Μία πολύτιμη βραδιά γενεθλίων για το περιοδικό «Μετρονόμος»

Αν δε γνωρίζετε τον Μετρονόμο, δε φταίτε εσείς. Σίγουρα, όμως, δε φταίει ούτε και η αξία του ίδιου του περιοδικού. Απλώς προκύπτει για άλλη μια φορά η διαπίστωση περί της κυριαρχίας των ηλεκτρονικών μέσων επί των έντυπων, και της «τοποθέτησης» των δεύτερων στη γυάλα του ρομαντισμού και της νοσταλγίας.

Εντούτοις, παρά το γεγονός ότι εκδίδεται ανά τρίμηνο, ο Μετρονόμος φαίνεται να έχει κερδίσει με το σπαθί του την αγάπη και την εμπιστοσύνη των πιστών αναγνωστών του, όπως επίσης και αρκετών σημαντικών καλλιτεχνών που συμπεριλήφθηκαν στα τεύχη του καθόλη τη διάρκεια της περασμένης δεκαετίας.

Κάποιοι από αυτούς, όπως ο Δήμος Μούτσης, ο Μάνος Ελευθερίου και ο Μανώλης Μητσιάς, θέλησαν να τιμήσουν με την παρουσία τους τη γιορτή γενεθλίων του περιοδικού, όπως επίσης και τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Γκάτσου, τα οποία συνέπεσαν με την εν λόγω γιορτή και αποτέλεσαν αναπόσπαστο κομμάτι της μέσα από τα τραγούδια που ακούστηκαν στη σκηνή.

Η βραδιά άνοιξε με τρεις σύντομες ομιλίες-φόρους τιμής για το Μετρονόμο. Η πρώτη ανήκε στη Στέλλα Βλαχογιάννη, δημοσιογράφο, ραδιοφωνική παραγωγό και ποιήτρια, η οποία εκθείασε το έργο του εκδότη του περιοδικού, Θανάση Συλιβού, σημειώνοντας χαρακτηριστικά ότι πρόκειται για ένα «one man show», αφού ο Μετρονόμος θα συνέχιζε να υπάρχει ακόμα και αν έμενε χωρίς κανέναν συνεργάτη, παρά μόνο με το πείσμα, τις ικανότητες, και το όραμα του κυρίου Συλιβού.

Στη συνέχεια, πήρε το λόγο ο αγαπημένος συνθέτης -από τους τελευταίους των «Μοϊκανών»- Δήμος Μούτσης, ο οποίος με ιδιαίτερα χιουμοριστική διάθεση ανέφερε ότι τα δύο καλύτερα τεύχη του περιοδικού ήταν εκείνα που έφεραν τον ίδιο στο εξώφυλλό τους, ενώ (σε έναν σοβαρότερο τόνο) δεν παρέλειψε να το αποκαλέσει «σπάνιο περιοδικό», το οποίο τον έχει ωφελήσει προσωπικά και έχει αναπτύξει μαζί του δεσμούς φιλίας.

Τέλος, ο εκδότης του Μετρονόμου, Θανάσης Συλιβός, τον περιέγραψε ως ένα περιοδικό που μένει πιστό στις αρχές και τις αξίες του, και που δε προδίδει αυτούς που το στηρίζουν. Κι αφού ευχαρίστησε συγκινημένος τους ομιλητές για τα καλά τους λόγια, αλλά και τους παρευρισκομένους για την παρουσία τους, προσκάλεσε στη σκηνή του Ιανού τους μουσικούς που επρόκειτο να πλαισιώσουν το Μανώλη Μητσιά και τη Σοφία Μιχαηλίδου και που αποτελούνταν από τους: Τάσο Αθανασιά (ακορντεόν), Δημήτρη Μαρινόπουλο (κιθάρα), Βασίλη Κορακάκη (μπουζούκι), Σταύρο Κεκέ (μπουζούκι), Αλέξη Βάκη (πιάνο) και Θανάση Σαφρά (μπάσο).

Ήταν η σειρά του Μανώλη Μητσιά να πάρει το λόγο, ο οποίος πριν ξεδιπλώσει τις ξεχωριστές του ερμηνείες και μας γυρίσει πίσω στο χρόνο και στους ανεπανάληπτους στίχους του αξέχαστου Νίκου Γκάτσου, θέλησε να δηλώσει τριπλά χαρούμενος που βρισκόταν και εκείνος εκεί. Τόσο για τα γενέθλια του Μετρονόμου, όσο και για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Γκάτσου αλλά και την συν-παρουσία του Δήμου Μούτση, τον οποίο θεωρεί ως έναν από τους σημαντικότερους συνθέτες στην ιστορία της ελληνικής μουσικής.

Κάπως έτσι ξεκίνησε το μουσικό μέρος της βραδιάς, με το «Γιάννη το Φονιά» να κάνει ποδαρικό και να τον ακολουθούν ο «Τσάμικος», και το «Πάει ο καιρός». Στη συνέχεια, η σκυτάλη δόθηκε στη Σοφία Μιχαηλίδου, η οποία με τη βαθιά, εκφραστική φωνή της, έδωσε μια άλλη διάσταση στην «Αθανασία», στην «Τρελή του Φεγγαριού», αλλά και στο «Τώρα που πας στην ξενιτιά».

Ξανά στη σκηνή ο κ. Μητσιάς, ο οποίος προλόγισε -πριν το τραγουδήσει- το «Αύριο Πάλι», λέγοντας ότι με αυτό έκανε την πρώτη του οντισιόν στο σπίτι του Νίκου Γκάτσου! Ακολούθησαν τα «Μακρινή της αγάπης ώρα», «Ανατολή, Ανατολή», και «Μη μου χτυπάς τα μεσάνυχτα την πόρτα». Επιστροφή στη συνέχεια της Σοφίας Μιχαηλίδου με τη «Νύχτα», και τη «Μυρτιά».

Τέλος, ο Μανώλης Μητσιάς επιχείρησε για πρώτη φορά να ερμηνεύσει το «Πανηγύρι των άστρων» -γι’αυτό και εξήγησε γιατί θα διάβαζε τους στίχους από το χαρτί που κρατούσε- ενώ μας πήρε μαζί του στην τελική μουσική ευθεία της βραδιάς με τα «Πήρες το μεγάλο δρόμο», «Ένα παράπονο» (το οποίο πρωτοτραγούδησε στην ταινία ‘Ένας μάγκας στα σαλόνια’ και κέρδισε την απόλυτη συμμετοχή του κοινού), «Πειραιώτισσα», σε ντουέτο με τη Σοφία Μιχαηλίδου, και «Άσπρη μέρα».

Κι ενώ κανείς θα περίμενε ότι κάπου εκεί θα τελείωνε αυτή η όμορφη γιορτή, ξαφνιαστήκαμε ευχάριστα ακούγοντας το Μάνο Ελευθερίου να παίρνει το λόγο, ζητώντας συγγνώμη για την αργοπορία του, και εκδηλώνοντας την αγάπη και το θαυμασμό του για το Μετρονόμο, ο οποίος δείχνει να υπομένει τις περιπέτειες που περνούν τα ελληνικά έντυπα περιοδικά σε μέρες μιας γενικευμένης «παγκόσμιας δικτατορίας». Κλείνοντας, απευθύνθηκε στο Δήμο Μούτση αποκαλώντας τον ως έναν εκ των τελευταίων ελληνικών Μύθων, συμπληρώνοντας ότι ευτυχώς ο ίδιος δεν το ξέρει!

Το σίγουρο είναι ότι ακόμα και οι Μύθοι έχουν μια πολύ ανθρώπινη και λιτή πλευρά. Αυτή που αποζητά την αγάπη, την αγκαλιά, το σεβασμό, τη φιλία, την πίστη, τη σταθερότητα. Ό,τι δηλαδή μάθαμε πως προσπαθεί -και έχει καταφέρει- να διαφυλάξει ο Μετρονόμος τα τελευταία 10 χρόνια. Τουλάχιστον γι’αυτό, του αξίζουν τα θερμά μας συγχαρητήρια.