Ανέβηκε στη σκηνή με τους μουσικούς του, νέα παιδιά, φίλοι, παρέα και κυρίως άνθρωποι με όρεξη, μεράκι και αγάπη για αυτό που κάνουν. Ξεκινάει το πρόγραμμα και αρχίζει το γλέντι…. “της παπαρούνας τον ανθό”, “μαύρη πεταλούδα”…
Απλός, χαμογελαστός μιλάει με τον κόσμο “γειά σας, ωραία που σμίξαμε πάλι”… Kρητική προφορά, εγώ που δεν είμαι από το μεγάλο νησί παραξενεύομαι όμορφα και με παρασέρνει ο τρόπος που οι τριγύρω μου τραγουδάνε, γελάνε, φωνάζουνε στο Γιάννη τίτλους τραγουδιών. “ο ακροβάτης”, “η τίγρη”, “του Λασιθιού ο δρόμος”, “έβαλε ο θεός σημάδι”, δυνατά κομμάτια που συνοδεύει με το λαούτο και μετά χαμογελάει πολύ όμορφα και αθώα.
Ο τρόπος που τραγουδάει είναι πραγματικά ξεχωριστός και σε κερδίζει αυτή η αληθινή, εσωτερική ερμηνεία. Το δέσιμο που έχει με το παραδοσιακό και τον ηλεκτρικό ήχο είναι που τον κάνει να ξεχωρίζει. Η συνεργασία του με το Θανάση Παπακωνσταντίνου μόνο τυχαία δεν είναι αφού και οι δύο προβάλουν παραδοσιακούς δρόμους με σύγχρονα ροκ ακούσματα.
Tο κρητικό γλέντι συνεχίζεται με τον αέρα του και λέω κρητικό γλέντι γιατί έχει τη χαρά, το κέφι και τη μαζικότητα που συμβαίνει όταν οι κρητικοί βρίσκονται, πίνουν και γλεντούν. Ηλεκτρικό τσέλο και κιθάρα, διάφορα πνευστά, ντραμς και τον ίδιο στο λαούτο είναι η μουσική ομάδα που τον συνοδεύει στη σκηνή. Ακόμα κ η σύνθεση των ογράνων είναι τέτοια για να δένει την παράδοση με το σήμερα. Και λειτουργεί πολύ ωραία αυτό. Όλοι μαζί μας συστήνουν τα τραγούδια που αγαπούν να ακούν και να πειραματίζονται με τον ήχο της. Συγκεκριμένα, μοιράστηκε τη σκηνή με τους μουσικούς: Πάνος Τόλιος στα Τύμπανα, Μιχάλης Πορφύρης στο Τσέλο, Κωσταντής Πιστιόλης στα Πνευστά και Παύλος Συνοδινός στην κιθάρα.
Ο Γιάννης Χαρούλης συνεχίζει με το “Θερμαστή”, “μόνος με πάει”…ο κόσμος παρόλο που του ζητάει να κάνει ησυχία εξηγώντας ότι το τραγούδι που ακολουθεί χρειάζεται και την ανάλογη ατμόσφαιρα δεν τον ακούει οπότε κείνος αρχίζει ένα αυτοσχεδιασμό στο λαούτο και τον συνεχίζει μεχρι ο κόσμος να ησυχάσει….”βάστα καρδιά μου” με τον Κώστα Πιστιόλη να δίνει ένα δυνατό σόλο στα πνευστά και η ζάλη της μουσικής να συνεχίζεται κ ύστερα λέει “να ξεκαψωθούμε” με κάτι πιο ήρεμο και τραγουδάει “ρίχνω την καρδιά μου στο ποτάμι” με ένα πολύ ωραίο μελαγχολικό και γλυκό τρόπο και “έλα πάρε με” τραγουδάει μαζί με τον κόσμο.
Η νέα γενιά που προέκυψε απο τους παλαιότερους τραγουδοποιούς, που στήριξαν και άνοιξαν αυτό το δέσιμο και την ενορχήστρωση στο ευρύ κοινό έχει την ορμή και την αισιοδοξία της ηλικίας, την αθωότητα και τη φρεσκάδα του καινούργιου και της γενιάς του. Έχει καταφέρει να μην μείνει στο αρχικό τρόπο αλλά να κάνει τα τραγούδια κτήμα του, να βγάλει προς τα έξω ότι ο ίδιος παίρνει από τα τραγούδια που ερμηνεύει. “Σε γιορτινό αγώνισμα” αφιερώνει στο Νικόλα και ο κόσμος επικροτεί με χειροκρότημα. “Σύννεφα τ ουρανού”, “όλα ψέμα”, “για σένα λέω”, “διάφανος μαζί με Babylon”…
Μετά το διάλειμμα ανεβαίνει μόνος του στη σκηνή με το λαούτο και ξεκινάει να παίζει ένα βαρύ τραγούδι που αναρωτιέσαι πως το λέει ένα νέος άνθρωπος σαν αυτόν με τέτοιο μεστό τρόπο αλλά το λέει πολύ ωραία και συνεχίζει με ακόμα πιο δυνατό τραγούδι “οι πόνοι τής Παναγιάς”… πολύ του πηγαίνει αυτή η σχέση με το λαούτο, τη φωνή του και τον κόσμο.
Οι μουσικοί επιστρέφουν στη σκηνή και όσο παίζουν κάνοντας σόλα και τζαμάροντας όλοι μαζί, ο ρυθμός μου θυμίζει πολύ έντονα σούστα, πεντοζάλη και μαλεβιζιώτη… ιδιαίτερα δυναμικό το παίξιμο στο “χειμωνανθό”, “του πρωινού το ξέσπασμα”, “ένας μέρμηγκας”, “συ με μαθές”, “τσιγάρα”…… και το γλέντι συνεχίζεται μέχρι αργά.
Πέρασα πολύ όμορφα και περιμένω την καινούργια του δουλειά και μία συνέντευξη για να μάθω περισσότερα γι αυτόν τον τραγουδοποιό, ερμηνευτή με το ζεστό χαμόγελο που δίνει μόλις τελειώνει ένα τραγούδι που έχει πει και το έχει χαρεί.
Διαβάστε επίσης
