Είδαμε Αλκίνοο Ιωαννίδη στην πρεμιέρα του στο ΣΤΝ! | Φωτορεπορτάζ & video

Πλουσιότερο και πολυσυλλεκτικότερο από κάθε άλλη φορά έχει εξασφαλίσει συνεργασίες με καλλιτέχνες/κράχτες στον χώρο του ποιοτικού τραγουδιού. Πλέον από φέτος ικανοποιείται και ένα ‘απωθημένο’, καθώς είναι η πρώτη φορά που ο ιστορικός χώρος θα φιλοξενήσει τον Αλκίνοο Ιωαννίδη ο οποίος θα βρίσκεται στο πάλκο της κεντρικής σκηνής Παρασκευές και Σάββατα.

Για την καλλιτεχνική αξία του Αλκίνοου δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Πρόκειται για έναν μουσικό που έχει αφήσει ανεξίτηλο στίγμα στην ελληνική μουσική, καταφέρνοντας ανά περιόδους να αγγίζει ένα ακροατήριο πολύ ευρύτερο από το αυστηρά ‘ποιοτικό’, χωρίς όμως ποτέ να θυσιάζει την καλλιτεχνική του ακεραιότητα προς χάρη της εμπορικής επιτυχίας.

Πέρα από την προβολή του μέσα από τη δουλειά του, ο Αλκίνοος παραμένει ένας άνθρωπος με χαμηλό προφίλ, χωρίς όμως να διστάζει να εκφράσει την άποψή του, όποτε πιστεύει ότι αυτή πρέπει να ακουστεί. Σε αυτήν την δύσκολη περίοδο, και ιδίως τη δύσκολη αυτή εβδομάδα που έτυχε να είναι η πρεμιέρα στο Σταυρό, η ανοιχτή επιστολή του προς τον ‘Ηλίθιο Ευρωπαίο’ (που συνέταξε τον περασμένο Μάρτιο) φαντάζει πιο επίκαιρη από ποτέ. Έτσι, αναμένεται με ενδιαφέρον το στήσιμο του χειμερινού του προγράμματος και το κατά πόσο αυτό θα αντανακλά τη σημερινή πραγματικότητα.

Ο πηγαιμός για τον Σταυρό αποδείχθηκε ιδιαίτερα δύσκολος αυτό το σχετικά ψυχρό (από τα πρώτα κρύα του φετινού φθινοπώρου) Σάββατο (καθώς η πρεμιέρα της Παρασκευής αναβλήθηκε λόγω ασθένειας του Αλκίνοου) του Νοέμβρη καθώς οι δρόμοι είχαν ήδη κλείσει για τον μαραθώνιο που θα λάμβανε μέρος την επόμενη μέρα. Φτάνοντας καθυστερημένα στο μαγαζί διαπιστώσαμε ότι το κρύο και η ταλαιπωρία στους δρόμους δεν εμπόδισε τον κόσμο όχι απλά να γεμίσει το μαγαζί αλλά και να δημιουργήσει συνωστισμό στην είσοδο της Θαρυπού.

Τα φώτα χαμήλωσαν γύρω στις έντεκα και τη σκηνή κατέλαβαν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και η μπάντα του, που αποτελείται από τους Γιώργο Κοντραφούρη (Hammond και πιάνο), Σωτήρη Λεμονίδη (πλήκτρα), Γιώργο Καλούδη (τσέλο και κρητική λύρα), Νίκο Παραουλάκη (Νευ) και Άγγελο Πολυχρόνου (κρουστά).

Η υποδοχή του από τον κόσμο ήταν πραγματικά ενθουσιώδης. Ο ίδιος αφού απολογήθηκε για την αναβολή της πρεμιέρας την προηγούμενη μέρα ζήτησε προκαταβολικά συγνώμη για ενδεχόμενα φάλτσα που θα έκανε κατά τη διάρκεια της βραδιάς και δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στα σημάδια των καιρών. «Έχουμε και τη κρίση, και βλέπουμε να γίνονται πολλά και διάφορα. Ο Χατζηγιάννης δε παίρνει όσα έπαιρνε από τους σπόνσορές τους ενώ ακόμα και η Βίσση έπεσε σε μια τρύπα» αστειεύτηκε χωρίς δόλο ο Ιωαννίδης, αν και αρκετά από τα γέλια του κοινού ακούστηκαν λίγο χαιρέκακα.

Καθρέπτης:

Αρχή στο πρόγραμμα με “Εκτός τόπου και χρόνου” και η πρώτη ανατριχίλα της βραδιάς δεν αργεί, με τον “καθρέπτη” να αντικατοπτρίζει αποσβολωμένα βλέμματα.

Ακολουθούν “Σταγόνες στο Γυαλό”, “Βόσπορος”, “Μυστικά και Ήσυχα” και ο μυσταγωγικός “Προσκυνητής” σε μια ευλαβική μουσική αλληλουχία που διαταράσσεται μόνο από το ειλικρινές χειροκρότημα του κοινού ανάμεσα στα τραγούδια.

Συνέχεια με “Είπα να ζήσω”, “Άδειο Παράθυρο”, “Πλατεία”, “Απόγευμα στο δέντρο” και ένα φόρο τιμής σε Σιδηρόπουλο με τα “Μπλούζ του αποχωρισμού” και σε Nick Cave με “Άδεια μου αγκαλιά”.

Για μετά έχουμε Σαββόπουλο και “Για τη Κύπρο” ενώ το πρώτο μέρος της βραδιάς ολοκληρώνεται με μια avant garde εκτέλεση της ούτως η άλλως progressive “Πατρίδας”.

Μετά το εικοσάλεπτο διάλειμμα, Αλκίνοος και μπάντα επιστρέφουν με “Τόσα Ψέματα”, “Πες μου” και “Τι να θυμηθώ” ενώ στη συνέχεια κάνει μια μικρή και αστεία εισαγωγή για την έμπνευση πίσω από το “Όνειρο Ήτανε” που έρχεται μετά.

Όνειρο ήτανε:

Εξίσου αστεία εισαγωγή μας επιφυλάσσει και για τον κατά τα άλλα συγκινητικό “Βυθό”, ενώ μετά τη “Συνάντηση” ταξιδεύουμε στην ανατολή και την “Αγορά του Αλ Χαλίλι” και κατ επέκταση εκεί που “Ήρθε ένας μάγος”.

Καββαδίας στη συνέχεια και “Πούσι” ενώ ακολούθως, οι μουσικοί αφήνουν τα όργανά τους, στέκονται γύρω από τον Αλκίνοο και τραγουδάνε μαζί του “Cherchez la mam” το οποίο και αφιερώνει στη γυναίκα του που μόλις εντόπισε στο κόσμο.

Οι μουσικοί ξανά-αναλαμβάνουν τα όργανά τους, ο Αλκίνοος παίρνει τη φλογέρα του και ξεκινά “Σαν επιτάφιος” να γυρνά. Ξαφνικά, όμως, ο ήχος αλλάζει και ξεκινάει μια ska/reggae εισαγωγή που εξελίσσεται σε Πανούση και “Νεοέλληνα”.

“Έχω μια λέξη” μας τραγουδάει στη συνέχεια και ακολουθούν “Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ” και ο “Κόσμος που αλλάζει” με όλο το κοινό να συμμετέχει.

Κάπως έτσι η ώρα έχει πάει κοντά στις 2 και το δεύτερο (και κύριο) μέρος της βραδιάς κλείνει με “Θα ‘μαι κοντά σου”.

Θα ‘μαι κοντά σου:

Για το encore ο Αλκίνοος βγαίνει μόνος με μια κιθάρα και ακούει παραγγελιές. Ο κόσμος ζητάει ρεμπέτικο και ο καλλιτέχνης δεν το αφήνει παραπονεμένο. “Προσευχή του Μάγκα” για αρχή και συνέχεια με νεότερα λαϊκά και συγκεκριμένα Γλυκερία και “Μέχρι να βρούμε ουρανό”.

Ο χορός των διασκευών συνεχίζεται με έναν συγκινητικό “Αύγουστο”, ενώ πριν τη “Σιωπή” από Ξύλινα Σπαθιά, προηγούνται κάποιες ‘περίεργες’ παραγγελιές για τραγούδια του Μάλαμα και του Κότσιρα που δίνουν αφορμή στον Αλκίνοο να αστειευτεί με το κοινό.

Το “Κόκκινα Χείλη φίλησα” γίνεται το μέσο για να τραγουδήσει εναλλάξ ο Αλκίνοος με το κοινό και επιστρέφει στο δικό του ρεπερτόριο με “Ήταν Ανάγκη;” και “Όσα η αγάπη ονειρεύεται”.

Καθώς πλησιάζουμε στο τέλος της βραδιάς, ο Αλκίνοος παίζει με τη “Ταξιδιάρα ψυχή”, κάνοντάς την τσάτσα, και στη συνέχεια τραγουδάει “Δε Μπορώ”, για να ολοκληρώσει τη βραδιά με το “Αδιέξοδο” και όλον τον κόσμο που έμεινε μέχρι τις τρεις να τραγουδάει παρέα.

Αδιέξοδο:

Μπορεί να άργησε μια μέρα, αλλά η πρεμιέρα του Αλκίνοου Ιωαννίδη ήταν ό,τι ελπίζαμε και περιμέναμε. Απόλυτη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία. Και αν αυτό το Σάββατο ήταν άρρωστος, τα προσεχή παρασκευοσάββατα μόνο καλύτερος μπορεί να γίνει.

Βγαίνουμε από το Σταυρό στην ψύχρα της Κυριακής, με τη ψυχή ζεστή από τη βραδιά που προηγήθηκε και με μια ανεξήγητη αισιοδοξία, από αυτές που μόνο η καλή μουσική μπορεί να δημιουργήσει.