Μετά από 8 χρόνια περιπλανήσεων στην πρωτεύουσα του rock, έχοντας στις αποσκευές του μελωδίες, ακούσματα και ερεθίσματα επηρεασμένα από το vibe του βρετανικού rock και ύστερα από μια ενδιάμεση στάση στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης 2008 με το ¨Ανεξίτηλο Χρώμα¨, ο Λεωνίδας δεν φοβάται να παντρέψει τον άλλοτε brit pop και άλλοτε indie rock ήχο του με τον ελληνικό στίχο και να προσγειωθεί δυναμικά στα ελληνικά μουσικά δρώμενα.
Στίχος θαρραλέος, φωνή βαθειά, κιθάρες με νεύρο, πιάνο με συναίσθημα πλάθουν εικόνες και στήνουν ένα φωτεινό μουσικό ταξίδι. Πότε με την χορευτική διάθεση του ¨Σκουφά και Σίνα¨ και του ¨Πιο λίγο από χθες¨, πότε με τον ταξιδιάρικο χαρακτήρα της ¨Μάγισσας¨ και του ¨Κορίτσι μου εργαζόμενο¨, πότε με το μελαγχολικό ύφος που κρύβεται στο ¨Λονδίνο¨, στο ¨Ολόγυρα¨ και στο ¨Ποιος το ξέρει¨, ο Λεωνίδας προσεγγίζει το πάντα επίκαιρο θέμα του έρωτα από την οπτική γωνία της μνήμης, της έντονης νοσταλγίας αλλά και της προσμονής.
Ενορχηστρωτής και ηχολήπτης σ’ αυτό το ταξίδι είναι ο Στέφανος Δανιηλίδης, ο οποίος καταφέρνει να συνδυάσει αρμονικά και να αναδείξει μέσα στον φρέσκο του ήχο τις πρωτότυπες και γκαζωμένες κιθάρες του Αλέκου Βουλγαράκη, το δυναμικό μπάσο του Κωστή Βήχου και το παθιασμένο παίξιμο του Πάνου Τόλιου στα τύμπανα. Κάπου εκεί έρχεται και ο Μύρωνας Στρατής να προσθέσει την ιδιαίτερη πινελιά του με τις κιθάρες του και τις ενορχηστρωτικές του ιδέες σε τρία τραγούδια.
Με την πρώτη ακρόαση του δίσκου, είναι ξεκάθαρο πως ο Λεωνίδας Μαράντης, κουβαλώντας στις πλάτες του λίγη απ’ την συννεφιά του Λονδίνου, επιστρέφει στην Αθήνα με έναν ¨Άσο στο μανίκι¨ για να ντύσει με μουσική τα καθημερινά μας ταξίδια.
Διαβάστε επίσης
