Λάκης Παπαδόπουλος – Δημήτρης Πουλικάκος «Ζωντανοί στο Κύτταρο» | Φωτορεπορτάζ

Το Κύτταρο είχε αρκετό κόσμο. Στο μπροστινό μέρος της σκηνής είχαν στηθεί τραπεζάκια και το μεγαλύτερο μέρος του κοινού που δεν ήταν καθήμενο βρισκόταν όρθιο πίσω από αυτά. Η ατμόσφαιρα πριν τις 11 το βράδυ ήταν πολύ ζεστή και ευχάριστη. Λίγα λεπτά αργότερα ο Δημήτρης Πουλικάκος μας καλωσόρισε με ένα λιτό ‘καλησπέρα’ και ξεκίνησε το μιας ώρας σετ του…

Όσο τραγουδούσε φαινόταν αρκετά ευδιάθετος και χαμογελαστός, ανταλλάσσοντας επαινετικούς μορφασμούς με την τετράδα μουσικών που τον πλαισίωνε, ενώ ήταν ελάχιστα επικοινωνιακός με το κοινό. Αν κάτι αδίκησε την αρτιότατη εμφάνιση του Πουλικάκου αυτό ήταν αφενός ο ήχος, ο οποίος έθαβε κάπως την φωνή του τραγουδιστή, εξαφανίζοντας την χαρακτηριστική του βραχνάδα και αφετέρου ο φωτισμός, ο οποίος ήταν είχε πολύ φωτεινά χρώματα και ερχόταν σε αντίθεση με το ψυχεδελίζον υλικό που είχε την τιμητική του.

Το μεγαλύτερο μέρος των τραγουδιών που ακούσαμε ήταν αγγλόφωνο σε εμφανώς bluesy rock μοτίβα. Η πλειοψηφία του κοινού παρότι έδειχνε να αγνοεί την πλειονότητα των τραγουδιών που έπαιζε, έδειχνε αρκετά κεφάτο και να ακολουθεί τις μελωδίες και να χειροκροτά ακολουθώντας τον ρυθμό στα τραγούδια και συγκρατημένα όταν αυτά τελείωναν. Στα 3 ελληνόφωνα τραγούδια μεγάλωνε η ανταπόκριση του κοινού κατ’αναλογία με την απόδοση της μπάντας…

Αν ένα πράγμα τράβηξε τα βλέμματα αυτό σίγουρα ήταν τα πολλά κρουστά που έβγαζε από το ‘μαγικό του καπέλο’ ο Πουλικάκος για να συνοδεύει την μπάντα όταν δεν τραγουδούσε προσθέτοντας ωραίους ήχους που σε καμιά περίπτωση δεν ακούγονταν περιττοί. Κρίνοντας την εμφάνιση συνολικά, θα λέγαμε ότι ήταν ικανοποιητική με τα αναμενόμενα προβλήματά της (που κατά κύριο λόγο οφείλονταν στο ότι η σκηνή είχε προετοιμαστεί κυρίως για την εμφάνιση του Λάκη Παπαδόπουλου που θα έβγαινε αργότερα), που όμως άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Αρκετοί σκέφτηκαν στα σίγουρα ότι αν πολλοί νεότεροι μουσικοί δεν έχουν την επιβλητικότητα και το δυναμισμό που βγάζει στη σκηνή ο Πουλικάκος παρά την ηλικία του…

Το ενδιάμεσο των εμφανίσεων ήταν ουσιαστικά χρόνος για να ξεκουραστεί τα συγκρότημα, καθώς η ίδια τετράδα μουσικών που εμφανιζόταν με τον Πουλικάκο, θα έβγαινε ξανά και με τον Παπαδόπουλο, κάτι που ουσιαστικά σήμαινε παρόμοια ηχητική κατεύθυνση, αλλά η ειδοποιός διαφορά ήταν τα τραγούδια, μιας και ο Παπαδόπουλος θα έπαιζε ελληνόφωνα κομμάτια και μόνον. Σε γενικές γραμμές, από την τετράδα back-up μουσικών ξεχώρισε ο κιθαρίστας και οι αρκετοί του αυτοσχεδιασμοί κατά την διάρκεια των σόλο και για τον ίδιο λόγο και ο πληκτράς αν και πήρε λιγότερες ευκαιρίες να βγει μπροστά. Σε τέλεια αρμονία μπάσο και τύμπανα στάθηκαν πυλώνες του ήχου, με το μπάσο να είναι λίγο πιο δυνατά απ’ότι πρέπει κυρίως όσο ο Πουλικάκος ήταν στη σκηνή.

Ο Λάκης Παπαδόπουλος ανέβηκε στη σκηνή λίγο μετά τις 00:30 ξεκινώντας με την “Γυριστρούλα” και παίζοντας με πολύ κέφι, ανεβάζοντας πολύ το κοινό, ζητώντας (και λαμβάνοντας με άνεση περισσή) την ανταπόκριση του κοινού. Τα τραγούδια εδώ ήταν κατά βάση πολύ γνωστά και το κοινό βάλθηκε να τα τραγουδάει και να βοηθάει στην εκτέλεσή τους τον τραγουδιστή.

Ο ‘Λάκης με τα ψιλά ρεβέρ’ δεν αντιμετώπισε πολύ σοβαρά προβλήματα όσο έπαιξε. Το κοινό από νωρίς έδειξε το θαυμασμό του στο πρόσωπό του, τον κέρδισε και εκείνος με τη σειρά του τους χάρισε ένα πολύ κεφάτο βράδυ, με όλα τα τραγούδια εκείνα που θα περίμενε να ακούσει κάποιος λάτρης της μουσικής του, κάποια πιο ψαγμένα και μερικές αγαπημένες διασκευές. Η μπάντα παράσερνε τον Παπαδόπουλο προς πιο ροκ κατεύθυνση και αυτός ανταποκρινόταν τέλεια στη ρυθμική κιθάρα, την οποία κατά βάση έπαιζε χωρίς πένα.

Το σύνολο της εμφάνισης θα χαρακτηριζόταν ως ‘επίσημη πρόβα’ και αυτό γιατί σε αρκετά σημεία δινόταν η εντύπωση ότι τα πράγματα είχαν αφεθεί τελείως στην τύχη τους, ότι δεν υπήρχε προπαρασκευασμένο setlist και τα τραγούδια που παίζονταν είχαν τη λογική της παραγγελιάς. Η στρατηγική αυτή κέρδιζε πολύ από την άποψη του ότι δημιουργούταν πολύ ζεστή ατμόσφαιρα και εκμηδένιζε την απόσταση μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη. Όλοι μέσα στο χώρο φαίνονταν σαν παρέα, με πολλές πλάκες να ανταλλάσσονται και το χιούμορ του Παπαδόπουλου να γεμίζει το χώρο. Όποιες ενστάσεις φαίνονται ασήμαντες ουσιαστικά, αφού πέρασαν απαρατήρητες εξ’ αιτίας του κεφιού και του ότι όλοι ανεξαιρέτως πέρναγαν καλά και στο τέλος της βραδιάς κληρονόμησαν ένα μεγάλο χαμόγελο ικανοποίησης…

Κρίνοντας από απόσταση την βραδιά, θα λέγαμε ότι και οι δυο καλλιτέχνες ικανοποίησαν απόλυτα με την απόδοσή τους και λίγα αρνητικά σημεία μπορούν να ειπωθούν για το γενικό αποτέλεσμα. Η διαφορά του στυλ των τραγουδιών, της εμφάνισης, του στησίματος των δυο φάνηκε σε μεγάλο βαθμό και ίσως έκανε αρκετούς που είχαν έρθει να δουν τον ένα να αδιαφορήσουν για τον άλλον. Παρόλαυτα, η πολύ καλή αναλογία τιμής/προσφοράς δεν άφηνε χώρο για πολλά παράπονα…