Με τον Ορφέα Περίδη στο προαύλιο του θεάτρου Badminton (φωτορεπορτάζ + δηλώσεις)

«Στη σημερινή παράσταση είναι παρά πολύ καλές οι συνθήκες που παίζουμε. Η ηχητική εγκατάσταση, η ατμόσφαιρα, το αγαπημένο κοινό που συμμετέχει μαζί μου και τραγουδάει, όλα συντελούν στο να είναι μια πολύ ωραία μουσική βραδιά. Το πρόγραμμα είναι καθορισμένο, το συγκεκριμένο το δουλεύω με τους συνεργάτες μου περίπου ένα χρόνο και υπάρχουν και κάποιες σφήνες από τραγούδια που βάλαμε εμβόλιμα ειδικά για σήμερα.»

Οι πολύ όμορφες εικόνες που βλέπουμε στο στο πανό της σκηνής από ποιόν είναι;

Πίσω από τη σκηνή, στην οθόνη πέφτουν κάποιες εικόνες γι αυτές ευθύνεται ο Μιχάλης Κουμπιός και οι συνεργάτες του. Είναι κάτι που έκαναν με πάρα πολύ αγάπη και κέφι και βλέπετε αυτό που εγώ δε βλέπω γιατί τραγουδάω.

Οι μουσικοί σας επί σκηνής είναι νέα παιδιά καινούργια στο χώρο.

Οι μουσικοί που με συνοδεύουν είναι νέοι άνθρωποι ταλαντούχοι με σοβαρές σπουδές, διπλώματα πτυχία δημιουργοί κ οι ίδιοι. Στο δεύτερο μέρος θα μας δοθεί η ευκαιρία να παίξουμε τραγούδια τους. Ενορχηστρώνουν τα κομμάτια μου με ένα καινούργιο τρόπο, τα αγαπήσανε σα να είναι δικά τους, έχουμε γίνει αχώριστοι φίλοι και συνεργάτες”.

Οι μουσικές βραδιές που συμβαίνουν στον προαύλιο χώρο του Badminton, έχουν τον τίτλο “Προσωπικές διαδρομές”.

Μας μίλησε για αυτές ο Μιχάλης Κουμπιός υπεύθυνος για όσα συμβαίνουν εκεί, προλογίζοντας τη συναυλία και αναφερόμενος στη μουσική πορεία του τραγουδοποιού Ορφέα Περίδη που από το 1993 δημιουργεί μελωδίες, στίχους, ιστορίες.

Σ ένα τέτοιο ταξίδι ακολουθήσαμε κ εμείς τον Ορφέα Περίδη με τους μουσικούς του που ανεβαίνοντας στη σκηνή επέλεξε ως πρώτο τραγούδι του ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι, με στίχο σχόλιο στην οικονομική κατάσταση, το τραγούδι με τίτλο “Ρεμάλι πατέρα” και στίχο όπως “τα χρέη του πατέρα μου….τα βρήκα μπρος το δρόμο μου και τα φορτώθηκα, όλα τ άφησε σε μένα να πληρώσω τα σπασμένα”. Πριν από κάθε κομμάτι μας λέει τι θ’ ακούσουμε, λίγα λόγια για το τραγούδι, πως γράφτηκε, έτσι έμαθα ότι το “εικόνα αχειροποίητη” είναι γραμμένο για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη (που ποτέ δεν γνώρισε γυναίκα) όπως και το “η καρδιά μου είναι στα ψηλώματα” όταν αναγκάστηκε να ζει μακριά από την πατρίδα του, η ιστορία του φίλου του Π. Σιδέρη και το πως γράφτηκαν τα “τα τραγούδια μου τ αμερικάνικα”, η “ομίχλη” του Θ. Παπακωνσταντίνου, για το λήσταρχο Μπαμπάνη (πρωτοπαλίκαρο του Γιαγκούλα)…

Ο φυσικός ήχος που βγάζουν τα όργανα μαντολίνο, κιθάρες, φλογέρα, κρουστά, δίνουν εκείνο το χαρακτηριστικό ύφος που υπάρχει στις μελωδίες του Περίδη και δένει την παράδοση με το σήμερα. Μια διήγηση ιστοριών, παραμυθιών, εικόνων, σου δίνει την εντύπωση των πραγμάτων, τη ματιά που ο ίδιος έχει αποκτήσει από την παρατήρηση. Δεν περίμενα ότι ένας τόσο σεμνός και χαμηλών τόνων μουσικός να είναι επικοινωνιακός με το κοινό αλλά έκανα λάθος. Υπάρχει πολύ καλή επαφή με το κοινό πράγμα που δίνει και το προσωπικό ύφος στις παραστάσεις. Μια συνομιλία που οδηγεί στη συμμετοχή και τη δημιουργία του προγράμματός του.

Μεσαιωνικός ήχος για το “Παραμύθι” και τον «αυγερινό» που είχα πολύ καιρό να τ’ ακούσω, “Αχ να σε δω”… ρομαντικές ευαίσθητες, γλυκές μελωδίες που αγγίζουν την ψυχή με αμεσότητα. Τραγουδήσαμε μαζί το «για πού το βαλες καρδιά μου», το «Βαλς», «ζηλεύει η νύχτα». Το πέρασμα από διαφορετικού ύφους κομμάτια με την ίδια ευαισθησία κρατάει την ένταση. Πίσω από τη σκηνή περνούν εικόνες, σκίτσα μάλλον που όπως μας είπε ο Ορφέας έχουν δημιουργηθεί από τον Μιχάλη Κουμπιό και τους συνεργάτες του. Είναι πολύ όμορφα και δίνουν εικαστικό στίγμα στα κομμάτια που ακούγονται.

Στο δεύτερο μέρος ακούσαμε τραγούδια που έχουν φτιάξει οι μουσικοί που πλαισιώνουν τον Περίδη και είναι και οι ίδιοι δημιουργοί. Η Ευά Ατματζίδου έπαιξε στην κιθάρα ένα δικό της τραγούδι το «κάποιος σ έχει πειράξει» με ωραίο στίχο και ροκ μουσική. Μετά ο Αλέξανδρος Ιακώβου μαζί με τον Γιώργο Μιχαήλ το τραγούδι «ο χειρότερος μου εχθρός» που στο δίσκος τους «κάτι καινούργιο απ τα παλιά» τραγουδάει ο Δ. Τσακνής. Νέα παιδιά, νέοι μουσικοί, νέοι τρόποι, ωραία κίνηση η παρουσία τους και η συμμετοχή τους. Η συνέχεια έχει πιο λαϊκούς δρόμους με κομμάτια όπως «μάτια μου», «υλαγιαλή», «εθνικό έλλειμμα», «τα παλιά γκαρσόνια», «κάτι μου κρύβεις» κ.α.

Ο ήχος είναι πάρα πολύ καλός και ο χώρος βοηθάει. Ακόμα κ η διάταξη των τραπεζιών που στην αρχή με ξένισε γιατί μου θύμισε νυχτερινό μαγαζί τελικά ταίριαξε μια χαρά. «Στις αγορές» τραγούδι που γράφτηκε ύστερα από μια συνεργασία με το Μάλαμα για κείνον και πράγματι του ταιριάζει, «γιατί πολύ σ αγάπησα», ο κόσμος ζητάει κομμάτια και ο Ορφέας του τα τραγουδάει κάνοντας αστεία και διάλογο. Την «Ξάνθη» δεν την είχε μαζί αλλά έπαιξε το «Παγκράτι», την «καρδερίνα», «τα ρώσικα μάτια» λέγοντας μας κ την ιστορία του τραγουδιού, «αχ Ελλάδα σ αγαπώ» κ.α. φτιάχνοντας μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα. Ο κόσμος δεν το άφηνε να φύγει και με χειροκρότημα παρατεταμένο τον έπεισε να ξανανέβει στη σκηνή για λίγα ακόμα τραγούδια «τα Μέγαρα» (που πάντα το θυμάμαι όταν περνάω από τα Μέγαρα), το «φάρο» και τη «φυλακή» κλείνοντας έτσι μια πολύ όμορφη, γλυκιά, μελωδική, ρομαντική, γεμάτη συναισθήματα.

Μ αρέσει που έμαθα λεπτομέρειες για τα τραγούδια που ακούω κ μ αρέσουν πολλά χρόνια τώρα, μ αρέσει που ταξιδεύω ακόμη με αυτά, μ αρέσει που ο ήχος παραμένει αναλλοίωτος, μ αρέσει που είδα νέους ανθρώπους κ άκουσα κ άλλες μουσικές, μ αρέσει που ο κόσμος στις δύσκολες μέρες αντιδρά τραγουδώντας και συμμετέχοντας και τέλος μ αρέσει που υπάρχουν δημιουργοί όπως ο Ορφέας Περίδης.

Δες όλες τις φωτογραφίες από τη συναυλία πιο κάτω!