«Ο Φίλος μου ο Λευτεράκης» σώζει το Θέατρο Βικτώρια

Σε μια πολιτισμένη χώρα που βιώνει τις σκληρές συνέπειες μιας, πρωτόγνωρης για τη νέα γενιά, κρίσης η είδηση ότι ένα θέατρο κλείνει οριστικά δεν είναι μόνο θλιβερή. Δεν είναι μόνο πλήγμα οικονομικό για τους εργαζόμενους και για όσους επένδυσαν με κάθε τρόπο. Είναι μια ήττα του πολιτισμού. Είναι δεκάδες βήματα πίσω στην πνευματική ανάπτυξη και την καλλιτεχνική δημιουργία. Κάθε θέατρο που κλείνει επειδή αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις ολοένα αυξανόμενες οικονομικά απαιτήσεις, είναι μια φίμωση της ελεύθερης έκφρασης. Αυτές ήταν και οι πρώτες σκέψεις απέναντι στην είδηση ότι το Θέατρο Βικτώρια ανέστειλε οριστικά τη λειτουργία του.

Επειδή όμως το θέατρο μας διδάσκει πάντα την εναλλακτική λύση σε δύσκολους καιρούς και πάντα επιβιώνει στα δύσκολα, έρχεται ένας «παλιός γνώριμος» να δώσει το χέρι του. Έτσι λοιπόν με νέα ανακοίνωσή του το Θέατρο Βικτώρια δεν κλείνει και θα ανεβάσει φέτος την παράσταση «Ο Φίλος μου ο Λευτεράκης» Αλέκου Σακελάριου, σε διασκευή και σκηνοθεσία των Μιχάλη Ρέππα – Θανάση Παπαθανασίου. Ο «Λευτεράκης» σώζει το Θέατρο Βικτώρια και γιορτάζει 100 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου Έλληνα θεατρικού συγγραφέα.

Στο Θέατρο Βικτώρια τα τελευταία χρόνια είχαμε απολαύσει παραστάσεις όπως: “Η ΦΑΛΑΚΡΗ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ” του Ευγένιου Ιονέσκο, “FUCKING GAMES” του Grae Cleugh, “ΠΕΝΗΝΤΑ ΛΕΞΕΙΣ” του Μάικλ Γουέλλερ, “ΑΥΤΟ ΘΑ ΤΟ ΔΟΥΜΕ” του Τομ Στοπαρτ, “ΛΟΓΩ ΦΑΤΣΑΣ” του Γιώργου Διαλεγμένου, “ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ, ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ, ΔΕΝ ΜΙΛΑΩ” του Γιώργου Θεοδοσιάδη, “ΜΠΑΡ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ” του Τέννεσση Ουίλλιαμς, “ΟΡΓΙΣΜΕΝΑ ΝΙΑΤΑ” του Τζο Όζμπορν και πολλές άλλες.

Ο Δημήτρης Κομνηνός ,καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου, ελπίζει αυτή «η τρίμηνη παράταση ζωής που τόσο γενναιόδωρα προσφέρθηκε στο θέατρο Βικτώρια, να δώσει και την ανάσα που χρειάζεται για να κάνει μια καινούρια αρχή». Και εμείς ευχόμαστε το ίδιο.