Νατάσσα Μποφίλιου live: Το πέρασμα των μάγων μέσα από τον Kyklo! | φωτορεπορτάζ + videos

Από τότε δεν άλλαξα άποψη. Τα live της παραμένουν βιωματικές εμπειρίες. Η ίδια και οι δυο ‘αδερφικοί’ συνεργάτες της, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος και ο Θέμης Καραμουρατίδης, τα σχεδιάζουν σαν παραστάσεις, αλλά οι παραστάσεις συνήθως δημιουργούν ένα αόρατο τοίχος ανάμεσα στους συντελεστές και το κοινό τους. Στη περίπτωση της Νατάσσας τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μπορεί οι κινήσεις της να είναι χορογραφημένες, το setlist να είναι προσχεδιασμένο και προμελετημένο με καθαρά αισθητικά κριτήρια, αλλά κινητήριος δύναμη των ζωντανών της εμφανίσεων παραμένει αυτό το αίσθημα που εκπέμπει προς τον κόσμο, ένα αίσθημα απροσδιόριστο, που δε τιθασεύεται, ούτε περιορίζεται αλλά κυριεύει τις αισθήσεις και ερεθίζει τα ψυχικά αισθητήρια.

Όλα αυτά για κάποιον που δεν έχει βιώσει το «Bofiliou experience» ίσως ακούγονται μελό, ‘δήθεν’ κ κουλτουριάρικα ενώ κάποιος που ‘ξέρει’, πολύ πιθανόν να σκεφτεί «ποιος είσαι εσύ ρε φίλε που προσπαθείς να χωρέσεις σε λέξεις αυτό που κάνει η Νατάσσα», οπότε εξαρχής βρίσκομαι σε μειονεκτικό σημείο. Γι αυτό και κάπου εδώ σταματώ να μιλάω για έννοιες και θα ασχοληθώ με τη παράσταση καθεαυτή.

Το πρώτο Σάββατο του Φλεβάρη ήταν ανοιξιάτικο και ηλιόλουστο (Μέρες του Φωτός anyone;). Ο χώρος που φιλοξενεί αυτή τη φορά τη Νατάσσα είναι ο Kyklos. Ένα πολύ μεγάλο και πολύ όμορφα διαμορφωμένο μαγαζί που μέσα σε όλο το ‘τζερτζελο’ της Ιεράς Οδού, επιμένει σε σαφώς λιγότερο ‘φαντεζί’ ονόματα και μέχρι τώρα φαίνεται να έχει κερδίσει το στοίχημα. Στις 23:00 που χαμήλωσαν τα φώτα, και τα τρία επίπεδα του χώρου είχαν γεμίσει, με το τρίτο επίπεδο βέβαια (εκεί δηλαδή που βρισκόταν το μπαρ) να δίνει αίσθηση άνω διαζώματος γηπέδου (με ό,τι καλό ή κακό συνεπάγεται αυτό).

Την παράσταση άνοιξαν οι Guillotinas Project οι οποίοι προσπάθησαν να δώσουν μια ‘μεταφυσική’ (κατά το δελτίο τύπου) ενέργεια στη παράσταση, αλλά από τη μία ο ήχος που δε βοήθησε και από την άλλη το άγχος της πρεμιέρας (σε συνδυασμό και με την ανυπομονησία του κόσμου να δει Μποφίλιου) στάθηκαν εμπόδιο στο να μας δώσουν αυτό που ενδεχομένως θα ήθελαν.

Κρύψου:

Είκοσι λεπτά αργότερα Μποφίλιου και Καραμουρατίδης έχουν ήδη ανέβει στη σκηνή εν μέσω αποθέωσης. Έναρξη με “Κρυψου” και “Ασπερίνη” ενώ η πρώτη διασκευή/έκπληξη της βραδιάς είναι το “Σιγά μη Κλάψω”.

Σιγά μη κλάψω:

Συνέχεια με το αγαπημένο της “Φορτηγό”, “Γέρο Νέγρο Τζιμ” και “Σήματα Καπνού” για να δώσει το μικρόφωνο στον Θέμη Καραμουρατίδη με “Έχω ένα Σχέδιο” και “Έτσι είναι αυτά” στο δεύτερο μισό του οποίου επανέρχεται η Νατάσσα πάνω στο «παίρνω απόσταση και λέω πως σε μισώ…» ακονίζοντας τα ξυραφάκια…

Σ’ έχω βρει και σε χάνω:

Το “Αρλεκιν” που ακολουθεί δίνει τη θέση του στο πρώτο sing along anthem της βραδιάς, “Σ έχω βρει και σε χάνω” ενώ μεσολαβεί το “Ευχαριστήριο” πριν ακούσουμε για «δρόμους υγρούς» και “Τσιγάρα Βαριά”. Το “Κοίτα Εγώ” κλείνει το πρώτο μέρος της παράστασης για ένα μικρό διάλειμμα.

Τσιγάρα Βαριά:

Το δεύτερο μέρος ξεκινάει δυναμικά με “Μέτρημα”, “Belle Reve”, “Μέρες του φωτός” και “Winner takes it All”.

Μέτρημα:

Το “Συνέχεια στα όρια”, προσωπικά, το θεωρώ ως το κρυφό διαμάντι από τις ‘Μέρες του Φωτός’ και κάθε ερμηνεία του είναι μαχαιριά στη καρδιά όλων των συμπασχόντων, όσο κι αν η “Καρδιά πονάει όταν ψηλώνει” που ακολουθεί ενθουσιάζει περισσότερο τον κόσμο.

Συνέχεια στα όρια:

Στη συνέχεια Θέμης και Νατάσσα μας εξηγούν τι θα πει “Σ’αγαπώ” για να έρθει η τελευταία τριπλέτα από τις ‘Μέρες του φωτός’ με “Ας βρέχει”, “Δεμένη” και “Λοχαγό Έρωτα”.

Οι “Μεγάλες Αγάπες” φέτος ακούγονται πολύ πιο μελαγχολικές από το περσινό παιχνίδι που έκανε η Νατάσσα με το κοινό, αλλά η διάθεση δεν αργεί να ανέβει με “Της Αμύνης τα παιδιά” και “Ας κρατήσουν οι χοροί”, που θα μας συνοδέψει ως την έξοδο καθώς η ώρα έχει πάει 2:00 και ο τελευταίος συρμός αναχωρεί.

Ακούγεται ότι αυτός ο κύκλος εμφανίσεων στον Kyklo θα είναι ο τελευταίος για κάμποσο καιρό. Οι τριάδα Μποφίλιου-Καραμουρατίδης-Ευαγγελάτος εξασφάλισαν το καλύτερο δυνατό ‘εις το επανιδείν’ με ένα πρόγραμμα γεμάτο πάθος και συναίσθημα και με εξασφαλισμένη επιτυχία. Εμείς δεν έχουμε παρά να προσπαθήσουμε να το δούμε όσες περισσότερες φορές προλάβουμε.