ΕΙΔΑΜΕ…
«Οι Νταντάδες» του Γιώργου Σκούρτη
Πρωτοπαίχτηκε στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία Γιώργου Λαζάνη στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας. Είναι ένα έργο που προκάλεσε ντόρο, που έκανε το κοινό να μιλάει για τον, άσημο τότε, συγγραφέα και σημάδεψε τη μετέπειτα πορεία του πολλά υποσχόμενου μαθητή του Καρόλου Κουν. «Οι Νταντάδες» είναι αλήθεια πως έδωσαν το καλύτερο έναυσμα στο Γιώργο Σκούρτη να αναδείξει το συγγραφικό του ταλέντο και να αφήσει ένα σπουδαίο θησαυρό στο ελληνικό θέατρο που παίζεται ανελλιπώς ως και σήμερα. Για το Θύμιο Καρακατσάνη είναι η τρίτη φορά που βρίσκεται αντιμέτωπος με το συγκεκριμένο ρόλο πάνω στη σκηνή, αφού και στη κινηματογραφική απόδοση του έργου έχει συμμετάσχει αλλά ήταν και εκείνος που μόλις το διάβασε, έπεισε το Κουν να το συμπεριλάβει την ίδια χρονιά στο πρόγραμμα του θεάτρου. Το αποτέλεσμα ήταν να σημειωθεί η μεγαλύτερη επιτυχία που είχε γίνει ποτέ, με Νεοέλληνα συγγραφέα, στο θέατρο Τέχνης.
Ο Πέτρος και ο Παύλος είναι δύο μικρολωποδύτες, συγγενείς από συγκυρία και φίλοι από επιλογή, οι οποίοι για αλλού ξεκίνησαν …και αλλού η ζωή τους πήγε. Ονειρεύονται να ενταχθούν ξανά στη κοινωνία, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα τους δοθεί το «συγχωροχάρτι». Όταν λοιπόν συναντούν το Σταύρο που τους προσλαμβάνει για νταντάδες της γυναίκας του, πετούν τη σκούφια τους από χαρά γιατί μια νέα ζωή ανοίγεται μπροστά τους. Ο Πέτρος επιθυμεί διακαώς ν’ αποκτήσει ένα σκύλο και ο Παύλος να έχει το δικό του κήπο! Όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά όταν φτάνουν στο πλουσιόσπιτο του ευεργέτη τους. Εκείνος τους διπλοκλειδώνει και σβήνει από τα μονοπάτια τους κάθε ίχνος ελευθερίας, απαγορεύει ο,ποιαδήποτε επαφή εκτός της οικίας του και τους υποχρεώνει να μοιρολογούν καθημερινά πάνω απ’ το προσκεφάλι της νεκρής γυναίκας του με τη δικαιολογία ότι είναι η μόνη διέξοδος για να καταφέρουν να σωθούν απ’ τις αμαρτίες τους. Οι ανατροπές είναι ραγδαίες και το τέλος που κρύβεται πίσω απ’ όλα αυτά… Αναπάντεχο, συγκλονιστικό και άκρως δραματικό.
Το έργο ισορροπεί με επιτυχία στο τεντωμένο σχοινί της αλληγορίας με σκοπό να περάσει τα δικά του μηνύματα στο θεατρόφιλο κοινό. Είναι μια δίοδος εξάλλου που κρινόταν τις περισσότερες φορές απαραίτητη εκείνα τα χρόνια, αν ήθελε ο δημιουργός του να παραμείνει μέσα στα πράγματα, στη προσπάθεια το έργο του να μην «κομματιαστεί» απ’ το σπαθί της λογοκρισίας. Είναι όμως συγκλονιστικό το γεγονός όταν παράλληλα συνειδητοποιείς ότι ένα έργο που παρουσιάστηκε πριν σαράντα χρόνια αντικατοπτρίζει σε τόσο μεγάλο βαθμό τη σημερινή εποχή, σαν να γράφτηκε μόλις χθες. Η διάθεση απίστευτα πικρή, αφήνεται να φωτιστεί ιδιαίτερα το μέγεθος το μέγεθος του σκληρού προσώπου της εξουσίας και επισφραγίζεται η αλλοτρίωση του ανθρώπου από ένα σύστημα νεκρών αξιών. Παρακολουθώντας τους δύο ήρωες κατά την εξέλιξη του έργου, είχα την αίσθηση πως πολλές φορές έβλεπα ένα πρόσωπο που παλεύει με τους δύο του εαυτούς. Ο πρώτος ήρωας, ο Πέτρος, ένα ανθρωπάκι που διψάει για μια καλύτερη ζωή αλλά υποψιασμένος σχεδόν απ’ την αρχή γι’ αυτά που πρόκειται να συμβούν, δεν μπορεί να διανοηθεί ότι θα στερηθεί την ανεξαρτησία του και αντιδρά όταν η καταπίεση και η πλαστή αλήθεια γίνεται θηλιά στο λαιμό του. Αντίθετα ο δεύτερος ήρωας, ο Παύλος, γίνεται σιγά – σιγά η εύκολη λεία για το Σταύρο. Και όχι μόνο επειδή ήταν έτοιμος να παραδοθεί σ’ αυτά που του πρόσφερε ξαφνικά η ζωή, δείχνοντας ότι η υποταγή του στο σύστημα τελικά παραμόνευε μερικά βήματα πιο πέρα. Αλλά γιατί έφτασε στο σημείο να πουλήσει τη ψυχή του και να οδηγηθεί στη πιο ακραία πράξη προκειμένου να μη χάσει αυτά που έχει.
Είναι λίγο να πω πως το δίδυμο Καρακατσάνη – Κωνσταντίνου αποδεικνύεται ιδανικό για τους ρόλους του Πέτρου και του Παύλου αντίστοιχα. Αναμφισβήτητα το βάρος πέφτει στους ώμους του Θύμιου Καρακατσάνη, που όμως κυριολεκτικά «κεντάει» το ρόλο λέξη – λέξη και καθηλώνει. Απόλυτα εκφραστικός και σπαρακτικός όταν κρίνεται αναγκαίο, υπάρχουν στιγμές του ρόλου του που τις παίρνεις μαζί σου και αυτό δεν οφείλεται απλά στη δυναμική που έχει ο ρόλος που υποδύεται. Καταλαβαίνεις πως αν δεν βρισκόταν ο Θύμιος Καρακατσάνης να τον ενσαρκώσει, ο ρόλος μπορεί και να μην είχε αποκαλυφθεί στις σωστές του διαστάσεις. Όσο για το Γιώργο Κωνσταντίνου, στέκεται επάξια δίπλα του και ταιριάζει απόλυτα με το συμπρωταγωνιστή του. Το σίγουρο είναι ότι του ξαναδίνεται η ευκαιρία μέσω αυτού του έργου να μας ξαναθυμίσει πόσο μεγάλος ηθοποιός μπορεί να είναι, αφού με τις συμμετοχές του σε ανούσιες επιθεωρήσεις τα τελευταία χρόνια θα υπήρχαν άνθρωποι που το είχαν ξεχάσει. (Φωτεινή εξαίρεση βεβαίως ο «Αμπιγέρ» τη περασμένη χρονιά). Από την άλλη πλευρά, ο Τάκης Χρυσικάκος υποστηρίζει απίθανα το ρόλο του Σταύρου και επιτυγχάνει μια καίρια ερμηνεία, με μαεστρία και αποτελεσματικότητα.
Είναι ο ρόλος – κλειδί που κινεί όλα τα νήματα της ιστορίας και κατακεραυνώνει το κομμάτι της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Συνθλίβει τη προσωπική επανάσταση γιατί αποτελεί έναν κίνδυνο που τον απειλεί, ζητά και κερδίζει την απόλυτη υποταγή ακόμα και αν χρειαστεί να περάσει το κατώφλι του θανάτου. Σημείο αναφοράς τα ευρηματικά κοστούμια και τα λιτά σκηνικά του Γιώργου Πάτσα, που όμως δίνουν αυτόματα το στίγμα του χώρου. Ενδιαφέρουσα η μουσική του Θοδωρή Οικονόμου, επαρκείς οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα. Ο σκηνοθέτης Γιάννης Ιορδανίδης έφτιαξε μια παράσταση με ουσία και μέτρο. Μεταβαίνει από το κωμικό στο τραγικό με ευστοχία, αλλά σίγουρα το δραματικό στοιχείο είναι αυτό που χρίζεται πρωταγωνιστής και υπερτερεί στη ροή της παράστασης. Μετά το τέλος της που πραγματοποιήθηκε τη Κυριακή 21 Νοεμβρίου, ο Θύμιος Καρακατσάνης είχε την ευγένεια να παραμείνει για λίγα λεπτά στη σκηνή, να συνομιλήσει με τους θεατές, να κάνει αντίλογο και να ευχαριστήσει το κοινό για τη προσέλευσή του. Και ενώ τόνισε πως οι εξουσίες είναι πια πεθαμένες, υπάρχουν άνθρωποι γύρω απ’ αυτές που συντηρούν τη σαθρότητά τους. Και ευχήθηκε πραγματικά ετούτο το έργο να είναι άχρηστο μετά από χρόνια, παρόλο που φαινόταν πεπεισμένος πως ένα τέτοιο έργο δεν πρόκειται να ολοκληρώσει ποτέ το κύκλο του.
«Οι Νταντάδες» του Γιώργου Σκούρτη βιώνουν μια σκληρή πραγματικότητα που μας είναι οικεία. Αξίζει όμως το κόπο να τη δεις να διαδραματίζεται επί σκηνής με τον τρόπο που συμβαίνει και με τον τρόπο που το κατορθώνουν οι τρεις αυτοί σπουδαίοι μας ηθοποιοί…
ΘΕΑΤΡΟ: ΖΙΝΑ
- Σκηνοθεσία: Γιάννης Ιορδανίδης
- Σκηνικά- Κοστούμια: Γιώργος Πάτσας
- Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
- Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
- Βοηθός σκηνοθέτη: Ελευθερία Ευθυμιάτου
- Διεύθυνση: Λ. Αλεξάνδρας 74
- Τηλέφωνο: 210.6424414
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη στις 7:15 μ.μ
Πέμπτη και Παρασκευή στις 9:15 μ.μ
Σάββατο στις 6:15 μ.μ (Λαϊκή απογευματινή) και στις 9:30 μ.μ
Κυριακή στις 8:00 μ.μ
Τιμές εισιτηρίων:
Γενική Είσοδος: €24
Λαϊκή απογευματινή: €18
Φοιτητικό, παιδικό και τρίτη ηλικία: €15
ΙΣΧΥΟΥΝ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΟΓΑ ΚΑΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ
ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ…
«Μαριχουάνα stop!» του Γιάννη Δαλιανίδη
Μετά από 39 χρόνια το «Μαριχουάνα stop!» του Γιάννη Δαλιανίδη επιστρέφει για να μας θυμίσει ότι ο έρωτας πάντα νικάει. Έντεκα νέα παιδιά με μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα, κέφι, ζωντάνια και με σύνθημά τους «Ό,τι και να γίνεται γύρω μας τα λουλούδια δε σταματάνε ποτέ να ανθίζουν» έρχονται για να σκορπίσουν το χαμόγελο!
Αφιερωμένη στη μνήμη του αξέχαστου Γιάννη Δαλιανίδη είναι η παράσταση του νεαρού σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή Χριστόφορου Αντωνιάδη. Η θεατρική του ομάδα «Angels of Town» κερδίζει το παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού και αναβιώνει μια απ’ τις καλύτερες στιγμές του ελληνικού κινηματογράφου. Πρωταγωνιστούν οι: Χριστόφορος Αντωνιάδης, Κώστας Συνετός, Άννη Θεοχάρη, Γεωργία Σαμαρά, Δήμητρα Θεοδωροπούλου, Μαντώ Θεοφιλάκου, Βαγγέλης Βέλτσος, Πέγκυ Κανελάκη, Χριστίνα Μυσίρη, Πηνελόπη Ντρέκη και Γλυκερία Ρέππα.
ΘΕΑΤΡΟ: ΙΛΙΣΙΑ-ΝΤΕΝΙΣΗ
- Σκηνοθεσία: Χριστόφορος Αντωνιάδης
- Σκηνικά: Angels of Town
- Κοστούμια: Εύα Κανελάκη
- Χορογραφίες: Χριστίνα Φωτεινάκη
- Μουσική επιμέλεια: Χριστόφορος Αντωνιάδης
- Art Designer: Σταυρούλα Αράπη
- Βοηθοί σκηνοθέτη: Χριστίνα Μυσίρη, Μαντώ Θεοφιλάκου
- Διεύθυνση: Παπαδιαμαντοπούλου 4, Ιλίσια
- Τηλέφωνο: 210.7210045
210.7216317
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Τιμές εισιτηρίων:
Γενική Είσοδος: €15
Φοιτητικό: €7,5
ΔΩΡΕΑΝ ΕΙΣΟΔΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΚΑΡΤΑΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΣΕ ΙΣΧΥ
EΡΧΕΤΑΙ…
«ΑΥΤΟΣ Ο ΑΛΗΤΗΣ Ο ΚΟΕΛΙΟ… ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΠΟΛΥ ΚΟΣΜΟ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΤΟΥ»
Μη μου πείτε ότι δεν έχετε ξανακούσει τη φράση «Οταν θέλεις κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις»! Και αν είστε απ’ τους σταθερούς οπαδούς που πιστεύετε ότι όλα αυτά που πρεσβεύει είναι απλώς «φήμες και φούμαρα», τότε σίγουρα θα έχετε αναφωνήσει: «Αυτός ο Αλήτης ο Κοέλιο… έχει πάρει πολύ κόσμο στο λαιμό του»! Με άλλα λόγια, ο Αλέξανδρος Ρήγας είναι ο άνθρωπός σας! Γιατί όχι απλά το έκανε έργο μαζί με τον Δημήτρη Αποστόλου, αλλά πρωταγωνιστεί κιόλας ενώνοντας τις δυνάμεις του με την Εβελίνα Παπούλια! Μετά από μια επιτυχημένη περιοδεία ανά την Ελλάδα, η παράσταση αράζει στη συμπρωτεύουσα και από τις 15 Δεκεμβρίου θα φιλοξενείται στο χώρο του «Μύλου».
«ΑΓΑΠΗΤΕ ΘΕΕ»
Όταν ένα παιδί πάσχει από καρκίνο και η ζωή του ξαφνικά συρρικνώνεται μέσα σε λίγες μέρες, μια νοσοκόμα βρίσκει το αντίδοτο στη θλίψη του. Πώς; Μα εφευρίσκοντας τρόπους ώστε το παιδί να έχει τη ψευδαίσθηση ότι κάθε μέρα που αποχαιρετά, είναι σαν να αφήνει πίσω του δέκα ολόκληρα χρόνια. Έτσι ο Όσκαρ τελειώνει το σχολείο, ψάχνει για δουλειά, ερωτεύεται, δημιουργεί οικογένεια… Το βαθιά συναισθηματικό έργο του Eric–Emmanuel Schmitt απαιτεί θεατρικές ερμηνείες, τις οποίες η Άννα Φόνσου και η Τζέσυ Παπουτσή εμφανίζονται αποφασισμένες και έτοιμες να βγάλουν εις πέρας με επιτυχία. Η παράσταση θα ανέβει στο θέατρο «Βεάκη», με πιθανή ημερομηνία κοντά στα Χριστούγεννα, σε σκηνοθεσία Γιώργου Ρεμούνδου. Και για όσους αναρωτιούνται ακόμα διαβάζοντας ετούτες τις γραμμές, το «Αγαπητέ Θεέ» είναι ο συγκλονιστικός «Oscar» που πριν μερικά χρόνια απολαύσαμε στη σκηνή με το Δημήτρη Λιγνάδη και τη Τζένη Ρουσσέα.
«ΚΑΡΕΚΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ»
Τι μπορούν να πουν δύο γυναίκες καθισμένες σε μια προκυμαία; Διά χειρός της Αγγλίδας συγγραφέως Jean Mc Connell, η Κάρμεν Ρουγγέρη και η Όλγα Τουρνάκη κάνουν την υπέρβαση και μιλούν για όσα η καρδιά θέλει αλλά πολλές φορές δεν τολμά να πει! Οι σκηνοθετικές οδηγίες του Κοραή Δαμάτη «πλάθουν» μια ιδιαίτερη παράσταση που έχει έτσι κι αλλιώς ξεχωριστό ενδιαφέρον γιατί θα παρουσιάζεται ζωντανά με τη βοήθεια του ακορντεόν του Κωστή Τζανοκωστάκη. Τους υπόλοιπους ρόλους μοιράζονται η Χαρά Κεφαλά και η Χριστίνα Κουλουμπή. Οι «Καρέκλες καταστρώματος» (κατά τον αγγλικό τίτλο «Deck chairs») αναμένεται να κάνουν πρεμιέρα στις 4 Δεκεμβρίου στο θέατρο «Αγγέλων Βήμα» της οδού Σατωβριάνδου, με προνομιακές τιμές στον ομαδικό αριθμό εισιτηρίων.
«ΕΓΚΛΗΜΑ, ΠΡΟΝΟΙΑ, ΤΙΜΩΡΙΑ, ΛΕΦΤΑ, ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥ»
Μια «κωμωδία» με σκληρά μηνύματα χαρακτηρίζεται το έργο του Mattias Andersson που πρόκειται ν’ ανέβει τον επόμενο μήνα στη σκηνή του θεάτρου «Επί Κολωνώ». Η σκηνοθέτις Ελένη Σκότη και η ομάδα «Νάμα» μας βοηθούν, μέσω του Σουηδού συγγραφέα, να εμβαθύνουμε στη σημερινή κατάσταση της χώρας του με τα έντονα οικονομικά και κοινωνικά της προβλήματα όπως η οικονομική κρίση, η μετανάστευση, η αποξένωση και η μοναξιά. (…Κάποιος να του μιλήσει για τη σημερινή Ελλάδα, παρακαλώ!) Παίζουν οι ηθοποιοί Χρυσή Βιδαλάκη, Κατερίνα Κλειτσιώτη, Σοφία Κορώνη, Γιάννης Λεάκος και Χάρης Μαυρουδής.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: Η παράσταση «Τι είδε ο Μπάτλερ» του Τζο Όρτον παρουσιάζεται πλέον σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο με την παράσταση «Κόκκινο» στο θέατρο «Δημήτρης Χορν». Οι αλλαγές επισημαίνονται στις ημέρες και ώρες των παραστάσεων και γι’ αυτό ισχύουν τα εξής:
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη (Λαϊκή απογευματινή) και Σάββατο στις 6:45 μ.μ
Πέμπτη και Κυριακή στις 9.15 μ.μ
Τιμές εισιτηρίων:
Πλατεία: 23€
Εξώστης: 22€
Ομαδικό: 15€
Φοιτητικό: 15€
Λαϊκή: 18€
Προσφορά της Πέμπτης:
Για θεατές κάτω των 25 και άνω των 65 ετών
Εισιτήριο: 18€
