Ειρήνη Παπαδοπούλου: “Δεν πήγα στο DWTS για να κάνω φίλους. Είμαι πολύ δύσκολη στο να κάνω φιλίες”

Η Ειρήνη Παπαδοπούλου δίνει συνέντευξη στο περιοδικό “ΕΓΩ!Weekly” μία μόλις εβδομάδα μετά τον τελικό του “Dancing with the stars” όπου αναδείχθηκε δεύτερη. Η τραγουδίστρια μιλά για το εάν έκανε φιλίες μέσα στο παιχνίδι, το ρατσισμό που γνώρισε όσα χρόνια ζει στην Ελλάδα αλλά και τις δύσκολες οικονομικές καταστάσεις που βίωνε η οικογένειά της όσο ήταν παιδί.

“Πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, μόνο αυτό δεν ήθελα να αντιμετωπίσω. Είχα πει χαρακτηριστικά στον παρτενέρ μου “δεν με ξέρεις, δε σε γνωρίζω, γι’αυτό σε ενημερώνω ότι δεν λειτουργώ καλά όταν υπάρχει ανταγωνισμός. Θέλω να με βοηθήσεις να απολαύσουμε το show”. Μπλοκάρω με τον ανταγωνισμό. Μου αποσπά την προσοχή. Όσο μπορώ, κάνω τα στραβά μάτια. Μέχρι τα μισά περίπου του παιχνιδιού, δεν αισθανθήκαμε τίποτα. Θεωρούσα ότι αυτό συνέβαινε γιατί δεν κοιτώ ποτέ τι κάνουν και πώς λειτουργούν οι άνθρωποι γύρω μου. Δίνω έμφαση στη δική μου δουλειά. Ανταγωνισμό αισθάνθηκα προς το τέλος του σόου αλλά τότε ήταν λογικό. Όσοι είχαμε παραμείνει θέλαμε πια να φτάσουμε όσο πιο κοντά στη νίκη γινόταν. Σίγουρα είναι και θέμα χαρακτήρα. Αν π.χ. βρισκόταν η Μαρία Ηλιάκη στον τελικό, δεν πιστεύω ότι θα έχανε το χιούμορ της. Ίσως η παραπάνω αίσθηση να οφειλόταν και στο ότι είχαν αποχωρήσει εκείνοι που μας έκαναν περισσότερο να γελάμε και ήμασταν πλέον προσηλωμένοι στη νίκη. Δεν πήγα εκεί για να κάνω φίλους. Είμαι πολύ δύσκολη στο να δημιουργώ φιλίες. Δεν έχω εχθρούς, αλλά δεν είμαι και με κανέναν αυτό που λέμε “κολλητή””, δηλώνει σχετικά με το πως βίωσε το διάστημα κατά το οποίο βρισκόταν στο show.

Άραγε πως την αντιμετώπισαν στο σχολείο όταν ήρθε από το Καζακστάν στην Ελλάδα; Διαβάστε όσα λέει η ίδια: “Στο σχολείο στεναχωριόμουν για την έλλειψη αποδοχής από τους συμμαθητές μου. Κλείστηκα ακόμη περισσότερο στον εαυτό μου. Τώρα νιώθω ευλογημένη, γιατί διαφορετικά δε θα διαμόρφωνα το χαρακτήρα που έχω σήμερα. Όταν ένας άνθρωπος με κάνει να νιώσω ότι είμαι στο περιθώριο ή ότι δεν αξίζω, στεναχωριέμαι πάρα πολύ, αλλά ταυτόχρονα πεισμώνω. Έγινα καλή μαθήτρια γιατί σκεφτόμουν πως έτσι θα κέρδιζα την αποδοχή και την προσοχή. Διάβαζα, έβαλα ένα σκοπό και τον πέτυχα”.