Γιάννης Αγγελάκας: «Όλα είναι δρόμος τελικά…»

Έτσι το τρίο έδωσε άλλη πνοή σε τραγούδια από την συνεργασία του Γιάννη Αγγελάκα με τους Επισκέπτες όπως το «Παροιμίες απ΄τον Κρόνο», «Σιγά μην κλάψω», «Αιρετικόν» ή το ατμοσφαιρικό και αγαπημένο «Όταν χαράζει» απ΄την συνεργασία του με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, αλλά και σε τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη, όπως το «Αντιλαλούν δυο φυλακές» ή το «Μια όμορφη μελαχροινή», μ’έναν τρόπο ανατρεπτικό και ιδιαίτερο που νομίζω πως μόνο ο Γιάννης Αγγελάκας θα μπορούσε…

Έτσι γιατί δεν υπάρχουν όρια και χαρακτηρισμοί στην μουσική που γνήσια εκφράζει την ανθρώπινη ψυχή. Φυσικά μια αναδρομή στις «Τρύπες», ήταν επιβεβλημένη παρόλο που ο Γιάννης Αγγελάκας, αποδεικνύει περίτρανα εδώ και δυο δεκαετίες περίπου, ότι υπάρχει ζωή και μετά τις «Τρύπες», ενώνοντας και είναι κάτι που μου προκάλεσε τρομερή εντύπωση, ουσιαστικά τρεις γενιές: των ανθρώπων που μεγάλωσαν με τις Τρύπες, σημερινών συνομηλίκων του Αγγελάκα, της μεταγενέστερης δικής μου γενιάς, που η αλήθεια είναι ότι δεν ζήσαμε την μεγάλη ακμή τους αλλά και των τωρινών εφήβων – το πολύ δεκαοκτάρηδων ,οι οποίοι αγαπούν και τραγουδούν με ορμή «Το χάρτινο τσίρκο», το «Δεν χωράς πουθενά» ή την «Γιορτή»!

Και επειδή είπε ότι: «Είμαστε και μεγάλοι άνθρωποι…», θέλω να πω, ότι τα χρόνια πέρασαν και ο Γιάννης Αγγελάκας μεγάλωσε αλλά εμείς δεν είδαμε αυτό, είδαμε έναν άνθρωπο που συνεχίζει ν’ αγαπά την μουσική, τον στίχο, να ψάχνει, να πειραματίζεται, να δοκιμάζει, να εντάσσει νέους ήχους, να ισορροπεί επιδέξια μεταξύ ροκ-ρεμπέτικου και ηλεκτρονικού ήχου, να παρασύρεται από την ένταση και τον ενθουσιασμό του επί σκηνής, είναι ο τωρινός Γιάννης Αγγελάκας και στο κάτω – κάτω δεν απέχει και τόσο πολύ από το παιδί που τραγουδούσε στις Τρύπες, η λάμψη και η ορμή στο μάτι είναι η ίδια. Γι’ αυτό καταλήγουμε εύλογα στο ότι «Όλα είναι δρόμος», το κομμάτι το οποίο επέλεξε για να μας αποχαιρετήσει στο Fuzz, στο τέλος της βραδιάς (και δεν κρύβω ότι συγκινήθηκα ακόμη κι αν κάποιοι το θεωρήσουν κλισέ…).

Και γω ψιθυρίζω

δικιά μου η χαρά

δικό μου το αίμα

δικός μου κι ο τρόμος

Δεν είμαι μόνος

Δεν είμαι ο μόνος

Όλα είναι δρόμος»….