Συνέντευξη | Λευτέρης Πανταζής: «Όταν είσαι στα καλά σου, έρχονται κάποιοι για να σου «φάνε» λίγα λεφτά, να πάρουν λίγη λάμψη!»

Ο καλλιτέχνης που μετράει περισσότερα από 35 χρόνια στην Ελληνική δισκογραφία αποκαλύπτει στην αρχισυντάκτρια του Tralala.gr Σοφία Μπεκιάρη τις απόψεις του χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος!
Γιατί είναι ο Νίκος Βέρτης ο καλλιτέχνης που ξεχωρίζει, λένε ευχαριστώ οι νεότεροι καλλιτέχνες σε αυτούς που τους έχουν βοηθήσει, τον ενοχλεί να τον αντιγράφουν, πόσο δύσκολο είναι να παραμένεις στην επικαιρότητα και πως ήταν η επιστροφή του στο Posidonio;;;
Αυτά και πολλά ακόμη ενδιαφέροντα θέματα πήραν τις απαντήσεις τους και αμέσως τώρα είναι στην διάθεση σας!

Λευτέρη σε συναντώ ακόμη μια φορά στο σπίτι σου για να τα πούμε από κοντά και χαίρομαι πολύ. Πώς είσαι αυτή την περίοδο;

Πάμε πολύ δυναμικά, δουλεύω πάρα πολύ… όχι μόνο στο μαγαζί, στο Posidonio. Όταν δεν δουλεύω, κάνω συναυλίες σ’ όλη την Ελλάδα και την Κύπρο. Παράλληλα είχαμε την προετοιμασία του καινούριου cd που μόλις κυκλοφόρησε, κάναμε και την παρουσίαση, κάνουμε συνεντεύξεις στα περιοδικά, βγαίνουμε στην τηλεόραση… Γενικά υπάρχει ένας «οργασμός» εργασίας!

Είναι πολύ δημιουργικό όλο αυτό για έναν καλλιτέχνη, υπάρχουν όμως και οι στιγμές εκείνες που απλά θέλει να ξεκουραστεί;

Φυσικά, όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα. Δευτέρα – Τρίτη, ίσως και Τετάρτη κατεβάζουμε ρολά και ξεκουραζόμαστε. Κάνω μπάνια, γράφω τραγούδια γιατί εγώ έτσι ξεκουράζομαι. Δεν είναι απαραίτητο να κοιμηθείς για να ξεκουραστείς.

Πότε γράφει ένα καλλιτέχνης πιο εύκολα τραγούδια;

Πιο εύκολα γράφεις τραγούδια όταν είσαι ενθουσιασμένος με μια καινούρια γνωριμία, όταν είσαι απογοητευμένος από μια σχέση ή όταν είσαι στα πατώματα από τη λήξη μιας σχέσης. Εκεί γράφονται αστέρια!

Λειτουργείς βιωματικά, δηλαδή;

Ναι, ζω έντονα αυτές τις καταστάσεις τις οποίες μπορεί να ζει καθημερινά και ο κάθε άνθρωπος. Αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες…

Ας ξεκινήσουμε από το Posidonio! Έκανες come back στο μαγαζί αυτό!

Ήταν έκπληξη γιατί δεν το περίμενε κανείς. Καλοκαίρι δούλεψα τελευταία φορά στο Romeo πριν από τέσσερα χρόνια. Μου έκανε την πρόταση ο Βασίλης Κοντόπουλος και με ιντρίγκαρε πολύ το γεγονός ότι συμμετέχουν στο σχήμα και νέα παιδιά. Είπα να πάω για δυο μήνες, να κάνουμε την τρέλα μας κι ας ελπίσουμε ότι θα πετύχει. Προερχόμουν από μεγάλη επιτυχία και στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα και δεν ήθελα να δουλέψω το καλοκαίρι, παρά μόνο να κάνω συναυλίες αλλά τελικά υπέκυψα. Συναυλίες θα κάνω όλο τον Αύγουστο και το Σεπτέμβρη έτσι κι αλλιώς… Μας βγήκε!!

Πήγαν τα πράγματα έτσι όπως τα είχες στο μυαλό σας όταν αποφάσισες να δουλέψεις τελικά και το καλοκαίρι;

Αυτή η πρόταση ήρθε απρόσμενα και «κούμπωσε»! Είπα θα πάω εκεί για δυο μήνες για να θυμηθώ τα παλιά… έχουν περάσει είκοσι χρόνια και με συνδέουν πολλά με το μέρος, ο Ρουβάς, η Γαρμπή, ο Κορκολής, η Βανδή, η Φιόνα Τζαβάρα… Τα παιδιά αυτά ήταν τότε στα πρώτα τους βήματα, είχανε κάνει μόλις τις πρώτες επιτυχίες τους. Ήταν ωραία συγκυρία!

Πώς είναι ο Λευτέρης Πανταζής απέναντι στα νέα παιδιά;

Πάντα με ενδιέφερε να είμαι κοντά στους νέους. Εγώ και στο Διογένης Palace είχα μια πλειάδα από καταπληκτικούς νέους καλλιτέχνες που τώρα είναι τα μεγαλύτερα ονόματα της χώρας και κάνουν τρομερή καριέρα. Έχω δουλέψει με τα μεγαλύτερα ονόματα της Ελλάδας και του εξωτερικού στα ξεκινήματά τους…

Λένε «ευχαριστώ» οι καλλιτέχνες αυτοί που σήμερα είναι στην πρώτη γραμμή;

Πιστεύω ότι ακόμη κι αν δεν το εξωτερικεύουν, μέσα τους γνωρίζουν καλά αν και κατά πόσο τους έχω βοηθήσει. Δεν με ενδιαφέρει αυτό, γνωρίζω ότι με όσους δούλεψα όλα αυτά τα χρόνια είχαν πάντα επιτυχία. Έχω βοηθήσει, έχω στηρίξει… και δεν έχω μαλώσει ποτέ με κανένα. Δούλεψα και με φτασμένους και με νέους και νομίζω ότι κανένας δεν είχε παράπονο. Το ίδιο συμβαίνει και με τους επιχειρηματίες, όπου κι αν έχω δουλέψει, δούλεψα για τρεις – τέσσερις σεζόν συνεχόμενες. Αυτό σημαίνει ότι είμαι εργασιομανής, είμαι επαγγελματίας και κρατάω τις ισορροπίες. Νιώθω καλός συνάδελφος! Αν δεν ίσχυε αυτό, νομίζω κανείς δεν θα ήθελε να δουλέψει μαζί μου. Δεν έχω κόμπλεξ…

Είναι σημαντικό αυτό για έναν καλλιτέχνη;

Έχω δουλέψει με τα μεγαλύτερα ονόματα του κόσμου, έχω δουλέψει με τον Julio Iglesias, έχω δουλέψει στο ίδιο θέατρο με τον Elton John, τη Celine Dion, εδώ έχω συνεργαστεί με τον Paul Anka, τους Gypsy Kings. Όταν έχεις δουλέψει με αυτούς τους καλλιτέχνες, με αυτά τα μεγέθη της μουσικής και δεν έχεις πρόβλημα, θα έχεις πρόβλημα με τα νέα παιδιά ή τους εγχώριους πρωταγωνιστές;

Εντοπίζεις διαφορές μεταξύ των stars του εξωτερικού και αυτών της Ελλάδας;

Θα σου πω μια ιστορία… Όταν πήγα στο Las Vegas για μια συναυλία, μετά από μένα στον ίδιο χώρο έκανε συναυλία η Shirley MacLaine. Έχει κερδίσει Oscar, έχει γράψει βιβλία, χορεύει, τραγουδάει… Μετά το τέλος της συναυλίας πήγαμε στο καμαρίνι της και φάγαμε μαζί… εγώ κι ο Τέλης Σαβάλλας… Με αγκάλιασε, με φίλησε κι αναρωτήθηκα πως γίνεται να είναι τόσο καλή μια τόσο μεγάλη star. Μου είπε κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου… «Είμαι η Shirley MacLaine, είμαι ο εαυτός μου. Δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα για ν’ αποδείξω κάτι άλλο από αυτό που είμαι». Εγώ λοιπόν γεννήθηκα για να κάνω αυτό που κάνω ακριβώς, από μωρό παιδί ήθελα να τραγουδάω, να ζωγραφίζω, να γράφω τραγούδια, να παίζω σαν ηθοποιός. Στο σχολείο ήμουν το «νούμερο» της τάξης! Έκανα μιμήσεις, τους έκανα να γελάνε… από μικρός το είχα αυτό!

Πόσο απαραίτητο είναι σήμερα να βγάζει ο κάθε καλλιτέχνης στον κόσμο στον πραγματικό του εαυτό;

Είναι το σημαντικότερο, νομίζω. Δεν υπάρχει το «Άλλαξε», υπάρχει το «Ένιωσε πως έχει δύναμη και έδειξε τον πραγματικό του εαυτό». Ο άνθρωπος γεννιέται, δεν γίνεται… δεν αλλάζει επειδή έβγαλε χρήματα ή έγινε διάσημος. Όσο περνούν τα χρόνια γίνεσαι απλά πιο επιλεκτικός, κινείσαι πιο επαγγελματικά. Σαν χαρακτήρας όμως, δεν αλλάζεις δρόμο.

Κάνει, όμως, η αναγνωρισιμότητα λίγο πιο δύσπιστους τους καλλιτέχνες;

Σίγουρα γιατί σε πλησιάζουν όλοι επειδή λάμπεις. Όταν είσαι στα καλά σου, έρχονται κάποιοι για να σου «φάνε» λίγα λεφτά, να πάρουν λίγη λάμψη και να εκμεταλλευτούν καταστάσεις γιατί έτσι έχουν μάθει. Αυτό πάντα γινόταν και πάντα θα γίνεται αλλά ο σκοπός είναι εσύ να μπορέσεις να αποβάλλεις αυτό που σου κάνει κακό. Πολύς κόσμος –και γυναίκες – με έχουν πλησιάσει επειδή είμαι ο Πανταζής, όταν με γνωρίζουν όμως νομίζω ότι αλλάζουν γνώμη.

Είναι ψυχοφθόρο αυτό;

Ναι, αλλά αν τουλάχιστον υπάρχει αναγνώριση στο τέλος, τότε δεν έχει μεγάλη σημασία. Αρκετές γυναίκες στη ζωή μου παραδέχθηκαν ότι με πλησίασαν γιατί είμαι ο Πανταζής, αλλά όταν με γνώρισαν καλύτερα ως άνθρωπο, αγαπούσαν τη μύτη μου, την καράφλα μου, τον τρόπο που μιλάω και φέρομαι.

Σε χαρακτηρίζουν συχνά ως έναν πολύ γενναιόδωρο άνθρωπο. Επιστρέφεται αυτή η γενναιοδωρία;

Όταν είσαι έτσι, δεν το κάνεις περιμένοντας να σου επιστραφεί κάτι. Σίγουρα κάτι επιστρέφει, κάνει τον κύκλο του κι έρχεται πάνω σου… μπορεί να είναι καλό ή και κακό. Κάνεις καλό, θα σου ‘ρθει… κάνεις κακό, θα το πληρώσεις. Ο σκοπός είναι να κάνεις ό,τι κάνεις με την ψυχή σου γιατί μόνο τότε πιάνει κόπο, να μην το κάνεις μόνο για να πάρεις κάτι.

Επικρατεί γενικά η άποψη ότι οι φτασμένοι καλλιτέχνες με χρόνια πορείας στο χώρο έχουν μια συμπεριφορά πιο ευγενική και εντελώς διαφορετική από καλλιτέχνες που είναι νεότεροι και μπορεί να έχουν κάνει μία μόνο επιτυχία. Που οφείλεται αυτό;

Οι καλλιτέχνες που έχουν γεννηθεί εν μία νυκτί, δεν είναι κουρασμένοι στη ζωή τους. Πέφτει πάνω τους ένας επιχειρηματίας ή ένας μάνατζερ, ή μπορεί να έχει κι ο ίδιος χρήματα και κάπως έτσι δημιουργείται όλο αυτό. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν που δεν έχει προσωπικότητα και καθοδηγείται από άλλους δεν γίνεται να έχει τη συμπεριφορά των παλιών που έχουν δουλέψει σκληρά, έχουν χτίσει την πελατεία τους έναν προς έναν πηγαίνοντας από μαγαζί σε μαγαζί. Οι άνθρωποι που κοιτούν πίσω και γνωρίζουν από πού ξεκίνησαν, δεν πρόκειται ποτέ να πάνε άσχημα στη ζωή τους. Όταν κοιτάς πίσω σου, θυμάσαι…

Γιατί έχουμε λιγότερες καλές φωνές πια;

Γιατί παλιά ήταν πιο πονεμένη η Ελλάδα, μέσα από τον πόνο βγαίνει πάντα το τραγούδι, οι καλές φωνές… Η Κύπρος που ο λαός της είναι ακόμα πονεμένος, βγάζει σπουδαίες φωνές. Σήμερα υπάρχουν χιλιάδες τραγουδιστές… κακοί, μέτριοι, καλούτσικοι, πολύ καλοί και τέσσερις – πέντε που έχουν το μέταλλο εκείνο που αγγίζει καρδιές.

Πες μου έναν καλλιτέχνη που σου αρέσει και τον ξεχωρίζεις…

Μ’ αρέσει πολύ ο Νίκος Βέρτης. Δεν είναι μόνο καλός τραγουδιστής, έχει ένα πακέτο… μυαλό, πρόγραμμα, καλή εικόνα, ερμηνεία και σωστές επιλογές. Μου αρέσει πολύ κι ο Οικονομόπουλος, ωραία φωνή! Δεν φτάνει αυτό όμως, πρέπει κι αυτός να συγκεντρώσει το πακέτο. Του το εύχομαι γιατί έχει εξαιρετική φωνή. Έχουμε και πολύ καλές τραγουδίστριες… την Πάολα, την Πέγκυ Ζήνα, τη Νατάσα Θεοδωρίδου, την Μελίνα Ασλανίδου που έχουν ξεχωρίσει. Δεν ξέρω όμως αν θα καταφέρουν να κρατήσουν τα σκήπτρα ή θα κάνουν στην άκρη για να έρθει κάτι άλλο. Αυτό εξαρτάται από τους ίδιους τους καλλιτέχνες!

Μου ανέφερες το Νίκο Βέρτη, ο οποίος θεωρείται από πολλούς παράδειγμα προς μίμηση λόγω των προσεγμένων επιλογών και κινήσεων του ως καλλιτέχνης.

Δεν το λέω για να περιαυτολογήσω, αλλά τον συγκρίνουν με εμένα. Μίλησα πρόσφατα με έναν επιχειρηματία με τον οποίο συνεργάζονται και μου είπε ότι του θύμιζε εμένα, μικρό. Εγώ κολακεύτηκα από αυτό. Όταν ξεχωρίζει κάποιος, ξεχωρίζει γιατί έχει το πακέτο. Ο ολοκληρωμένος καλλιτέχνης είναι όλα όσα προανέφερα για τον Νίκο και προπάντων είναι άνθρωπος.

Είναι δύσκολο το να καταφέρεις να έχεις διάρκεια;

Πολύ! Μπορεί να κάνεις μια επιτυχία τη μια χρονιά και την επόμενη να μην υπάρχεις. Το δύσκολο είναι να είσαι τριανταπέντε χρόνια στην επικαιρότητα και την κορυφή. Αυτό είναι το δύσκολο και θέλω να πιστεύω ότι λίγο – πολύ το έχω καταφέρει.

Τι θυσίες έχεις κάνει αυτά τα τριανταπέντε χρόνια;

Αν έχεις οικογένεια, δεν την χαίρεσαι. Έχεις προβλήματα με το άλλο σου μισό γιατί συνήθως δεν μπορεί να δεχθεί ότι η «γυναίκα» της ζωής σου είναι το τραγούδι και η αγάπη του κόσμου. Σε αυτά τα θέματα, η δουλειά μου είναι εχθρός.

Πόσο σκληρό είναι αυτό;

Είναι… πολύ! Ο καλλιτέχνης πρώτα ανήκει στη μουσική, στον κόσμο και έπειτα στην οικογένεια, στο παιδί του και τελευταία στο έτερον του ήμισυ. Τελευταία τη βάζω τη γυναίκα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν τη θέλω. Τη λατρεύω τη γυναίκα, τη χρειάζομαι. Όλα τα ωραία που μπορείς να ζήσεις με τη σχέση σου, στη δουλειά μας τα ζεις με τη «γκόμενα» που λέγεται τραγούδι, αγάπη γι’ αυτό που κάνω, επαγγελματισμός.

Ο κόσμος πιστεύει ότι ο καλλιτέχνης δεν νιώθει ποτέ μοναξιά. Ισχύει αυτό; Πόσο μοναχικός μπορεί να είναι ο χώρος σας;

Ο καλλιτέχνης αποζητάει λίγη μοναξιά αλλά και γενικά είναι νομίζω μοναχικός τύπος. Αν καταφέρει να κάνει οικογένεια και καριέρα θα είναι ευχής έργον.
Να περάσουμε στο ολοκαίνουριο album σου «Ελεύθερος κι ωραίος», πρόσφατα έγινε και η παρουσίασή του. Αντιπροσωπεύει αυτό το album τον Λευτέρη Πανταζή;

Επειδή λέγομαι Ελευθέριος, που βγαίνει από τη λέξη «ελευθερία»; (γέλια)

Πως επιλέχθηκε αυτός ο τίτλος;

Είναι λογοπαίγνιο αλλά έχει και μια δόση αλήθειας. Εγώ είμαι ελεύθερος, θέλω να νιώθω έτσι για να μην σε αφήσω ποτέ. Δεν μπορώ την πίεση, τα προβλήματα. Μπορώ τις ζήλειες, τις λογικές τις ανθρώπινες… είναι το αλατοπίπερο σε μια σχέση. Δεν μπορώ όμως χωρίς λόγο τη γκρίνια. Αυτό πεθαίνει άνθρωπο… όχι τον καλλιτέχνη αλλά την ψυχή του.

Το album περιέχει 14 τραγούδια και κυκλοφορεί από τη Heaven Music!

Το καθένα από τα τραγούδια έχει τη δική του ιστορία. Πάντα το κάθε άλμπουμ μου έχει ερωτικές μπαλάντες, τσιφτετέλια, ρούμπες, ζεϊμπέκικα… Δηλαδή έχει ιστορίες αγάπης και καθημερινές φάσεις που βιώνει ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του.

Προσπαθεί έτσι ο καλλιτέχνης να πιάσει τον παλμό όλων των ανθρώπων;

Όταν καλείς στο σπίτι σου δεκαπέντε ανθρώπους για να τους κάνεις το τραπέζι, υπάρχουν κρεατοφάγοι, ψαροφάγοι, ένας που δεν τρώει ούτε το ένα ούτε το άλλο, άλλος τρώει μόνο φρούτα, τι κάνεις;;; Φτιάχνεις απ’ όλα τα φαγητά και τα βγάζεις στο τραπέζι. Έτσι είναι τα τραγούδια, όποια αγγίξουν πιο πολύ τον κόσμο και ταυτιστούν με την ιστορία του… γίνονται πιο μεγάλη επιτυχία.

Με ποιο τρόπο επιλέγεις ποια τραγούδια θα μπουν στο album; Την απόφαση αυτή την παίρνεις μόνος;

Σίγουρα την τελευταία κουβέντα τη κάνουμε πάντα όλοι μαζί, ο Σιγάνος, ο Valentino κι εγώ. Όταν αναζητώ τραγούδια για album, μου στέλνουν οι απανταχού Έλληνες συνθέτες, λαμβάνω απ’ όλο τον κόσμο τραγούδια και ακούω 1000-1500, διαλέγω τα 40 καλύτερα και μετά τα 20. Στη συνέχεια γίνονται 15, 12, 10 και αυτά βγαίνουν στην αγορά. Είναι τα νέα μας παιδιά, τα έχουμε περάσει από κόσκινο, τα έχουμε βάλει σε γυναίκες και άντρες μεταξύ μας, σε παραγωγούς και τα σχολιάζουμε, κάπως έτσι βγαίνουν.

Δίνεις βήμα σε νέους δημιουργούς;

Φυσικά, έχω βγάλει πάρα πολλούς νέους. Πριν χρόνια ήμουν στο σπίτι του Νίκου Καρβέλα και μου λέει «Πάρε 2 τραγουδάκια κι αυτού το παιδιού, είναι πάρα πολύ καλός!». Τ’ άκουσα και ήταν ο γνωστός Φοίβος… μετά έκανε αυτή την τεράστια πορεία. Ο Νίκος Δουλάμης, που μου έχει γράψει το «Εξακολουθώ να σ’ ακολουθώ», απ’ τα χέρια μου βγήκε. Τον Κυριάκο Παπαδόπουλο εγώ τον βοήθησα, τον γνώρισα στον Ηλία Φιλίππου και κάνουν όλα αυτά τα μαγικά που κάνουν τόσα χρόνια και είναι και πολλοί άλλοι.

Την επιτυχία την προβλέπεις;

Το έχω αυτό, είναι ταλέντο… ξέρεις. Να ακούς ένα τραγούδι και να λες «Αυτό δεν μ’ αρέσει, εκείνο είναι επιτυχία» και τελικά να συμβαίνει. Τη μυρίζομαι την επιτυχία και γράφω κι εγώ. Τα ξέρεις τα τραγούδια, αλλά δεν ξέρεις ότι είναι δικά μου.

Μπορείς να μου πεις μερικά;

To «Μια εμπειρία ακόμη λοιπόν», το έχω γράψει εγώ, το «Μα δεν πειράζει» επίσης εγώ. Το «Νυχτοπερπατάς» πάλι εγώ.

Όταν ο καλλιτέχνης γράφει και τραγούδια, είναι πιο επιλεκτικός σε αυτά που θα του δώσουν άλλοι δημιουργοί για να τραγουδήσει;

Τραγούδια θέλω εγώ, δεν πάει να είναι του Κώστα, του Μιχάλη και του Γιάννη. Έχω ερμηνεύσει τραγούδια τέτοια… στο «Νυχτοπερπατάς» τους στίχους έχει γράψει ένας σιδεράς, ο οποίος είχε συνεργείο δίπλα στο σπίτι μου, είχε χωρίσει με τη γυναίκα του και μου έδωσε αυτό το στίχο και τον έκανα τραγούδι. Δεν με ενδιαφέρει ποιος θα το φέρει, αρκεί να είναι καλό το τραγούδι.

Πως είναι η συνεργασία σου με τον Χριστόδουλο Σιγανό;

Γνώριζα τον πατέρα του Χριστόδουλου Σιγανού, τον Terry, από παλιά, τότε που μου είχε φέρει τον Σφακιανάκη στο Διογένης Palace, ο οποίος ξεκινούσε μόλις στη δισκογραφία. Το διάστημα λοιπόν που εμφανιζόμουν με τη Θεοδωρίδου και την Παπαρίζου στο Βοτανικό είχα μια σοβαρή περιπέτεια με την υγεία μου, ένα μικρό ισχαιμικό επεισόδιο, έχασα τη φωνή μου, κεκέδιζα. Τότε με φώναξε ο Σιγανός να κάνουμε ένα ραντεβού μαζί με τον Παντζή. Μου λέει «Αυτό το τραγούδι θέλω να το πεις εσύ, είναι δώρο από μας…». Ήταν το «Άπιστος» και έπεσε η Ελλάδα! 11 εκατομμύρια views! Πήγα στο Frangelico κι έγινε χαμός, έσπασε το μαγαζί και μετά μου έγραψε κι άλλα. Τον φώναξα, κάναμε μια συζήτηση και αποφασίσαμε να πάμε παράλληλα. Εγώ του δίνω τις γνώσεις μου, την εμπειρία και την ιστορία κι αυτός τη φρεσκάδα του, τις ανησυχίες του, το τι θέλει η αγορά και πάμε δυνατά. Σε δύο χρόνια που συνεργαζόμαστε νομίζω μόνο καλά έχουν συμβεί.

Άρα ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει!

Ακριβώς! Κι όταν είναι και δημοκρατικός, και λέει «Εγώ θα γράψω 2-3, βρες μου κι εσύ από άλλους δημιουργούς» αυτό σου λύνει τα χέρια, σημαίνει επαγγελματίας, σημαίνει θέλω το καλό σου, θέλω ο καλλιτέχνης μου να είναι ψηλά. Δεν είμαστε υπεράνθρωποι, μπορεί να γράψουμε ένα τραγούδι που να μην ακουστεί. Αυτό είναι σωστό και μπράβο του… είναι επαγγελματίας, με αυτούς τους ανθρώπους θέλω να συνεργάζομαι, ανθρώπους που να μην έχουν παρωπίδες.

Μετά από όλα αυτά, τις εμφανίσεις σου στο Posidonio και το νέο album… ετοιμάζεσαι και για περιοδεία. Θα είναι με μία βαλίτσα στο χέρι ο Λευτέρη Πανταζής;

Α ο καλλιτέχνης είναι τσιγγάνος κι επειδή η μουσική δεν έχει σύνορα, πέρσι έκανα 67 συναυλίες! Πήγαμε Αργεντινή, Βραζιλία, Σαρδηνία, Σουηδία… Πήγα Ελβετία, Ισραήλ, Γερμανία, Τουρκία, Ρωσία, Κύπρο και Ελλάδα παντού.

Έτσι και φέτος δηλαδή;

Ναι, βαλίτσα στο χέρι και πάμε! Εκδρομούλα 2 – 3 μέρες, τη μία δουλεύεις και τις δύο κάθεσαι. Αν έχεις και μια ωραία παρέα, περνάς καλύτερα… άμα δεν έχεις, τι να κάνουμε.

Ύστερα από όλα αυτά που έχεις ζήσει, τι θα μπορούσαμε να σου ευχηθούμε;

Υγεία!

Πέρα από την υγεία, τι μπορεί να σου λείπει;

Δεν τελειώνει ποτέ η ζωή, στη ζωή πρέπει να βάζεις στόχους. Κάθε μέρα μαθαίνεις και κάτι καινούριο, γίνεσαι ολοένα και καλύτερος. Δεν μου λείπει τίποτα και ταυτόχρονα μου λείπουν τα πάντα. Όσο ζεις, κερδίζεις… Εγώ όταν ξεκίνησα ήμουν ένα αγοράκι όμορφο, με ωραία ματάκια, πλούσια κόμη, με αγαπούσαν και με ήθελαν όλοι αλλά ήμουν ένα άγουρο πλάσμα. Σιγά σιγά έφαγα τις σφαλιάρες μου, με έδιωχναν απ’ τα μαγαζιά, έκλαιγα αλλά πάλι εκεί για να πετύχω και να μην κάνω το χατίρι κανενός. Σιγά σιγά έφτασα να κάνω την πρώτη μου δουλειά και σήμερα συμπληρώνω τριανταεπτά χρόνια που κάνω επιτυχία. Αυτό είναι θαύμα της φύσης, του θεού, ευλογία! 37 χρόνια είμαι στην επικαιρότητα. Δεν έχω κάνει διάλειμμα, κι αν έχω κάνει δεν ήταν τυχαία… εγώ το διάλεξα για να ξεκουράσω τον κόσμο. Όταν πετυχαίνεις ένα στόχο, δεν σταματάς… θέτεις τον επόμενο. Έτσι συνεχίζεις, μέχρι που λες «Εντάξει! Τα έκανα και τα χάρηκα όλα, έκανα χρήματα και οικογένεια… κουράστηκα; θέλω να πάρω τη γυναίκα μου και να πάω να κάτσω 15 μέρες στο Μαϊάμι». Τότε αρχίζεις και κάνεις ταξίδια και ξεκουράζεσαι. Έχεις αφήσει όμως άλλους και συνεχίζουν τη δική σου πορεία. Βαίνουν άλλοι που θέλουν να σου μοιάσουν. Μου λένε ότι έχω κάνει μια σχολή, σχολή «ΛΕ-ΠΑ». (γέλια)

Μικρότερος φανταζόσουν τον εαυτό σου να τα ζει αυτά;

Όχι!

Σε ενοχλεί η ύπαρξη αυτής της «σχολής»;

Όχι!

Υπάρχουν καλλιτέχνες που ενοχλούνται από αυτό. Θεωρείς πως είναι μια εύκολη λύση αυτή για κάποιον που θέλει να «ανέβει» γρήγορα, να αντιγράφει δηλαδή έναν ήδη επιτυχημένο καλλιτέχνη;

Και στο θέατρο, και στον κινηματογράφο, και στον αθλητισμό υπάρχουν κάποιοι που δείχνουν το δρόμο. Είναι λαμπαδηφόροι! Εγώ έβλεπα τον Κόκοτα και τρελαινόμουν. Και ναι, έκανα τον Κόκοτα γιατί δεν είχα δικά μου τραγούδια, είχα βγει και ο Βοσκόπουλος ήταν πιο τσαχπίνης, πιο καλοντυμένος, πιο φτιαγμένος. Έκανα και το Βοσκόπουλο, μετά έκανα τον Πανταζή όμως και έκανα τη δική μου πορεία. Έκανα και κάποια πράγματα σαν πρωτοπόρος, όπως τα non stop προγράμματα… όχι ένα τραγούδι και χειροκρότημα. Έκανα καμπαρέ, πίστες ανεβοκατέβαιναν, μπαλέτα, παγοπίστες… ότι θες έφερα στην Ελλάδα. Έφερα τα μπουζούκια – club από το ‘95, έχουν περάσει 22 χρόνια και τώρα τα περισσότερα μαγαζιά έτσι δουλεύουν. Εγώ τα έκανα όμως σαν πρωτοπόρος. Δεν με ενοχλεί, μ’ αρέσει. Θέλω να ξέρω ότι έχω αφήσει κι εγώ κάτι στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Ωραίο είναι!

Κλείνοντας, μέχρι πότε θα συνεχίσεις τις εμφανίσεις σου στο Posidonio;

Η συμφωνία ήταν να κάτσω δύο μήνες. Τώρα τέλος του μηνός ολοκληρώνουμε αλλά ίσως κάτσουμε και μία εβδομάδα ακόμη. Πετύχαμε το στόχο μας απρόβλεπτα καλά, το συζητάει κι όλη η Αθήνα… τα καταφέραμε με νέα παιδιά, άγνωστα, από το Rising Star. Κάθε βράδυ χτυπάω τα καμαρίνια, ανοίγω τις πόρτες και τους λέω αυτά που πρέπει. Γελάμε, κάνουμε μια αγκαλιά και βγαίνουμε όλοι μαζί στην πίστα. Την ώρα που τραγουδάω, με γράφουν στα κινητά για να μαθαίνουν, μόνο έτσι θα προχωρήσεις. Ο Λευτέρης Πανταζής θα συνεχίσει ενεργά μέχρι να νιώσει ότι έκανε τον κύκλο του, ότι πρέπει να ξεκουραστεί.

Τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις όταν νιώσεις ότι κουράστηκες από τη νύχτα;

Θα κάνω κάτι που να έχει σχέση με τη δουλειά. Θα κάνω παραγωγές, μπορώ να βγάλω έναν καλλιτέχνη, να τον μάθω, να ασχοληθώ μαζί του. Μπορώ να κάνω πολλά πράγματα γύρω από την καλλιτεχνία! Με γεμίζουν όλα αυτά, δεν κάνεις τα πάντα για τα χρήματα, τα χρήματα είναι στη ζωή μας αλλά και να θέλεις να μαζέψεις σήμερα δεν μπορείς, δεν πάει τίποτα καλά. Τέλειωσαν αυτά, κοιτάμε να επιβιώσουμε και να βρούμε καινούργιες λύσεις γύρω από τη δουλειά μας για να υπάρχει μεροκάματο. Αν έχεις οικογένεια, πρέπει να κοιτάξεις τα προς το ζην… όλα έχουν δυσκολέψει. Το μότο μου είναι «Ό,τι κινείται, ζει» και «Όταν δεν έχεις δουλειά, τη δημιουργείς»!

Είναι πολύ σημαντικό αυτό που ανέφερες, δεν γίνονται όλα για τα χρήματα!

Όταν ξεκινάς κοιτάς να κάνεις επιτυχία. Πρώτα κάνεις επιτυχία και μετά έρχονται τα χρήματα. Η επιτυχία φέρνει δόξα και χρήματα! Το παν λοιπόν είναι οι στόχοι που θέτουμε. Ο κάθε καλλιτέχνης πρέπει να λειτουργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Συνέντευξη & επιμέλεια: Σοφία Μπεκιάρη
Απομαγνητοφώνηση: Αθανασία Βογιάρη – Κατερίνα Γκίνη