Πάμε Θέατρο: «Αλεπούδες» της Dawn King| Είδαμε την παράσταση!

(Από τον Ιωακείμ Ναβροζίδη)

Βρισκόμαστε στη βρετανική εξοχή. Η παράσταση ξεκινά με το πρωταγωνιστικό δίδυμο Δημήτρης Λάλος-Ιωάννα Παππά ή Σαμουήλ-Ιουδήθ κατά τα ονόματα των χαρακτήρων. Αφορμή για να διηγηθούν οι χαρακτήρες μας την ιστορίας τους αποτελεί η επικείμενη άφιξη του Χάρη Χιώτη, ή Ουίλιαμ Μπλορ, ενός ειδικού ανιχνευτή αλεπούδων. Αλεπούδες, αναρωτιέται κανείς. Μα καλά, τι είναι οι αλεπούδες; Τι συμβολίζουν οι αλεπούδες;

Ο ειδικός ανιχνευτής καταφτάνει και η παρουσία του στη ζωή και το αγρόκτημα του ζευγαριού Σαμ και Ιουδήθ, θα σημαδέψει την ιστορία μας από την αρχή έως το τέλος. Μία σειρά από καταιγιστικές εξελίξεις, η θύμηση και αναβίωση παλιών μυστικών και ιστοριών κρυμμένων, οι εκρήξεις στις οποίες θα οδηγηθούν οι χαρακτήρες, καθώς και οι συγκρούσεις μεταξύ τους, θα έλθουν όλα να ακολουθήσουν μία εξαιρετική και εξαιρετικά σχεδιασμένη πορεία, που δημιούργησε η συγγραφέας, Dawn King και που πιστά και έξυπνα αναπαριστά η σκηνοθέτις, Ελένη Σκότη.

Πρόκειται για την πορεία αναζήτησης αλεπούδων στο εν λόγω αγρόκτημα, στην ουσία μία πορεία των ηρώων μας, αναζήτησης της αλήθειας, της μίας αλήθειας, εάν αυτή υπάρχει. Η συγγραφέας πολύ έξυπνα, και εξίσου έξυπνα στα βήματα της συγγραφέως, η Σκότη, βάζει τους ήρωες να ψάξουν, να αναρωτηθούν, να διερωτηθούν και ίσως να βρουν (;). Τι είναι η αλεπού; Που βρίσκονται οι αλεπούδες; Κρύβονται οι αλεπούδες;

Καθ΄ όλη την πορεία ο θίασος προσφέρει ψήγματα απαντήσεων στα ερωτήματα, ωστόσο πραγματικά θέτει περισσότερα ερωτήματα και δίνει τροφή για σκέψη.

Αξιοπρόσεκτο στοιχείο της παράστασης αποτελούν οι ερμηνείες του θιάσου. Η Σκότη έχει τελέσει εξαιρετικά τη δουλειά της, στήνοντας μία ερμηνευτική γραμμή-βάση για τους ηθοποιούς, στο πλαίσιο της σύγχρονης και σκοτεινής σκηνοθεσίας της. Ακριβώς στο ίδιο μοτίβο ακολουθούν κι οι ερμηνευτικές προσεγγίσεις, προσφέροντας στο κοινό χαρακτήρες σκοτεινούς, μυστήριους, χαρακτήρες που έχουν αδυναμίες, πάθη και ιδιαιτερότητες.

Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι Παππά-Λάλος στέκεται επάξια στις αντίστοιχες πρωταγωνιστικές επάλξεις, από ερμηνευτικής απόψεως. Η Ιωάννα Παππά, ίσως στην πιο ώριμη ερμηνεία της από ποτέ, κατορθώνει αξιοζήλευτα πράγματα. Προσωπικά με εντυπωσίασε από την έναρξη της, που τυγχάνει να συμπίπτει με την έναρξη του έργου, κάνοντας μία συγκεκριμένη επιλογή, στην οποία και επι-μένει ξεκάθαρα σ΄ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Χτίζει δηλαδή, από ένα στοιχείο, έναν άνθρωπο, μία φιγούρα διακριτή στα στοιχεία της, ακόμα και τα πιο μικρά, όπως η ομιλία ή το περπάτημα. Ο Δημήτρης Λάλος από την άλλη, συνεχίζει στην ίδια κατεύθυνση των ερμηνειών που μας έχει συνηθίσει. Η φιγούρα του, εξίσου διακριτή, ιδιαιτέρως ανθρώπινη, με ζωντάνια και αμεσότητα, γίνεται υποβλητική απέναντι στο θεατή, καθώς ο χαρακτήρας εξελίσσεται, κορυφώνει και ξεσπά.

Συγχρόνως, οι ερμηνείες και των Ιωάννα Κολλιοπούλου-Χάρη Χιώτη είναι καλές στη βάση τους, ντυμένες με ωραία στοιχεία, πλαισιώνοντας τη σκηνή και τη σκηνοθεσία της Σκότη και δίνοντας σημασία στα νοήματα του κειμένου. Η Κολλιοπούλου συγκεκριμένα προσφέρει πολύ ωραίες στιγμές πάνω στη σκηνή, ενώ ο Χιώτης θα παρατηρήσει κανείς πως προσπαθεί και δοκιμάζει, άλλοτε περισσότερο πετυχημένα, άλλοτε λιγότερο. Αξίζει βέβαια να τονίσω και το δύσκολο του χαρακτήρα του: πρόκειται στην ουσία για την αφορμή του έργου, την εφόρμηση για συζήτηση και σκέψη. Είναι αυτός που θα ανέβει στη σκηνή για να την αλλάξει, να φέρει την αλλαγή, τόσο στους άλλους όσο και τον ίδιο, χωρίς αυτό ωστόσο να είναι απαραίτητα στα σχέδια του ήρωα. Σίγουρα, η ερμηνεία θα μπορούσε να είναι ανώτερη (διαφορετική), εντούτοις έχει γίνει αρκετά καλή δουλειά, έξυπνες και κατάλληλες επιλογές ως προς την ερμηνευτική προσέγγιση.

Στα τεχνικά, τα κοστούμια και οι φωτισμοί πλαισιώνουν με ωραίο τρόπο την όλη συνολική δουλειά και σκηνοθεσία, αξίζει όμως να σταθώ περισσότερο στη μουσική και τα σκηνικά. Προσωπικά δε θα μπορούσα να σκεφτώ καταλληλότερη επιλογή στη μουσική, η οποία εξυπηρετούσε άψογα τις ανάγκες του έργου, αλλά και τις πιθανώς νέες ανάγκες που γέννησε η σκηνοθέτις και ο θίασος. Υποβλητική, θορυβώδης, παραμονεύει εκεί από την αρχή έως το τέλος της ιστορίας μας, στοιχειώνοντας και αιχμαλωτίζοντας τον θεατή, συμβάλλοντας έτσι στη δημιουργία μιας αντίστοιχα σκοτεινής και δύσκολης ατμόσφαιρας που χτίζεται μεθοδικά στη διάρκεια της παράστασης.

Οι σκηνογραφικές επιλογές, αναφερόμενος κυρίως στο σκηνικό χώρο και τα σκηνικά αντικείμενα, είναι εξαιρετικά λειτουργικές, εξυπηρετώντας όλους τους σκοπούς των σκηνών και του έργου. Φαίνονται επίσης σαν ιδιαιτέρως αρμόδιες για το ορισμένο χωροχρονικό υπόβαθρο στο οποίο τοποθετείται η υπόθεση. Οι ξύλινες κατασκευές και ο χώρος θυμίζει απόλυτα ένα κλίμα αγροτικής φάρμας στην επαρχία, μακριά απ’ τις μεγαλουπόλεις, βαθιά σε επικίνδυνα και σκοτεινά δάση.

Συνολικά, βρήκα τη σκηνοθεσία έξυπνη, διαφωτιστική για το κείμενο και τα σημεία του και καλοκουρδισμένη, αφού καταφέρνει να στήσει μία παράσταση που αποζητά απεγνωσμένα να την προσέξεις, να της μιλήσεις και τη θαυμάσεις. Μία ιστορία πολιτικής υφής, δύστοκη και δύσκολη, αλλά εξίσου όμορφη μέσα από την αγριότητα της αλήθειας που παρουσιάζει ή που πιο ορθά αναζητά κι αφήνει να εννοηθεί. Ερμηνείες δύσκολες, καθαρή σκηνοθεσία και μία ομάδα ανθρώπων (ΝΑΜΑ) που προσπαθεί, προσπαθεί πολύ να ανοίξει πολιτικό διάλογο με το κοινό και το κατορθώνει.

Στο κλείσιμο της η ιστορία κάνει τον κύκλο της, θεατρικά και πραγματολογικά, και μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι προσφέρει και μερικές απαντήσεις. Οι απαντήσεις εντούτοις είναι υποκειμενικές σε κάποιο σημαντικό βαθμό και ενώ για κάποιον ίσως έχει απαντηθεί ένα ερώτημα, δεν ισχύει το ίδιο και για τους λοιπούς θεατές. Για παράδειγμα ένα μείζον ζήτημα όλης της παράστασης και του έργου ανάγεται στο αν υπάρχουν οι αλεπούδες. Η απάντηση μπορεί να είναι ναι. Προσωπικά, η παράσταση μου είπε πως υπάρχουν. Παρ΄ όλα αυτά, έχει δημιουργηθεί ένα ντόμινο ερωτήσεων, οπότε το ζήτημα δεν λήγει – για όλους – εκεί. Κι ενώ το φαινομενικά μείζον ερώτημα είναι “υπάρχουνε οι αλεπούδες;”, πίσω από αυτό, βαθιά κρυμμένο κρύβεται το “ποιες είναι οι αλεπούδες;”. Αυτό φυσικά δε θα σας το πω εγώ. Μπορείτε εύκολα να δείτε την παράσταση και να το διαπιστώσετε μόνοι σας.

Καλή θεατρική εμπειρία σε όσους το δουν!

Συντελεστές

Μετάφραση: Γιώργος Χατζηνικολάου

Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη

Σκηνικά/Κοστούμια: Γιώργος Χατζηνικολάου

Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος

Μουσική: Στέλιος Γιαννουλάκης

Φωτογραφίες: Δημήτρης Στουπάκης

Βοηθός σκηνογράφου: Γιώργος Θεοδοσίου

Διανομή

Σαμουήλ: Δημήτρης Λάλος

Ιουδίθ: Ιωάννα Παππά

Ουίλιαμ: Χάρης Χιώτης

Σάρα: Ιωάννα Κολλιοπούλου

Info:

Η παράσταση παίζεται από Τετάρτη μέχρι Κυριακή στο Επί Κολωνώ, ενώ για 10 μόνο παραστάσεις από 26 Φεβρουαρίου μέχρι 9 Μαρτίου η ομάδα Νάμα θα “κυνηγήσει αλεπούδες” στο Θέατρο Αυλαία στη Θεσσαλονίκη.