Πάμε Θέατρο: “Δεν θα μείνω πολύ”!|Είδαμε τη παράσταση!

Το θέατρο του Ήλιου, ένας μικρός χώρος φτιαγμένος για θεατρόφιλους δεν θα μπορούσαμε να πούμε ακριβώς ότι ήταν γεμάτο εκείνο το βράδυ και αναρωτιόμασταν ποιος ήταν ο λόγος, μιας και είχαμε ακούσει τα καλύτερα για την παράσταση.

Το έργο πραγματεύεται τα όσα συνέβησαν ένα πρωινό στο σπίτι του κ. Καμαρινού, ενός αλκοολικού ηθοποιού που έχει απομακρυνθεί από τα θεατρικά δρώμενα. Τη μίζερη και ήρεμη ζωή του ήρθε να ταράξει ο ερχομός της Δέσποινας Παστή, άνεργης ηθοποιού που του προτείνει να μετατρέψουν τη συνάντησή τους σε σενάριο θεατρικού έργου. Ο, εκνευρισμένος από την επιμονή της, ηθοποιός προσπαθεί να την διώξει ενώ η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο. Ανάμεσα στα θέματα που θίγονται είναι η μοναξιά, ο εθισμός, η ανεργία, η ματαιοδοξία και γενικότερα οι ανθρώπινες σχέσεις.

Το σενάριο του Νίκου Ποριώτη είναι έξυπνο, γλυκόπικρο και διανθισμένο με γρήγορες ατάκες, που όμως δεν καταφέρνουν να είναι πάντα τόσο αστείες. Ένα πολύ θετικό στοιχείο είναι το γεγονός ότι καταφέρνει να είναι επίκαιρο χωρίς να ανακυκλώνει άμεσα το κορεσμένο πλέον θέμα της οικονομικής κρίσης, ενώ το πλέκει με άφθονη δόση μαύρου χιούμορ. (Οι δύο ηθοποιοί είναι μεν άνεργοι, αυτό όμως οφείλεται κυρίως σε δικά τους ατοπήματα). Επίσης, οι ανατροπές ξαφνιάζουν ευχάριστα, χωρίς όμως να έχει αποφευχθεί η μονοτονία του θέματος. Σίγουρα θα μπορούσε να είχε δουλευτεί λίγο περισσότερο, ενώ κάποια δυσαρέσκεια μας προκάλεσαν μερικά “φτηνά” τεχνάσματα που είχαν ως στόχο να προκαλέσουν γέλιο και σατιρίζονταν ακόμα και μέσα στο έργο. Προβλήθηκε ιδιαίτερα η πρωτοτυπία του θέματος (όχι απαραίτητα από τον ίδιο τον σεναριογράφο) και θα συμφωνούσαμε, αν πριν από λίγα χρόνια δεν είχε ανέβει η παράσταση «33 φορές να φύγεις» που έχει την ίδια κεντρική ιδέα.

Οι ερμηνείες των δύο ηθοποιών ήταν αρκετά άνισες. Ο Νίκος Ποριώτης ανταποκρίνεται άρτια στις απαιτήσεις του ρόλου, ενώ η Κατερίνα Mπιλάλη παίζει υπερβολικά και με περιττά νάζια, χωρίς να καταφέρνει να αποδώσει την αίσθηση της φυσικότητας, ότι δηλαδή ο θεατής παρακολουθεί όσα γίνονται μέσα από μία κλειδαρότρυπα. Ο χαρακτήρας της κατάφερε να εκνευρίσει όχι μόνο τον Καμαρινό, αλλά και τους θεατές. Γενικότερα ανάμεσα στους δύο ηθοποιούς δεν υπήρχε καλή χημεία, συστατικό απαραίτητο για μια επιτυχημένη παράσταση. Η σκηνοθεσία του Γιώργου Νινιού που με τόσο ενδιαφέρον περιμέναμε να παρακολουθήσουμε, είναι εμπνευσμένη, απλή και αναδεικνύει το κείμενο δίνοντας σημασία στις λεπτομέρειες. Τα σκηνικά της Ηλένιας Δουλαδίρη είναι ικανοποιητικά, αν και λίγο πρόχειρα. Τέλος η μουσική δένει με δρώμενα, ενώ το αντίτιμο του εισιτηρίου είναι λογικό και ανταποκρίνεται στο πνεύμα της εποχής.

Κάτι που μας εντυπωσίασε, μιας και δεν συμβαίνει συχνά ήταν το γεγονός ότι μετά το τέλος της παράστασης ο Νίκος Ποριώτης βρισκόταν στην έξοδο περιμένοντας να χαιρετήσει και ίσως να συζητήσει με το κοινό.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Γιώργος Νινιός

Σκηνικά: Ηλένια Δουλαδίρη

Κοστούμια: Ευγενία Ζήνδρου

Μουσική και τραγούδι παράστασης: Γιώργος Νινιός

Ενορχήστρωση: Γιώργος Αναστασόπουλος