Πάμε Θέατρο: 24 θεατρικές στιγμές της σεζόν που με καθόρισαν (του Αναστάση Πινακουλάκη)

Από τις αρχές του Οκτώβρη που ξεκίνησε κι επισήμως η θεατρική σεζόν μέχρι και σήμερα που είναι παραδοσιακά το τυπικό τέλος της σεζόν είχαμε την ευκαιρία να δούμε μια ευρεία ποικιλία έργων, σκέψεων και φωνών στις δεκάδες θεατρικές και μη σκηνές με πολλές δυνατές στιγμές και πολλά έντονα συναισθήματα. Αν θεωρήσουμε πως φέτος παρουσιάστηκαν 600 παραστάσεις (κι αν αναλογιστώ πως είδα γύρω στις 80), εύκολα καταλαβαίνει κανείς πόσο δύσκολο είναι να έχει καταφέρει κάποιος να διαμορφώσει μια σφαιρική εικόνα για ότι συνέβη φέτος στο θεατρικό τοπίο. Κάθε θεατρική εμπειρία έχει την αξία και τη σημασία της και κάθε θεατρική ομάδα έχει κάτι να πει στο κοινό που ενδιαφέρει περισσότερο ή λιγότερο το θεατή. Σε αυτό το όμορφο ταξίδι, είδαμε αρκετές παραστάσεις, νιώσαμε διάφορα συναισθήματα και ήρθαμε σε επαφή με διάφορα ερεθίσματα που όξυναν τον τρόπο σκέψη μα και την αισθητική μας.

Αποχαιρετώντας τη θεατρική σεζόν, νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ κάπως κάποιες στιγμές που για προσωπικούς μου λόγους ξεχώρισα. 24 στιγμές σαν τα γράμματα της αλφαβήτας, σαν το μέσο για να σχηματίσω μια εικόνα για το θεατρικό μας πανόραμα. Παραθέτω αυτές τις στιγμές με χρονολογική σειρά:

1. Cabaret

Το προηγούμενο καλοκαίρι το είχα περάσει βλέποντας κλασικές μιούζικαλ ταινίες και κάπως έτσι γνώρισα έργα όπως τα: Cabaret, Annie, West Side Story, Funny Girl και How to Succeed in Business Without Really Trying. Ο παροξυσμός που έχει πιάσει τα τελευταία χρόνια τα θέατρα μας ανεβάζοντας ακατάπαυστα μιούζικαλ παραστάσεις με έκανε να φαντάζομαι όλα αυτά τα έργα διασκευασμένα στις ελληνικές θεατρικές σκηνές. Η θεατρική σεζόν για μένα ξεκίνησε με την πρεμιέρα του «Cabaret», μια από τις πιο εύστοχες και καλά διαχειρισμένες μιούζικαλ παραστάσεις των τελευταίων χρόνων. Η στιγμή που ξεχωρίζω είναι όταν έκλεισε η αυλαία μετά το τελευταίο χειροκρότημα και οι ζητωκραυγές του θιάσου ακούστηκαν μέχρι την 30η σειρά στην οποία καθόμουν.

2. 2013/Melina M.

20 χρόνια συμπληρώθηκαν πρόσφατα από το θάνατο της Μελίνας Μερκούρη και ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης σκηνοθέτησε τους Ζ. Καραβασίλη, Ε. Κάκκαλου, Λ.Βαρτάνη και Μ. Μακρόπουλος σε μια ενδιαφέρουσα σύνθεση με γνώμονα το μέλλον του ηθοποιού και του πολιτισμού γενικότερα. Αλησμόνητη θα μου μείνει η σκηνή όπου «παίρνουν σηκωτή» (κυριολεκτικά) τη Ζωή Καραβασίλη η οποία αγανακτισμένη φώναζε τη γνώμη της σχετικά με την ανεργία των ηθοποιών.

3. Άγγιγμα του Βυθού

Το Άγγιγμα του Βυθού παρουσιάστηκε σε μορφή θεατρικού αναλογίου σε σκηνοθεσία Έλλης Παπακωνσταντίνου με μια αξιοζήλευτη διανομή στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στο πλαίσιο του αφιερώματος στο Δημήτρη Δημητριάδη. Ο Δημητριάδης το έχει να με καθορίζει με κάθε του έργο, αλλά με το «Άγγιγμα του Βυθού» τρόμαξα με το πόσο βαθιά πολιτική σκέψη μπορεί να είναι συμπυκνωμένη σε ένα μόνο έργο και μάλιστα γραμμένο αρκετά χρόνια πριν τη μεγάλη κρίση που βιώνουμε. Από τις πιο δυνατές στιγμές ήταν σίγουρα όταν ο Adrian Frieling ασέλγησε σε βάρος των παιδιών της οικογενείας με εξοργιστική άνεση.

4. Αφροδίτη με Γούνα

Η πρεμιέρα του «Αφροδίτη με Γούνα» ήταν μια από τις πιο αναμενόμενες θεατρικές εκδηλώσεις που είχα στην ατζέντα μου από την πρώτη στιγμή που είχε ανακοινωθεί. Ο Γιώργος Οικονόμου σκηνοθέτησε με μεγάλη μαεστρία και με πολύ χιούμορ το Γιώργο Παπαγεωργίου και τη Βίκυ Παπαδοπούλου. Θυμάμαι πολύ έντονα το φινάλε της Βίκυς Παπαδοπούλου με το διακείμενο από τις Βάκχες του Ευριπίδη αν και συνολικά είναι ένα κείμενο που σου αποτυπώνεται κυρίως για το πολύ ενδιαφέρον θεατρικό παιχνίδι που στήνεται. Μετέπειτα, είδα την ταινία του Polanski, μελέτησα τις Βάκχες, τον Φάουστ, αλλά αναπολώ με χαρά τη θεατρική παράσταση που παρακολούθησα 4 φορές!

5. Μήδεια

Κι από τις Βάκχες στη Μήδεια… Μπορεί να μην έχω μελετήσει καμία από τις ελάχιστες σωζόμενες αρχαίες τραγωδίες μας ή να μην έχω δει καμία παράσταση σε καλοκαιρινά ανεβάσματα, αλλά όταν το πήρα απόφαση, ήξερα πως θέλω να ξεκινήσω με τη Μήδεια. Το βάφτισμα του πυρός ήταν για μένα η Μήδεια που παρουσίασε ο Φίλιππος Κανακάρης στο Bios Basement. Μια στιγμή που με επηρέασε παραπάνω, είναι όταν ο χορός –που ήταν τοποθετημένος σε καθίσματα ανάμεσα στο κοινό- έλεγε τα χορικά κάνοντας με να νιώσω πως ανήκω κι εγώ στο χορό.

6. (Δε) Σε Θέλω

Στην avant πρεμιέρα του «(Δε) Σε Θέλω» ο καιρός δεν ήταν με το μέρος μας. Οι συνεχόμενοι κεραυνοί προκάλεσαν μια διακοπή ρεύματος κι αυτό επηρέασε αναπόφευκτα την παράσταση του Μίνωα Θεοχάρη. Φυσικά, δεν υπονοώ ότι με καθόρισε πως διακόπηκε η ροή μιας παράστασης, αλλά ο τρόπος που οι ηθοποιοί –κυρίως η Ευαγγελία Μουμούρη και ο Άγγελος Μπούρας- χειρίστηκαν το απρόοπτο δίνοντας μια κωμική νότα.

7. Πολιτισμός: Μια Κοσμική Τραγωδία

Μετά από 10 χρόνια που βρισκόταν στο συρτάρι, ο «Πολιτισμός» του Δημητριάδη παρουσιάστηκε σε πανευρωπαϊκή πρώτη στο Ι.Μ Κακογιάννης από τους Bijoux de Kant και την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη. Το κείμενο ευφυέστατο, η σκηνοθεσία ήταν ένα σύγχρονο έργο Τέχνης, η Καραμπέτη σε έναν από τους πιο ταιριαστούς της ρόλους σε μια από τις πιο δυνατές ερμηνείες της. Το στιγμιότυπο που αποτυπώθηκε πιο χαρακτηριστικά μέσα μου ήταν ο ηθοποιός που αποτύπωνε καθόλη τη διάρκεια της παράστασης χοροθεατρικά τον ανθρώπινο πολιτισμό και φυσικά το φινάλε του.

8. Annie

Η Θέμις Μαρσέλλου έκανε ένα μεγάλο δώρο στο παιδικό (και στο ενήλικο) κοινό ανεβάζοντας το αγαπημένο μιούζικαλ «Annie» και νομίζω πως ήταν η πιο ολοκληρωμένη και καθαρή πρόταση που έχει επιδείξει τα τελευταία χρόνια. Αρχικά, είχα μεγάλο άγχος για το πώς μπορούν να αποδώσουν δεκάχρονα κοριτσάκια σε μια απαιτητική παράσταση που διαρκούσε σχεδόν 2μιση ώρες. Αυτό που έζησα βλέποντας το Annie (και με τις δυο διανομές) δε νομίζω πως θα το ξαναζήσω σύντομα. Και τελικά, τα κοριτσάκια είναι αυτά που με κέρδισαν και που μου έδειξαν πως το ταλέντο από μόνο του δεν είναι τίποτα, παρά χρειάζεται δουλειά κι όρεξη γι αυτό που κάνεις.

9. Ρινόκερος

Προϊδεασμένος θετικά αφού μιλούσαμε για το Θησείον και για τη νέα σκηνοθεσία του Μοσχόπουλου, γνώρισα το «Ρινόκερο» του Ιονέσκο. Πόσο απολαυστική αίσθηση να βλέπεις μια πολιτική σάτιρα που σου χαρίζει το γέλιο και ταυτόχρονα να αποτελεί μια ξεκάθαρη αλληγορία για τη φύση του ανθρώπου και την επέκταση των ολοκληρωτικών καθεστώτων! Σε ένα καθοριστικό σημείο οι πρωταγωνιστές κοιτούν προς το βρυχηθμό του παχύδερμου και νόμισα πως πραγματικά θα μπει ένας ρινόκερος στο Θησείον. Τώρα που το γράφω θα ακουστεί ηλίθιο, αλλά εκείνη την στιγμή το ένιωσα. (Η παράσταση θα συνεχιστεί και μετά το Πάσχα, οπότε έχετε την ευκαιρία να τη δείτε όσοι δεν προλάβατε μέχρι τώρα)

10. Ποιος Σκότωσε τον Σκύλο τα Μεσάνυχτα

Ο Τάκης Τζαμαργιάς σκηνοθέτησε το μυθιστόρημα του Mark Haddon «Ποιος Σκότωσε τον Σκύλο τα Μεσάνυχτα» στο πλαίσιο της θεματικής ενότητας του Αγγέλων Βήμα «Οι Αιρετικοί» με το Μάνο Καρατζογιάννη στον κεντρικό ρόλο του Κρίστοφερ, ενός εφήβου με τη νόσο Άσπεργκερ. Συνολικά η παράσταση είχε δουλευτεί πολύ αρμονικά, αλλά θα ήθελα να σταθώ σε κάποια σημεία όπου ο Κρίστοφερ δε μιλούσε κι απλώς έπαιζε με τα παιχνίδια του. Ο ηθοποιός ήταν τόσο προσηλωμένος καθώς μεταχειριζόταν τα παιχνίδια του και όπως επεξεργαζόταν τα δάχτυλα των χεριών του που για κάποιες στιγμές αισθάνθηκα πως πραγματικά ήταν ένα παιδί που χρειαζόταν τη βοήθεια μου.

11. Το Παγκάκι του Κανένα

Η Αλεξία Καλτσίκη σκηνοθέτησε το «Παγκάκι του Κανένα» του Μισέλ Φάις με τους Αντώνη Μυριαγκό και Άρη Αρμαγανίδη στο 104. Η περίεργη φύση μου με ωθεί συχνά στο να παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου και να αντλώ έμπνευση από τη ρουτίνα τους. Το «Παγκάκι του Κανένα» είναι ένα έργο που κατόρθωσε να οξύνει αυτή μου την περιέργεια. Από εκείνη τη βραδιά ότι κι αν δω το παρατηρώ ακόμη περισσότερο και όλοι οι άνθρωποι που συναντώ (είτε μου είναι γνωστοί, είτε μου είναι άγνωστοι) αποκτούν για εμένα θεατρικό ενδιαφέρον.

12. Απόψεις Ενός Κλόουν

Το ρεπερτόριο του Εθνικού μας Θεάτρου ανάμεσα στα συν και τα πλην του είχε σίγουρα εκπλήξεις για το θεατρόφιλο κοινό. Μια τέτοια έκπληξη ήταν το έργο του Χάινερ Μίλλερ «Απόψεις Ενός Κλόουν» που δραματοποίησε και σκηνοθέτησε για πρώτη φορά ο Αργύρης Ξάφης. Από αυτή την παράσταση, θυμάμαι την παραμικρή λεπτομέρεια, από την αρχή μέχρι το τέλος, από τα κουστούμια και το μακιγιάζ μέχρι ατάκες που με σημάδεψαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αν αποκόψω κάτι από τις «Απόψεις Ενός Κλόουν» θα πονέσω γιατί θα αφήσω κάτι πίσω. Να μείνω στο μότο της παράσταση «Δεν είμαι άνθρωπος μάλλον. Είμαι ένας κλόουν. Συλλέγω στιγμές» ευελπιστώντας πως και την επόμενη θεατρική σεζόν θα συλλέξω και θα συλλέξετε δυνατές στιγμές.

13. Ταξιθέτες

Τη δεύτερη φορά που είδα κάποια παράσταση με πλησιάζει ένας από τους ταξιθέτες και με ρωτά αν είναι η δεύτερη ή τρίτη φορά που έβλεπα την παράσταση γιατί είχαν την απορία με τη συνάδελφο του. Πάντα εκτιμούσα και πρόσεχα τους λοιπούς εργαζόμενους σε ένα θέατρο, αλλά εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι η παρατήρηση είναι αμοιβαία κι όχι μονόδρομη (για να επιστρέψω στο «Παγκάκι του Κανένα»). Εκείνο το στιγμιότυπο με οδήγησε σε ένα σχετικό αφιέρωμα που θα δείτε σύντομα στην στήλη μας.

14. Συρανό Ντε Μπερζεράκ

Μεγάλη εμπορική επιτυχία σημείωσε ο «Συρανό Ντε Μπερζεράκ» που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Κακλέας στο Παλλάς με το Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στον κεντρικό ρόλο. Η ερμηνεία βεβαίως του Χαραλαμπόπουλου ήταν άψογη και η μουσική της Ρεμπούτσικα μια θεσπέσια συντροφιά, ασθενώντας όποια προσωπική μου ένσταση για τον σκηνογραφικό μαξιμαλισμό της παράστασης. Καθοριστικής σημασίας για εμένα ήταν ότι είδα το Συρανό να παίρνει σάρκα και οστά και να μεταχειρίζεται τα μεγάλα ποιητικά λόγια του Ρονστάν, καθώς αποτελεί το πρώτο θεατρικό έργο που διάβασα ποτέ στη ζωή μου και συγκεκριμένα στη Δ’ Δημοτικού.

15. Αλεπούδες

Από τα έργα που ξεχώρισα φέτος,  οι «Αλεπούδες» (Fox Finder) της Dawn King ήταν σίγουρα ένα από αυτά που με καθόρισαν περισσότερο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η πολυμήχανη αλληγορία με τις αλεπούδες και τους ανιχνευτές σε μια δυστοπική κοινωνία κατόρθωσε να γίνει σχεδόν από το ξεκίνημά της talk of the town ενώ από ένα σημείο και μετά σημείωνε το ένα sold out μετά το άλλο. Για μένα, οι «Αλεπούδες» είναι ένα ξεκάθαρο πολιτικό έργο με το οποίο πρέπει όλοι να έρθουμε σε επαφή. Αυτό που ξεχωρίζω είναι το πώς αποτύπωσαν οι 4 ηθοποιοί το φόβο στο πρόσωπο τους και στο γενικότερο στήσιμό τους, κάτι για το οποίο πρέπει να μοιράσουμε τα εύσημα με την Ελένη Σκότη που σκηνοθέτησε την παράσταση.

16. Η Κατερίνα βγαίνει από το βιβλίο της

Δεύτερο θεατρικό αναλόγιο στην αποχαιρετιστήρια λίστα μου για τη θεατρική σεζόν που μόλις τελείωσε. Ένα από τα πιο ευπώλητα βιβλία για το φετινό χειμώνα, «Το Βιβλίο της Κατερίνας» του Αυγούστου Κορτώ διασκεύασε ο Γιώργος Νανούρης (ο οποίος προχωρά όλο και περισσότερο στο δαιδαλώδες κομμάτι που λέγεται σκηνοθεσία) για τις ανάγκες ενός θεατρικού αναλογίου με τη Λένα Παπαληγούρα στο ρόλο της διπολικής γυναίκας. Κάτι η ουσιαστική αλήθεια του έργου, κάτι η σπουδαία Λένα Παπαληγούρα, κάτι η μουσική συνοδεία του Λόλεκ μου χάρισαν μια πολύ συγκινητική βραδιά. Μια στιγμή που δε θα ξεχάσω είναι μια ατάκα που επαναλάμβανε η Λένα στην αρχή του αναλογίου «ο γιος μου με βρήκε!» έλεγε με ένταση και αναφερόταν στο γιο που βρήκε τη νεκρή του μάνα, γυμνή στο πάτωμα τους σπιτιού τους.

17. Ριχάρδος ΙΙ

Η Έλλη Παπακωνσταντίνου κάνοντας μια ξεκάθαρη πολιτική πράξη ανεβάζει το «Ριχάρδο ΙΙ» του Σαίξπηρ στο Βυρσοδεψείο με τους Αγλαΐα Παππά, Ηλία Μελέτη, Βάλια Παπαχρήστου και Adrian Frieling. Αυτό που συνηθίζω να λέω όταν συζητώ με φίλους για το Ριχάρδο είναι πως για μένα το θέατρο ξανάρχισε από την αρχή και πρέπει να το γνωρίσω ξανά από την αρχή μετά το Ριχάρδο. Ξέρεις, όταν μιλάμε για έργα Τέχνης, είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τις λεπτομέρειες του, γιατί είναι τέλειο και ολοκληρωμένο. Από τις πιο δυνατές στιγμές του έργου, σίγουρα είναι η σταύρωση/εκτέλεση του Ριχάρδου που επιτείνεται με διάφορα παρελκόμενα που αναδεικνύουν την τραγικότητα του χαρακτήρα του. (Η παράσταση πήρε παράταση παραστάσεων μέχρι τις 19 Μαΐου.)

18. Armadale

Το βικτωριανό μυθιστόρημα του Wilkie Collins που για πολλούς αποτελεί έναν από τους σπόρους για το αστυνομικό μυθιστόρημα επέλεξαν να δραματουργήσουν και να ανεβάσουν ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης και η Μαρία Κίτσου. Με πολλή αγάπη, δούλεψαν πάνω σε αυτό το αυτό το κλασσικό μυθιστόρημα που μεταφράστηκε στα ελληνικά από τη Σάντυ Παπαϊωάννου μόλις το 2010. Η θεατρική απόδοση του λογοτεχνικού έργου διατήρησε όλους τους χαρακτήρες του έργου και μετουσιώθηκε σε μια παράσταση διάρκειας 4 ωρών που κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών, ενώ η ζήτηση του θεατρόφιλου κοινού έδωσε παράταση παραστάσεων στο θίασο και μετά το Πάσχα. Αλησμόνητη στιγμή για εμένα, πέρα από το φινάλε, το οποίο δεν μπορώ να προδώσω, ήταν η σκηνή όπου «φέρνουν» στην σκηνή την Κυρία Μιλρόι (κατά κόσμον Ελένη Κάκκαλου), μια γυναίκα που έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα «πρόθυρα νευρικής κρίσης» και αναπτύσσει έναν έντονο διάλογο με την κόρη της.

19. Θέατρο Τέχνης

Ένα απόγευμα του Μάρτη βρέθηκα στο Θέατρο Τέχνης στη Φρυνίχου για να δω μια θεατρική παράσταση και καθώς βρέθηκα νωρίτερα στο θέατρο είχα την ευκαιρία να το αισθανθώ με όλες μου τις αισθήσεις. Όταν βρίσκεσαι σε αυτό το χώρο νιώθεις τη βαρύτητα και τη σημασία του χωρίς καν να αναζητήσεις την ιστορία του. Εκεί όπως τον εξερευνούσα, τρύπωσα στον πάνω όροφο κι ανοίγοντας τις κουρτίνες μαγεύτηκα από την ατμόσφαιρα του χώρου.

20. Κολεξιόν

Στο Εμπορικόν, η Ελένη Σκότη και ο Δημήτρης Καταλειφός μετά από μια πολύ γόνιμη συνεργασία που μας χάρισε τις παραστάσεις «Ολεάννα» και «Η Εκδοχή του Μπράουνινγκ», πρότειναν την Κολεξιόν του Χάρολντ Πίντερ ανεβάζοντας το έργο με μια φιλμ νουάρ αισθητική και με μια αμφίσημη υποκριτική γραμμή. Το Εμπορικόν έχει την εξής μαγεία, για να πας στα καμαρίνια των ηθοποιών πρέπει να ανέβεις και να διασχίσεις στην σκηνή. Η σκηνοθεσία της Σκότη ήθελε τη χρήση παραμορφωτικών καθρεφτών στο σκηνικό. Καθώς έφευγα λοιπόν από τα καμαρίνια, μπερδεύτηκα κάπως στους διαδρόμους και δεν μπορούσα να βρω την έξοδο. Αισθανόμουν πως με καταπίνουν οι καθρέφτες.

21. Blasted

Την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου επέλεξα να δω την πρεμιέρα της παράστασης «Ερείπια» -δηλαδή του Blasted, του πρώτου έργου της Sarah Kane- στο Θέατρο Πορεία σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου. Η γνωριμία μου με τη Sarah Kane μπορώ να πω πως ήταν ιδιαιτέρως καθοριστική για εμένα, ανάλογα βαρυσήμαντη με τη γνωριμία μου με το Δημήτρη Δημητριάδη μέσω της παράστασης «Λήθη» (ξανά σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου) ένα χρόνο πριν. Το γεγονός ότι δεν είχα ξαναεκτεθεί στο in-yer-face θέατρο σαφώς συνέβαλε στην κατάσταση σοκ που με κατέβαλε μετά το τέλος της παράστασης. Αφού, η παράσταση παίζεται ακόμη δε θα ήθελα να προδώσω μια στιγμή ήταν αυτή που με «σκότωσε», αλλά αυτό που μπορώ να πω είναι πως η γνωριμία μου με τη Sarah Kane μόλις ξεκίνησε και δε θέλω να σταματήσει εδώ.

22. Μπετονένια Παραλία

Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου είναι από εκείνους τους καλλιτέχνες που με τη συνεχή και την βαθιά θεατρική τους παρουσία έχουν βάλει ένα λιθαράκι σε αυτό που λέμε «νεοελληνική δραματουργία» δίνοντας στο θεατρόφιλο κοινό μερικά από τα σύγχρονα κλασικά μας. Βρέθηκα λοιπόν στο «νήπιο» θεατρικό χώρο του που ονόμασε «Skrow Theater», κι αν υπαινίσσεται πως ο θίασος του αποτελείται από «skrow», τότε τους αγαπώ. Η Μπετονένια Παραλία δεν προβλήθηκε όσο θα έπρεπε, αλλά όσοι θεατές είδαν αυτή την παράσταση πιστεύω πως θα τους καθόρισε σε κάποιο βαθμό. Μια δυστοπική κοινωνία όπου οι άνθρωποι κάνουν τα πάντα για να είναι χρήσιμοι με το φόβο να αποξενωθούν από την κοινωνία και να μεταμορφωθούν σε ζώα. Δεν μπορώ να ξεχάσω την στιγμή όπου μια γυναίκα της δεκαετίας του 50 υποτίθεται πως πηγαίνει στα άδυτα της πλημμυρισμένης Αθήνας και βρίσκει το σπίτι της, στην Κυψέλη λέγοντας «το βρήκα! Αυτό είναι το σπίτι μου!».

23. Μένγκελε

Με την αφορμή μιας παράστασης, παρουσίας του συγγραφέα και του σκηνοθέτη της παράστασης, βρέθηκα στο Faust, ένα από τα αγαπημένα στέκια του θεατρικού (και του μη θεατρικού) κόσμου. Ο Θανάσης Τριαρίδης μπορεί να ξεκίνησε να σκέφτεται ένα έργο γύρω από την ιστορική προσωπικότητα του Μένγκελε το 1992, όμως το πλήρωμα του χρόνου ήρθε 22 χρόνια μετά, δηλαδή το Γενάρη του 2014. Από γραφής στήνεται ένα πολύ ενδιαφέρον και πολύ ουσιαστικό θέατρο μέσα στο θέατρο, ενώ επί σκηνής είδαμε δυο αλησμόνητες ερμηνείες από τους Λάζαρο Γεωργακόπουλο και τη Μυρτώ Αλικάκη. Από αυτή την πολύ έντονη θεατρική μου εμπειρία, θα ξεχωρίσω την κορύφωση της πλοκής και τον στίχο «αν είσαι, είμαι» που επαναλάμβανε στο φινάλε του έργου ο Γεωργακόπουλος, που παρέπεμπε στο παιχνίδι των ρόλων που είχε στηθεί.

24. 4.48 Ψύχωση

Για μένα η θεατρική σεζόν έκλεισε με την παράσταση «4.48 Ψύχωση» που παρουσίασε η Άντζελα Μπρούσκου στο Bios Basement για δύο επιτυχημένους κύκλους παραστάσεων. Κάτι η ανάγκη μου να γνωρίσω περισσότερο τη Sarah Kane, κάτι η πρόταση ενός ανθρώπου του οποίου εμπιστεύομαι τη γνώμη, με οδήγησαν στο αγαπημένο πλέον Bios μια νύχτα που συγκυριακά συνέβησαν μια «σειρά από ανεξήγητα γεγονότα». Αυτό που έζησα στην Ψύχωση, είναι δύσκολο να το περιγράψω με λέξεις τόσο σύντομα καθώς πέρασε μόλις μια μέρα. Σίγουρα ο τρόπος που δουλεύτηκε το έργο και παρουσιάστηκε ταιριάζει στην ψυχοσύνθεση της Sarah Kane, η μουσική της Nalyssa Green λειτούργησε άριστα συμβάλλοντας άρρηκτα με το υποκριτικό κομμάτι της ατμόσφαιρας που δημιουργήθηκε δίνοντας ένα εξαιρετικό συνολικό αποτέλεσμα. Σε μια πρώτη ματιά, θα ξεχωρίσω την ατάκα της κεντρικής ηρωίδας «οι αυτόχειρες δεν έχουν κάποια επιθυμία θανάτου» που εύστοχα αναδεικνύει μια ανείπωτη αλήθεια.

Μα η θεατρική σεζόν μόνο τυπικά τελείωσε, καθώς υπάρχουν τόσες θεατρικές δουλειές που πήραν παράταση και μετά το Πάσχα, ενώ αρκετές είναι αυτές που θα κάνουν πρεμιέρα τέλη Απρίλη ή ακόμη και Μάη. Κι έπειτα, άλλο ένα καλοκαίρι με σημαντικά φεστιβάλ που σε πείσμα των καιρών δημιουργούν κάθε φορά με περισσότερη όρεξη το πρόγραμμά τους συντροφεύοντας το κοινό ανά την ελληνική επικράτεια, ένα κοινό που ίσως να μην έχει τη δυνατότητα ή τη συνήθεια να βλέπει θέατρο το χειμώνα. Κι εύχομαι λοιπόν σε όλους να ζήσουν πολλές θεατρικές στιγμές που θα τους συντροφεύσουν και θα τους καθορίσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.