Γιώργος Καγιαλύκος, παρουσίαση του δίσκου “Φυγή”. Συμμετείχαν οι: Μαρία Φαραντούρη, Δώρος Δημοσθένους, Λίλιαν Τσατσαρώνη και Γιάννης Λεκόπουλος

Μιλώντας για έντεχνο…

Ακροβατώντας ανάμεσα σε συναυλία και παρουσίαση ακούσαμε όλα τα τραγούδια του δεύτερου δίσκου του καλλιτέχνη από τους πέντε τραγουδιστές που χάρισαν την φωνή τους στις συνθέσεις του Γιώργου Καγιαλύκου, ο οποίος βρισκόταν στα δεξιά της σκηνής σε ρόλο μαέστρου όσο έπαιζαν οι μουσικοί και παράλληλα σαν ξεναγός προλογίζοντας το κάθε τραγούδι με δυο λόγια για τη σύνθεση, την έμπνευση και τη συνεργασία με τον εκάστοτε τραγουδιστή ή στιχουργό. Τέσσερις μουσικοί σε πιάνο, βιολί, κόντρα μπάσο και πνευστά αποτελούσαν την ορχήστρα και όλοι ήταν εκεί για να τιμήσουν και να συγχαρουν την κυκλοφορία. “Σταρ” της βραδιάς η Μαρία Φαραντούρη η οποία αναφερόταν συχνά-πυκνά από όσους έλαβαν το μικρόφωνο για την τιμή που έκανε να ερμηνεύσει δυο από τα κομμάτια του άλμπουμ.

Για αρχή ο Γιώργος Καγιαλύκος έκατσε πίσω από το πιάνο για να μας παίξει το “Πεφταστέρι” από το ντεμπούτο του, “9 κρυμμένα τραγούδια”. Όλα όσα ακούσαμε από εκεί και πέρα ήταν από την “Φυγή”, ενώ νωρίτερα είχε γίνει παρουσίαση του δίσκου από συντάκτες του περιοδικού “Μετρονόμος” που είχε συμβάλει στην έκδοση του δίσκου. Η “ομορφιά των μελωδιών”, η “Ευγένεια της μουσικής” και η “σημασία των παύσεων” ήταν τα σημαντικότερα σημεία που ο ακροατής θα διακρίνει στο άκουσμα καθώς αυτό μεγαλώνει μέσα του. Η Μαρία Φαραντούρη ήρθε να συμπληρώσει αργότερα και για την “προσωπική πινελιά” των συνθέσεων, που ουσιαστικά την ώθησε να συμμετέχει…

Η πλειονότητα των παρευρισκομένων ερχόταν πρώτη φορά σε επαφή με το έργο του Γ. Καργιαλύκου, ένα έργο πολύ προσωπικό που χρειάζεται χρόνο για να αφομοιωθεί. Αν εξαιρεθουν τα θερμά χειροκροτήματα στο τέλος των εκτελέσεων ο τέταρτος τοίχος ποτέ δεν έσπασε.
Σε άλλες παρατηρήσεις: ο ήχος ήταν πάρα πολύ καλός, άγγιζε το στουντιακό και το λεπτομερειακό παίξιμο των μουσικών προσέφερε το κάτι παραπάνω στις αφαιρετικές μελωδίες και αν οι μουσικοί δεν φαίνονταν απόλυτα βαριεστημένοι όταν δεν είχαν να παίξουν δεν θα είχα παράπονο από αυτούς.
Όλοι οι τραγουδιστές απέδωσαν εξαιρετικά τα καθήκοντά τους κλείνοντας από κοινού. Το πιο ζεστό χειροκρότημα το έλαβε η Μαρία Φαραντούρη η οποία υπήρξε η μοναδική που συνεχάρη όλους τους συντελεστές του άλμπουμ και όσες προσπάθειες γίνονται για να ακουστεί όσο γίνεται ποιοτικότερη, έντεχνη, μουσική.
Εξαιρετικής μουσικότητας και αδιαμφισβήτητης ποιότητας ο δίσκος, όσο και η παρουσίασή του. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που έφυγαν ικανοποιημένοι ή ακόμα και αγοράζοντας στην είσοδο και το CD.

Κλείνοντας θα ήθελα να καταθέσω τον προβληματισμό μου σε δυο σημεία της εμφάνισης. Το πρώτο ήταν η ατάκα του Δώρου Δημοσθένους ότι «η καλύτερη μουσική έχει ήδη γραφτεί πολλά χρόνια πριν», πράγμα αρκετά …σουρεαλιστικό να ειπώνεται σε παρουσίαση νέου δίσκου και φέρελπη ειδικότερα δημιουργού. Και το δεύτερο η νοοτροπία περί ποιότητας που εκφράστηκε από συντάκτη του μετρονόμου και η προσπάθεια μανιεροποίησης του έντεχνου σε στεγανά ορισμένης έκφρασης και πεπατημένης στη δημιουργία μακριά από “ροκάδικα” και “ψευτοδημοτικά” μονοπάτια. Και ξεκαθαρίζοντας ότι το τελευταίο δεν έχει να κάνει με την άκρως ενδιαφέρουσα μουσική πρόταση του Γιώργου Καγιαλύκου: καλό πράγμα το μεράκι και το ψάξιμο για νέους καλλιτέχνες, αλλά μήπως τελικά αυτή η νέα μουσική θα είναι πάντα όπως θέλουνε να την ακούνε παλιά αυτιά;

Φωτορεπορτάζ: Γιώργος Κορέλης