Joanna Drigo: “κάποιες ώρες γεννιούνται τα όνειρα” live στο Σταυρό του Νότου

Την Joanna συνόδευσε επί σκηνής η μπάντα της, μια μπάντα με έξυπνο και δυναμικό ήχο, αποτελούμενη από τους : Κοσμάς Μπρούσαλης (Τύμπανα), Γιάννης Δημάκος (Κιθάρα), Ιάσονας Καφετζής (Κιθάρα) και Γιάννης Πριόβολος (Μπάσο).

Το live ξεκίνησε με ενθουσιασμό και ορμή με μια Joanna, ελαφρώς συγκινημένη αλλά παρ’όλα αυτά απίστευτα χαρούμενη, γιατί το να βρεθεί στην σκηνή του σταυρού του νότου και μάλιστα solo, αποτελούσε για εκείνη όπως είπε μεταξύ σοβαρού και αστείο, χαμογελώντας, ένα “όνειρο ζωής”, γιατί έτσι αθόρυβα, κάποιες ώρες γεννιούνται τα όνειρα ,όπως είναι και ο τίτλος του πρώτου προσωπικού της δίσκου και μια από τις πιο ευχάριστα μελωδικές και ρομανικές μπαλάντες που ακούσαμε εκείνο το βράδυ…

Αλλά επειδή οι μουσικές εναλλαγές ύφους αλλά και είδους αποτέλεσαν χαρακτηριστικό της βραδιάς, η Joanna ισορροπεί επιδέξια, συνδυάζοντας αρμονικά τον pop-rock ήχο ακόμη και ελαφρώς country κατά την γνώμη μου ,τα έντονα ρυθμικά κομμάτια με τις ήσυχες μπαλάντες, τον ελληνικό με τον αγγλικό στίχο, όλα αυτά δεμένα ως σύνολο με βασικό στοιχείο την ακουστική της κιθάρα, την οποία θεωρώ αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την Joanna, εξάλλου μην ξεχνάμε ότι τα κομμάτια της μουσικά και στιχουργικά τα γράφει η ίδια.

Έτσι ,ακούσαμε, κομμάτια από James (“sometimes”), Divinyls(“I Touch Myself”), Red Hot Chili Peppers (“Give it away”), αλλά και δικά της κομμάτια: “Αν σου λείπει ο αέρας ” …

“Κι αν τη νύχτα εσύ χαμογελάς

Και άδειους στίχους σιγοτραγουδάς

Με μάτια κάρβουνα θα αναζητάς

Ποια λαίμαργη ψυχή για να κρατάς…”

το δικό μου αγαπημένο :”Αλλεργία στις δεσμεύσεις”, μ’εκείνο το ελαφρώς εκδικητικό και ταυτόχρονα- μελαγχολικό στιχάκι που πάντα ψιθυρίζω όταν το ακούω,

“Και δε με νοιάζει τι κάνεις

ούτε αν ξέρεις τι χάνεις

φτάνει μόνο όταν σε βλέπω στο δρόμο

να δείχνεις καλά”

η ανυπέρβλητη- μικρούλα “Βίκυ”, φυσικά, το “hit” όπως το λέει πάντα η Joanna, αλλά και τραγούδια από τον επερχόμενο δίσκο: ” Ξεχνάω” και ο “Ναρκισσιστής”, το ένα μπαλάντα και το άλλο ρυθμικό με στίχο έξυπνο και αρκετά εύστοχο έως καυστικό-σατιρικό:

“Τίποτα δεν κάθεται τυχαία το πουλί για να κάτσει στο κλουβί

θέλει να’χει και παρέα κάτι να το συγκινεί

Τίποτα δεν κάθεται μοιραία κι η ζωή είναι μικρή

άμα θέλεις να’ναι ωραία πρέπει να δώσεις ψυχή”

κι όλο αυτό δοσμένο επί σκηνής με χρώμα, ρυθμό και συναίσθημα γιατί το συναίσθημα-συγκίνηση ήταν έντονο, προσωπικά ξεχωρίζω την ερμηνεία της στο “Valerie”, της αδικοχαμένης Amy Winehouse, με στοιχεία jazz και ατμόσφαιρα ελαφρώς 60’s εποχής κάτι που κατά την γνώμη μου και το έχει και άνετα μπορεί να το υποστηρίξει η Joanna Drigo, τα ιδιαίτερα φωνητικά στο “rid of me”, της PJ Harvey και το “Dress ” της ίδιας, που είναι και από τις αγαπημένες τις γυναικείες φωνές και μια μουσική έκπληξη στο κομμάτι “Jolene” της Dolly Parton του 1974 με μια ερμηνεία διαφορετική, πολύ προσωπική και ενδιαφέρουσα.

Δεν έλειψαν και πολύ γνωστά κομμάτια από την ευρύτερη ελληνική ροκ σκηνή, του Παύλου Σιδηρόπουλου: “Πες μου αν θέλεις κάτι”, σε αρκετά funky διάθεση και ήχο, “Αντε και καλή τύχη μάγκες”, “Αφού σου το ‘πα ” των Ξύλινων Σπαθιών με το θρυλικό : “Δεν είναι η φρίκη Είναι η ζωή που σου ανήκει…”

Και η μουσική περιπλάνηση στην οποία μας μύησε η κατά κόσμον Ιωάννα Δριγκοπούλου, συνεχίστηκε με Cyndi Lauper γιατί απλά “Girls Just Want To Have Fun ” και “Τα Κορίτσια Ξενυχτάνε”, το απόλυτο girly hit των 90’s,που εμείς οι γεννημένοι στα 80’s,λίγο-πολύ το΄χουμε οικείο….!

Ένα από τα πιο “φρέσκα ” live ,που ‘χω δει, ολοκληρώθηκε κλείνοντας με φίλους επί σκηνής ,των Λεωνίδα Μπαλάφα και τον Μιχάλη Κεχαγιά (Mr lexicon project) και την Joanna να σιγοντάρει κιθαριστικά και ερμηνευτικά…