Η Μαντώ σε μια διαφορετική εμφάνιση! | φωτορεπορτάζ

Ο χώρος μικρός σχετικά με μεγάλες καρδιές και ντισκόμπαλες να είναι κρεμασμένες από το ταβάνι. Ο φωτισμός ήταν χαμηλός και απαλός σε ψυχρά κυρίως χρώματα και έδινε το κάτι διαφορετικό, πρωτότυπο αν θέλετε στους παρευρισκομένους. Η συναυλία είχε ημι-ακουστικό χαρακτήρα χωρίς κρουστά παρά μόνον μια ακουστική κιθάρα και ένα αρμόνιο να συνοδεύουν την Μαντώ στην ερμηνεία της.

Περίπου 20 λεπτά πριν τα μεσάνυχτα (πολύ μετά από την προκαθορισμένη ώρα έναρξης που ήταν για τις 22:00) ανεβαίνουν στην αυτοσχέδια σκηνή ο κιθαρίστας και ο πληκτράς για να ζεστάνουν κατά κάποιο τρόπο το κοινό για τη Μαντώ. Οι δυο άντρες επέλεξαν να πουν αρκετά τραγούδια από τις Μέλισσες, τον Μύρωνα Στρατή, τους Πυξ Λαξ, τον Αντώνη Ρέμο και γενικότερα κινήθηκαν στο ελληνικό ρεπερτόριο. Η φωνή του τραγουδιστή/κιθαρίστα μου θύμησε πολύ εκείνη του Αντώνη Ρέμου και ενώ στην αρχή φαινόταν κάπως περίεργο να τραγουδάει τόσο σύγχρονα κομμάτια λόγω εμφάνισης και ηλικείας, αλλά ο κόσμος φαινόταν να περνάει πολύ καλά και να το χαίρεται, χωρίς να δίνει τόση σημασία στην εικόνα.

Το πρώτο μέρος της εμφάνισης χωρίς τη Μαντώ κράτησε περίπου 20 λεπτά και λίγο αφού τα μεσάνυχτα πέρασαν έκανε την εμφάνισή της επάνω στη σκηνή για να λάβει ένα πολύ θερμό χειροκρότημα και να ξεκινήσει πολύ δυναμικά. Το απόλυτα λυτό στήσιμο κιθάρας-αρμονίου-φωνής έδειχνε να αποδίδει τέλεια, χωρίς όμως να αποδίδει βέβαια τα μέγιστα.

Το κλειδί της εμφάνισης ήταν χωρίς αμφιβολία η επιλογή των τραγουδιών. Τα γνωστά-και μή- τραγούδια της Μαντούς συνδυάζονταν με μεγάλη ευχέρεια μεταξύ τους και με αρκετά τραγούδια άλλων καλλιτεχνών είτε Ελλήνων είτε ξένων (ξεχώρισαν τα “Rolling in the Deep” της Adele και το “Lovesong” των  The Cure) και όλα αυτά εκτελεσμένα με ερμηνείες από αρτιότατες μέχρι τέλειες με την φωνή της εξαιρετικά ευδιάθετης Μαντούς να δεσπόζει και καθηλώνει.

Τα “Ερήμην μου”, “Δωσ’μου λόγο να σωθώ”, “Στοιχηματίζω”, “Ρουχο δανεικο”, “Φυλάκισέ με”, “Η δική μας η αγάπη”, “Στον έβδομο ουρανο”, “Τι μου’χεις κάνει”, “Για όλες τις φορές”, “Δανεικά”, “Θα σε περιμένω” και “Μια συγνωμη τι να κανει” ταξίδεψαν πίσω στο χρόνο και στη δισκογραφία της Μαντώς τους παρευρισκομένους του χώρου και άφησαν πάρα πολύ καλές εντυπώσεις.