Συνέντευξη | Κώστας Καραφώτης: «Μέχρι ενός σημείου μου είχε φάει την ψυχή αυτή η δουλειά… πάλευα με φαντάσματα!»

Το Tralala.gr και η αρχισυντάκτρια Σοφία Μπεκιάρη συναντήθηκαν μαζί του!

Νέα σχέδια, εμφανίσεις αλλά παράλληλα και άποψη για επίκαιρα θέματα που πραγματικά έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον μίλησε ο Κώστας Καραφώτης… σε μια συνέντευξη από καρδιάς!

Αυτή την περίοδο ο Κώστας Καραφώτης εμφανίζεται κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο «Ελλάδος Εικόνες» και μας ξεσηκώνει με το τραγούδι του «Απαγορεύεται»!!!

Κώστα χαίρομαι ιδιαίτερα που κάνουμε αυτή τη συνέντευξη! Θεωρώ ότι είσαι ένας ιδιαίτερα προικισμένος καλλιτέχνης και φωνητικά αλλά και όσον αφορά τη σκηνική σου παρουσία… Πως είσαι αυτή την περίοδο;

Καταρχάς σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!!! Είμαι καλά θα έλεγα… αν και προβληματισμένος με τα θέματα της χώρας και των ανθρώπων… με ότι συμβαίνει γενικότερα δηλαδή, αγανακτώ. Αν έχω κάποιο άγχος ή κάποιους περιορισμούς προκύπτει από αυτά τα άσχημα που συμβαίνουν σε συνανθρώπους μας, εγώ προσωπικά είμαι σε μία πολύ καλή φάση, δεν θέλω να φανώ αχάριστος. Επειδή, όμως, συνδέεται το επαγγελματικό μου με το προσωπικό πάρα πολύ άμεσα σε αυτή τη δουλειά, δεν είμαι από τους πάρα πολύ δυνατούς ανθρώπους που θα πουν «Έλα μωρέ δεν έχω δουλειά, είμαι πολύ δυνατός εγώ, όλα τ’ άλλα πάνε καλά… δουλειά δεν έχω». Το αναφέρω αυτό επειδή η δουλειά μου δεν είναι απλά μια δουλειά, ένα επάγγελμα που σηκώνομαι το πρωί και κάνω μηχανικά, είναι κάτι στο οποίο δίνω τη ψυχή μου. Το επάγγελμα μου είναι η ζωή μου! Όταν έχω δουλειά, έχω ψυχική ανάταση και υγεία περισσότερη.

Είσαι άνθρωπος που λειτουργεί με βάση την ψυχολογία;

Ναι εγώ σίγουρα είμαι αλλά γενικότερα νομίζω πως όταν δώσεις ένα boost ψυχολογίας σε όλους τους ανθρώπους όλα θα τους φανούν διαφορετικά, πιο εύκολα, θα αισθάνονται δυνατοί. Όλα ξεκινάνε απ’ τον εγκέφαλο. Η ψυχολογία είναι κάτι που θα μπορούσε να βοηθήσει σε πολλά πράγματα, πολλούς ανθρώπους για χιλιάδες προβλήματα, απλά βρισκόμαστε σε μία καθημερινή ρουτίνα και ξεχνάμε να ανεβάζουμε ψυχολογικά τον εαυτό μας.

Μπορούμε οι ίδιοι να ανεβάσουμε τον εαυτό μας;

Νομίζω πάρα πολύ!

Πώς μπορεί να γίνει αυτό;

Όλοι μας έχουμε πράγματα δικά μας, στον εαυτό μας, που μπορούμε να σκεφτούμε πόσο πολύ αξίζουν και να ξεκινήσουμε τη μέρα μας πολύ δυνατά. Δίνουμε όμως παραπάνω προσοχή στο πρόβλημα και έτσι χαλάει η διάθεση μας πριν καν ξεκινήσει η λύση του προβλήματος ή η αντιμετώπιση του. Δεν έχουμε χρόνο για να δώσουμε μια «ντόπα» καλής ψυχολογίας στον εαυτό μας, να ξυπνήσουμε και να πούμε «Τι έχουμε; Αυτό το πρόβλημα… θα το διαλύσουμε γιατί είμαστε πολύ δυνατοί!».

Πως είναι ο Κώστας σε ότι έχει να κάνει κυρίως με τα επαγγελματικά του;

Με τα επαγγελματικά, όσο μεγαλώνω, γίνομαι και λιγότερο ευαίσθητος. Αν και αυτό το επάγγελμα έχει να κάνει με τη ψυχή, με τη δημιουργία και πάντα είσαι ευαίσθητος… δεν μπορείς να μην είσαι. Είμαι όμως και απαιτητικός γιατί μ’ αρέσει να είμαι όσο καλύτερος μπορώ στη δουλειά μου και ναι είμαι νευρικός όταν δεν γίνονται τα πράγματα όπως θέλω. Είμαι αχόρταγος στο θέμα της μουσικής… θέλω να μαθαίνω καινούργια πράγματα και να ενημερώνομαι για το τι συμβαίνει μουσικά στον κόσμο. Θέλω να μπορώ να διευρύνω τους ορίζοντες μου και να μπορώ και να το υποστηρίζω όλο αυτό που κάνω. Ιδανικά θα ήθελα να έκανα ή να άκουγα κάτι άλλο, να τραγουδούσα ένα άλλο ύφος, να μάθαινα ένα όργανο ή να αξιοποιούσα τις ικανότητες μου στη κιθάρα ή στο πιάνο. Μ’ αρέσει να είμαι γενικά γύρω από τη μουσική. Προσπαθώ να τα βλέπω με θετικό πρόσημο τα πράγματα.

Μετράς αρκετά χρόνια στο χώρο… Υπάρχει ρομαντισμός όσον αφορά την καλλιτεχνία και τη δημιουργία ή σήμερα προτιμώνται τα παρελκόμενα;

Δύσκολη ερώτηση. Νομίζω ότι είναι πολύ λίγα πλέον τα άτομα στο χώρο που δεν είναι καν καλλιτέχνες, φυσικά δεν πρόκειται να τα ονομάσω. Το σύστημα το ίδιο με όλη αυτή τη κρίση τους άφησε πιο πίσω. Βέβαια υπάρχουν και άνθρωποι που ενώ δεν μου αρέσουν προσωπικά, κάνουν κάτι που εγώ δεν μπορώ να κάνω και το αναγνωρίζω αυτό. Υπάρχουν για παράδειγμα άνθρωποι στο χώρο που ασχολούνται, παράλληλα, πάρα πολύ με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και αυτό το θαυμάζω, θέλει πολύ δουλειά. Εντάξει, δεν έχει να κάνει μόνο με το καλλιτεχνικό κομμάτι αλλά η δουλειά μας είναι ένα ολοκληρωμένο project. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι ρομαντικοί είναι πολύ λίγοι… Όμως πολύς κόσμος που ασχολείται με το επάγγελμά μας και αντέχει, και υπάρχει ακόμα… κάποιον λόγο θα έχει που υπάρχει.

Αρκετά χρόνια πριν ο Κώστας Καραφώτης έφυγε από την πόλη του κι ήρθε στην Αθήνα για ν’ ακολουθήσει το όνειρό του. Πόσο έχεις αλλάξει από τότε μέχρι σήμερα;

Όχι πολύ και μάλλον γι’ αυτό είμαι ήσυχος και ήρεμος. Δεν το είχα κάπως αλλιώς στο μυαλό μου… μετά από 13 χρόνια που έχουν περάσει από τότε, είμαι ο ίδιος άνθρωπος. Κάποιος θα περίμενε να πω ότι μετά από τόσα χρόνια θα ‘πρεπε κάποια στιγμή να είμαι πρώτο όνομα στις μεγαλύτερες πίστες της Αθήνας. Αν είχα πραγματικά αυτό στο μυαλό μου, είμαι σίγουρος ότι θα είχε γίνει, θα έκανα κάποια πράγματα παραπάνω και θα στόχευα μόνο σ’ αυτό. Δεν έγινε και κρατάω μία άλλη θέση σε κάποια άλλα μαγαζιά. Στόχευα μουσικά να μείνω εκεί που ήθελα εγώ, σε ένα επίπεδο υψηλό, χωρίς να με ενδιαφέρει αν θα έχω τη δουλειά που θέλω. Είπα κάποια «όχι» και απέρριψα κάποιες συνεργασίες… έχω μείνει και χωρίς δουλειά. Ειδικά στο παρελθόν, υπήρξε μία περίοδος που δεν είχα καθόλου δουλειά, ήμουν πολύ μετέωρος καλλιτεχνικά. Μέχρι που δεν αρνήθηκα να πάω σε ένα πιο μικρό μαγαζί ή σε ένα μαγαζί όπως το «Ελλάδος εικόνες» και που πολύς κόσμος το σνόμπαρε στην αρχή. Τα πράγματα άλλαξαν όμως όταν είδαν πως εξελίσσεται και τι ωραία που περνάει ο κόσμος. Μεγάλα μαγαζιά πλέον είναι πολύ λίγα. Είναι αυτά τα μαγαζιά των επιχειρηματιών που πολύ σωστά μέσα στα χρόνια έχουν φροντίσει να έχουν τόσο μεγάλους καλλιτέχνες. Είναι τέσσερα – πέντε, δεν είναι τα δεκαπέντε μαγαζιά που ήταν κάποτε και ήταν η μόδα να είναι όλοι σε ένα μπουζουξίδικο. Κάποιοι κάνουν ακόμη και θέατρο σήμερα.

Σε ενοχλεί να ακούς τέτοια σχόλια όπως αυτό που μου ανέφερες;

Όχι!

Έχεις μάθει τι θες και δεν μπορεί κανένας να σε επηρεάσει;

Κατ’ αρχήν δεν θέλω μεγάλη πίστα, νομίζω δεν μου αρμόζει εμένα. Αν μου έλεγαν «Έλα στο Fever» – το οποίο είναι ένα τεράστιο μαγαζί -, θα έλεγα ότι δεν μπορώ. Μία πίστα όπως το Frangelico θα μου ταίριαζε πιο πολύ γιατί έχει και την επαφή με τον κόσμο. Παλιότερα έλεγα, όσο πιο μεγάλη η πίστα και πιο μακριά ήταν ο κόσμος τόσο καλύτερα. Τώρα λέω όσο πιο κοντά, τόσο πιο καλά. Να κάτι που έχει αλλάξει, παλιά έφευγα μακριά… τώρα θέλω να είμαι πιο κοντά, αν είμαι μακριά νιώθω αμήχανα. Θυμάμαι όταν πήγα στο Frangelico, τους έλεγα ότι η πίστα είναι πολύ μικρή και το πρώτο τραπέζι είναι μπροστά και τώρα… άμα δεν μπορώ να δω τον κόσμο και να με δει κι αυτός, δεν μπορώ να δουλέψω. Εκτός κι αν είναι μία συναυλία…

Μου κάνει εντύπωση που λες ότι δεν στοχεύεις στο να είσαι πρώτο όνομα σε μεγάλα μαγαζιά!

Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύω ότι αν κάτι το θες πάρα πολύ, μέσα σου το δουλεύεις και ενεργείς με τέτοιο τρόπο που στο τέλος θα γίνει. Δεν ήταν προτεραιότητα μου αλλά φταίω κι εγώ που δεν είμαι εκεί. Ευτυχώς όμως δεν έχει επηρεάσει αυτό το μουσικό μου κομμάτι, δεν έφτασα δηλαδή να πω «Κοίτα που κατάντησες… έπρεπε να είσαι εκεί και δεν είσαι». Δεν θεωρώ ότι καταστράφηκα μη δουλεύοντας στο «Αθηνών Αρένα» και δουλεύοντας στο «Ελλάδος Εικόνες». Αν το σκεφτείς αναλογικά ούτε ο Νίκος Μακρόπουλος που δούλευε στο Fever σκέφτηκε ότι κάποτε θα δουλέψει στο Frangelico. Αν τον ρωτήσεις θα στο πει. Έχουν αλλάξει τα πράγματα. Ένας καλλιτέχνης που γέμιζε μαγαζί 1500 ατόμων, τώρα γεμίζει 400αρι άρα αυτός που γέμιζε 400αρι πρέπει να πάει στο 200αρι. Δεν είναι κάτι που έγινε επειδή πέσαμε καλλιτεχνικά, απλά άλλαξε όλη η οικονομική υγεία της χώρας.

Προσαρμόζονται και οι καλλιτέχνες σε αυτό; Βρίσκετε νέους τρόπους να διασκεδάσετε το κόσμο;

Αλίμονο αν δεν βρίσκαμε! Εγώ προσωπικά αυτό έχω κάνει. Νερό στο κρασί του δεν έχει ρίξει σε τέτοιο βαθμό άλλος καλλιτέχνης! Είμαι στο «Ελλάδος Εικόνες», ένα μαγαζί που πήγα όπως ήταν, εσύ ήρθες και το ξέρεις… δεν νομίζω να είδες να βγαίνω από ξεχωριστό χώρο σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά. Δεν βγήκα απ’ το κέντρο, ούτε κατέβηκα με σχοινί… επειδή μπήκα εκεί ως Κώστας Καραφώτης. Θέλησα απλά να δώσω τη δικιά μου φωνή και τον δικό μου τρόπο διασκέδασης στο ίδιο μαγαζί κι αν αυτό εξελιχθεί σε οικονομικό όφελος για όλους, έχει καλώς.

Το όνομα Κώστας Καραφώτης το συνοδεύει μια αξιοπιστία γενικότερα. Παίζει ρόλο, πιστεύεις, στο που θα τραγουδήσει κάποιος… το πόσο καλή φωνή έχει;

Το μαγαζί δεν το ήξερα για να σου πω αν άλλαξε κάτι ή όχι. Για κάποιον που δεν περιμένει να εμφανιστώ σε αυτό, είναι μία έκπληξη και γι’ αυτό με προσλάβανε να δουλέψω. Νομίζω ότι έχουμε ωραίο κόσμο, καλή διασκέδαση. Αυτό που μου λύνει λίγο τα χέρια είναι ότι βγαίνοντας δεν το βλέπουνε φιρμάδικο, δηλαδή τώρα βγήκε το πρώτο όνομα του μαγαζιού. Διασκεδάζουν με τη ψυχή τους, χωρίς να με προσβάλει αυτό. Πολλές φορές παρατηρούσα στις μεγάλες πίστες ότι ο κόσμος ήταν πολύ κουμπωμένος, περίμενε να περάσει λίγο η ώρα να έρθει το δεύτερο πρόγραμμα ώστε να λυθεί περισσότερο. Επίσης ξέρω ότι η λειτουργία του είναι απ’ τις εννιά το βράδυ… έρχεται σιγά – σιγά ο κόσμος, τρώει, πίνει. Μου φαίνεται σαν μία φυσιολογική ροή… έρχεται και η στιγμή που βγαίνω εγώ στη μία και μισή και περνάμε υπέροχα.

Νιώθεις τυχερός γι’ αυτά που έχεις καταφέρει μέχρι σήμερα;

Νιώθω τυχερός γιατί έχω συνεργαστεί με ανθρώπους που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα συνεργαζόμουν. Είναι αυτό που έλεγα… αν με ρωτούσαν τι ήθελα περισσότερο: το να είμαι πρώτο όνομα στο τάδε μαγαζί ή να δουλέψω με τη Γλυκερία, θα επέλεγα το δεύτερο. Αυτό έγινε ουσιαστικά, κατευθύνθηκα εκεί που ήθελα από μικρός. Δεν περίμενα ποτέ να θαυμάζω τόσο τον Αντώνη Βαρδή και να μου κάνει δίσκο. Δεν ξέρω καν πως ήρθαν έτσι τα πράγματα… Ήταν να μου γράψει ο Φοίβος το 2004 και είπα «όχι». Στράβωσε κάτι στη δουλειά με τον Γιώργο Λεβέντη και εμφανίστηκε ο Αντώνης Βαρδής και από 4 τραγούδια, μου έκανε τον πρώτο μου δίσκο. Δεν μου είπαν να διαλέξω Φοίβο ή Αντώνη Βαρδή. Με κάποιες κινήσεις πήγε μόνο του και κατέληξε εκεί. Πως γίνεται να βρίσκομαι εδώ και να τραγουδάω το ντουέτο των Μαρινέλλα – Χατζή και στη θέση του Χατζή να είμαι εγώ; Και συγχρόνως να είμαι στην Αμερική στους Έλληνες του εξωτερικού ή σε συναυλία στην Κωνσταντινούπολη μαζί με την κυρία Μαρινέλλα; Αξιόλογες συνεργασίες όμως δεν είναι μόνο αυτές. Θεωρώ πολύ μεγάλες συνεργασίες και αυτή με τον Χρήστο Νικολόπουλο αλλά και με τη Μελίνα Ασλανίδου. Εγώ αισθάνθηκα τυχερός γιατί βγαίνοντας από το παιχνίδι με αγκαλιάσανε και οι επιχειρηματίες και οι συνεργάτες μου. Ο Γιώργος Μαζωνάκης, ο Σταμάτης Γονίδης αλλά και ο Θάνος Πετρέλης… με τον οποίο κάναμε ένα πιο νεανικό σχήμα. Δεν ήμουν από αυτούς που ταλαιπωρήθηκαν γι’ αυτό και νιώθω ευγνώμων. Δεν ήμουν από αυτούς που δυσκολεύτηκαν τα τρία πρώτα χρόνια και μετά κατέληξαν στην επαρχία, αυτούς τους θεωρώ εγώ ήρωες. Αυτοί πάλεψαν για να γίνουν κάτι… δεν το κατάφεραν όλοι βέβαια.

Τι είδαν σε σένα και θέλησαν να συνεργαστούν μαζί σου;

Με βοήθησε πάρα πολύ το παιχνίδι και αισθάνομαι ευγνώμων γιαυτό! Πολλά παιδιά έχουν βγει από διάφορα talent shows αλλά δεν χαίρουν τέτοιας εκτίμησης από τόσο μεγάλα ονόματα.

Το να σε αγκαλιάζουν με τέτοια ευκολία και ο Σταμάτης Γονίδης, και ο Χρήστος Νικολόπουλος, και η Μαρινέλλα… δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά!

Προφανώς έχει κερδηθεί αλλιώς το στοίχημα με τον Χρήστο Νικολόπουλο ή την κυρία Μαρινέλλα. Δεν έχουν μπει στη διαδικασία να ακούσουν τη δισκογραφία μου για να συμπεράνουν ότι τους κάνω. Νομίζω ότι από live έχει γίνει αυτό, μ’ άκουσαν, τους άρεσα, με προτίμησαν… τέλος!

Κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας σε ακούω να μου λες, «η κυρία Μαρινέλλα»… Είναι κάτι σπάνιο αυτό!

Δεν μου βγαίνει αλλιώς το όνομα αυτό! Νομίζω ότι πολύς κόσμος αποκαλεί την Μαρινέλλα, «κυρία Μαρινέλλα». Αν την γνωρίσεις από κοντά, δεν μπορείς να την αποκαλέσεις αλλιώς. Δεν είναι μόνο η ηλικία που της προσδίδει αυτή τη σοβαρότητα, αλλά όλα τα πράγματα που έχει κάνει. Αρκεί μόνο να σκεφτείς πόσα έχει πετύχει στην καριέρα της… μπορεί πολλά απ’ αυτά σήμερα να φαίνονται παλιομοδίτικα αλλά δεν μπορούμε να μην παραδεχθούμε ότι πρόκειται για ένα τεράστιο κεφάλαιο της ελληνικής μουσικής. Πολύς κόσμος αδυνατεί να αντιληφθεί το καλλιτεχνικό μέγεθος της Μαρινέλλας κι αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχει ζήσει την εποχή που ξεκίνησε να μεσουρανεί. Ακόμη κι ένας 30αρης σήμερα, που έχει γεννηθεί δηλαδή το 1987, δεν έχει προλάβει να τα βιώσει όλα αυτά. Για να φτάσει σ’ αυτό το σημείο σήμερα, από κάπου ξεκίνησε… αποτελεί ζωντανό παράδειγμα της τεράστιας ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού. Από εκεί πηγάζει όλος αυτό ο σεβασμός… Τώρα, όσον αφορά εμένα, πιστεύω ότι με την κυρία Μαρινέλλα ταιριάξαμε στο stage πάνω, στον τρόπο που τραγουδάμε, της άρεσε ο τρόπος μου, η φωνή μου… Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ.

Μετά από όλες αυτές τις συνεργασίες κι όσο περνούν τα χρόνια που βρίσκεσαι στο χώρο, αισθάνεσαι ότι γίνεσαι πιο απαιτητικός κι από εσένα τον ίδιο αλλά και από τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν;

Δεν θέλω τίποτα άλλο παρά μόνο να είναι αξιοπρεπής η μουσική μου.

Εξήγησε μου λίγο καλύτερα τι εννοείς με αυτό.

Έχεις ακούσει Τούρκους να παίζουν μουσική; Και δεν είναι μόνο αυτοί, είναι κι άλλοι πολλοί λαοί… Όταν μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τη μουσική – από την παραδοσιακή μέχρι την πιο μεγάλη μοντερνιά – με τόση ευλάβεια, νομίζω θα είμαστε πολύ πιο αξιοπρεπείς μουσικά. Είναι λυπηρό να μην υπάρχουν μουσικές εκπομπές ανώτερου επιπέδου. Δεν εννοώ να βγάλουμε ένα νέο ταλέντο στην επιφάνεια μέσω του «The Voice» ή του «X Factor», εννοώ να αναδείξουμε μια νέα μπάντα που παίζει από έντεχνο και τζαζ, μέχρι λαϊκό… τέλος πάντων, κάτι που να βοηθήσει στο να αναδειχθεί όλη η δουλειά που γίνεται μουσικά σε αυτή τη χώρα. Είμαστε λίγο… «πλαστικοποιημένοι», γίνεται ένα talent show, πάνε τα παιδιά εκεί, κάποιοι έχουν καλή φωνή, ξεχωρίζουν, ένας κερδίζει, τέλος. Αυτό!

Παρακολουθείς τα talent shows σήμερα;

Όχι, δεν τα παρακολουθώ πολύ… ελάχιστα θα έλεγα.

Εσύ ξεκίνησες μέσα από ένα talent show. Βλέπεις διαφορές μεταξύ εκείνου και των σημερινών όταν καταφέρνεις να τα δεις για λίγο;

Εγώ συμμετείχα στο Fame Story 13 χρόνια πριν, τα πράγματα δεν μπορεί να έχουν παραμείνει ίδια. Υπάρχουν περιπτώσεις που λειτουργούν αξιοκρατικά τα talent shows, υπάρχουν κι άλλες που – από ότι έχω ελάχιστα παρακολουθήσει – δεν λειτουργούν άκρως αξιοκρατικά.

Παρατηρείς κι εσύ μια τάση προς την ξενομανία;

Βεβαίως, προς την ξενομανία και την ματαιοδοξία. Νομίζω ότι όλη η ματαιοδοξία των παιδιών αυτών, βγαίνει εκεί… στα talent shows. Προχθές έβλεπα ένα video με διάφορες auditions από το «The Voice» παγκοσμίως κι ανάμεσα στις καλύτερες ήταν κι ενός Έλληνα που τραγούδησε ξένο κομμάτι. Βγήκε, ενθουσίασε τότε και τώρα δεν ξέρει κανείς που βρίσκεται. Προφανώς τραγουδά κάπου στο δρόμο, στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου γιατί την θέση του την πήρε κάποιος άλλος που έχει άλλη γραμμή, τη γραμμή που θέλουν να φαίνεται. Εγώ δεν διαφωνώ με τη γραμμή αυτή… είναι ένα πράγμα η Φουρέιρα, ένα πράγμα η Ζουγανέλη, άλλο πράγμα η Μποφίλιου, άλλο η Θεοδωρίδου. Ας βγαίνουν εκατό διαφορετικά πράγματα να γουστάρουμε! Να μην υπάρχει ένα μόνο πρότυπο και πάμε όλοι να γίνουμε σαν την Παπαρίζου, ας πούμε… Η Έλενα Παπαρίζου, η ίδια, έχει αλλάξει εκατό φορές για να μπορέσει να επιβιώσει στη δουλειά αυτή.

Άρα συμπεριλαμβάνονται κι όλα αυτά που μου περιγράφεις στην γενικότερη έννοια της «αξιοπρέπειας» στη μουσική;

Φυσικά! Με έχουν πει περίεργο, επειδή ζήτησα να βελτιωθεί ο ήχος στο μαγαζί όπου θα εμφανιζόμουν… Γιατί να μην γίνουν κάποια πράγματα όπως πρέπει να γίνουν; Γιατί να μην προσλάβεις τον μουσικό που θεωρείς καλύτερο ή καταλληλότερο για τη δουλειά σου και να του πάρει τη δουλειά κάποιος με λιγότερα προσόντα; Όλα αυτά δυστυχώς ενοχλούν… σου λένε «Γιατί γκρινιάζεις; Τι έχει ο μουσικός; Τι έχει ο ήχος;». Δεν είναι υπερβολικές απαιτήσεις, είναι πράγματα αυτονόητα. Πολλοί θα τα άφηναν στην τύχη τους όλα αυτά, εγώ δεν μπορώ… δεν είναι δύσκολο να έρθει κάποιος στο μαγαζί και να τον υποδεχθείς στην πόρτα με ένα χαμόγελο και ένα «Καλώς ορίσατε!». Όλα αυτά έπρεπε να συμβαίνουν!

Ένιωσες ποτέ να έχεις αδικηθεί;

Σε πολύ μικρό βαθμό! Όσες φορές έχω πει «Γιατί αυτός είναι εκεί; Είναι αδικία!», έχω τελικά κάνει λάθος εγώ ο ίδιος. Θα έπρεπε να έχω κάνει καλύτερες και σωστότερες κινήσεις ώστε να τον έχω «φάει» στη στροφή. Και δεν εννοώ τεχνικά… δεν έχει να κάνει με το λαρύγγι σου αυτό! Εξάλλου είναι και θέμα γούστου, σε άλλους αρέσω, σε άλλους όχι… δεν γίνεται να αρέσουμε σε όλους. Αν το καλοσκεφτείς, ο κόσμος δεν μπορεί να κρίνει ακριβοδίκαια παρά μόνον αυτό που θα του δώσεις σε μεγάλη ποσότητα και συχνότητα. Αν μάλιστα αυτό είναι και ποιοτικό, τότε έχεις καταφέρει να κάνεις επιτυχία.

Πόσο ψυχοφθόρο είναι το επάγγελμά σας τελικά;

Μέχρι ενός σημείου μου είχε φάει την ψυχή, πάλευα με φαντάσματα.

Υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκες να τα παρατήσεις;

Όχι! Είπα, όμως, ότι δεν μπορώ να λειτουργήσω με αυτές τις συνθήκες κι έκανα κάτι άλλο. Όταν λέω κάτι άλλο, δεν εννοώ ότι άλλαξα επάγγελμά, απλώς προσπάθησα να προσεγγίσω το τραγούδι και τη μουσική κάπως αλλιώς. Βέβαια ακόμα το ψάχνω, δεν έχω τελειώσει… το συζητάω. Ακόμα κι αυτό που κάνω τώρα σε πέντε – έξι μήνες θα κουράσει και θα πρέπει να το αλλάξω. Θα πρέπει να είναι κάτι παρεμφερές, αλλά να εμπεριέχει και κάτι καινούριο από τον εαυτό μου. Στον κόσμο πρέπει να δίνεις συνέχεια και κάτι φρέσκο… Αυτό που είναι πάρα πολύ δύσκολο για μένα είναι η δισκογραφία, αυτό με ενοχλεί πολύ και με στενοχωρεί.

Πάνω σε ποιο τομέα δηλαδή;

Βγάζουμε άδικα τραγούδια εμείς οι τραγουδιστές αλλά και οι δημιουργοί γιατί για κάποιον λόγο δεν παίζουν στα ραδιόφωνα, δεν τα μαθαίνει ο κόσμος όσα θα θέλαμε. Την αδικία την εντοπίζω εκεί, λοιπόν. Όσο, όμως, υπάρχουν τα lives και μπορώ και τραγουδάω… δεν τη νιώθω τόσο έντονη. Με ενοχλεί όμως που δεν παίζουν τα τραγούδια μου στα ραδιόφωνα, δεν νομίζω να έχω βγάλει ποτέ κάποιο τόσο κακό τραγούδι. Το θετικό βέβαια είναι ότι πλέον έχω παρατηρήσει ότι αλλάζει ο ήχος, και μου αρέσει γιατί με παροτρύνει να αλλάξω κι εγώ τον δικό μου. Μου αρέσει αυτό! Μου αρέσει που ο Ιακωβίδης, ο Stan… έχουν καταφέρει να περάσουν αυτόν τον ήχο! Με τον τρόπο που συνθέτουν κι ενορχηστρώνουν αυτά τα παιδιά, κατάφεραν να κάνουμε όλοι μία στροφή. Όλοι οι καλλιτέχνες που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην πρώτη γραμμή βγάζουν καινούρια πράγματα και πάνε την τάση εκεί που μας αρέσει και το ευχαριστιόμαστε. Παλιότερα ποιος θα τολμούσε να βγάλει τόσο ανεβαστικά τραγούδια; Όλα ήταν mid-tempo. Εγώ περιμένω τώρα να βγάλει κάποιος ένα ζεϊμπέκικο, γιατί έτσι θα σπάσει ο «φραγμός» του «Μη βγάζετε ζεϊμπέκικα!».

Ξεχωρίζεις, άρα, σήμερα νέους καλλιτέχνες;

Ναι, βεβαίως! Τους ξεχωρίζω γιατί κάτι κάνουν σωστά. Δεν τους σέρνει κάποιος από το χέρι, ψάχνονται με μια κιθάρα και προσπαθούν ακόμη και με πιθανά λάθη. Τη μουσική σήμερα την ακούω μερικά βήματα πιο μπροστά από ότι την άκουγα πριν από ένα -δυο χρόνια. Τα πράγματα οδεύουν προς το καλύτερο, η εικόνα των video clips αλλάζει, ο ήχος αλλάζει. Δεν έχει σημασία ποιος είναι μπροστά, πρωτοπόρος… σημασία έχει ότι η τάση που δίνεται είναι ωραία και μας ικανοποιεί όλους.

Λειτουργείτε, όμως, ανταγωνιστικά απέναντι στους νέους καλλιτέχνες εσείς που βρίσκεστε χρόνια στο χώρο;

Ας έπαιρνα την κιθάρα, κι ας έγραφα μόνος μου τόσα χρόνια…! Λέω μπράβο σε αυτά τα παιδιά γιατί μ’ αρέσει ο τρόπος που γράφουν. Προφανώς και δεν θα μου αρέσουν πάντα όλα τους τα τραγούδια αλλά μου αρέσει το ύφος τους, το up tempo που προσφέρουν στον κόσμο. Κάτι κάνουν αυτά τα παιδιά, δεν έχουν απλά βάλει ένα κοστούμι για να βγουν πίσω από ένα μικρόφωνο και να τραγουδήσουν σαν να ‘ναι κονιόρδοι. Δεν γνωρίζω προσωπικά τον Πέτρο Ιακωβίδη, για παράδειγμα, δεν είμαστε φίλοι… αλλά εκτιμώ πολύ τη δουλειά του. Ο Γιώργος Σαμπάνης, επίσης, γράφει εξαιρετικά! Τεράστιο ταλέντο! Μπορεί κάποιος να μην θέλει να πάει να τον ακούσει από κοντά, να μην του αρέσει όπως τραγουδάει αλλά αυτό δεν τον μειώνει καλλιτεχνικά γιατί έχει δώσει τραγούδια στους περισσότερους Έλληνες καλλιτέχνες που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αυτή τη στιγμή. Μεγάλο κεφάλαιο! Παλιότερα έλεγες Κυριάκος Παπαδόπουλος, Ηλίας Φιλίππου, Σπύρος Γιατράς… κοίτα που τώρα ήρθαν κι αυτά τα παιδιά να προστεθούν σε αυτή τη λίστα και να δώσουν άλλη νότα στη δισκογραφία.

Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τη Spicy το νέο τραγούδι σου «Απαγορεύεται». Ποιες είναι οι προσδοκίες σου από αυτό;

Το έβγαλα επί τούτου, για το «Ελλάδος Εικόνες», το μαγαζί στο οποίο δουλεύω. Πριν από το «Απαγορεύεται» είχα βγάλει το «Βρήκα τον παράδεισο» και αντιλήφθηκα ότι όσο κι αν ήθελα αυτό το τραγούδι δεν μπορούσα να το περάσω στο μαγαζί που εμφανίζομαι τώρα. Ένα πολύ ισχυρό κομμάτι του προγράμματος είναι το χορευτικό μέρος, οπότε έπρεπε να εντάξω σε αυτό κι ένα καινούριο τραγούδι μου. Έτσι ήρθε η ιδέα για το «Απαγορεύεται», ένα τσιφτετέλι που θα ξεσηκώνει τον κόσμο στα τραπέζια από το πρώτο άκουσμα. Ο κόσμος αντέδρασε πολύ θετικά κι αμέσως.

Ποια είναι τα επόμενα δισκογραφικά και όχι μόνο σχέδιά σου;

Προς το παρόν θα δουλέψω πάνω σε αυτό το κομμάτι, θα του δώσω άλλη μία ευκαιρία γιατί νομίζω ότι μπορεί να ακουστεί όπως πρέπει κι ίσως του κάνω κι ένα remix όπως μου πρότεινες. Παράλληλα, θα δω και τι άλλο μπορώ να κάνω για μετά. Το θέμα είναι να ξεκινήσουν να γίνονται πράγματα ώστε να σπάσει το φράγμα της… Αθήνας, για να μπορώ να κινηθώ κι εγώ λίγο πιο άνετα κι ελευθέρα. Όσον αφορά τις εμφανίσεις μου εκτός από το «Έλλαδος Εικόνες» που είμαι εκεί κάθε Παρασκευή και Σάββατο… τη Δευτέρα 16 και την Τρίτη 17 Οκτωβρίου θα είμαστε μαζί με την Πέγκυ Ζήνα, τον Κώστα Μακεδόνα και τη Ζωή Παπαδοπούλου στο «Στην υγειά μας Ισραήλ» στο Τελ Αβιβ & την Ιερουσαλήμ.

Τι να σου ευχηθούμε μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε;

Να είμαι υγιής πάνω από όλα, να έχω όρεξη για μουσική και να μη μιζεριάζω ποτέ. Έχω περάσει από αυτό το στάδιο κι όσο κι αν φαίνεται σε κάποιους περίεργο, χαίρομαι πάρα πολύ με την επιτυχία των άλλων όταν αυτή δίνει στον χώρο μας ένα νέο βήμα.

Σε ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη! Είναι εξαιρετικά σπάνιο να έχεις απέναντί σου ένα άνθρωπο με άποψη, την οποία δεν φοβάται να εκφράσει με ειλικρίνεια.

Εγώ σε ευχαριστώ! Εύχομαι να διαμορφώσουμε όσοι πρέπει άποψη πάνω στη μουσική κυρίως, αλλά και σε πολλά άλλα πράγματα!

Συνέντευξη & Επιμέλεια: Σοφία Μπεκιάρη

Απομαγνητοφώνηση: Αθανασία Βογιάρη – Κατερίνα Γκίνη