Μετά το rock, το δεύτερο ξενόφερτο μουσικό ρεύμα είναι το μουσικό ιδίωμα rap της hip hop κουλτούρας. Με εγχώρια αφετηρία το δίσκο Διαμαρτυρία των Active Member, όχι τόσο μουσικά αλλά περισσότερο στιχουργικά και απαγγελτικά, η hip hop κουλτούρα γυρίζει σελίδα στα μουσικά δρώμενα παγκοσμίως αλλά και στα ελλαδικά δεδομένα.
Ένας ρυθμός με επανάληψη-λούπα, συνήθως 4/4 και συνεχείς ιαμβοί, όπως οι κρητικές μαντινάδες, λιγότερο προσωδιακά σε σχέση με τον Ερωτόκριτο και την Ομήρου Οδύσσεια, ξαναγυρίζει τον Έλληνα στις πρώτες ρίζες της Ραψωδίας με κυρίαρχο τον λόγο και την πηγαία ερμηνεία. Το νέο είδος, ενώ μουσικά δε ξεπερνά ποτέ τον εαυτό του αφού αντιγράφει και πατάει στις έτοιμες αμερικάνικες λύσεις και παραγωγές, στιχουργικά λόγω της ανεπτυγμένης ελληνικής γλωσσικής δυναμικής φτάνει να αγγίζει τα όρια της ποίησης και της προσωδιακής απαγγελίας, αφήνοντας πίσω και τους πρωτοπόρους Αμερικάνους.
Με στίχους πολιτικοκοινωνικούς και εσωτερικούς, αγγίζουν τη νέα ιδιαίτερα γενιά. Έτσι οι δισκογραφικές, που οσφρίζονται τη λεία από μακριά, ξεκινούν το πάρτυ.
Οι μεγάλες εταιρείες εφαρμόζουν τη γνωστή πετυχημένη συνταγή του «διαίρει και βασίλευε» αντιγράφοντας την -gangsta- διαμάχη east vs west coast. Κομματικοποιούν
και εμπορευματοποιούν το ελληνόφωνο hip hop βάζοντας ξετσίπωτους στίχους, που εξυπηρετούν το σκυλο-ποπ τραγούδι, φτιάχνοντας το r’n’b’ σκυλάδικο που ενσαρκώνει την τελευταία εγχώρια τάση. Τι απομένει…μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, όπως ο πατέρας του ελληνόφωνου rap.B.d Foxmoor -Μιχάλης Μυτακίδης γεννά το low bap ιδίωμα, το ελληνικό hip hop ουσιαστικά.
Δε σταματάει εκεί, αλλά κάνει μια ανυπέρβλητη ηθική κίνηση. Αντάρτικα και συνειδητοποιημένα απομακρύνεται από την πολυεθνική δισκογραφική του, τους μανατζαραίους και τα Μ.Μ.Ε οικειοθελώς. Παράλληλα, προωθεί το non sponsors κίνημα που, ιστορικά μαζί με τον Στέλιο Καζαντζίδη και τον Μανώλη Ρασούλη, τον κατατάσσουν στους πιο επιτυχημένους που τα βάζουν με το σύστημα και καταγγέλλουν την πραγματικότητα, με το όποιο κόστος και μποϊκοτάζ βίωσαν από τα βρώμικα κυκλώματα και τη μουσική μαφία.
Για τους παραπάνω λόγους, εγκαθιδρύεται στην Ελλάδα αυτό το μουσικό ρεύμα που έχει τεράστια απήχηση στη νέα γενιά και καλά κάνει.
Στίχοι από καρδιάς, ρεαλιστικοί χωρίς πρέπει και καθωσπρεπισμούς, χωρίς ταμπέλες και ρεφρέν, λόγια τσουχτερά που αντιπροσωπεύουν και καταδεικνύουν τη σαπίλα και την ψευτιά γύρω μας.
Ξέρετε ρε ότι το low bap έχει ένα φύλακα άγγελο αλήτη;
Αυτά έχει ανάγκη η ελληνική μουσική, έστω και η ξενόφερτη, αυτούς τους ανθρώπους που είναι μοναδικοί και δεν ονειρεύονται δημοσιότητα και χιλιάρικα αλλά μια διαφορετική κοινωνία που θα πατάει σε αληθινές βάσεις και οράματα. Που δε θα εξυμνεί μόνο τον έρωτα που μεταλλάχθηκε σε καψούρα αλλά τις ανάγκες και τις αναζητήσεις της ψυχής μας.
Κάπως έτσι ξεκινούν όλες οι μικρές και οι μεγάλες επαναστάσεις στην ιστορία της ανθρωπότητας, πρώτα από μέσα μας και μετά χείμαρρος.
Τώρα στις γιορτές που πέρασαν, εσείς ίσως είχατε έστω να τη βγάλετε…Κοιτάξτε όμως κι εκείνους δίπλα που δεν έχουν, και δε μιλώ μονάχα για υλικά αγαθά αλλά και για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, παρέα, αγάπη. Όλοι κάτω από τον ίδιο ουρανό ξενυχτάμε. Για όσους δεν έχουμε ξεκινήσει να το κάνουμε, ίσως έφτασε ο καιρός να στηρίξουμε ο ένας τον άλλο.
Χρόνια καλά σε όλους, με καθαρότητα και αλήθεια!
«Ρε δε με νοιάζει από που ‘ρθες σου λέω κι εμείς εδώ είμαστε περαστικοί»…
Για τον πυροβάτη.
Διαβάστε επίσης
