Νίκος Καρβέλας: Μουσικό flash back και αληθινές εξομολογήσεις στο Gagarin

Κατά τις 22:30, λοιπόν, χωρίς πολλά πολλά, ξεκίνησε το μουσικό του κολάζ, από τα παλιά στα καινούρια και τούμπαλιν, από το σήμερα στο τότε κι ανάποδα:

«Ρομπότ», «Όλα είναι μες στο μυαλό» (που έδωσε και τον τίτλο του καινούριου του δίσκου), «Ανεμόσκαλα (αγκαλιά με το Strawberry fields)», «Τα μάτια σου τα μπλε» (αφιερωμένο στο γιο του), «Μαύρο σε μαύρο», «Η αλήθεια γυμνή», «Βαριέμαι (συνδυασμένο με το Jealous Guy), «Ποτέ μη λες Ποτέ», «Μαύρα Στίγματα (σε εναλλαγή με το Jumping Jack Flash των Rolling Stones)».

Κάπου εκεί ο Νίκος επέλεξε να ανοίξει και το κεφάλαιο «Μανιοκατάθλιψη», όπως το ονόμασε ο ίδιος, από την οποία ομολόγησε ακομπλεξάριστα -και είναι προς τιμήν του- ότι πάσχει εδώ και πολλά χρόνια…Με το ομώνυμο μελοποιημένο ποίημα αλλά και το «Zanax ή Lexotanil», μας άφησε να μπούμε για λίγο στον πιο κρυφό του κόσμο, αυτόν που -μεταξύ μας- λίγοι έχουν τη δύναμη να μοιραστούν. Το κοινό τον σεβάστηκε, τον άκουσε, και τον χειροκρότησε.

Τους ανέβασε πάλι όμως τους ρυθμούς (όχι που θα μας άφηνε!), διαδοχικά, με τα «Νάντια», «(Ας πεθάνω) Πιο νωρίς», «Αγάπη είναι εσύ», «Η λύση», «25 ώρες», «Μούρη», «Δέσποινα», «Θεία Λόλα», «Γιεγιές», «Μαύρα Εσώρουχα».

Εξαιρετικοί μουσικοί, αυθόρμητες και αυτοσχέδιες εκτελέσεις – καθότι δεν πρόλαβαν να κάνουν αρκετές πρόβες όλοι μαζί, όπως μάθαμε – σχεδόν οικογενειακή ατμόσφαιρα. Ίσως γι’αυτό δεν ξαφνιαστήκαμε όταν εντοπίσαμε σύσσωμη την οικογένεια Καρβέλα… Η Άννα Βίσση ήταν από την αρχή μέχρι το τέλος δίπλα στον ηχολήπτη, η κόρη της Σοφία, διακριτικά με την παρέα της στην άκρη του εξώστη, και η Αννίτα Πάνια με τους δικούς της φίλους λίγο πιο πέρα. Απλά πράγματα.

Για το επίσημο κλείσιμο της βραδιάς ο Νίκος είχε ήδη επιλέξει τις «Καλοκαιρινές Διακοπές», τις οποίες προλόγισε λέγοντας ότι πρόκειται για ένα από τα πιο παράδοξα τραγούδια που έχει γράψει. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, απλά γιατί σιχαίνεται το καλοκαίρι, τον ήλιο, τη θάλασσα, και όλους όσους πηγαίνουν για μπάνιο!

1:00 π.μ. αισίως, ο Νίκος λέει «ευχαριστώ για αυτή την ευχάριστη ανάπαυλα από την τρέλα που κουβαλάω» και αποχωρεί. Παρά το 15λεπτο επιτακτικό encore του κοινού να ξαναβγεί στη σκηνή, η βραδιά τελείωσε εκεί. Σε ένα Gagarin που, παρότι μισογεμάτο, σαν να γέμισε απόλυτα από την «τρέλα» του Νίκου, και την αγάπη όσων ήρθαν να τον ακούσουν.

Ό,τι κι αν είναι αυτό που περνάει, όπως κι αν το ονομάζει εκείνος ή το έχουν ονομάσει για εκείνον κάποιοι άλλοι, εμείς του ευχόμαστε να θυμάται πάντα το στίχο που ο ίδιος έγραψε, αλλά με τη θετική του χροιά: «όλα είναι περαστικά, μικρά αυτοσχέδια βεγγαλικά».