Η Νατάσσα Μποφίλιου κατάφερε να γεμίσει καρδιές και ψυχές στο Gazoo

Μπορεί για τους γονείς μας να υπήρχαν οι Κραουνάκης, Νικολακοπούλου, Πρωτοψάλτη, αλλά η νέα γενιά χρειαζόταν νέους εκπροσώπους που μπορούν να μιλήσουν στις καρδιές, τις ψυχές αλλά και το μυαλό της.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η Νατάσσα Μποφίλιου καλλιεργεί τη δημοτικότητα της σχεδόν αποκλειστικά μέσα από τις νέες μορφές επικοινωνίας. Δε μιλάει σε πρωινάδικα, δεν φτιάχνει clip για τα μουσικά κανάλια, αλλά με μεγάλη χαρά δίνει συνεντεύξεις σε συνομήλικους της (ή και νεότερους) που συνήθως εκπροσωπούν τον free press ή τον ηλεκτρονικό τύπο και δημιουργεί μουσικά βίντεο προορισμένα για προβολή μέσω διαδικτύου.

Με νέο δίσκο να είναι στα πρόθυρα της κυκλοφορίας (οι φήμες λένε για μέσα Φεβρουαρίου) και με φόρα από την μεγάλη επιτυχία που είχε στη Θεσσαλονίκη, η επιστροφή στην Αθήνα ήταν σίγουρο ότι θα είχε μεγάλη επιτυχία. Το αδιαχώρητο, όμως, που συνέβαινε στο Gazoo, ήταν πρωτοφανές. Ο συνδυασμός του καλού (για την εποχή καιρού) με τις ‘Μέρες φωτός’ (ο τίτλος του νέου δίσκου και της αθηναϊκής εμφάνισης) αποτέλεσε μια ευτυχή σύμπτωση που έδωσε την ευκαιρία σε πολύ κόσμο να ξεπορτίσει και να φτάσει μέχρι το γκάζι.

Το Gazoo είναι ένας πολύ ‘ιδιαίτερος’ χώρος. Αρκετά ανομοιόμορφος, έχει πολλά σημεία με άψογη ακουστική και θέα (ακόμα και μακριά από τη σκηνή) αλλά δεν λείπουν και οι ‘νεκρές ζώνες’ που σε κατάμεστες βραδιές όπως αυτή, γεμίζουν κόσμο που δεν μπορεί να απολαύσει την παράσταση έτσι όπως θα έπρεπε. Η εξυπηρέτηση, όμως, ήταν άψογη και άμεση. Οι σερβιτόροι δεν έμεναν ακίνητοι ούτε λεπτό (σε σημείο να δυσανασχετούν ορισμένοι θαμώνες), ενώ οι υπεύθυνοι του μαγαζιού βρίσκονταν πάντα κάπου κοντά για να διευθετήσουν τυχόν παρεξηγήσεις που προέκυπταν λόγω της πολυκοσμίας. Και επίσης εντυπωσιακή ήταν η τήρηση της ώρας έναρξης καθώς και της διάρκειας της παράστασης. 23:00 με 02:00 μας είπαν, και ήδη στις 22:59 είχαν χαμηλώσει τα φώτα…

Η εμφάνιση της σιλουέτας της Νατάσσας πίσω από την αυλαία, προκαλεί ντελίριο ενθουσιασμού. Ντυμένη με ένα απλό (όχι απλοϊκό) μαύρο φόρεμα, μας τραγουδάει “Μέρες Φωτός” και αφού παρεμβληθεί ένα “Rolling in the Deep” που θα άφηνε και την Adele σαστισμένη, συνεχίζει με “Παρέα”, “Ασπιρίνη” “Μονόλογο” (νέο τραγούδι) και “τσιγάρα βαριά” σε κλίμα κατάνυξης.

Belle Reve/Feeling Good:

Κινούμενη μπροστά σε μια τοιχογραφία της Έλενας Παπαδημητρίου (που είχε αναλάβει το εικαστικό μέρος των σκηνικών) μας παρουσιάζει άλλο ένα νέο τραγούδι (“Να Προσέχεις”; -Με επιφύλαξη ο τίτλος) και επιστρέφει στη σκηνή τη στιγμή που ένας μεγάλος πολυέλαιος κατεβαίνει από την οροφή (εδώ θα πρέπει να αποδώσουμε τα εύσημα στον σκηνοθέτη της παράστασης, Γιάννη Κακλέα, που χωρίς να παρεμβληθεί σχεδόν καθόλου στο καθαρά μουσικό/ερμηνευτικό μέρος, κατάφερε με τις εικαστικές παρεμβάσεις του να το απογειώσει ακόμα περισσότερο) και ξεκινάει τo “Belle Reve” που στη μέση μεταμορφώνεται σε “Feeling Good” και δίνει στη Νατάσα την ευκαιρία να αποτίσει φόρο τιμής στην αγαπημένη της Nina Simone.

Σ’ έχω βρει και σε χάνω:

Ακολουθεί ο ‘κράχτης’, “Σ’ έχω βρει και σε χάνω” με το μισό κοινό να τραγουδάει και το άλλο μισό να παρακολουθεί αποσβολωμένο. Κάπου εκεί, αποχωρεί από τη σκηνή την οποία αφήνει στον Θέμη Καραμουρατίδη, ο οποίος μας τραγουδάει το δικό του “Έχω ένα σχέδιο” και το “There she goes, my beautiful world” του Nick Cave προτού επιστρέψει τη σκυτάλη στην Νατάσα που μας παρουσιάζει άλλα δύο νέα τραγούδια. Το «Μποφιλιακό» “Έτσι είναι αυτά” και το δυναμικό “Κάθε πρώτη του μηνός” (με κάθε επιφύλαξη οι τίτλοι).

Ένα αεράκι:

Προς στιγμή επιστρέφουμε σε ‘γνώριμα χωράφια’ με το “Λύκο” και αμέσως μετά ο Θέμης δίνει τη θέση του πίσω από το πιάνο στη Νατάσσα, η οποία με τη συνοδεία εγχόρδων παίζει και μας τραγουδάει το καινούριο “Ταξί” (;). Τελευταίο κομμάτι πριν το διάλειμμα ένα medley που καταλήγει σε άλλο ένα νέο τραγούδι, “Tις τελευταίες μέρες μου” (;).

Λύκος:

Μετά από μια σχετικά μεγάλης διάρκειας διακοπή, η Νατάσσα επανεμφανίζεται πίσω από το παραπέτασμα, φορώντας ένα κατακόκκινο φουστάνι και τραγουδώντας το “Αεράκι” ενώ καθώς ανεβαίνει η αυλαία ακούμε Χατζηδάκι και “Έλα σε μένα”. Ακολουθεί ένα από τα αγαπημένα νέα τραγούδια της Νατάσας (όπως η ίδια έχει δηλώσει), το “δεμένη”, στο οποίο η συγκινησιακή της φόρτιση γίνεται προφανής.

Μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων:

Για λίγα λεπτά, ταξιδεύουμε στην άλλη άκρη της ηπείρου, καθώς ακούμε ένα συγκλονιστικό “O Pastor” και στη συνέχει επιστρέφουμε στο παρελθόν με τη “Μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων”.

Ο Pastor:

Ακολουθεί το “Mέτρημα”, με εκατοντάδες φωνές να συνοδεύουν τη Νατάσα, η οποία τελειώνοντας, ξεκουράζεται σε ένα ντιβάνι στη μέση της σκηνής, απολαμβάνοντας μαζί μας τον Θέμη να τραγουδάει το “Θρυψαλάκι”. Για το ολοκαίνουριο ζεϊμπέκικο που ακούμε μετά, τον “Λοχαγό Έρωτα”, η Νατάσσα μας υπόσχεται μια έκπληξη. Και ενώ μπορεί όλος ο κόσμος να περίμενε τον Αλκίνοο Ιωαννίδη να βγει από κάπου να τη συνοδεύσει στο ντουέτο τους, αναγκάστηκε να αρκεστεί σε ένα προηχογραφημένο μέρος και την εικόνα του στους τοίχους προβολής.

Το μέτρημα:

Το “Μεγάλες αγάπες” που έρχεται μετά, εξελίσσεται σε ένα χαριτωμένο παιχνίδι μεταξύ κοινού και Νατάσσας πάνω στο ρεφραίν. Η Νατάσσα καταφέρνει με τις κινήσεις, τον αέρα και τη φλόγα της, να αποπνέει έναν πρωτοφανή αισθησιασμό που πολλές ‘συνάδελφοί’ της που εξαρτώνται αποκλειστικά από την εικόνα, δε μπορούν καν να πλησιάσουν. Η “Νταλίκα” και το “Έτσι είν’ η Ζωή” που ακολουθούν, εντείνουν το κέφι, το οποίο θα κορυφωθεί με Σαββόπουλο και “Σαν το Καραγκιόζη”.

Σαν τον Καραγκιόζη:

“Μέχρι το τέλος” «η ψυχή, αλλά πηγαίνει και πιο ‘κει…» ένα πανέμορφο τραγούδι σε μια υπέροχη ερμηνεία που καθηλώνει τον κόσμο ο οποίος τραγουδάει μαζί με τη Νατάσα το “Κοίτα εγώ”.

Κοίτα εγώ:

Προς το τέλος της παράστασης και ενώ γίνεται η παρουσίαση των συντελεστών, όταν φτάνει η ώρα των μουσικών γίνεται κάτι που προσωπικά δεν έχω ξαναδεί: «Αυτά τα παιδιά… πρώτα έγιναν μουσικοί μου… μετά έγιναν φίλοι μου… και τώρα πια είναι οικογένειά μου. Και τους ευχαριστώ πάρα πολύ, για όλα αυτά τα χρόνια…» …Και εκεί η Νατάσα ξεσπάει σε λυγμούς! Και δεν μιλάμε για θεατρινισμούς αλλά για γνήσια και αληθινή συγκίνηση! Είναι πραγματικά απορίας άξιο το πώς μπορεί ένας τόσο συναισθηματικός άνθρωπος να μπορεί να έχει ένα ρεπερτόριο με τόσα συγκινησιακά κομμάτια και να μη βάζει τα κλάματα μετά από κάθε τραγούδι.

Μέχρι το τέλος:

Αφού λοιπόν μας παρουσιάσει τους Σωτήρη Καστάνη στις κιθάρες, Γιώργο Μπουλντή στο μπάσο, Φοίβο Κουντουράκη στα τύμπανα, τον «νέο» Δημήτρη Κουζή στο βιολί και τον Άρη Ζέρβα στο Τσέλο, κάνει μια ιδιαίτερη μνεία στον «ενορχηστρωτή, μαέστρο, συνθέτη, τραγουδιστή, πιανίστα» Θέμη Καραμουρατίδη και αγκαλιάζει τον καθένα πριν φύγουν ένας-ένας από τη σκηνή, με τελευταία την ίδια.

«Ήρθες στην Ελλάδα απ’ τη ΝASAαααα, ρε Νατάσααα ρε Νατά-σα-ααααα», οι ιαχές του κοινού καθώς η Νατάσσα επιστρέφει στη σκηνή, με τις σημειώσεις της, καθώς ερμηνεύει το τελευταίο νέο κομμάτι της βραδιάς, το μελαγχολικό “Εγώ μεγάλωνα για σένα”.

Το κλείσιμο της βραδιάς έρχεται με τον αναμενόμενο τρόπο. “Εν Λευκώ” σε μια ανατριχιαστική ερμηνεία, με το κοινό να έχει ανάψει δεκάδες spark-sticks δημιουργώντας μια γιορτινή/κατανυκτική ατμόσφαιρα.

Εν Λευκώ:

Μετά από ένα μαγικό τρίωρο το οποίο πραγματικά κατάφερε να ‘γεμίσει’ καρδιές, ψυχές και μυαλά, το μόνο παράπονο με το οποίο μένουμε είναι ότι ο νέος δίσκος δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα.

Το τελευταίο «καληνύχτα» της βραδιάς δεν είναι παρά ένα «εις το επανιδείν»