Οι Μπλέ στη σκηνή και το κέφι στο… κόκκινο | φωτορεπορτάζ

Θα μπορούσε κανείς να βρει διάφορους λόγους για τους οποίους συνέβη αυτό, ωστόσο -κατά την προσωπική μου άποψη- οι βασικοί λόγοι είναι δύο:

α) Κατάφεραν να αντικαταστήσουν τη Θεοδοσία Τσάτσου με μία εξίσου καλή, αν όχι καλύτερη, τραγουδίστρια, την Τζώρτζια Κεφαλά, η οποία έχει όλα τα χαρακτηριστικά της frontwoman, της performer που τραβάει τα φώτα των προβολέων και όχι απλά τραγουδάει αλλά δίνει και το δικό της show.

β) Ο ιδρυτής και ιθύνων νους των Μπλε, ο Γιώργος Παπαποστόλου, δεν τα παράτησε αλλά συνέχισε να κάνει αυτό που ξέρει πολύ καλά: να γράφει ενδιαφέρουσες έως πολύ ωραίες μελωδίες, που να βρίσκουν απήχηση στο ευρύ κοινό.

Σ’ αυτούς τους δύο λόγους, θα μπορούσα να προσθέσω κι έναν τρίτο. Τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Όσοι παρευρέθηκαν το Σάββατο 26 Οκτωβρίου στο Ρυθμός Stage δεν θα μπορούσαν παρά να συμφωνήσουν. Σε μία εμφάνιση που κράτησε 2,5 ώρες χωρίς διάλειμμα (!), οι Μπλε τα έδωσαν όλα και δεν άφησαν στο κοινό παρά μόνο μία επιλογή: να σηκωθεί όρθιο και να χορέψει. Όχι τσιφτετέλια πάνω στα τραπέζια αλλά ροκιές από την προσωπική τους δισκογραφία και όχι μόνο. Simple Minds, Shocking Blue, Subways, Rolling Stones, Clash, Sharp Ties… Πόσο να αντισταθεί κανείς; Οι ξεσηκωτικές νότες που γλιστρούσαν μέσα από τα δάχτυλα των μουσικών και τις φωνητικές χορδές της Τζώρτζια απογείωσαν το κέφι στο κόκκινο.

Το πρόγραμμα ξεκίνησε στις 23:25 με το τραγούδι “Έχω Πολύ Θυμό” (2011) και ακολούθησαν τα: “Σ’ Ευχαριστώ” (2004), “Αριστερά” (2006), “Όνειρα Σου Τραγουδάω” (2006), “Με Ταξιδεύεις” (2006), “Ανησυχώ” (2002), “Αδύνατον” (2002), “Νιώθω Ενοχές” (1996), το ολοκαίνουριο “Please Baby” (2013) αλλά και τα “Τρελός” (2000), “Κόκκινο Φιλί” (2000), “Εσύ Δε Ζεις Πουθενά” (1996, όπου ο κιθαρίστας Πάνος Παπάζογλου έκανε σόλο πίνοντας ταυτόχρονα βότκα!), “Κοίταξέ Με Δυο Φορές” (2004, όπου νόμιζα ότι η Τζώρτζια, έτσι όπως χόρευε, θα… διαλυθεί και θα σπάσει σε χίλια κομμάτια) και “Τον Ίδιο Το Θεό” (2006).

Στη συνέχεια το θερμόμετρο ανέβηκε επικίνδυνα με τα “(Don’t You) Forget About Me” (Simple Minds) και “Μια Φορά Κι Έναν Καιρό” αλλά και το “Venus” των Shocking Blue (των εξ Ολλανδίας Μπλε δηλαδή) και τα “Έλα Να Δεις” (2000), “Στα Μαύρα Έχω Ντυθεί” (2002) και “Που Και Που” (2000) για να γίνει το… “έλα να δεις” με το “Rock & Roll Queen” (Subways). Θέλοντας να “παίξουν” με τις μελωδίες και το κοινό οι Μπλε έπαιξαν το “Δε Θέλω” (2002) σε συνδυασμό με το “(I Can’t Get No) Satisfaction” (Rolling Stones) αλλά και το “Εσένα Που Σε Ξέρω Τόσο Λίγο” (Σταύρος Ζώρας) πάνω στη μουσική του “House Of The Rising Sun”. Ακολούθησε το “Should I Stay Or Should I Go” των Clash και το “Έ Ντε Λα Μαγκέ Ντε Βοτανίκ” του Σπύρου Ζαγοραίου πάνω σε ρυθμό των Metallica!

Οδεύοντας προς το τέλος του προγράμματος έπαιξαν το “Μ’ Αρέσεις Γιατί” (2006) και το “Φοβάμαι” (1996) μετά από το οποίο έγινε η παρουσίαση των μουσικών. Ξεκινώντας με την εισαγωγή του “Papa Was A Rolling Stone” των Temptations, οι Μπλε μπήκαν στο “Πιάνω Φωτιά”, με το κοινό να χορεύει όρθιο και να καλεί στο τέλος το συγκρότημα για το encore, το οποίο περιελάμβανε το “Get That Beat” των Sharp Ties και περνώντας μέσα από το “What A Wonderful World” (Louis Armstrong) να καταλήγει στο “Τον Ίδιο Το Θεό”, με το οποίο ολοκληρώθηκε η βραδιά στις 02:00.

Εν κατακλείδι, ήταν μία… εκρηκτική βραδιά, με τους Μπλε να βρίσκονται σε εκπληκτική φόρμα και την αεικίνητη Τζώρτζια να βγάζει μάτια με την ενέργειά της. Ενδιάμεσα στα τραγούδια έκανε διάφορα σχόλια -όχι πάντα επιτυχημένα- αλλά ως προς το ερμηνευτικό μέρος ήταν τέλεια και ο χειρισμός της φωνής της εξαιρετικός.

Όσοι δεν έχουν δει ποτέ live τους Μπλε, θα πρέπει οπωσδήποτε να το πράξουν!

Υ.Γ. Μόνη μου ένσταση είναι το ντύσιμο της Τζώρτζια. Κατανοώ ότι απαιτούνται ρούχα όσο το δυνατόν πιο άνετα προκειμένου να κινείται μ’ αυτό τον τρόπο στη σκηνή, αλλά -αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς- τα συγκεκριμένα που φορούσε εκείνη τη βραδιά δεν την κολάκευαν. Φωνάρα έχει, ματάρες έχει, αυτό το κολάν τί το ήθελε;

Ρεπορτάζ: Κωνσταντίνος Παυλικιάνης

Φωτογραφίες: Demetra Photography