Ο Κώστας Χατζής στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το tralala.gr ήταν εκεί!

Κάποιες εμπειρίες απλά δεν μεταφέρονται στο χαρτί. Η συμμετοχή σε μια συναυλία του Χατζή, αποτελεί βιωματική εμπειρία καθώς ο ίδιος ο ακροατής εμπλέκεται προσωπικά και συναισθηματικά στην παράσταση. Τα βαθιά νοήματα στους στίχους τους Χατζή, η ερμηνευτική του δεινότητα καθώς και η απαράμιλλη δεξιοτεχνία του στην κιθάρα, μετέτρεψαν τη βραδιά σε μία μουσική εμπειρία που η μεγάλη μάζα των παρευρισκομένων, θεωρώ πως δεν θα ξεχάσει ποτέ.

Ο Χατζής είτε μόνος του, είτε με τις ερμηνεύτριες Μαρία Αλεξίου και Αντωνία Χατζίδη, είτε με solo κιθάρα, είτε με τη συνοδεία της εξαίρετης ορχήστρας μουσικών υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Παγιάτη, σε μια λυτή και περιεκτική μουσική παράσταση μάγεψε το κοινό με την ειλικρίνεια του και την βραχνή εκφραστική του φωνή. Γνωστά και άγνωστα τραγούδια του, μέσα από την πολύχρονη δισκογραφία του καλλιτέχνη, σε διάφορες εκτελέσεις σιγοτραγουδήθηκαν και χειροκροτήθηκαν από το πολυπληθές κοινό, το οποίο συγκινημένο ακολουθούσε τον καλλιτέχνη στα διάφορα ταξίδια του μέσα στα ανθρώπινα συναισθήματα.

Το μόνο αρνητικό το οποίο βέβαια δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο ήταν ο κακός ήχος, οι μικροφωνισμοί αλλά και το γεγονός πως σε κάποιες στιγμές χανόντουσαν τα λόγια του τραγουδιστή, μέσα σε ένα κυκεώνα που δημιουργήθηκε από την κακή ηχοληψία. Γεγονός είναι πως στα τελευταία του τρία τραγούδια, ο ίδιος ο καλλιτέχνης για να αντιπαρέλθει του προβλήματος, σηκώθηκε από το σκαμπό του και απομακρύνθηκε από τα monitor για να μπορεί ο ίδιος και το κοινό να ακούσουν πιο καθαρά το μουσικό κομμάτι που έπαιζε εκείνη την ώρα. Πιστεύω πως η διοίκηση του Μεγάρου Μουσικής θα πρέπει να μεριμνήσει άμεσα επί του θέματος για να μην επαναληφθεί, καθώς αυτή η εικόνα πλήττει σοβαρά τον τόσο όμορφο και σπουδαίο χώρο.

Highlight #1 Σε κάποια φάση που ο κακός ήχος απόγινε, ο Κώστας Χατζής χαμογελαστός γυρνάει στον ηχολήπτη και του λέει «Sound please!» με ανεπιτήδευτα θετική έκφραση και χιούμορ. Προσωπικά, δεν γνωρίζω πολλούς “φτασμένους” καλλιτέχνες που σε μία τόσο σημαντική συναυλία θα είχαν το σθένος και την παρρησία να αντιμετωπίσουν μια τέτοια σημαντική αναποδιά, με αυτή την καλοπροαίρετη στάση.

Highlight #2 Στο τραγούδι του «Πλανήτης Γη» ο Κώστας Χατζής απήγγειλε με τη συνοδεία κιθάρας τους ακόλουθους στίχους που περιγράφουν μια φανταστική συνομιλία του με κάποιον από άλλον πλανήτη:

«Αυτός μου μίλησε για το μακρινό του πλανήτη, μου είπε πως τον κυβερνάνε 12 σοφοί.

Μετά με ρώτησε για τις δικές μας κυβερνήσεις πόσοι σοφοί κυβερνάνε τη γη.

Εδώ του είπα είναι αλλιώς τα πράγματα, κύριε, δεν κυβερνάνε πάντοτε σοφοί

Πολλές φόρες κυβερνάνε οι αλητήριοι, αρκετές φόρες κυβερνάνε κι οι τρελοί.»

Τότε το πλήθος ξέσπασε σε επευφημίες, αυθόρμητα και έντονα χειροκροτήματα. «Λες η επανάσταση να αρχίσει από το Μέγαρο;» είπα στον κολλητό μου και σκάσαμε στα γέλια!

Τέλος παραθέτω ένα απόσπασμα από προσωπικό σημείωμα του Κώστα Χατζή που βρίσκεται στην ιστοσελίδα του γιου του Αλέξανδρου. Το σημείωμα αυτό είναι ενδεικτικό του χαρακτήρα του καλλιτέχνη αλλά και της αυθεντικότητας που τον διέπει.

«Τραγούδησα και τραγουδώ τον έρωτα που είναι η επέκταση της αγάπης, τραγούδησα και τραγουδώ τα κοινωνικά θέματα που δημιουργεί το παγκόσμιο αποτυχημένο σύστημα που έχει μεταφέρει τη διάρρηξη της επικοινωνίας των ανθρώπων (εφαρμόζοντας έτσι το διαίρει και βασίλευε), αλλά τραγούδησα και τον δημιουργό, την δημιουργία του την εκτίμηση σ’ αυτά και την ελπίδα για ένα ευτυχισμένο αύριο εδώ στο πρόσωπο της γης. Ακόμα κι αν χάσω την φωνή μου, μέσα μου θα τραγουδώ τα ίδια πράγματα ώσπου να φύγω απ τη ζωή».

Στίχοι από το τραγούδι «Πλανήτης Γη»

Πριν από χρόνια σ΄ένα μακρινό μου ταξίδι

σε μια έρημη ακτή κάπου στην Αφρική

συνάντησα έναν ταξιδιώτη από άλλον πλανήτη

που μέσα στο διάστημα είχε χαθεί.

Με ρώτησε πώς το λένε αυτό το αστέρι

που από κακή του τύχη είχε βρεθεί.

Του είπα είναι ο τρίτος πλανήτης από τον ήλιο

και πώς εμείς τον λέμε Γη.

Με κοίταξε με αληθινή απορία

μου είπε νόμιζε πώς ο πλανήτης αυτός είχε χαθεί,

τα μακρινά τους αστεροσκοπεία

είχαν σημειώσει μια μεγάλη καταστροφή.

Τότε του μίλησα για τη Χιροσίμα και για το Ναγκασάκι,

μ’ έπιασε το παράπονο κι έκλαψα σαν παιδί.

Του είπα 6.000 χρόνια οι άνθρωποι πολεμάνε, κύριε

άνθρωπος μ’ άνθρωπο, λαός με λαό μαζί.

Του είπα 6.000 χρόνια οι άνθρωποι πολεμάνε, κύριε,

αλλά η γη ακόμα ζει ακόμα ζει, ακόμα ζει.

Αυτός μου μίλησε για το μακρινό του πλανήτη

Μου είπε πως τον κυβερνάνε 12 σοφοί.

Μετά με ρώτησε για τις δικές μας κυβερνήσεις

πόσοι σοφοί κυβερνάνε τη γη.

Εδώ του είπα είναι αλλιώς τα πράγματα, κύριε,

δεν κυβερνάνε πάντοτε σοφοί

Πολλές φόρες κυβερνάνε οι αλητήριοι

αρκετές φόρες κυβερνάνε κι οι τρελοί.

Τότε του μίλησα για το Νέρωνα και για τον Χίτλερ

για τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και για τους ναζί

του είπα πώς σκοτώνανε οι ΕΣ-ΕΣ τους ανθρώπους

χίλιους χίλιους σαν τα πρόβατα, κύριε,

αλλά η γη ακόμα ζει, ακόμα ζει, ακόμα ζει.

Κοίταξε γύρω του τη θάλασσα, τα πανέμορφα δάση,

Μου είπε είναι το πιο όμορφο αστέρι που έχω δει.

Με ρώτησε αν μπορούσε να κόψει ένα κλωνάρι από ένα δέντρο

και μια πέτρα να πάρει μαζί του για να θυμάται τη Γη.

Πήρα την πέτρα από τα χέρια του

και τη φίλησα με αγάπη.

Απόρησε και με ρώτησε γιατί.

Του είπα δεν υπάρχει μια πέτρα σε αυτόν τον πλανήτη, κύριε,

ανθρώπινο αίμα να μην έχει ποτιστεί.

Πολύ αίμα έχει χυθεί εδώ πάνω, κύριε,

αλλά η γη ακόμα ζει, ακόμα ζει, ακόμα ζει.