ΕΙΔΑΜΕ…

«Amadeus» του Peter Shaffer  

Η ζωή του «Amadeus» στο θεατρικό σανίδι αποτελεί ένα γεγονός που σίγουρα δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο. Προσωπικά δεν θα τολμούσα να χάσω μια τέτοια παράσταση για πολλούς λόγους. Όμως ο κύριος και βασικός λόγος είναι γιατί θαυμάζω το τρόπο που αντιλαμβάνεται τα αναγνώσματα και τα κάνει θεατρικές παραστάσεις ο Δημήτρης Λιγνάδης. Και παρόλο που έχει καταθέσει σημαντικές δουλειές στο «Εθνικό Θέατρο», η περίοδος τελικά που συνεργαζόταν με το Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη ήταν από όλες τις απόψεις η αγαπημένη μου. (όσο αφορά την επιλογή των έργων, τη μορφή που έπαιρνε σκηνοθετικά ένα έργο για να γίνει παράσταση, τη λεγόμενη χημεία ανάμεσα στους ηθοποιούς και όλα αυτά που έμοιαζαν να συνδέονται αβίαστα τόσο αρμονικά μεταξύ τους). Άρα οι προηγούμενες δουλειές του, μου γέννησαν ενδόμυχα μεγάλες προσδοκίες για ένα θεατρικό θέαμα που, αν μη τι άλλο, διακρίνεται εξαρχής από ένα «δυνατό χαρτί» σαν την ιστορία του Wolfgang Amadeus Mozart. Για να το οριοθετήσουμε, το συγκεκριμένο εγχείρημα ασχολείται με τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής του Αυστριακού μουσουργού, από τη στιγμή που μετακόμισε στη Βιέννη μέχρι και την ημέρα του θανάτου του, μόλις στα 35 του χρόνια. Άρα, σίγουρα πρόκειται για το σημαντικότερο κομμάτι της μουσικής του δράσης και απ’ όσο φαίνεται, και της ζωής του.

Σε αυτό το ανέβασμα του «Amadeus» κανένα από τα γεγονότα δεν διαδραματίζεται σε χρόνο ενεστώτα. Υποδυόμενος τον Antonio Salieri, o Δημήτρης Λιγνάδης επιλέγει το τέχνασμα της αφήγησης, χρησιμοποιώντας τη σκηνή ως μέσο επιβεβαίωσης για όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν. Δύο κόσμοι με κοινό θεματικό άξονα σαν το κόσμο της μουσικής συνυπάρχουν αλλά δεν αποφεύγουν τη σύγκρουση γιατί ουσιαστικά πρόκειται για δύο διαφορετικές νοοτροπίες. Ο Antonio Salieri αναρωτιέται, προσπαθεί να βρει λύσεις στα βαθυστόχαστα ερωτήματά του και εξοργίζεται όταν συνειδητοποιεί πως το ταλέντο δεν είναι απαραίτητο να συνοδεύεται από την αρετή. Ο Mozart κρύβει τη χαρά, την αλήθεια και την αφέλεια μιας παιδικής ψυχής, το παρορμητισμό, την αυθάδεια και τον υπέρτατο εγωισμό ενός κακομαθημένου παιδιού αλλά παράλληλα την αλαζονεία και την ανωριμότητα ενός ενήλικα που δεν τον προστάζει η λογική και η σύνεση και που δεν «βάζει τη ζωή του σε καλούπια».

Θεωρώ πως ο Δημήτρης Λιγνάδης είχε να αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες ώστε να φέρει εις πέρας αυτό που έπρεπε να ολοκληρώσει. Και εκεί θεωρώ πως κάπου «έχασε τη μπάλα» και δεν μπόρεσε να αναδείξει το έργο που είχε στα χέρια του στο 100%. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, το γεγονός της αφήγησης που έθιξα προηγουμένως έχω την εντύπωση πως αποδυνάμωσε παρά φώτισε καίριες σκηνές της παράστασης και για μένα είναι ένα σημαντικό «ατόπημα» του σκηνοθέτη. Βέβαια με το συγκεκριμένο «τέχνασμα» έχω ένα λόγο παραπάνω να πιστεύω, από αυτό που είδα και εξέλαβα ως θεατής, ότι ο Λιγνάδης επέλεξε το πιο ασφαλή τρόπο για να προστατέψει το Χριστόφορο Παπακαλιάτη. Και εννοώ πως πήρε ολοκληρωτικά το έργο πάνω του και θέλησε να έχει την απόλυτη ευθύνη του πράγματος, συμπεριφορά που δεν τη θεωρώ καθόλου μεμπτή. Όμως, από την άλλη πλευρά αστόχησε στο να εμβαθύνει και να επικεντρωθεί στη ζωή και στο έργο του «αντιπάλου» του, αφιερώνοντας ένα πολύ μεγάλο μέρος στη ζωή και στο χαρακτήρα που ενσαρκώνει… Τόσο πολύ που αισθάνθηκα ότι η παράσταση δεν θα έπρεπε να λέγεται «Amadeus» αλλά «Salieri»!

Βρήκα το Χριστόφορο Παπακαλιάτη ως γενικότερη εικόνα αξιοπρεπή ως προς τον τρόπο που «ντύθηκε» αυτή την ιδιαίτερη μορφή της παγκόσμιας κλασσικής μουσικής, όμως η ερμηνεία του δεν ήταν ούτε αυτή που με συγκλόνισε ούτε αυτή που θα ήθελα να είναι. Με άλλα λόγια, δυστυχώς δεν κατέρριψε την άποψή μου που ως ηθοποιός είναι ότι καταβάλλεται από μια μανιέρα που δύσκολα μπορεί να αποβάλλει. Παρόλα αυτά, οι φιλότιμες προσπάθειές του τον βοήθησαν σε κάποια σημεία να μοιάζει άμεσος και πειστικός γι’ αυτό και τον ξεχώρισα στη solo σκηνή του «Μαγικού αυλού» αλλά και στη σκηνή που ως Amadeus, φανερά καταβεβλημένος λόγω ασθένειας, αφήνει τη τελευταία του πνοή. Η ερμηνευτική προσέγγιση της Δανάης Σκιάδη, ως Constance Weber και συζύγου του Mozart, με εξέπληξε θετικά και θα ήθελα να επισημάνω τη σκηνή που λυγίζει και εγκαταλείπει το σύζυγό της λόγω ανέχειας. Αναφερόμαστε σίγουρα στην, ωραιότερη ερμηνευτικά, στιγμή του ρόλου της.

Οι δεύτεροι ρόλοι (Γιάννης Φίλιας, Αντώνης Δημητροκάλης, Σπύρος Κυριαζόπουλος, Μενέλαος Ζαχαράκης, Μιχάλης Γκίνος, Νίκος Σταυρακούδης, Τραϊάνα Ανάνια, Παύλος Μελικίδης, Πάνος Μπόρας και Δήμητρα Τσουχνικά) στήριξαν επαρκώς τους πρωταγωνιστές και φάνηκαν να έχουν αίσθηση του είδους που υπηρετούσαν. Τα σκηνικά δεν με ενθουσίασαν και θα τα χαρακτήριζα ελλειπή, αν και υπήρξαν φορές που η οθόνη προβολής έσωζε τη κατάσταση. Βέβαια η αρχιτεκτονική του θεάτρου συνέβαλλε στο να αναδύεται κάποιες φορές η ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής, παρόλο που το συγκεκριμένο θέατρο χρειάζεται εδώ και τόσο καιρό ανακαίνιση αλλά αυτή δεν γίνεται ποτέ! Ο Δημήτρης Λιγνάδης πάντως πετυχαίνει έναν «δυναμικό» ερμηνευτικά Antonio Salieri που τον βλέπουμε, γέρο πια, να παραδέχεται τις ραδιουργίες του και να στοχεύει στη λύτρωση μέσα από την αποδοχή της πραγματικότητας. Η εμπειρία του στη σκηνή είναι εμφανής άλλωστε και τα ξεσπάσματα του χαρακτήρα που υποδύεται εκρηκτικά και συγχρόνως εξαιρετικά… Αυτό που πραγματικά με «χάλασε» είναι η σκηνή του τέλους στην οποία ο Salieri ολοκληρώνει την αφήγησή του, χαιρετάει το κοινό του και φεύγει! Πραγματικά τη βρήκα ανούσια, χλιαρή και χωρίς έμπνευση και νομίζω πως θα έπρεπε να δοθεί μεγαλύτερη βάση για να έχει η παράσταση το φινάλε που της αρμόζει. Σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια παράσταση που θα τη συνιστούσα παρ’ όλες τις ενστάσεις μου, αν και το εισιτήριο το βρίσκω κάπως «τσουχτερό» για τις εποχές που ζούμε. Σε περιόδους κρίσης θα ήθελα να βλέπω τους πάντες και τα πάντα να προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα…

ΘΕΑΤΡΟ: ΒΡΕΤΑΝΙΑ

• Διασκευή – Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λιγνάδης
• Μετάφραση: Αλέξανδρος Κοέν
• Σκηνικά – Κοστούμια: Εύα Νάθενα
• Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
• Μουσική: Wolfgang Amadeus Mozart
• Επιμέλεια κίνησης – Χορογραφίες: Λία Τσολάκη
• Video Art: Graal
• Συνεργάτης Σκηνοθέτης: Άκης Γουρζουλίδης
• Φωτογραφίες: Γιάννης Μπουρνιάς
• Φωτογραφίες παράστασης: Renee Revah
• Παραγωγή: Κάρολος Παυλάκης
• Διεύθυνση: Πανεπιστημίου 7, Σύνταγμα
• Τηλέφωνο: 210. 3221579

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:15
Λαϊκή απογευματινή Σαββάτου στις 18.00
Κυριακή στις 19.00

Τιμές εισιτηρίων:
25€ Α’ Πλατεία
20€ Β΄Πλατεία
16€ Φοιτητικό
Κάθε Πέμπτη για τους άνω των 60 ετών και κάτω των 26 ετών: 16€
(μόνο με επίδειξη αστυνομικής ταυτότητας)

Ώρες λειτουργίας ταμείου
10.30 – 13.30 & 17.00 – 21.30 (εκτός Δευτέρας)

ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ…

«Ο δικός μας ελέφαντας»

(Το κείμενο της παράστασης βασίζεται σε αληθινές ιστορίες και γράφτηκε μετά από αυτοσχεδιασμούς των ηθοποιών).

Η ιστορία μας είναι απλή …Σαν παραμύθι. Δύο άνθρωποι γνωρίζονται, ερωτεύονται, παντρεύονται και κάνουν δύο παιδιά. Ζουν ευτυχισμένοι για 6 χρόνια περίπου μέχρι τη στιγμή… Που ο άντρας μαθαίνει ότι έχει καρκίνο. Παλεύει για δύο χρόνια με την αρρώστια και στο τέλος νικάει… Η αρρώστια. Η γυναίκα ένα χρόνο μετά, καλείται να μιλήσει σε κόσμο για την απώλεια. Το βράδυ της ομιλίας της ξαναζεί στιγμές απ’ το παρελθόν της, τακτοποιεί εκκρεμότητες, τολμά να μιλήσει πρώτη φορά για τον ελέφαντα…

Η ιστορία μας είναι απλή. Αυτό που βιώνουν οι άνθρωποι που έρχονται αντιμέτωποι με το θάνατο, την αρρώστια και την απουσία δεν είναι απλό. Όταν μέσα από όλες αυτές τις θλιβερές και επώδυνες καταστάσεις συνειδητοποιείς και ξαναβρίσκεις το νόημα της ζωής τότε… Συντελείται το θαύμα. Όταν δε τη στιγμή που αντιμετωπίζεις τον θάνατο, δίνεις ένα μάθημα για τη ζωή τότε η ιστορία σου γίνεται παραμύθι. Όπου δεν «ζήσαν αυτοί καλά και μείς καλύτερα», αλλά «μακάρι αυτοί… να μας μάθουν… να ζούμε καλύτερα». Παίζουν: Βάνα Πεφάνη, Κυριάκος Κοσμίδης. Επιστημονικός σύμβουλος: Πάρις Κοσμίδης, Διευθυντής Ογκολογικού Τμήματος του νοσοκομείου Υγεία.

ΘΕΑΤΡΟ: ΡΟΥΦ (ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ)

• Σκηνοθεσία: Βάνα Πεφάνη
• Σκηνικά: Γιώργος Λυντζέρης
• Κοστούμια: Ιωάννα Ζαφειροπούλου
• Σχεδιασμός φώτων: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
• Μουσική: DNA – Αλέξανδρος Χρηστάρας, Μιχάλης Νιβολιανίτης
• Χορογραφίες: Κυριάκος Κοσμίδης
• Βοηθός σκηνοθέτη: Νικολίνα Μουαιμή
• Video: Γιάννης Καρκανεβάτος
• Βοηθός Χορογράφου: Σοφία Μιχαήλ
• Φωτογραφίες: Γιάννης Βασταρδής
• Διεύθυνση: Κωνσταντινουπόλεως 10 & Ανδρονίκου 18 (μετρό Κεραμεικός)
• Τηλέφωνο: 210.3837191 

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Σάββατο και Κυριακή στις 20.30

Δευτέρα και Τρίτη στις 21.30

Τιμές εισιτηρίων:

15€ και 12€ (φοιτητικό)

3€ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΘΑ ΔΙΑΤΙΘΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΓΟΝΕΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕ ΝΕΟΠΛΑΣΜΑΤΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ «ΦΛΟΓΑ».

EΡΧΕΤΑΙ…  

«Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ»

Από τις 7 Απριλίου εώς τις 15 Μαΐου η Θέμις Μπαζάκα θα είναι «Η μητέρα του σκύλου». Μιλάμε για το αριστουργηματικό βιβλίο που παίρνει θεατρική διάσταση και μορφή στη σκηνή του «Εθνικού» ξεδιπλώνοντας τη ζωή της Ραραού, μιας μεγάλης «αρτίστας» της επιθεώρησης, η οποία θα δούμε να εξιστορεί το χρονικό των αναμνήσεών της μέσα από τις εικόνες μιας κοινωνίας που προσπαθεί να βγει αλώβητη κατά τη διάρκεια πολλών και αντίξοων συνθηκών. Η ηρωίδα της ιστορίας μας γίνεται ένα σύμβολο ανθρώπου που δε σταματά να δίνει αλλεπάλληλες μάχες για την επιβίωσή της, ακόμα και αν χρειάζεται κάποιες φορές να αρνηθεί τη πραγματικότητα για να βγει νικήτρια μέσα από αυτή τη μάχη. Ο Νικίτα Μιλιβόγεβιτς που έχει σημειώσει στο ενεργητικό του σημαντικές επιτυχίες στα ελληνικά θεατρικά δρώμενα («Έγκλημα και τιμωρία», «Δον Ζουάν» κ.α.) αναλαμβάνει τα ηνία της σκηνοθεσίας με σκοπό να ζωντανέψει με ιδιαίτερο τρόπο το κόσμο του συγγραφέα Παύλου Μάτεσι. Στο πλευρό της σπουδαίας μας ηθοποιού θα δούμε τον Αντώνη Φραγκάκη, την Υβόννη Μαλτέζου, τη Θεοδώρα Τζήμου, τη Τζένη Κόλλια και άλλους.

«FRANKENSTEIN»

Συνδυάζοντας τη τέχνη του χορού με το υδάτινο στοιχείο και τη δύναμη του λόγου με το λευκό φόντο, αυτή είναι ομολογουμένως μια ενδιαφέρουσα ιδέα και σύλληψη για τους λάτρεις των «εναλλακτικών» θεατρικών προτάσεων. Το χοροθέατρο «Migma» εμπνέεται από το πασίγνωστο μύθο του Frankenstein και θα βρίσκεται στο θέατρο «ΠΚ» από τις 26 Μαρτίου. Στόχος του μέσα από αυτή τη παράσταση είναι να διαχωριστεί η μοναδικότητα της ανθρώπινης ψυχής από την επιστήμη, τη τεχνολογία και την ευρηματικότητα του ανθρώπινου μυαλού. Αξίζει να αναφέρουμε τις οικονομικές τιμές των εισιτηρίων που κυμαίνονται στα 15€ και 13€ και σου δίνουν τη δυνατότητα να απολαύσεις με λίγα χρήματα ένα ξεχωριστό και πλούσιο θέαμα με την αρωγή αξιόλογων χορευτών και ηθοποιών.

«ΠΟΛΥ ΚΑΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ»

Θα πρέπει να θυμάστε το Γεράσιμο Μιχελή ως έναν από τους κακούς της τηλεοπτικής σειράς «Στο παρά 5’»… Η εταιρεία θεάτρου «Υπερίων» τον χρίζει πρωταγωνιστή της στο ομώνυμο έργο του William Shakespeare που θα παρουσιάσει από το Μάϊο και έπειτα στο θέατρο «Αργώ». Η σκηνοθεσία και η μετάφραση ανήκει στον Αλέξανδρο Κοέν. Στη παράσταση θα συμμετέχει επίσης το «νέο αίμα» μιας ελπιδοφόρας γενιάς ηθοποιών: Αγγελική Καρυστινού, Ολυμπία Σκορδίλη, Πάνη Καλοφωλιά, Ιωάννα Αγγελίδη, Βασίλης Μαργέτης και Γιώργος Γεμελιάρης.

EΠΙΣΗΣ…  

Συνεχίζονται με επιτυχία οι παραστάσεις του έργου «Σκουλήκια» με το Τάσο Νούσια και τη Marlene Kaminsky στο «Θέατρο 104» των εκδόσεων Καστανιώτη, Θεμιστοκλέους 104 & Καλλιδρομίου, τηλ.: 210.3826185

ΝEEΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:

• Από 23/3 έως 15/4 κάθε Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή στις 21:15
• Τετάρτη 27/4 έως και Σάββατο 30/4 στις 21:15
• Τετάρτη 4/5 έως και Σάββατο 7/5 στις 21:15 

Για αναφορές, δημοσιεύσεις και δελτία τύπου, μην ξεχνάτε να επικοινωνείτε μαζί μας στο [email protected]