Ο Theodore ζωντανά στο Gazarte | φωτορεπορτάζ

Η συναυλία ξεκίνησε στις 22:20. Η ενδεκάδα των μουσικών πήρε την θέση της πίσω από τα όργανα και χωρίς να μας καλησπερίσει για το τυπικό της υπόθεσης, ξεκίνησε με τις πρώτες νότες του “Sun” να μας προϊδεάζει για το τι μας περίμενε στη συνέχεια. Η αλληλοκάλυψη των μουσικών ήταν εκπληκτική, όπως και η ικανότητά τους να αποδίδουν τις εναλλασσόμενες διαθέσεις των τραγουδιών και να αποτυπώνουν άριστα το συναίσθημα των ηχογραφημάτων, δίνοντας παράλληλα και το κάτι παραπάνω που περιμένει κάποιος να ακούσει σε μια ζωντανή εμφάνιση. Ο ήχος -αν εξαιρέσεις κάποιες αναμενόμενες κοιλιές στην αρχή- ήταν σε υψηλά επίπεδα και συνέβαλε στην απόδοση των συνθέσεων.

Προσπερνώντας το ηχητικό κομμάτι, είδαμε όλα τα φώτα να είναι στραμμένα -και κυριολεκτικά, αλλά κατά βάσει μεταφορικά- στον Theodore. Ο τραγουδοποιός ήταν συγκλονιστικός στον τρόπο που έπαιζε πιάνο. Όλο του το σώμα ερμήνευε μαζί με εκείνον και οι στάσεις που κατά τη διάρκεια τις συναυλίας έπαιρνε έδειχναν έναν παθιασμένο και ορεξάτο καλλιτέχνη που δεν ξεχνά την τεχνική αρτιότητα. Το πιάνο παρολαυτά δεν ήταν το μοναδικό του πόστο τον είδαμε να παίζει ξυλόφωνο, σινθεσάιζερ και φυσικά να τραγουδά, στις υποχρεώσεις του αυτές μπορεί να μην ήταν τόσο εντυπωσιακός όσο ήταν όταν καθόταν στην θέση του πιανίστα, αλλά απέδιδε το κάτι παραπάνω ώστε να ικανοποιήσει άπαντες. Σημείο κλειδί ήταν η θεατρικότητα που όλοι έβγαζαν: ήταν φανερό ότι τους άρεσε η μουσική που έπαιζαν και χάνονταν στις διαθέσεις και στις εναλλαγές της.

Σημείο που η συναυλία χώλαινε ήταν η αλληλεπίδραση κοινού-μουσικών, διότι ναι μεν ό,τι βλέπαμε ήταν ποιοτικό, δεν προσπαθούσε όμως να γίνει κοινωνικό με τον τραγουδιστή να μην απευθύνεται σχεδόν καθόλου στο κοινό και να ξεκινάει σχεδόν πάντα αμέσως το επόμενο τραγούδι του. Οι κορυφώσεις των κομματιών ήταν ένα σημείο υπεροχής, μιας και παρέσερναν όλους (ΟΚ, αυτούς που στο εκάστοτε σημείο δεν τύχαινε να τσεκάρουν Facevook, Vyber, WhatsApp, Messenger και το τελευταίο άρθρο που ανέβηκε στο Μακελειό) στις “ορέξεις” της ορχήστρας, ωστόσο σε γενικές γραμμές υπήρξε μια χλιαρότητα στον κόσμο…

Ο Theodore για κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα θα έπαιζε τα περισσότερα τραγούδια των δυο του δίσκων, θα θύμιζε στους περισσότερους τι κάνει τόσο ξεχωριστή την καλλιτεχνική του πρόταση, θα προσκαλούσε αρκετούς να χαθούν μαζί του στις νότες και θα έκλεινε την βραδιά θριαμβευτικά και με ταπεινοφροσύνη, αρκετοί περιμένουμε την επόμενη φορά που θα τον δούμε ζωντανά…

Φωτορεπορτάζ: Γιώργος Κορέλης