αρκετό καιρό ίσως για κάτι ανάλογο, αλλά άξιζε τον κόπο. Η μπάντα από αυτές τις δυο εμφανίσεις και από τις δυο προηγούμενες στη συμπρωτεύουσα θα δημιουργήσει το καινούργιο της DVD, κάτι που πραγματικά είναι η σωστότερη κίνηση που θα μπορούσε να κάνει για το διάδοχο του ‘Live Premonition’…

ΥΓ1. Είναι απαραίτητο να αναφερθεί το πολύ φτηνό merchandise: μπλουζάκια από 10 ευρώ και –υπογεγραμμένα παρακαλώ- CDs από 5 ευρώ και σα να μην έφτανε αυτό, και τρομερή ποικιλία ειδών και σχεδίων.

ΥΓ2. Η διασκευή του “Breaking the Law” των Judas Priest στο τέλος της πρώτης μέρας μέτρησε πάρα πολύ…

ΥΓ3. Keep the Firewind raging…