Ο Παύλος Σιδηρόπουλος, δισέγγονος του Ζορμπά και ανιψιός της Έλλης Αλεξίου ξεκίνησε να ασχολείται επίσημα με την μουσική το 1970 στη Θεσσαλονίκη. Οι συνεργασίες του μέχρι να βρει τους «Απροσάρμοστους»; Πολλές.. ο Παντελής Δεληγιάννης, τα Μπουρμπούλια, οι Σπυριδούλα, ο Παπαντίνας , ο Νέστορας και ο Τζιμόπουλος! Παιδία των συνεργασιών του είναι: ο δίσκος Φλου, το Clown, Ο Ντάμης ο ληστής (που μετονομάστηκε λόγο λογοκρισίας ε Ντάμης ο σκληρός) και άλλα πολλά! Κάπου το 1980, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, κατασταλάζει στους «Απροσάρμοστους» όπου και θα μείνει μέχρι το τέλος της καριέρας του. Ο πρίγκιπας της ροκ μουσικής, μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, δημιουργεί τραγούδια που κάνουν τη διαφορά.. Τα τραγούδια του ροκάρουν ολοκληρωμένα την στιγμή που στην Ελλάδα απλά γινόντουσαν ροκ πειράματα και καταφέρνουν να στιγματίσουν την εποχή αλλά και να λογοκριθούν οι στίχοι που τις περισσότερες φορές λέγανε πολύ απλά σκληρές αλήθειες. Ανατρεπτικός και ασυμβίβαστος ξεκινάει σε μια κοινωνικά δύσκολη εποχή κι έτσι τα τραγούδια του αποκτούν από την αρχή έντονο πολιτικό χρώμα.
Διαφορετικός, ενάντια στην εξουσία, ωραίος και με μεγάλη αδυναμία στο γυναικείο φύλο. Χαρακτηριστικά οι φίλοι του λένε ότι κάθε φορά που ερωτευότανε, παρατούσε τα πάντα και έτρεχε να κυνηγήσει τον έρωτα.
Δυστυχώς όμως οι αυτοκαταστροφικές του τάσεις, τον οδήγησαν και αυτόν στον δρόμο που οδηγήθηκαν και άλλοι μεγάλοι ροκάδες όπως Jimmy Hendrix, Janis Joplin και Jim Morrison. Ως γνήσιο ροκ πνεύμα η πραγματικότητα ήταν για αυτόν αβάστακτη και δυστυχώς κατέφυγε στον μοναδικό τρόπο που ποτέ δεν βοήθησε κανέναν.. τις ουσίες! Άλλωστε η γενιά του Σιδηρόπουλου ήταν η πρώτη γενιά που πλήρωσε αυτό το τίμημα.
Ποιο ήταν το έργο του Σιδηρόπουλου κοινωνικά? Μα φυσικά να διδάξει τους Έλληνες ότι υπάρχει ροκ αλλά και να στιγματίσει εποχές με τις μελωδίες του. Η μουσική του, δεν ήταν προχειρογραμμένα κομματάκια που ακούγονται εύκολα σε στιγμές χαλάρωσης. Όταν μιλάμε για τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τον πρίγκιπα μας, μιλάμε για ουσία και αλήθειες. Μιλάμε για επαναστάσεις που ήταν κάπου μεταξύ αναρχίας και ρομαντισμού. Γιατί ο Παύλος με την αγγελική του μορφή ήταν αθεράπευτα ρομαντικός.. Και στον έρωτα αλλά ακόμα και στον τρόπο που ήθελε να βλέπει τον κόσμο.. Καταγγέλλοντας την σκληρή πραγματικότητα, μας ταξίδευε με τις μουσικές του σε μέρη ουτοπικά. Αν δεν είναι αυτό κοινωνική προσφορά τότε τι είναι;
Κάτι άλλο αξιοθαύμαστο με τον Σιδηρόπουλο είναι ότι σε όσες συνεντεύξεις έχω κάνει η ίδια αλλά και έχω διαβάσει σε περιοδικά δεν υπάρχει κανένα όνομα να αναφέρεται περισσότερο ως απάντηση στην ερώτηση: «Ποιος είναι ο αγαπημένος καλλιτέχνης» ή «Ποιος καλλιτέχνης αποτελεί πηγή έμπνευσης για εσάς» όσο το δικό του. Όσο συνηθισμένη έχει καταφέρει να γίνει αυτή η ερώτηση για τους δημοσιογράφους τόσο σίγουρη είναι και αυτή η απάντηση για τους καλλιτέχνες. Δεν είναι άλλωστε τυχαία τα λόγια του Γιάννη Αγγελάκα: «Την ροκ μουσική στην Ελλάδα την οφείλουμε κυρίως στον Παύλο Σιδηρόπουλο και στον Πουλίκα».
Τραγούδια όπως :Ο Μπάμπης ο φλού, το 69, Άντε και καλή τύχη μάγκες, Να μ’ αγαπάς και άλλα πολλά ακόμα, δεν μπορούν να αφήσουν ασυγκίνητο ακόμα και τον πιο φανατικό οπαδό άλλου είδους μουσικής. Ο Παύλος αποτέλεσε σχολείο για τους Έλληνες μουσικούς που από μικρά παιδιά προσπαθούν να γρατζουνίσουν στην κιθάρα τους λίγο.. Σιδηρόπουλο!
Εκείνο που είχε ο Παύλος και σήμερα λείπει από πολλούς μουσικούς και από πολλούς δήθεν ροκάδες είναι η πραγματική αγάπη για την μουσική και το γεγονός ότι ήταν ακριβώς αυτό που θα έλεγες ολοκληρωμένος καλλιτέχνης. Αγαπούσε και σεβότανε την δουλειά του. Ήταν τυπικός ακόμα και σε ένα δωμάτιο αχούρι, το μόνο που έστεκε τακτοποιημένο ήταν το γραφείο που πάνω είχε τα χαρτιά του έτοιμος να γράψει. Χαρακτηριστικά είναι και τα λόγια του για την τότε σύγχρονη μουσική:
«Σήμερα με τις μουσικές και στιχουργικές ελευθεριότητες έχουμε καταλήξει κατά βάση λόγω του μάρκετινγκ, σε μουσικά κατασκευάσματα όπου κυριαρχούν η πλακίτσα, οι κλισαρισμένοι στίχοι, οι εντυπωσιακές ρηχές ενορχηστρώσεις, οι δήθεν μουσικές επιμιξίες και φυσικά τα άθλια ελληνικά»
Όλα αυτά τα υπέροχα και ουσιαστικά λόγια του όμως μας προκαλούν έναν τρόμο και μόνο στη σκέψη να τον ακούγαμε τι θα έλεγε για την σημερινή κατάσταση της μουσικής.
Λόγια μεστά και με ουσία και όταν παραλλήλισε την κοινωνία με το ροκ :
«Υπάρχει στο ροκ και κοινωνιολογία. Οι Rolling Stones έπαιξαν βασικό ρόλο στην νομιμοποίηση της ομοφυλοφιλίας, που ήταν μεγάλο πρόβλημα στην Αγγλία. Έχουν γίνει συναυλίες ροκ ενάντια στο ρατσισμό. Συναυλίες σε ποινικές φυλακές σε άσυλα, σε ψυχιατρεία.»
Κοινωνία και ροκ ενώνονται λοιπόν για να πατάξουν τον ρατσισμό κάθε μορφής αλλά και διάφορα άλλα κοινωνικά προβλήματα.. Έτσι και ο Παύλος έπαιξε σε συναυλία για τα δικαιώματα των Gay στην Ελλάδα και μάλιστα είχε συγκεκριμένη θέση που μοιράστηκε με το κοινό του. Είχε άποψη για το θέμα, δήλωνε πως ήταν μαζί τους υποστηρίζοντας την διαφορετικότητα και τους συμπαραστάθηκε όπως κάθε γνήσιος ροκάς που ξέρει ποιος είναι ο στόχος του.. Να επηρεάσει τα κοινωνικά δρώμενα της εποχής του. Οι σημερινοί (όχι όλοι) Έλληνες και ξένοι ροκάδες, το μόνο που γνωρίζουν να κάνουν καλά είναι να συνδυάζουν το ροκ όχι με την κοινωνία αλλά με το Glam (!) και να τραγουδάνε ως στυλιζαρισμένοι τυπάδες με κουστούμια και χαρακτηριστικό όπλο όχι τον δυνατό λόγο αλλά την stylish γραβάτα τους!
Λίγους μήνες πριν πεθάνει αυτός ο όμορφος ροκάς χάνει την μητέρα του, την οποία λάτρευε και σιγά – σιγά χάνει και το αριστερό του χέρι από ένα λάθος σουτάρισμα. Τι χειρότερο για έναν κιθαρίστα από το να χάνει το ένα του χέρι..; Όλα αυτά τον οδηγούν στον καναπέ μιας φίλης του στις 6 Δεκεμβρίου του 1990 νεκρό από δόση ηρωίνης.
Το ιδιαίτερο μαζί του ήταν οι αντιφάσεις του.. Έπαιρνε ηρωίνη, όλοι ήξεραν ότι έκανε χρήση αλλά συμμετείχε σε καμπάνια του Υπουργείο Υγείας κατά της πρέζας.. Την μισούσε ίσως γιατί την γνώριζε καλά. Είχε δηλώσει κάποτε για την Ηρωίνη: “Θέλω να πω στους πιτσιρικάδες ότι δεν υπάρχει κανένας, μα κανένας απολύτως λόγος να δοκιμάσουν ηρωίνη. Δεν μπορεί να σου δώσει κανένα όραμα, καμιά ψευδαίσθηση, κανένα βίζιον ας πούμε, άμα είσαι ποιητής, ζωγράφος ή καλλιτέχνης… Η ηρωίνη είναι κάτι που σε εκμηδενίζει, είναι ένας μύθος, μια μπούρδα…”. Επίσης, παρόλο που ήταν εξαρτημένος, ήταν ένας αισιόδοξος άνθρωπος που χαμογελούσε και ήταν γενναιόδωρος ως προς το κέφι του!
Αυτός είναι ο Παύλος Σιδηρόπουλος ως μουσικός αλλά και ως άνθρωπος που λειτούργησε σε μια εποχή και έδρασε κοινωνικά.. Το σπουδαίο μαζί του είναι ότι συνεχίζει να δρα ακόμα.. ! 19 χρόνια μετά, με ενδιαφέρει να μάθω τα πάντα για αυτόν.. Όχι μόνο για εμένα αλλά και για να τα μάθω με την σειρά μου στα δικά μου παιδιά..
http://www.youtube.com/watch?v=aaqDPeJgVeE
Διαβάστε επίσης
