Η Χάρις Αλεξίου και η Δήμητρα Γαλάνη ταξίδεψαν όλο το Παλλάς με τις ερμηνείες τους!

Ο πεζόδρομος της Βουκουρεστίου είχε από νωρίς συγκεντρώσει πολύ κόσμο, από μια μεγάλη γκάμα ηλικιών που είχε έρθει να παρακολουθήσει την πρεμιέρα του σχήματος της χρονιάς! Ο χώρος του Θεάτρου Παλλάς, ήταν πολύ ζεστός, όλα προσεγμένα μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια και μπόρεσε επάξια να φιλοξενήσει μια τέτοιου είδους παράσταση.

Τα φώτα χαμηλώνουν, η μουσική αρχίζει σιγά-σιγά να χαϊδεύει τα αυτιά μας και στην σκηνή εμφανίζονται οι οικοδέσποινες της βραδιάς. Όλο το Θέατρο ξέσπασε σε ένα πολύ ζεστό χειροκρότημα θέλοντας έτσι ο κόσμος να δείξει την απεριόριστη αγάπη του. Η φωνή της Χάρις Αλεξίου μας ερμηνεύει το πρώτο τραγούδι της βραδιάς, «Τον μαρμαρωμένο βασιλιά» και στην συνέχεια η Δήμητρα Γαλάνη με το χαρακτηριστικό ηχόχρωμά της μας χαρίζει το «Χαλασιά μου».

Από το πρώτο κιόλας τραγούδι έμενες με το στόμα ανοιχτό. Το τρεμόπαιγμα της φωνής τους όταν μας ευχαρίστησαν που ήμασταν εκείνο το βράδυ μαζί τους πρόδωσε την συγκίνηση τους και αυτό με άγγιξε ιδιαίτερα. Δύο τόσο μεγάλες τραγουδίστριες με τόσα χρόνια καριέρας, με εκπληκτικά τραγούδια που θα μείνουν ανεξίτηλα στην ιστορία , άφησαν τα συναισθήματα τους να «εκτεθούν» στον κόσμο. Τα τραγούδια διαδέχονταν το ένα το άλλο πάντα με εναλλαγή στις ερμηνείες. «Οδός Αριστοτέλους», «Αγάπη μέσα στην καρδιά», «Αν μ’ αγαπάς φίλα σταυρό», «Ξημερώνει», «Ζήτα μου ότι θες», και με το «Ήταν μια φορά και ένα καιρό» κλείνει ο διάλογος τραγουδιών μεταξύ τους. Ο ενθουσιασμός τους ήταν μεγάλος. Φαινόταν σαν να είχαν γυρίσει το χρόνο 30 χρόνια πίσω, όταν είχαν πρωτογνωριστεί.

Η Χάρις Αλεξίου δίνει την σκυτάλη στην Δήμητρα Γαλάνη, η οποία μένει μόνη στην σκηνή για ένα προσωπικό σόλο τεσσάρων τραγουδιών. Το πρόγραμμα ήταν δομημένο απόλυτα ισάξια στον αριθμό των τραγουδιών αλλά και στον χρόνο εμφάνισης της κάθε μιας στην σκηνή. Από τα λόγια της συγκράτησα την εξής φράση «Υποκλίνομαι στην αγάπη σας!». Πολύ τιμητικό να το εκφράζει αυτό μια τόσο σημαντική τραγουδίστρια! Ερμηνεύει με τον δικό της μοναδικό τρόπο το « Ο χορός με την σκιά μου» , «Θάλασσα πλατιά» και «Εμένα με συμφέρει». Επίσης ερμηνεύει τα «Στερεότυπα» σε μια διαφορετική ενορχήστρωση από αυτή που το έχουμε συνηθίσει. Όλη η επιμέλεια των τραγουδιών ήταν εξαιρετική! Η ορχήστρα που τις συνόδευε έδωσε τον καλύτερο εαυτό τους!

Η «Πίστα από φώσφορο» ήταν το τραγούδι που άνοιξε το δικό της μέρος η Χάρις Αλεξίου. Η λυρική της ερμηνεία σε τραβούσε να κλείσεις τα μάτια και να χαθείς την άβυσσο του κομματιού. «Ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να βρίσκομαι ξανά στο πλευρό της Δήμητρας Γαλάνη», ήταν τα συγκινητικά λόγια που μοιράστηκε μαζί μας. Τα «Για ένα ταγκό», «Τα πέδιλα» και το «Θεός αν είναι» μας πρόσφεραν μια πανδαισία συναισθημάτων αρκετά πρωτόγνωρων. Τα τραγούδια αυτά τα έχω ακούσει τόσες και τόσες φορές αλλά η ζωντανή ερμηνεία τους, έρχεται να τους δώσει μια τελείως διαφορετική διάσταση.

Και η δύο μαζί, ερμηνεύουν το «Έλα μαζί μου» και με αυτό περνάμε σε ένα καινούριο κεφάλαιο στην καριέρα τους: Τα τραγούδια που έχουν γράψει οι ίδιες. Πάλι διατηρούν την εναλλαγή ερμηνειών στα κομμάτια «Εσύ με ξέρεις πιο καλά», «Δικαίωμα», «Μινοράκι», «Σκανδάλη», «Πανσέληνος» και «Το χειροκρότημα». Η Χάρις Αλεξίου μας αποκάλυψε ότι η στίχοι του τραγουδιού «Πανσέληνο» είναι αυτοβιογραφικοί. Όταν η Δήμητρα Γαλάνη ερμήνευσε «Το χειροκρότημα» κάθε φορά που ερμήνευε το ρεφρέν όλο το στάδιο ξεσπούσε σε ένα πολύ ζεστό χειροκρότημα ως ένδειξη ότι ήταν, είναι και θα είναι πάντα ζωντανές στις καρδιές μας!

Τα επόμενα κομμάτια που ερμηνεύουν, οι φωνές τους πλέκονται η μια μέσα στην άλλη κάτι το οποίο τα απογειώνει. «Όχι δεν πρέπει να συναντηθούμε», «Οι φίλοι μου χαράματα», «Ατομική μου ενέργεια», «Πόρτες Ανοιχτές» « Με πνίγει τούτη η σιωπή», «Απόψε θέλω να πιω», «Μ’ αγαπούσες θυμάμαι μια φορά», και το «Να ζήσω ή να πεθάνω». Αγαπημένα τραγούδια που άκουγες πολλές φωνές να σιγοτραγουδούν μαζί τους! Από μια τέτοια παράσταση δεν θα μπορούσαν να λείπουν τραγούδια του Μάνου Λοΐζου και του Μάνου Χατζηδάκι όπως «Η μέρα εκείνη δε θα αργήσει» και «Αθανασία». Με το «Δι ευχών» μας αποχαιρετούν αλλά ο κόσμος φωνάζει «Κι’ άλλο!! Κι’ άλλο» !

Μιας και δεν μπορούσαν να μας χαλάσουν χατίρι επέστρεψε μια-μια στην σκηνή και μας ερμήνευσαν το «Όλα σε θυμίζουν», «Δυο μέρες μόνο», «Αν πεθάνει μια αγάπη», «Μου’ ταξες ταξίδι να με πας», «Η αγάπη είναι ζάλη», «Σ’ όποιον αρέσουμε», «Φεύγω» και η βραδιά ολοκληρώνεται με την «Τζαμάικα».

Δύο διαχρονικές φωνές, αξεπέραστες στον χρόνο. Τραγούδια αγαπημένα που όλοι έχουμε σιγοτραγουδήσει! Τι καλύτερος συνδυασμός για μια επιτυχημένη παράσταση. Κλείνοντας η βραδιά, ήθελα και άλλο. Το να δεις αυτές τις δύο μεγάλες κυρίες, με κάπα κεφαλαίο, είναι εμπειρία ζωής! Μακάρι να είχαμε πιο συχνά τέτοιες συμπράξεις επί σκηνής διότι η τέχνη παρηγορεί και ανανεώνει τον άνθρωπο!