Opera Chaotique live: Πολύ Mπλέξιμο | ρεπορτάζ + φωτογραφίες

Οι Opera Chaotique είναι ένα τέτοιο σχήμα που μπλέκει μεταξύ τους την όπερα, την τζαζ, το καμπαρέ και τον Τοm Waits και όλα αυτά τα τόσο γνωστά και συνάμα άγνωστα για το ευρύ κοινό αναπτύσσονται επάνω σε ιστορίες που μπλέκουν πρωταγωνιστές της λογοτεχνίας με ήρωες της όπερας σε ένα τελείως άσχετο ιστορικό πλαίσιο.

Αυτά τα ολίγα, για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με το concept πίσω από τους Opera Chaotique. Αλλά, μιας και το κείμενο αυτό γράφεται για ζωντανή εμφάνιση του σχήματος να σημειωθεί ότι όλα αυτά, όταν τους βλέπεις ζωντανά, έρχεται να τα απογειώσει το χιούμορ και η καυστικότητα της μπάντας.

Κάπως έτσι, το κατάμεστο Faust στις 23:00 θα υποδεχόταν τον Tenorman και Voodoo Drummer για να ακούσει τις χαμένες κάπου στο χρόνο περιπέτειές του και να γίνει μάρτυρας μιας πολύ ασυνήθιστης εμφάνισης. Η μικρή σκηνή του μαγαζιού σε συνδυασμό με την καμπαρέ αισθητική του μαγαζιού γινόταν ο πιο κατάλληλος χώρος για το ντουέτο. Η εμφάνιση διήρκεσε λίγο πάνω από δυο χορταστικές ώρες με ένα διάλειμμα στη μέση αυτών.

Το δίδυμο αρμονίου-τύμπάνων ήταν το κέντρο της εμφάνισης, έδενε πολύ διακριτικά και λυτά, ενώ σε κάποιες στιγμές το τσέλο έδινε το κάτι παραπάνω που χρειαζόταν για να ξεχωρίσουν οι φωνές.

Ανάμεσα στους αυτοσχεδιασμούς και τα κλασσικά κομμάτια που έπαιζαν ξεχώρισε η μοναδική ροή με την οποία πέρναγαν από τη μια σύνθεση στην άλλη και ο τρόπος που εισήγαγαν την ιστορία του Δον Ζουάν, αρχικά, που κυνηγούσε την Κάρμεν και κάπου στο κυνηγητό εμφανιζόταν και ο Mπουκόφσκι και άλλοι πολλοί λογοτέχνες, μουσικοί και ήρωες μυθιστορημάτων. Η φτιαχτή ιστορία ήταν ο βασικός τρόπος να περνάνε από τραγούδι σε τραγούδι, να συστήνουν τους συνεργάτες τους (ένα άτομο στο τσέλο, πέντε τραγουδίστριες και μια στριπτιτζου!) κάθε φορά που είχαν ανάγκη της υπηρεσίες τους.

Πλάκες πολλές, ατάκες έξυπνες. Το χιούμορ δεν έλειπε, αλλά ήταν ένας παράγοντας κλειδί που δημιούργησε πολύ ζεστή ατμόσφαιρα στο χώρο, ο Τenorman ήταν πολύ οξυδερκής και ισορροπώντας ανάμεσα στις προσχεδιασμένες και αυθόρμητες ατάκες του έκανε πολύ κόσμο να γελάσει με τη καρδιά του.

Σαφώς όμως, όλα αυτά κόπηκαν μαχαίρι όταν το ντουέτο κλήθηκε να παίξει το υλικό του μοναδικού του δίσκου, του “Death of the Phantom of the Opera”…

Από τη στιγμή που άρχισαν να παίζουν τα τραγούδια του δίσκου προσπάθησαν να βάλουν τον κόσμο όσο καλύτερα μπορούσαν στον κόσμο που απλώνεται στα αυλάκια του. Οι ερμηνείες άρχισαν να γίνονται πιο γεμάτες, να αποχτούν ψυχή και η απουσία του χιούμορ έκανε αρκετούς να μπουν στο νόημα της ύπαρξης των Opera Chaotique, οι οποίοι προσφωνούσαν ένα-ένα τα τραγούδια και μας έλεγαν το τι εξιστορεί το καθένα.

Το ότι μπορούν ταυτόχρονα να έχουν πλάκα και στο ένα μέρος και μετά να βυθίζονται στα σκοτάδια του άριστα λογοτεχνικά δομημένου δίσκου τους μπορεί να ληφθεί ως αδυναμία από πολλούς, αλλά στο κάτω-κάτω όλοι δεν έχουμε στιγμές ευθυμίας που τις διαδέχεται η σοβαρότητα; Γιατί λοιπόν να απαιτούμε από τον καλλιτέχνη να έχει μια και μόνο ταυτότητα;

Ρεπορτάζ: Γιώργος Κορέλης

Φωτογραφίες: Στέλλα Mαρκίδη