Γιάννης Χαρούλης Live στη «Τεχνόπολις»: Μέθεξη!

Eίδα άτομα της γενιάς του που έψαχναν απλά μια αφορμή για να κάνουν μια «γυροβολιά» υπό τους ήχους του λαούτου του… Αλλά και άλλοι, πιο πέρα, στην ηλικία της μητέρας μου θαρρώ – κοντά στα εξήντα – που «δεν το κούνησαν ρούπι» και στάθηκαν όρθιοι για να τον ακούσουν τρεις ολόκληρες ώρες! Πώς να μην πω πως αυτό που ζήσαμε τη Τετάρτη το βράδυ στη «Τεχνόπολις» με το Γιάννη Χαρούλη ήταν… μια μέθεξη!

Μια μέθεξη ήχων, εκφράσεων, χρωμάτων, εικόνων, συναισθημάτων… Δεν ξέρω αν ο ίδιος περνάει καλύτερα στις συναυλίες, αλλά αυτό που βγαίνει επί σκηνής σε μια συναυλία του έχει «άλλη γλύκα» από αυτό που ζεις όταν τον ακούς σε μια μουσική σκηνή. Κουβαλώντας λοιπόν μια βαλίτσα γεμάτη αναμνήσεις από δύο υπέροχες καλοκαιρινές βραδιές που είχα τη τύχη να βιώσω μουσικά πέρυσι σε Ρέθυμνο και Ελευσίνα (Φορτέτσα και Παλαιό Ελαιουργείο αντίστοιχα) είχα την αγωνία να συγκρίνω, να ακούσω και να δω τί το καινούργιο θα μας παρουσιάσει φέτος με τη μπάντα του… Με δεδομένο ότι ο Γιάννης Χαρούλης έρχεται με γεμάτες αποσκευές από τη πρόσφατη δισκογραφική του συνεργασία με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, αλλά όταν τα περισσότερα τραγούδια τους τα σιγοτραγουδάμε ή τα γνωρίζουμε ήδη ένα χρόνο πριν, τότε υπάρχει σαφώς μια μεγαλύτερη ανυπομονησία για το τι άλλο, τι παραπάνω μπορείς να περιμένεις…!

Εικόνες και χρώματα: Μπαίνοντας στο χώρο μισή ώρα περίπου πριν την έναρξη της συναυλίας, η ματιά μου ξαφνιάστηκε ευχάριστα… «Τι ωραία σκηνικά!» σκέφτηκα. Να κάτι καινούργιο που δεν είχαν οι περσινές συναυλίες! Ένας θεόρατος πέτρινος λαουτιέρης στεκόταν επιβλητικά στη θέση που του άρμοζε και πίσω από τα όργανα, ένα καραβάκι και ένα γυρτό φεγγάρι, φωτισμένα από ρομαντισμό και από μια άκρατη παιδικότητα σαν να τα έχει ζωγραφίσει παιδιού χέρι, έλουσαν τη σκηνή με χρώματα όταν ο Γιάννης και οι «ομοϊδεάτες» του ανέβηκαν με λαχτάρα στο «δεύτερο τους σπίτι», τη σκηνή… «Αυτή η συναυλία είναι αεράκι στα πανιά μας για την υπόλοιπη Ελλάδα!» ήταν τα πρώτα λόγια του Κρητικού ερμηνευτή και με μια τέτοια «λαοθάλασσα» από κάτω που έκανε το καλύτερο που μπορούσε και ενίσχυε τις συνθήκες, πώς να μην έχεις σύμμαχο τον καιρό και ένα ταξίδι με ούριο άνεμο! Και μιλάμε για ένα ταξίδι με ανεκτίμητες στιγμές και πλούσιες εμπειρίες, που ξεκίνησε αρχικά από τη Κρήτη και από τον Άγιο Νικόλαο στο νομό Λασιθίου. Έτσι λοιπόν, «Του Λασιθιού ο δρόμος» ήταν το πλέον κατάλληλο τραγούδι για να το αφιερώσει στην οικογένειά του που ήταν σύσσωμη εκεί, για να τον στηρίξει. Όπως και με τα σκηνικά, που όπως μας διευκρίνισε ο ίδιος, είναι καλλιτεχνήματα ενός φίλου του αλλά από πιστές αντιγραφές γλυπτών του πατέρα του, Μανώλη Χαρούλη.

Λόγια και ήχοι: Επιτέλους… Οι «Μαγγανείες» του Γιάννη Χαρούλη υπό το άγρυπνο βλέμμα του Θανάση Παπακωνσταντίνου έπιασαν τόπο! Kαι είναι αυτές που μιλούν για «Αγίους» που δεν γιορτάζονται ποτέ και για «Οδοιπόρους» που κάποτε ξαπόσταιναν σε κάποιο σκιερό δεντρί. Για «Ανεμόσκαλες» που μας παρασέρνουν να τις ανεβούμε και να χάσουμε τη στράτα μας και για δεήσεις στη «Πλύστρα του ουρανού» με την ελπίδα να καθαρίσει (ή να ξεκαθαρίσει) το τοπίο. Ένα τοπίο που σιγά –σιγά ανακαλύπτουμε όλο και πιο βαθιά τη ζοφερότητά του, γι’ αυτό και ο ίδιος ο Γιάννης δεν σταματούσε σε κάθε ευκαιρία να εύχεται «καλή δύναμη» τώρα που όλοι, όπως είπε «…καλούμαστε να αναλάβουμε το μέρος των ευθυνών μας.» Και μέσα σ’ όλα αυτά, να παρεμβάλλονται με μαθηματική ακρίβεια παλιά και καινούργια τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου, περισσότερα από κάθε άλλη φορά, όπως τα αγαπημένα μου «Στις χαραυγές ξεχνιέμαι» και «Πρώτη άνοιξη» αλλά και «Η ουρά του αλόγου», «Ραμόν», «Μια μάνα που ‘χε ένα γιο», «Τότε κι εγώ» αλλά και με το, τελευταίο όλων στη σειρά, «Το σκουλαρίκι»…

Δεν θα ξεχάσω τη παρέα που το ζητούσε επίμονα και καρτερικά μέχρι το τελευταίο λεπτό της βραδιάς! Βέβαια τραγούδια σαν τον «Τρελό» και «Της λήθης το πηγάδι» του Μίλτου Πασχαλίδη έχουν στιγματιστεί τόσο πολύ με τη φωνή του Χαρούλη, σαν να ‘ναι δική του η πρώτη εκτέλεσή τους, που μάλλον δεν μπορούσαν να λείψουν από το ρεπερτόριο. Ούτε όμως και κομμάτια σαν το «Σύννεφα του γυαλού» και το «Έλα πάρε με», τα πιο γνωστά δηλαδή της προσωπικής του δισκογραφίας. Το ότι τουλάχιστον αποφάσισε να επαναφέρει τον «Χειμωνανθό» με χαροποίησε ιδιαίτερα… Πέρυσι είχα μείνει με το παράπονο! Από ‘κει και πέρα, πάλι ρίγησα ως «συντέκνισσα» με τα ακούσματα του νησιού μας… Και πώς να το προσπεράσω! Ξυλούρης, Ψαραντώνης, Μουντάκης, Σκουλάς, Σκορδαλός… Και βέβαια το «Πάντα θλιμμένη χαραυγή» που δεν διανοούμαι ότι θα πάω και δεν θα το ακούσω!

Νομίζω όμως τελικά πως αν δεν ήμουν από τη Κρήτη και βρισκόμουν όπως τη περασμένη Τετάρτη ανάμεσα στους 7.000 περίπου ακροατές, πάλι συγκίνηση θα αισθανόμουν… Και αν όχι την ίδια, σίγουρα αυτή που ένιωσα όταν ξανάκουσα τα όμορφα ηπειρώτικα με τη φωνή του Κωνσταντή Πιστιόλη, μέλος της μπάντας του Γιάννη Χαρούλη με εξαιρετική δεξιοτεχνία στα πνευστά …και με φωνή φερμένη αποκλειστικά από τα βουνά της Πίνδου! Αξίζει πάντως να αναφέρουμε όλη τη παρέα επί σκηνής (πνευστά ο Κωσταντής Πιστιόλης, τσέλο ο Μιχάλης Πορφύρης, κιθάρες ο Παύλος Συνοδινός και τύμπανα ο Πάνος Τόλιος) γιατί τα ηχητικά προβλήματα που προέκυψαν, αν και ελάχιστα, δεν τους πτόησαν και δεν τους έκαναν να χάσουν στιγμή το κέφι και τον ενθουσιασμό τους.

Η βραδιά επίσης είχε ένα πολύ χαρακτηριστικό ροκ ηχόχρωμα από τη φωνή του Παύλου Συνοδινού και το τραγούδι του «Ένας μικρός λαός», όπως είχε και Λοΐζο και Μαρκόπουλο και ότι πιο αξιοθαύμαστο έχει να υπερηφανεύεται η ελληνική δισκογραφία. Πάντως το «Δεν λες κουβέντα» του Δήμου Μούτση κατέφθασε μουσικά για να ορίσει τη στιγμή του αποχαιρετισμού, λίγο πριν το τέλος…

Eκφράσεις και συναισθήματα: Ζήσαμε μια συναυλία που είχε ψυχή και παλμό, από έναν καλλιτέχνη που τον διακατέχει μια περίσσεια έμφυτη ευγένεια, η οποία αναβλύζει σαν νεράκι από τα βάθη της καρδιάς. Και δεν είναι μόνο στο τρόπο που μιλάει και απευθύνεται σ’ αυτούς που γεμίζουν συναυλίες και στάδια, αλλά και στο τρόπο που αντιμετωπίζει τη μουσική και τη παράδοση. Προσωπική μου άποψη ότι δεν θα μπορούσε άλλωστε να υπάρχει σεβασμός αν δεν υπήρχαν τα παραπάνω στοιχεία… Και πέρα από το ταλέντο, αν όλα αυτά δεν τον «χρίζουν» με το επίθετο μιας χαρισματικής καλλιτεχνικής φυσιογνωμίας, τότε τι άλλο μπορεί να του δώσει αυτόν τον χαρακτηρισμό;;;

Φωτογραφίες: Γιάννης Μαργετουσάκης