Ένας συγγραφέας εμπνέεται από τον ύμνο της αγάπης (Α´ προς Κορινθίους επιστολή Αποστόλου Παύλου, 13.1) για να σκιαγραφήσει τα δίκτυα και τα πλέγματά της μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις, αναφερόμενος σε καθημερινές, σύγχρονες στιγμές εκδήλωσής της. Η περιπλάνηση στα σχήματα της αγάπης αποκτά ολοένα πιο προσωπικό χαρακτήρα για τον συγγραφέα και για τους αποδέκτες του έργου. Γίνεται λόγος, διάλογος, τραγούδι.
Η εναλλαγή πρόζας – τραγουδιού, σε ένα ενιαίο έργο με νοηματική συνέχεια, είναι μία από τις ιδιαιτερότητες της δουλειάς αυτής. Ο συνδυασμός διαφορετικών τεχνών όπως η μουσική, το θέατρο, η ποίηση, ο έμμετρος και πεζός λόγος, οδηγεί στην ανακάλυψη νέων εκφραστικών μέσων, με αποτέλεσμα να ξεπερνιούνται τα όρια που συνήθως εμφανίζει η κάθε τέχνη ξεχωριστά. Έτσι, ένας ηθοποιός τραγουδάει, μια τραγουδίστρια παίζει θέατρο, καθώς η φωνή μιας σοπράνο παρεμβαίνει σαν μουσικό όργανο, συνδέοντας διάφορες συναισθηματικές καταστάσεις.
Ο ήχος της γραφομηχανής του συγγραφέα που ακούγεται στο έργο, παραπέμπει σε μια προηγούμενη εποχή λογοτεχνικής δημιουργίας και λειτουργεί ως ένα ακόμα όργανο, που παράγει αυτοσχέδιες μουσικές φράσεις σε αντίστιξη με το λόγο.
«Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ
και των αγγέλων,
αγάπην δε μη έχω,
γέγονα χαλκός ήχων ή κύμβαλον αλαλάζον.»
Με αυτήν την υπόθεση αρχίζει και τελειώνει το έργο, αφήνοντας ερωτήματα για προσωπική αναζήτηση γύρω από τον τρόπο που εκδηλώνεται η αγάπη σήμερα.
Σύνθεση – ενορχήστρωση – επιμέλεια παραγωγής: Μιχάλης Ανδρονίκου
Κείμενα – σκηνοθεσία – εικαστική επιμέλεια: Νίκος Αϊβαλής
Στίχοι: Νίκος Αϊβαλής, Βασίλης Γκίκας Ποίηση: Μαρία Πολυδούρη
Μουσικοί: Μιχάλης Ανδρονίκου (κιθάρες, κλαρίνο, μαντολίνο, τζουράς, πιάνο, μπάσο, συνθεσάιζερ, ακορντεόν, φωνητικά), Σωκράτης Γανιάρης (τύμπανα), Αλέκα Εληώτη (κρουστά),
Ερμηνευτές: Σίσσυ Κασσάνδρα, Νίκος Αϊβαλής
Συμμετέχει η σοπράνο Γιολάντα Αθανασοπούλου
Ηχοληψία – Μastering: Δημήτρης Μιχόπουλος
Διαβάστε επίσης
