Με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη στον «Ελληνικό κόσμο». Ρεπορτάζ και φωτογραφίες!

Εικαστικό και μουσικό το μέρος αυτό εκεί στην Πειραιώς, ο στίχος του Αλκίνοου να πλησιάζει πάντα τον ποιητικό λόγο, να υπάρχουν και μελοποιημένα ποιήματα, όλα δηλώνουν μία εξαιρετική και διαφορετική πρόταση. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης παραμένει στις ίδιες εκείνες γραμμές που τον χαρακτήρισαν όταν ξεκίνησε την πορεία του και τη διατηρεί ευτυχώς στον ίδιο δρόμο.

Το πρόγραμμα ξεκινάει “περπάτησα πάρα πολύ”, “εκτός τόπου και χρόνου”. Τον συνοδεύουν εξαιρετικοί μουσικοί Γιώργος Κοντραφούρης hammond organ – πιάνο, Γιώργος Καλούδης τσέλο – κρητική λύρα, Άγγελος Πολυχρόνου κρουστά, Κωνσταντίνος Στουραΐτης ηλεκτρική κιθάρα – ούτι που ο καθένας δίνει το δικό του συν στην παράσταση.

Με καινούργιες ενορχηστρώσεις και έμφαση στον εσωτερικό ήχο που βγάζει το κάθε τραγούδι, με αφορμή την έκδοση της συλογής του, ένα διπλό live cd, με τίτλο «Γυάλινος Κόσμος» και της συλλογής «Συγκομιδή», η οποία περιέχει όλους τους προσωπικούς του δίσκους από το 1997 ως σήμερα, μαζί με εκτυπώσεις των έργων από τα εξώφυλλά τους που είναι πάντα έργα τέχνης, ανέβηκε στη σκηνή για να μας παρουσιάσει παλαιότερα αγαπημένα τραγούδια του μαζί με καινούργια που δεν μας έχει συστήσει ακόμα.

“σ έχω ψάξει τη γη των αγγέλων”, “δεν είναι φως”, “ταραντούλα”. Ο τρόπος που απευθύνεται στο κοινό είναι πολύ όμορφος, με σεβασμό, οικειότητα, χιούμορ, μας βάζει στο πρόγραμμα, συζητάει αυτό που σκέφτεται …κάνει το κοινό να αισθανθεί παρέα.

Ποίημα του Μίλτου Σαχτούρη “τρανζιστορ” σε μουσική Μίλτου Σιγανίδη. Αυτό που μου κάνει πάντα εντύπωση στον Αλκίνοο είναι που στέκεται σα να λέει το ποιημα στο σχολείο και βγάζει μία εσωτερική δύναμη και ερμηνεία που παρασέρνει. Πάντα υπήρχαν στοιχεία τζαζ στις ενορχηστρώσεις του αλλά αυτή τη φορά με τον Κοντραφούρη στο πιάνο γίνονται πιο έντονες και ταιριάζουν πάρα πολύ όμορφα.

“ανθίζουνε τ αστέρια ονειρό μου όταν περνάς”, ύστερα ένα πολύ όμορφο κυπριακό κομμάτι, μεσαιωνικό, ροκ φλογέρα (ναι, γίνεται) τραγούδι για την ξενιτιά, την προσφυγιά, τους μετανάστες, “ο δρόμος σου είσαι εσυ”, Εντγκαρ Άλαν Πόε και ηλεκτρικός ήχος…”όνειρο ήτανε”, “μη με κλειδώνεις”.

Το δεύτερο μέρος με τον ποδηλάτη να κατεβαίνει στη σκηνή, με πολύ γνωστά και αγαπημένα τραγούδια και τον κόσμο να τραγουδάει μαζί του, “τέλος του Μάη”, “τα βουνά περνάω” αλλά και καινουργια κομμάτια όπως ένα σατυρικό τραγούδι του Γκάτσου για το Χατζιδακι. “αυτός ο κόσμος που αλλάζει”, ” μ’ έντυσαν οι μοίρες μου”, “εχω μια λέξη”, “γιατί δεν έρχεσαι ποτέ”, “θα μαι κοντά σου όταν με θες”…κυριαρχεί ο παραδοσιακός ήχος, η λύρα που παίζει ο Καλούδης, αυτοσχεδιασμός απο τον Κοντραφούρη (το περίμενα με περιέργεια).

Ο Αλκίνοος μοιάζει να έχει περάσει σε ένα άλλο επίπεδο περισσότερο εσωτερικό, αναλυτικό, με ενορχηστρώσεις που αναδύουν πιο πολύ τον ήχο του κάθε οργάνου. Ο κόσμος ζητάει κ άλλο “Ζήνωνος”, “δε μπορώ”, “‘ηταν ανάγκη” και η συναυλία κλείνει με το “αδιέξοδο”, όμως η πρόταση του Αλκίνοου μόνο αδιέξοδη δεν είναι γιατί έχει ένα τρόπο μέσα απο τη μουσική, το στίχο, την ερμηνεία, τη μουσική, τους μουσικούς να μας δείχνει ένα άλλο τρόπο, ένα δρόμο αναζήτησης μέσα απο τη μουσική. Τον ευχαριστούμε για ακόμα μία φορά!