Πάμε Θέατρο: «Αυγά Μαύρα»|Είδαμε τηv παράσταση!

Έτσι η «Θεατρική Σκηνή», το θεατρικό σπίτι – τα τελευταία είκοσι χρόνια – του γνωστού ηθοποιού Αντώνη Αντωνίου στην πλατεία Κολιάτσου, φιλοξενεί φέτος τα «Αυγά Μαύρα». Όπως μας πληροφορεί το πρόγραμμα της παράστασης, υπήρξε μια τεράστια προτροπή από τη Μαλβίνα Κάραλη να ασχοληθεί ο Διονύσης Χαριτόπουλος με τη συγγραφή θεατρικών έργων. Τελικά η υπομονή του ηθοποιού απέδωσε καρπούς και γι’ αυτό ο Αντωνίου αφιερώνει τη παράσταση στη μνήμη της. Τη σκηνή φέτος μοιράζεται ο δημοφιλής ηθοποιός με τη σύζυγό του, Νατάσα Ασίκη, στους ρόλους του Σπύρου και της Μαρίας αντίστοιχα. Δυο αδέρφια που προσπαθούν να γνωριστούν, να συστηθούν ξανά, να βρουν τους προσωπικούς τους κώδικες επικοινωνίας και τα κοινά σημεία αναφοράς, γιατί η απώλεια τους άρπαξε βίαια τις χαρές της ζωής, καθόρισε τις πράξεις τους και τις σκέψεις τους κυνικά και βάναυσα και τους επέβαλλε να ακολουθήσουν τα χνάρια ενός μονόδρομου, σωστός για τα μάτια των άλλων αλλά με, τραγικά σχεδόν, αποτελέσματα για τους ίδιους. Όμως πάντα υπάρχει μια ελπίδα και ένας ήλιος στο δρόμο μας, αρκεί να είμαστε ικανοί και έτοιμοι να τον κοιτάξουμε στα μάτια.

Ο Διονύσης Χαριτόπουλος χάρισε στο ελληνικό θέατρο ένα έργο εφιαλτικά επίκαιρο. Και παρόλα αυτά, μιλάει για την Ελλάδα του εμφυλίου πολέμου, που τελικά δεν απέχει τόσο πολύ από την Ελλάδα του σήμερα. Και εδώ κρύβεται όλη η γοητεία της γραφής του, η οποία φέρνει ευφάνταστα, στο νου των θεατών μιας παλιότερης γενιάς, ισχυρές μνήμες την ίδια στιγμή που παλεύει τραγικά με το παρόν και προϊδεάζει τις νεότερες γενιές για τα δεινά που αντευχόμαστε να βγουν αληθινά. «Να μην ξαναγίνει τέτοιο κακό. Ναι, είναι από τις ευχές που απαιτείς να βγουν αληθινές» λέει χαρακτηριστικά ο Αντώνης Αντωνίου στο εισαγωγικό σημείωμα του προγράμματος της παράστασης. Αυτό που με γοήτευσε είναι ότι ο συγγραφέας δεν παγιδεύτηκε σε φλυαρίες, σε «εξυπνακίστικους» τρόπους γραφής. Η αλήθεια της γραφής του είναι αυτή που συναρπάζει και μοιάζει απίστευτα με την αλήθεια που ακούσαμε και εμείς από τα στόματα των γονιών μας και των παππούδων μας για τις πολυάριθμες σελίδες του βιβλίου της Ελλάδας που στιγμάτισαν με μαύρο μελάνι την περίοδο 1946-1949. Το έργο «πάλλεται» εντυπωσιακά σαν ζωτικό όργανο με τη δύναμη της αυθεντικότητας και της μνήμης και είναι από μόνο του αυτό κάτι πολύ δυνατό, για να μας κάνει να παραδεχτούμε ότι έχουμε μπροστά μας ένα από τα σημαντικότερα έργα των τελευταίων χρόνων.

Τόσο εκφραστικός όσο και γήινος, τόσο γνήσιος όσο και ανθρώπινος, ο Αντώνης Αντωνίου έχει κατακτήσει μια υποκριτική ταυτότητα που δεν μπορείς παρά να την λατρέψεις! Είτε πρόκειται για τις δραματικές είτε για τις, φορτισμένες συναισθηματικά, στιγμές του ρόλου του, είναι αληθινό ευτύχημα να τον παρακολουθείς στη σκηνή! Ηθοποιός με ήθος και ευγένεια, δεν είναι τυχαίο που αυτά τα στοιχεία είναι διακριτά ακόμα και στην υπόκλισή του… Από την άλλη πλευρά, η σκηνοθεσία του στη παράσταση αποδεικνύεται λιτή και ουσιαστική, εμβαθύνοντας στο συναισθηματικό φορτίο που κουβαλούν οι ήρωες, το οποίο είναι κυριολεκτικά «βαρύ σαν ιστορία». Μια βιωματική ιστορία, υπέρμετρα ισχυρή, με την Νατάσα Ασίκη να συγκεντρώνει όλο τον πόνο μιας ζωής σε μια ματιά. Με αθώο βλέμμα μικρού παιδιού που έχει χιλιάδες απορίες και ανυπομονεί να βρει τις σωστές απαντήσεις, η Μαρία κρέμεται από τα χείλη του αδερφού της, συγκινείται από τις διηγήσεις του και στο τέλος «μαλακώνει» και αποδέχεται τη συντροφιά του για να λυτρωθεί από τη μοναξιά της. Μπλεγμένο κουβάρι ο ψυχισμός της και εκείνη εξαιρετική στο να το ξετυλίγει με πειθώ και ένταση! Τα σκηνικά του Νίκου Κασαπάκη εξαντλούνται σε ένα παλιό ξύλινο τραπέζι και κάποια άλλα έπιπλα που όμως εξυπηρετούν επαρκώς τις ανάγκες του έργου, ενώ γι’ άλλη μια φορά απόλαυσα τη χαρά να παρακολουθείς μια παράσταση σε απόσταση αναπνοής από τους ηθοποιούς, λες και είσαι και ‘συ «καλεσμένος» στο σπίτι των ηρώων! Ταιριαστά τα μουσικά θέματα από συνθέσεις της Ελένης Καραΐνδρου, ενώ ο τίτλος του έργου – που δεν στέκεται μόνο στη μεταφορική του σημασία αλλά σε μια πραγματική κατάσταση στη ζωή του Σπύρου και της Μαρίας – είναι μια καλή ευκαιρία να ξαναπεράσω το κατώφλι του θεάτρου της οδού Νάξου… Εσείς;

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Τετάρτη : 19.00

Πέμπτη/ Παρασκευή /Σάββατο: 21.00

Κυριακή: 20.00

Τιμές εισιτηρίων:

Τετάρτη και Πέμπτη : 10€

Παρασκευή/ Σάββατο/ Κυριακή: 15€

Φοιτητικό: 10€

Info:

“Θεατρική Σκηνή”

Νάξου 84

Πλατεία Κολιάτσου

τηλ.: 210. 2236890