Μάριος Τόκας: Μια μουσική παράσταση με τα τραγούδια του στο Ηρώδειο | ρεπορτάζ

Που’σαι ρε Μάριε να το δεις!

Όλοι οι συμμετέχοντες τίμησαν τη μνήμη του μεγάλου συνθέτη και κατάφεραν να καλύψουν όλη την γκάμα των ερμηνευτών με τους οποίους κατά καιρούς είχε συνεργαστεί. 

Η ορχήστρα υπό την διεύθυνση του Γιάννη Παπαζαχαριάχη ανταποκρίθηκε πολύ καλά στις απαιτήσεις της παράστασης και με την βοήθεια της εξαιρετικής ακουστικής του Ηρωδείου μπόρεσε να δώσει μεγάλο βάθος στις συνθέσεις και εν τέλει να βάλει και τη δικιά της διακριτική πινελιά στο τελικό αποτέλεσμα.

Κακά τα ψέματα όμως, αυτοί που θα έκλεβαν τη δόξα ήταν οι τραγουδιστές. Όχι άδικα ίσως, γιατί μιλάμε για τεράστιου εκτοπίσματος ονόματα, που είχαν συνεργαστεί με τον Μάριο Τόκα και προσέθεταν την προσωπική τους εμπειρία με τον Κύπριο, ας πούμε το «Μάριε, ψυχάρα, ΑΕΚάρα να μένει» που ξεστόμισε ο Μ. Πασχαλίδης έμεινε!

Το πρόγραμμα και τα τραγούδια ήταν πολύ ορθά δομημένα, με σκοπό να μην ξεχάσουν καμία μουσική πτυχή του καλλιτέχνη. Ο Στέλιος Μάινας είχε ρόλο αφηγητή, προαναγγέλλοντας τις αλλαγές ύφους όσο εξελισσόταν η “πλοκή”. Τραγούδια για τον έρωτα, για την Κύπρο, για το ’74, λαϊκά, παραδοσιακά έβρισκαν τόσο όμορφα τη σειρά τους ανάμεσα στα υπόλοιπα, για να ικανοποιήσουν το κοινό που έσπευσε να γεμίσει το αρχαίο θέατρο.

Η παράσταση ήταν χωρισμένη σε 2 μέρη με τα πιο “χορευτικά” τραγούδια να παίρνουν θέση στο δεύτερο μέρος όπου το κοινό άρχιζε να ζωντανεύει λίγο παραπάνω, διότι ναι μεν μιλάμε για μουσική παράσταση, όμως ταυτόχρονα δεν θα έπρεπε να είχε ξεχαστεί το συναυλιακό μέρος του όλου εγχειρήματος, καθώς αρκετοί θα αναζητούσαν αφορμές να περάσουν λίγο καλύτερα και όχι απλά να ακούσουν μουσική, αλλά να τη βιώσουν κιόλας.
Φυσικά, δεν έλειψαν οι εξάρσεις συγκίνησης και ζεστού ενθουσιασμού μέσω χειροκροτημάτων, ωστόσο ίσως θα μπορούσε να είχε γίνει καλύτερη δουλειά επάνω στο ζήτημα του live feeling.

Αυτή ήταν η πρώτη από τις πολλές μουσικές συναντήσεις που πραγματοποιήθηκαν στα πλαίσια της εκτενούς επακόλουθης περιοδείας που θα διαρκέσει δυο χρόνια και τελικό προορισμό θα έχει τη Λεμεσό.

Τα “Σ’αναζητώ στη Σαλονίκη”, “Εξαρτάται”, “Η εθνική μας μοναξιά”, “Δεν κλαίω γι’αυτά που μου’χεις πάρει”, “Κάνε το δάκρυ σου φιλί”, “Λαδάδικα” και το κλείσιμο με όλους τους συμμετέχοντες στην “Αννούλα του χιονιά” ήταν οι πλέον αξιομνημόνευτες στιγμές τις παράστασης. Δίκαια ανέφερε ο Γ. Κότσιρας, ότι «Πεθαίνει μόνον όποιος ξεχνάμε». Και πιστέψτε με, κανείς δεν ξέχασε τον Μάριο Τόκα…

Ρεπορτάζ: Γιώργος Κορέλης