Χάρρυ Κλυνν live! Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι… Εξάλλου. | ρεπορτάζ – φωτογραφίες

Η βραδιά είχε δύο πρωταγονίστριες: τη μουσική και την κωμωδία που πήγαιναν χέρι χέρι εναλασσόμενες (λίγο άγαρμπα ορισμένες φορές) από πράξη σε πράξη έχοντας μοιρασμένο σχεδόν χρόνο, άλλωστε οι διόμισι ώρες ήταν αρκετές για να μην μείνει καμία παραπονεμένη…

Στις 10: 30 το σόου ξεκίνησε με το βίντεο γουόλ να παρουσιάζει την Ελλάδα μέσω υποτίτλων σε έναν καυστικά αυτοκριτικό “μονόλογο” (τα άσπρα γράμματα επάνω στα άσπρα εναλασσόμενα φόντα έκαναν δύσκολη την ανάγνωσή τους σε σημεία) και μετά το πέρας του ο Χάρρυ Κλύνν βγήκε στη σκηνή διαβάζοντας ένα ποίημα του Σουρή, συνοδεύοντάς το με ένα ατμοσφαιρικό πιάνο. Ξεκίνημα με προβληματισμό λίγο πριν ξεκινήσει η ομοβροντία χιούμορ και ευχάριστης διάθεσης.

“Είμαι μεταξύ φίλων”, είπε αντί να καλησπερίσει και πριν περάσει από κόσκινο την πολιτική ελίτ της χώρας. Η άνεσή του πάνω στη σκηνή και η αλληλεπίδραση με το κοινό ήταν μνειμιώδης, μετατρέποντας άπαντες σε παρέα, εκτός αυτού, έκανε εξαιρετική εντύπωση εντύπωση η ροή που είχε το κωμικό μέρος, αυτή η ικανότητά του να συνδέει φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους θέματα (π.χ. από τη Χαρίκλεια πήγαμε στο Φουτζιγιάμα σε χρόνο dt, σαν ό,τι λογικότερο).

Φυσικά, οι λάτρεις του Τραμπάκουλα δεν έμειναν παραπονεμένοι με τον αγαπημένο τους τσαρουχοφόρο να προκαλεί ντελίριο ενθουσιασμού καθώς τον έπαιρνε (το λόγο βεβαίως), μετά τον έδινε (πάλι τον λόγο) και μας μάθαινε το αντίθετο της λέξης αρνιό(-)μουνα. Κρίνοντας από την ανταπόκριση που είχαν τα αστεία του Χάρρυ Κλύνν, πιστοποιίται η κωμική του αξία: το τι γινόταν κάθε φορά που ξεστόμιζε ένα αστείο, δεν περιγράφεται.

Η κωμωδία όμως ήταν μόνο το 50% της βραδιάς, το υπόλοιπο ήταν η μουσική. Παρ’ ότι στην αρχή φάνταζε ως η έξοδος του Χάρρυ Κλύνν για να παίρνει ανάσες και ανατροφοδοτεί το ενδιαφέρον του κοινού, εντούτοις, αποδείχθηκε άριστη μπαλαντέρ και κατέληξε να έχει πρωταγονιστικό ρόλο.

Καταρχήν όλα τα τραγούδια ήταν ένα προς ένα επιλεγμένα από τον Χάρρυ Κλύνν ο οπίος αποδείχτηκε αρκετά ανοιχτόμυαλος ως ακροατής εφ’ όσον αν κάτι διέκρινε τις επιλογές αυτό ήταν ο πλουραλιμός. Από χιουμοριστικά, τα μόνα που τραγούδησε ο ίδιος, μέχρι πολιτικά, από Μάλαμα μέχρι Τσιτσάνη και από μπλουζ μέχρι ποντιακά, ακούστηκαν τα πάντα. Η μόνη ένσταση εντοπίζεται στην απουσία ορχήστρας και στο ότι συνειδητά επιλέχθηκε να θυσιαστεί η ακουστική κάποιων τραγουδιών στα οποία δεν έφτανε ένα αρμόνιο για να παιχτούν όπως πρέπει. Ποντάροντας όμως σε γνωστά κομμάτια όπως στη “Μπαλάντα του κυρ- Μέντιου” ή στην  “Πριγγιπέσσα” και συνοδεύοντάς τα με τους κατάλληλους τραγουδιστές ο Χάρρυ Κλύνν κέρδισε και σ’ αυτό τον τομέα το κοινό, το οποίο απόλαυσε τα τραγούδια που γνώριζε και τα τραγούδησε, με τα ποντιακά να αποτελούν ιδανικό φινάλε για τη βραδιά.

Ο Χάρρυ Κλυνν ήταν όπως αναμενόταν το κέντρο της προσοχής, αλλά για να κάνει όσα ήθελε έπρεπε να υπολογίσει και συνεργάτες. Τα άτομα που τον πλαισίωσαν ήταν εξαιρετικά στις υποχρεώσεις τους αν και δεν έλαβαν μεγάλο μερίδιο προσοχής.

Η βραδιά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί διασκεδαστική στο σύνολό της αφήνοντας άπαντες ευχαριστημένους. Ο Χάρρυ Κλυνν έχει τολ δικαίωμα να κομπάζει οτι καταφέρνει να χαρίζει χαμόγελα στη δύσκολη εποχή που ζούμε. Χρειαζόμαστε πολλόυς ανθρώπους σαν κι εκείνον γύρω μας αλλά και τον ίδιο πιο ενεργο.