Δεν λέμε αυτή την επανάσταση που οι αδικημένοι οδομαχούν με αυτούς φαίνεται να αδικούν. Την άλλη μορφής επανάσταση ενοούμε,αυτή που πηγάζει απο μέσα μας και κάθε που ακούει κάποιο παλιό τραγούδι που αναποφευκτα μετατράπηκε σε εμβατήριο αυτή η ψυχή μας ξυπνάει και το συντροφεύει και το αντίθετο. Μουσικές κραυγές και ανησυχίες που έγιναν «σημαίες», οδηγήθηκαν και οδήγησαν δεκαετίες το μεγαλύτερο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας σε μια άλλη πράξη που ξεφεύγει απο την διασκέδαση,τον έρωτα,τον χορό,την παράδοση και το ξεφάντωμα. Πάει πιο πέρα απο μπαράκια ή παρέες ή μαγαζιά. Φανερώνεται στις πλατείες και στους δρόμους,εκεί που χιλιάδες άγνωστοι μεταξύ τους ενώνονται σε μια φωνή,σε μια ψυχή και εμπνέονται να ζητήσουν να απαιτήσουν,να έχουν ίσες υποχρεώσεις και ίσα δικαώματα και ίσες ευκαιρίες. Συζήτούσα με μια ρομαντική παρέα κάποτε εαν η μουσική μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Τον κόσμο ίσως δεν καταφέρει να τον αλλάξει ποτέ αλλά σίγουρα η ιστορία άλωστε το αποδυκνύει περίτρανα μπορεί να κάνει άλλα πράγματα εξίσου μεγάλα και σημαντικά.
Μπορεί να είναι η σπίθα που θα φουντώσει στις ανθρώπινες καρδιές,μπορεί να γίνει η βάση και το θεμέλιο ενος ειρηνικού αγώνα για κοινωνικές και πολιτιστικές αλλαγές και μπορεί να μας θυμίσει την καταγωγή μας και αυτά που μας έφτασαν ως εδώ,να μπορούμε να σκεφτόμαστε και να επιλέγουμε. Τα λεγόμενα πολιτικά τραγούδια έπαιξαν και παίζουν πρωταρχικό ρόλο στην πορεία του ελληνισμού. Οποιοδήποτε δάνειο ή τάυτιση με πολιτική ιδεολογία ή παράταξη για εμένα τουλάχιστον είναι ατυχής και ανεπίκαιρη. Σε εθνικές-κοινωνικές κρίσεις τα χρώματα και οι σημαίες όποιες και αν είναι δεν έχουν καμία θέση. Ιδαίτερα σε τέτοιες στιγμές όπως αυτές που ζούμε αυτή την περίοδο στην χώρα μας οπού οι δρόμοι κοκκινίζουν απο ανθρώπινο αθώο αίμα για ποιόν λόγο? Σκέφτομαι πολλές φορές πως να ένιωθαν οι χιλλιάδες λαού που τραγουδούσαν «Της δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ», με τροβαδούρο τον Γρηγόρη Μποιθικώτση,πόσα χείλη μαζί ενωμένα μέσω της μουσικής? Συγκινήθηκα οταν βρέθηκα στον Λυκαβητό για τα 85 χρόνια του Μική Θεοδωράκη και καλιτέχνες απο γενιές που ακολουθούν ερμήνευσαν αγκαλιασμένοι το ίδιο τραγούδι.
.
Το πώς ο καθένας μας επιλέγει να σταθεί απέναντι σε αυτά που συμβαίνουν είναι δικό του θέμα. Είναι έυκολο να είμαι καθισμένος στον καναπέ μου με μια μπύρα παραμάσχαλα και απο την ασφάλεια που μου παρέχει το σπιτικό μου να σχολιάζω και να παρατηρώ μέσα απο το κουτί τι συμβαίνει γύρω μου. Δεν υπονοώ βέβαι οτι πρέπει να πάρουμε τα στυλιάρια και να τρέχουμε. Η βία γενάει και ανακυκλώνει την βία. Τ α τραγούδια που μοιραζόμαστε μέσα απο τούτο το βήμα αφυπνούν,μας βάζουν σε σκέψεις,μας παροτρύνουν να ενεργοποιηθούμε,να δράσουμε. Να πάρουμε το κομμάτι που μας αναλογεί οχι παθητικά όμως. Τι πιό ιερό και ευλογημένο να τραγουδήσουμε όλοι μαζί σε μια ειρηνική πορεία τα -μαλαματένια λόγια-.
.
-Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες,και ξημερώματα Παρασκευή
τοξότες φάλαγκες και λεγεώνες,με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες,παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί.
Αφού κανένας δεν δίνει για την άλλη την γενιά και αφού οι δικές μας γενιές ασφικτυούν και ακροβατούν μεταξύ ύπαρξης και αφάνειας ας δώσουμε εμείς οτι μπορούμμε για αυτούς που έρχονατι απο πίσω. Άραγε τι θα αντέξει απο εμάς για να τραγουδούν οι επόμενοι,τα παιδία όλων μας,τα παιδιά μας. Ας παλέψουμε και εμείς για κάτι….μουσικό που σηματοδοτεί μια νέα αρχή και βάζει ενα σπόρο καινούργιο. Και αν τελικά δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να παλέψουμε ας κρατήσουμε ζωντανή,αναμένη αυτή την φλόγα που βρήκαμε. Τον συμβολισμό και την ευλογημένη κραυγή αυτών των τραγουδιών που μας χαρίστηκαν για να μας θυμίζουν,να μας συντροφέουν για πάντα. Να κάνω ξεκάθαρο οτι οι σκέψεις αυτές δεν έχουν ούτε μυρωδιά καν πολιτικής τοποθέτησης ή τάυτισης. Είναι αυτό το γλυλόπικρο στολισμένο χαμόγελο απο δάκρυ που μπαστακώνεται στα πρόσωπα χιλιάδων ανθρώπων οταν ακούν,σιγοτραγουδάνε και θυμούνται μέσω ατυών των ασμάτων. Καλή αντάμωση στους δρόμους της ζωής. Ενα απο τα πιο έντονα συναισθήματα που ένιωσα ποτέ ήταν πριν 1-2 χρόνια που βρέθηκα αγκαλιασμένος με άγνωστους αλλά αγαπημένους αφού κάτι μεγαλύτερο απο εμάς μας ένωνε και τραγουδούσαμε όλοι μαζί ενα απάυγασμα ψυχής όπως τα παραπάνω. Ενδεικτικά επέλεξα τα παραπάνω σύνολά.
Καλή μας αντάμωση κόσμε χρυσέ.
Διαβάστε επίσης
