Με τα Υπόγεια Ρεύματα στο Σταυρό του νότου!(ρεπορτάζ και φωτογραφίες)

Τα Υπόγεια Ρεύματα αποτελούνται από τους Γρηγόρη Κλιούμη (κιθάρα – τραγούδι), Κώστα Παρίσση (κιθάρα –τραγούδι), Απόστολο Καλτσά (ηλεκτρικό μπάσο), Τάσο Πέππα (τύμπανα). Ο ήχος τους, όπως σωστά μας προδιέθεσε το δελτίο τύπου, δεν ακολουθεί τις πεπατημένες ροκ φόρμες κι αγνοεί επιδεικτικά τα κλισέ της τυπικής ελληνικής ροκ σκηνής, δίνοντας έμφαση στον πειραματισμό και τις αυτοσχεδιαστικές εξερευνήσεις, όπως μας απέδειξαν με τη συμμετοχή του Κώστα Καρακατσάνη στο βιολί και στη φυσαρμόνικα.

Σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχαμε με τον Κώστα και τον Απόστολο μιλήσαμε για πολλά και διάφορα, αρχίζοντας τη συζήτηση από το μουσικό τους πρόγραμμα, για το οποίο με ενημέρωσαν πως «..θα ακουσετε εφόλης της ύλης τραγούδια μας, από το 1994 και πέρα καθώς και κάποια από τον τελευταίο μας δίσκο που κάναμε με τον Θάνο Μικρούτσικο και τιτλοφορείται “Τους έχω βαρεθεί”». Όσο αφορά την μουσική τους τοποθέτηση, μου είπαν πως δεν θέλουν να περιχαρακωθούν πίσω από την ταμπέλα του ροκ και προτιμούν να δηλώνουν πως κάνουν «ηλεκτρικό ελληνικό τραγούδι». Στην απορία μου, τι είναι για αυτούς το ροκ, μου εξήγησαν πως: «Ροκ σημαίνει ανατροπή και συνεχής αυτοαναίρεση. Ροκ σημαίνει αμφισβήτηση και αυτοακύρωση. Αν υπηρετείς ένα είδος μουσικής, αν υπηρετείς εμπορικά το κοινό σου, αν μπαίνεις σε κανάλια, τότε δεν μπορείς να διεκδικείς τον συγκεκριμένο μουσικό όρο για να σε χαρακτηρίζει».

Σχετικά με την περίφημη κρίση, συγκράτησα την ιδιαίτερα αιχμηρή και σαφή τοποθέτηση του group απέναντι στα κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας. «Η κρίση είναι πρωτίστως αξιακή. Επίσης είναι κρίση πολιτισμική. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει ο νέος να ακούει Χατζηδάκη» είπε ο Απόστολος, «με ενδιαφέρει να μην πετάει το σκουπίδι του κάτω». Η διαπίστωση που ακολούθησε ήταν τόσο αληθινή όσο και θλιβερή «Είναι γεγονός πως λίγοι αρθρώνουν λόγο, την ώρα που οι περισσότεροι καλλιτέχνες και διανοούμενοι δεν έχουν ανοιχτά εκτεθεί, παραμένοντας κλεισμένοι στον εαυτό τους και στον μικρόκοσμό τους. Λίγοι επιχειρούν να καθοδηγήσουν τη νέα γενιά στο μέλλον».

Όσο αφορά το συναυλιακό μέρος, θα παραμείνω πιστός στις λιτές περιγραφές που συνηθίζω. Κατά τις 11:30 το συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή και δίχως πολλά λόγια, φιοριτούρες και εντυπωσιακά ρούχα έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά. Ξεκίνησαν να παίζουν τα τραγούδια τους, τα οποία αγγίζουν τόσο μουσικά/στιχουργικά όσο και ερμηνευτικά το κοινό. Ξεκίνησαν με τις «Μικρές χαμένες μέρες» και συνέχισαν με το «Να γελάς». Πότε κλασσικός, πότε ηλεκτρονικός και πότε πειραματικός ήχος εναλλάσσονταν σε αρμονία μεταξύ τους. Σε κάποια στιγμή διαπίστωσα πως ο ντράμμερ είχε πιάσει έναν Dub σχεδόν Drum n Base ρυθμό και αναρωτήθηκα πως το ταίριαζε τόσο έντεχνα στο υπάρχον τραγούδι. Εντύπωση μου έκανε προσωπικά η διασκευή που έχουν κάνει στη «Ρόζα» του Μητροπάνου.

Η βραδιά κύλησε γρήγορα και όμορφα. Συζητούσαμε με την παρέα μου στο ενδιάμεσο των κομματιών και εν μέσω της συζήτησης αντιλήφθηκα γιατί μου αρέσουν τόσο τα «Υπόγεια Ρεύματα». Ο λόγος τελικά είναι πως δεν ευτέλισαν και δεν απλοποίησαν την τέχνη τους για να “πιάσουν” τον κόσμο. Έπαιξαν τη μουσική τους με συναίσθημα και ειλικρίνεια, κάτι που δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο χαρίζοντας τραγούδια στη νεολαία για να κουνάει ρυθμικά τό κεφάλι στο ρυθμό καθώς και μπαλάντες – διαμάντια για να συντροφεύουν τους παιδικούς και εφηβικούς μας έρωτες…