Πάμε Θέατρο | Η Μαριάννα Πολυχρονίδη και η Ηλέκτρα Νικολούζου μιλούν για τις παράστασεις τους στο Θέατρο Badminton

Μαριάννα Πολυχρονίδη

Η Μαριάννα Πολυχρονίδη, η οποία πρωταγωνιστεί σε 3 παραγωγές του Θεάτρου Badminton τη φετινή σεζόν («Μαουτχάουζεν» , «Θησέας και Αριάδνη στο Νησί των Ταύρων» και «Θα σε πάρω να φύγουμε») έδωσε αποκλειστικές δηλώσεις στο tralala.gr.

Σχετικά με την πρώτη παράσταση στην οποία θα συμμετέχεις, το «Μαουτχάουζεν», για ποιο λόγο πιστεύεις πως ο θεατής θα έπρεπε να δει αυτή την παράσταση;

Νομίζω για τους ίδιους ακριβώς λόγους στους οποίους αναφέρθηκε στη Συνέντευξη Τύπου ο κ.Μουμουλίδης. Δυστυχώς, η ιστορία επαναλαμβάνεται, και δυστυχώς αυτά τα πράγματα είναι αρκετά επίκαιρα και είναι σύγχρονη ιστορία, δεν είναι πολύ παλιά. Νομίζω ότι πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτά, παρόλο που είναι σκληρή παράσταση, μη σας κοροϊδεύουμε, δεν την έχουμε «μαλακώσει» και δεν τα έχουμε ομορφύνει τα πράγματα, είναι όπως ήταν και τότε.

Ποιος είναι ο ρόλος του θεάτρου σε μία περίοδο κρίσης;

Νομίζω πως είναι κρίσιμος! Έχουμε δει και στο παρελθόν πως σε τέτοιες δύσκολες περιόδους γεννιούνται πολύ ωραία πράγματα. Ελπίζω, λοιπόν, να γίνει κάτι αντίστοιχο και στα δύσκολα χρόνια που περνάμε και που έχουμε να περάσουμε.

Σε έχει επηρεάσει επαγγελματικά η κρίση, νιώθοντας κάποια ανασφάλεια ή όχι;

Θεωρώ πως όλοι μας νιώθουμε ανασφάλεια. Είναι λίγο δήθεν το να πούμε ότι δε νιώθουμε ανασφάλεια. Εντάξει, εγώ θα συμμετέχω σε τρείς παραγωγές τώρα στο Badminton, αλλά ποτέ δεν ξέρεις πώς θα πάει μία δουλειά, βλέπουμε παραστάσεις να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν μέσα σε έναν μήνα, τα budget έχουν πέσει φυσικά και αντιλαμβάνομαι ότι το θέατρο βιώνει και αυτό την κρίση.

Πες μου για τις άλλες δύο παραστάσεις που συμμετέχεις, το «Θησέας και Αριάδνη» και το «Θα σε πάρω να φύγουμε».

Εκεί θα μπούμε δυναμικά με πολύ τραγούδι και χορό και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό.

Ηλέκτρα Νικολούζου

Η Ηλέκτρα Νικολούζου συμμετέχει στην παράσταση «ΘΗΣΕΑΣ ΚΑΙ ΑΡΙΑΔΝΗ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΤΑΥΡΩΝ». Είναι το πρώτο ελληνικό παιδικό έργο που ανεβάζει το Θέατρο Badminton, σε κείμενα του βραβευμένου ποιητή Στρατή Πασχάλη , ενώ τη σκηνοθεσία και τη χορογραφία υπογράφει η Σοφία Σπυράτου.

Μπορείς να μου πεις δύο λόγια για την παράσταση;

Ο μύθος είναι γνωστός. Πάει ο Θησέας στην Κρήτη για να σκοτώσει τον Μινώταυρο κι εκεί ερωτεύεται την κόρη του Μίνωα και της Πασιφάης που είναι η Αριάδνη, η οποία τον βοηθάει να μπει στο λαβύρινθο δίνοντας του τον μίτο της, ένα νήμμα σαν κουβάρι, ώστε να μπορέσει να ξαναβγεί από το ίδιο σημείο που μπήκε. Εγώ είμαι πολύ ευτυχισμένη που κάνω αυτή τη δουλειά, κυρίως γιατί είναι ένα θέατρο που απευθύνεται σε παιδιά. Είναι μεγάλη τύχη και τιμή για εμένα. Αυτό το πράγμα δεν το έχω ξανακάνει, παρόλο που κάνω πολλά χρόνια θέατρο. Νομίζω ότι το στοίχημα είναι ότι τα παιδιά είναι ο πιο αθώος θεατής, αλλά και ο πιο σκληρός την ίδια στιγμή. Επίσης, εδώ θα πω και όλα τα κοινά, όπως ότι τα παιδιά είναι το μέλλον, τα παιδιά είναι η ματιά η αθώα που, πολλές φορές πια βλέπουμε να φεύγει από τα μάτια μας και δεν μπορούμε να την κρατήσουμε, τα παιδιά είναι όλα.

Η παράσταση θα είναι όμως και για μικρούς και για μεγάλους, σωστά;

Φυσικά. Όταν το παιδί μπει στην ιστορία και την καταλάβει, αυτό την ίδια στιγμή μπορεί να πάει και σε έναν μεγαλύτερο. Το παιδί είναι ο αρχικός κριτής, είναι το πιο σημαντικό πράγμα για μένα και ο πιο σκληρός κριτής.

Πώς νιώθεις που θα συμμετέχεις σε μία τόσο μεγάλη παραγωγή στις δύσκολες εποχές που περνάμε;

Είναι τρομερή η αμηχανία, αυτά που συμβαίνουν είναι πολύ θλιβερά και στενάχωρα. Είναι μεγάλη τύχη, από την άλλη όμως πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Ταπεινά θα είμαι, πιστεύω, όπως είμαι πάντα.

Ποιος είναι ο ρόλος του Θεάτρου και της Τέχνης γενικότερα σε μία περίοδο κρίσης;

Πολύ σημαντικός. Πάντα η Τέχνη βοηθάει, γιατί ελευθερώνει το πνεύμα και την ψυχή, αφήνει ακόμη και τους δαίμονες που έχουμε μέσα μας να βγουν μπροστά, δίνει δύναμη, φως. Συνήθως σε τέτοιες εποχές η Τέχνη ανθίζει. Στην κρίση, στη δυσκολία, στην ανέχεια, στην απογοήτευση, δουλεύει περισσότερο το μυαλό και η ψυχή, ίσως γιατί όταν έχεις τα υλικά αγαθά τα ξεχνάς λίγο αυτά, όταν τα χάνεις όμως…

Νιώθεις ανασφάλεια επαγγελματικά την περίοδο αυτή της κρίσης που διανύουμε;

Με τη δουλειά που κάνω πάντα νιώθω ανασφάλεια. Τώρα φυσικά νιώθω μεγαλύτερη ανασφάλεια, όπως και όλοι οι συνάδερφοί μου.

Τι πιστεύεις πως θα πάρει ο θεατής από την παράσταση αυτή;

Είναι λίγο δύσκολο να μιλήσεις για μία παράσταση όταν δεν έχει φτιαχτεί ακόμη, είμαστε πολύ στην πρώτη φάση της. Εγώ νομίζω ότι αυτό το κομμάτι της μυθολογίας, είναι ένα κομμάτι μαγικό, δηλαδή είναι ένα κομμάτι που είναι μύθος, αλλά ακουμπάει και στο πραγματικό, δεν είναι μόνο ιστορία. Αυτό πιστεύω ότι έχει τελικά αξία: η αφήγηση της ιστορίας της ίδιας ξανά και ξανά μέσα από άλλα μάτια. Όλοι την ξέρουν την ιστορία, το θέμα είναι να ξαναειπωθεί πειστικά, βαθιά και ουσιαστικά.

Αυτό το γεγονός σε έκανε να δεχθείς και την πρόταση της κ. Σπυράτου;

Εκτιμώ πολύ την κ. Σπυράτου, παρακολουθώ τη δουλειά της πάρα πολλά χρόνια. Φυσικά ήταν κι αυτός ένας από τους λόγους, αλλά το πιο σημαντικό είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που κάνουν τη δουλειά, και η κ. Σπυράτου είναι ένα σημαντικό πρόσωπο.