Με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη στην Τεχνόπολη! (Φωτορεπορτάζ)

Η συναυλία ξεκίνησε με την “Παράκληση” και έναν σιωπηλό διάλογο φωτισμού και μουσικής. Η μπάντα επί σκηνής ξεκίνησε μουδιασμένα αλλά πολύ σύντομα βρήκε τα πατήματά της και εξελίχθηκε σε ένα διακριτικό, μα ουσιαστικό υπόβαθρο για τη μουσική του Αλκίνοου. Η συνέχεια έδειξε ακόμα καλύτερα και τραγούδι το τραγούδι αποκαλυπτόταν ολόκληρο το φάσμα των ικανοτήτων των μουσικών.

Στα “Εκτός τόπου και χρόνου”, “Καθρέφτης”, “Αρετούσα”, “Εναέρια τρένα”(εξαιρετική απόδοση της ατμόσφαιρας του τραγουδιού) και “Άδειο παράθυρο” ό,τι πορεία ακολουθούσε η απόδοση επί σκηνής, την αντιστρόφως ανάλογη ακολουθούσε η ανταπόκριση του κοινού, μιας και τα τραγούδια δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστά. Αμέσως μετά τα “Βυθός”, ” Όνειρο ήταν” και “Γυρισμός” ήρθαν να διορθώσουν κάπως την κατάσταση και να ανεβάσουν λίγο την ατμόσφαιρα.

Κάπως έτσι θα κύλαγε η συναυλία. Κάποια τραγούδια έμελλε να έχαιραν μεγαλύτερης απήχησης από άλλα. Για παράδειγμα όταν παίχθηκε ο “Προσκυνητής” ανεγέρθηκαν πάμπολλα κινητά για να απαθανατίσουν τη στιγμή, ενώ σε τραγούδια εξίσου ενδιαφέροντα όπως το “Έντγκαρ Άλαν Πόε” η απήχηση ήταν μηδαμινή. Βαδίζοντας όμως προς το φινάλε, η ανταπόκριση γινόταν βήμα το βήμα, τραγούδι το τραγούδι όλο και πιο έντονη. Όσο πήγαιναν τα ντεσιμπέλ των χειροκροτημάτων αυξάνονταν και στο τέλος το χειροκρότημα ήταν ιδιαίτερα δυναμικό…

Η συναυλία είχε τρεις ταχύτητες. Η πρώτη είχε πιο αργά κομμάτια και μετά από μια γέφυρα δυο διασκευών σε κυπριακά παραδοσιακά τραγούδια η κατάσταση άλλαξε. Το τέμπο ανέβηκε αρκετά και υπήρξε μια σχετική ευθυμία. Το κοινό άρχιζε να γίνεται πιο θερμό και να χαρίζει όλο και πιο ζεστό χειροκρότημα και επιβράβευση κορυφώνοντας το δεύτερο μέρος και κλείνοντάς το με το “Θα’ μαι κοντά σου όταν με θες”. Κατόπιν ενός σύντομου διαλείμματος ο Αλκίνοος ξαναβγήκε με την κιθάρα του και μας χάρισε ένα ακουστικό σετ που περιείχε τις διασκευές στα “Νεοέλληνας” του Τζίμη Πανούση, “Αύγουστος” του Νίκου Παπάζογλου και “Σιωπή” από τα Ξύλινα Σπαθιά”. Στο τέλος ξανανέβηκαν τα μέλη της μπάντας για να κλείσουν με τα “Όσα η αγάπη ονειρεύεται” και “Ησυχία”.

Εστιάζοντας αποκλειστικά στους συνεργάτες του Αλκίνοου θα ήταν άδικο να μην θίξουμε την ποιότητά τους και το κατά πόσο έδωσαν άλλη ώθηση στα τραγούδια χάρις τον πλουραλισμό των στοιχείων και των ηχοχρωμάτων που προσέθεταν. Τα πλήκτρα ήταν αρκετά πολυσχιδή, καθώς άλλοτε έδιναν μια πινελιά 70ies στην ατμόσφαιρα της μουσικής και άλλοτε –όταν έβγαιναν μπροστά- ένα είδος σαλούν αισθητικής. Η ευχάριστη έκπληξη ήταν το μπάσο και αυτό γιατί είχε πολύ γλυκό ήχο και ακουγόταν μπροστά, χωρίς να περιορίζεται στα ρυθμικά μέρη αφήνοντας ένα prog τόνο στο όλο εγχείρημα. Τέλος τα κρουστά είχαν ένα ειδικό ρόλο γιατί υπήρχε ένας πλουραλισμός οργάνων πάνω στο ντραμ κιτ και ανάλογα με τον τρόπο που έπαιζε ο ντράμερ αναπαράγονταν διαφορετικός ήχος γεγονός που διευκόλυνε τις εκτελέσεις κάθε τραγουδιού, δίνοντας που και που κάτι το οριένταλ. Γενικά η μπάντα κατάφερε να δώσει τεράστιο ενδιαφέρον και κάτι το διαφορετικό στις συνθέσεις αναπαράγοντας με ευκολία το σύνολό τους παρά τις ειδικές τους απαιτήσεις.

Εστιάζοντας στον πρωταγωνιστή της βραδιάς, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη είναι υποχρεωτικό να πούμε ότι η παρουσία του σκηνή ήταν αψεγάδιαστη. Ώρες-ώρες οι εκφάνσεις χιούμορ του προσέφεραν γέλιο και ένα τόνο οικειότητας στο κοινό. Εκτός αυτού, παρότι στην αρχή φάνηκε ότι είχε κάποιο τρακ το ξεπέρασε και προσέφερε τρομερές ερμηνείες. Στο τέλος δε, όταν βρέθηκε μόνος με μια κιθάρα στη σκηνή, φάνηκε πολύ κεφάτος, χαμογελαστός και κινητικός. Δεν καλωσόρισε με λόγια αλλά με πράξεις, ούτε αποχαιρέτησε: είπε ένα ταπεινό ευχαριστώ και χάθηκε. Βαθιά συναισθηματικός και μουσικά αλάνθαστος έκανε την τέλεια εμφάνιση.

Τα 34 τραγούδια που ακούστηκαν άφησαν άπαντες με μια αίσθηση πληρότητας και το χειροκρότημα ακόμα θα αντηχεί στην Τεχνόπολη…

Δείτε όλες τις φωτογραφίες από τη συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη στην Τεχνόπολη πιο κάτω!