Αμάν και πώς κάνω να βρω ενα πανηγύρι παραδοσιακό που να κρατάει αυτά τα αρώματα των δικών μας παιδικών χρόνων, κάτι προλάβαμε…
Παστέλι, μαλλί της γριάς, γουρουνόπουλα και αρνιά στην λαδόκολλα, κρασί και γλυκά σιροπιαστά, παζάρι απο ζώα, παιχνίδια, υφάσματα, και -όπως ακούω από τον πατέρα μου για τα δικά του χρόνια- νυμφοπάζαρο των ανύπαντρων. Εσείς οι παλαιότεροι τα προλάβατε σίγουρα.
Κάτι κρατάει ακόμα στη Μακεδονία, στην Κρήτη και σε λίγους τόπους της Πελλοπονήσου. Στα νησιά που βρέθηκα, τα πανηγύρια είναι αλλιώς. Ναι μεν με παραδοσιακά προϊόντα, αλλά αλλιώς…δεν ξέρω πώς γίνονταν παλιά.
‘Ολα αυτά τα αρώματα, τα χρώματα, οι ήχοι…κοιμόμασταν παλιά στις ξύλινες καρέκλες, στα «κλαρίνα», και το σουβλάκι ήταν σουβλάκι – όχι γάτα, και η πορτοκαλάδα ήταν χαρά, όχι νερόπλυμα. Άντε να μας έπαιρναν καμιά ρόδα πολύχρωμη που έκανε θόρυβο, ή πιστολάκια… Ήμουν τυχερός, χαχα! Είχα προλάβει και αρκούδα που χόρευε, και λατέρνα, και περιπλανώμενους μουσικούς με βιολιά και ακορντεόν, και δυο-τρεις μαζί με ταβουλόβεργα και πίπιζα. Γελούσαμε επειδή τα μάγουλά τους φούσκωναν και κοκκίνιζαν…η ανταμοιβή τους; Ένα κρασί με ένα σουβλάκι ή ένα εικοσάρικο και ένα Παπαστράτο τσιγάρο τράκα. Έπειτα τα χορευτικά για την πόλη την τουρκεμένη, εκείνα που έστειλε ο Αρχάγγελος, κάποιοι ηλικιωμένοι Σμυρνιοί και Πόντιοι παραπέρα δάκρυζαν, εικόνες σαν από ταινία.
Μπαμπά, γιατί κλαίνε οι θείοι;
Για το σπίτι τους Νάκο, τους το πήραν οι Τούρκοι…
Το γεγονός κάποια χρονιά, της Αγια Σοφιάς στις 17 του Σεπτέμβρη, ήταν με την ανταλλαγή χορευτικών συλλόγων. Είχαν έρθει νέοι από την Κρήτη, όλοι περίμεναν να τους δουν. Ήρθαν οι Κρητίκαροι έλεγαν με τις βράκες τους…τους θαύμαζαν και τους χειροκροτούσαν ασταμάτητα.
Ό,τι ανέσυρα από τη μνήμη μου, σα να μην πέρασε μια μέρα. Το σήμερα είναι διαφορετικό, φυσικά και δεν απαιτώ να ζήσουμε σήμερα ό,τι ζούσαμε το ’80, τα πράγματα εξελίσσονται και η ζωή αλλάζει. Ναι, ας αλλάξουμε τα {κακά} παλιά πράγματα, αλλά μόνο κακά είχε: Τίποτα καλό γαμώτο, τίποτα; Να τα διαλύσουμε όλα, να τα κάνουμε τρέντικα και μονόχρωμα, να πουλάμε στο πανηγύρι δηλαδή χάμπουργκερ και chips, και τα πιτσιρίκια να φεύγουν από την ορχήστρα και να πηγαίνουν να ακούσουν ιπ οπ χοπ ιπ μπιπ λαμπ; Ποιoς νέος τρόπος, ποια εποχή, ποια ψευτοεξέλιξη, ποια τηλεόραση και ποια μουσική βιομηχανία θα μας επιβάλλει να χορεύουμε σκατά στο μεθύσι από βότκα και τζιν και τεκίλα; Δε λέω, καλά είναι, αλλά κρασί από το βαρέλι δεν είναι ρε μάγκες, ούτε μεζές είναι το σάντουιτς με ουγγαρέζα…. Ούτε χωρίς καρδιά είναι το ξεκούδουνο χτύπημα του κεφαλιού και του κορμιού απο μια σπαζοκεφαλίστικη μπότα ηλεκτρονικής μουσικής…μπουπ, μπουπ, όξωωωωωωωωωωω!
http://www.youtube.com/watch?v=JgrPf0Swwf4
Το «όξω» δε σημαίνει κριτική ούτε ασέβεια προς αυτούς που επιλέγουν αυτόν τον τρόπο «διασκέδασης» ας την πούμε έτσι, αλλά ας κοιτάξουμε και λίγο την Ελλάδα, όχι πολύ πίσω, τους παππούδες μας βρε αδερφέ, τους πατεράδες μας…κιτς είναι είπατε; Κακό του κεφαλιού σας. Από πού ήρθαν τα μπαράκια; Ξενόφερτα. Οι χοροί, τα ανατολίτικα στυλάκια; Τα μπιφτέκια γάτας με γέμιση, οι πατάτες λυονέζ; Χαχαχαχαχαχα!
Αρνάκι είχες βρε Έλληνα, το έγδερνες και το έψηνες, κοκκοράκια με τοματοπολτό και χοντρό μακαρόνι, ψωμί ζυμωτό, όχι κριτσίνια και ζαμπονοτυρόπιτες. Καλά είναι κι αυτά να τα τρως, αλλά μη σου μυρίζει το κατσικάκι που τρώει χορτάρι, και τρως γουρουνάκι frozen απο τον Άρη επειδή στο φέρνει ο παπιοδάκιας και σου χαμογελάει για να σου πάρει το μπουρμπούρι, επειδή την ψώνισε.
Ας πατήσουμε λίγο Ελλάδα κόσμε, κι εγώ πρώτος. Αν δε μπορούμε να φτιαχτούμε και να διασκεδάσουμε με τη λύρα, το κλαρίνο, τον τζουρά, κάτι δεν πάει καλά είτε με το πώς μεγαλώσαμε είτε με το τι επιλέξαμε τελικά…σε ποιο ρόλο μπήκαμε και πόσο ινδοευρωπαίοι γίναμε. Ε, δε γίνεται να αλλάξουμε την Ελλάδα εμείς, ας διδάσκουμε σαξόφωνο αντί για λύρα λοιπόν.
Βρέθηκα πρόσφατα κάπου στο Αιγαίο και είδα…πράματα και θάματα. Τα περίμενα αλλιώς, αλλά τα πάντα τυποποιημένα και εμπορικά…Πρώτα, όταν δεν υπήρχε τραπέζι άδειο, ο σερβιτόρος έφερνε καρέκλες και κάθονταν όλοι μαζί, άγνωστοι μεταξύ τους, και γνωρίζονταν και έκαναν φιλίες. Άντε τώρα να ρωτήσετε κάποιους αγνώστους – μπορούμε να καθήσουμε μαζί σας επειδή δε βρίσκουμε τραπέζι;
Θα σε κοιτάξουν με το βλέμμα του γλάρου, μπορεί και στραβά……χιχιχιχι!
Την αγάπη μου.
Η ζωή είναι απλή, εμείς την μπερδεύουμε στο κεφάλι μας…αφουγκραστείτε την καρδούλα! Φιλιάαααααααααααααααααα!
