Από ένα σημείο και μετά η μουσική έπαψε να είναι τέχνη, έπαψε να είναι έκφραση συναισθημάτων και ιδεών, κατάθεση βιωματική. Έγινε σαν τις σκυλοτροφές, πολύχρωμη με ζωγραφιές και φαντασμαγορικά ονόματα, σε πολυτελή συσκευασία και πρώτη μούρη στο καβούρι. Ράφια καλοστημένα πρώτης θέσης που περιμένουν τον πλανεμένο πελάτη από τα φερέφωνα ΜΜΕ να αγοράσει, τι; Τι να αγοράσει;
Αν δεν έχεις κότα να φτιάξεις σούπα και πάρεις μυρμήγκια για μυρμηγκόσουπα, σούπα δεν φτιάχνεις.
Φτιάχνουν βρε τα μυρμήγκια σούπα;
Έτσι το κοινό χωρίστηκε σε κατηγορίες ανάλογα με τις αναζητήσεις του. Έτσι προέκυψε και το λεγόμενο «έντεχνο» που δεν θέλουν καν να αναλύουν κάποιοι.
Όχι κύριοι, δεν σημαίνει ότι όποιος δεν είναι έντεχνος είναι άτεχνος. Η διαφορά βρίσκεται στη μουσική, στο στίχο, στην ενορχήστρωση, στην προβολή, στην εμπορικότητα, στη στάση ζωής, στο πόσο πληρώνει κάποιος για να σε δει σε όλα αυτά.
Οι μουσικές που χρησιμοποιούν αυτοί οι καλλιτέχνες δεν είναι χιλιοακουσμένες, οι στίχοι δεν είναι εύπεπτοι για να ξορκίζουν αναμνήσεις, παλιές αγάπες και καψούρες, χωρίς να σημαίνει ότι αυτό είναι κακό ή χειρότερο. Αλλά σας παρακαλώ, επιτρέψτε μας να επιλέγουμε, να κρατάμε αυτά που θέλουμε, μη θέλετε να είμαστε όλοι ίδιοι…δεν είμαστε! Μη μας παρεξηγήσετε, ε; Συγγνώμη (κουφάλες).
Πάμε να το δούμε και πρακτικά για τους άπιστους.
Βρέξει χιονίσει δηλαδή, ένα ζεϊμπέκικο πρέπει να είναι 9/8; Όχι ρε φίλε, δε θέλουμε, θέλουμε κάτι νέο, κάτι άλλο, πιο μελωδικό. Μου έρχεται ένα παράδειγμα τώρα: προσέξτε τα ζεϊμπέκικα που έχει γράψει ο κύριος Αντώνης Βαρδής, ακούστε τα προσεκτικά…Ταιριάζουν καθόλου μεταξύ τους;
Κοιτάξτε τους στίχους του Φοίβου, αναλύστε τους λίγο. Πολύ κακός οικοδεσπότης γαμώτο, κάθε φορά που σας επισκέπτεται σπίτι σας όλο φαγητά ανάλατα προσφέρει, ούτε σάλτσα, ούτε συνοδευτικό, τίποτα.
Αμ ο άλλος, ο πολυτάλαντος, ο φρατζάτος, ο τηλεοπτικός, ο πιανίστας του Λιχνεστάιν? Χαχαχαχαχαχαχαχαχα, ναι μωρέ, αυτός ο Θεοφάνους, ρίξτε βλέφαρο τι φτιάχνει……….
Χιχιχιχιχιχιχι λέει το κοκοράκι.
Το ίδιο είναι να εμφανίζεται ο άλλος με πέντε φουσκωτούς και κοστούμι ή φόρεμα που κοστίζει χιλιάρικα, και το ίδιο να βγαίνει με το μπλουζάκι του και το ποτό ανα χείρας -όχι απο καμαρίνια αλλά απο το μπαρ- να ανεβαίνει και να τραγουδάει;
Το ίδιο είναι να έρχεται ο ερωτικός τραγουδιστής με κότερο στα νησιά για συναυλίες, και το ίδιο με το πλοίο της γραμμής;
Το ίδιο είναι να θες ένα μηνιάτικο για να ακούσεις κάποιον, και το ίδιο να θέλεις 50 ευρώ; Ε, τι να γίνει ρε μάγκες, εκεί που πάμε δεν έχουμε λουλουδοπόλεμο, και ένα μπουκάλι ουίσκυ δεν έχει 260 ευρώ.
Το ίδιο να του σφίγγεις το χέρι, και το ίδιο να θέλεις 30 αιτήσεις για να τον συναντήσεις;
Και αν είσαι και δημοσιογράφος ή παραγωγός σε ραδιόφωνο άσ’το φίλε, στην άλλη ζωή.
Η νέα γενιά, λοιπόν, φωνάζει βροντερό παρόν, και ας μην την παίζουν τα κανάλια σας και οι σταθμοί σας, κι ας μην τους προβάλλουν οι φυλλάδες σας και τα περιοδικά σας.
Δε χρειάζονται 10.000 δημοσιεύσεις για να μάθουμε και να αγαπήσουμε ενα καλό τραγούδι, ούτε πρωϊνάδικα. Αυτά τα κουλτουριάρικα -όπως λέτε- βρίσκουν το δρόμο τους, γιατί είναι φτιαγμένα από φωτιά και πόνο. Αυτά τα λίγα, με αφορμή τα δύο τραγούδια που δεν ήξερα και έμαθα πρόσφατα και τα μοιράζομαι μαζί σας.
Νίκη Ξυλούρη: «Κόρη Κρητικιά».
http://www.youtube.com/watch?v=Frr8JMsfmM0
Αφουγκραστείτε τις ανάγκες της ψυχής σας. Όχι ό,τι σας βομβαρδίζει και σας κοιμίζει σε έναν ύπνο πλασματικής ευτυχίας και χαράς. Ίσως ακόμα κι όταν πονάμε ή διχαζόμαστε, να αυτογιατρευόμαστε. Μην τρέχετε μακριά από ό,τι φαίνεται δύσκολο και βαρύ…αγκαλιάστε το.
Την αγάπη μου!
Πες τα Νίκηηηηηηηη, πες τα! Απόστολεεεεεεεε!
Διαβάστε επίσης
