Πάμε Θέατρο για παιδιά | «H γοργόνα και το θαλασσάκι»: Είδαμε τη παράσταση!

Γιατί αφενός, γεμίζει με νότες νοσταλγίας τις καρδιές των μεγάλων και με νότες χαράς τις ψυχές των παιδιών. Μια παράσταση στο θέατρο «Πειραιώς 131» που σε ταξιδεύει στις εικόνες της καλοκαιρινής Ελλάδας, με ήλιο, θάλασσα και κύματα από χαμόγελα και ματιές της παιδικής ανεμελιάς και της ορμητικής εφηβείας… Δηλαδή η χαρά και η συγκίνηση, η τρυφερότητα, ο ρομαντισμός και το χιούμορ, δεμένα με χρυσοκέντητη κλωστή παλιού ελληνικού κινηματογράφου!

Η παιδική σκηνή «Κιβωτός» που φέτος γιορτάζει τα είκοσι χρόνια θεατρικής της ζωής και ο Γιώργος Φρατζεσκάκης έστησαν μια προσεγμένη παράσταση και μετέτρεψαν ένα λαϊκό παραμύθι σε μια ανάσα θεατρικής δροσιάς για γονείς και παιδιά. Πρώτα απ’ όλα, αυτά τα «διαμάντια», αυτά τα αξεπέραστα τραγούδια των Μάνου Λοΐζου και Λευτέρη Παπαδόπουλου, δίνουν απλόχερα τη δυνατότητα στους λιλιπούτειους θεατές να ανακαλύψουν τους θησαυρούς της μουσικής μας κληρονομιάς – και βέβαια μιλάμε για τους πολύ μικρούς θεατές που λόγω ηλικίας, δεν είχαν ως τώρα την ευκαιρία να τα ακούσουν. Υπάρχουν όμως και παιδιά, λίγο μεγαλύτερης ηλικίας, που γνωρίζουν αυτά τα τραγούδια από το σχολείο και την οικογένειά τους και την περασμένη Κυριακή που παρακολούθησα τη παράσταση, ένιωσα τόση χαρά όταν ένα κοριτσάκι απέναντί μου, εφτά με οχτώ χρονών περίπου, τραγουδούσε δυνατά όλα τα τραγούδια της παράστασης – φαντάζομαι οι ηθοποιοί αντίστοιχα πόση χαρά και δύναμη θα έπαιρναν καθώς την άκουγαν να σιγοντάρει!

«Η γοργόνα και το θαλασσάκι» μπλέκει γλυκά το παραμύθι με την πραγματικότητα και τον κόσμο μιας γοργόνας με τον κόσμο ενός στεριανού. Η ανιδιοτελή της αγάπη την οδηγεί να απαρνηθεί την ψαρίσια της ουρά και την μελωδική της φωνή, με σκοπό να αποκτήσει ένα ζευγάρι πόδια για να βγει στη στεριά και να βρίσκεται μαζί του. Όταν όμως εκείνος παντρεύεται το κορίτσι που αγαπά, όχι μόνο δεν απαρνιέται την αγάπη που νιώθει αλλά δέχεται και τις επιπτώσεις της απόφασής της… Παρόλα αυτά, η παράσταση στηρίζεται ιδιαίτερα στις εικόνες και στα βιώματα των παιδικών μας χρόνων, μέσα από μια χώρα που μας χαρίζει απλόχερα τη ζωή μέσα από τη φύση και τις παραδόσεις της. Οπότε θεωρώ πως το κυρίαρχο στοιχείο που μένει στη καρδιά φεύγοντας από τη παράσταση, είναι η όμορφη πραγματικότητα που εμείς ζήσαμε κάποτε ως παιδιά, δυστυχώς αρκετά διαφορετική με την πραγματικότητα που βιώνει η πλειοψηφία των παιδιών σήμερα, αφού με τη ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας παρουσιάζεται στα μάτια μας σχεδόν “ανάπηρη” ώστε να τα ενθαρρύνει να αναπτύξουν την ψυχο-συναισθηματική τους πλευρά.     

Τα σκηνικά του Αλέξανδρου Κομπόγιωργα είναι λειτουργικά και εναρμονισμένα με τις συνθήκες της παράστασης καθώς χωρίς να γίνονται ιδιαίτερες αλλαγές, ταιριάζουν απόλυτα σε όλες τις περιστάσεις. Τα κοστούμια των ηθοποιών είναι πολύχρωμα αλλά καλαίσθητα και “κουβαλούν” αναμνήσεις από ταινίες παλιού ελληνικού κινηματογράφου, ενώ τα ιδιαίτερα κοστούμια της μάγισσας και της γοργόνας που δικαίως απαρνιούνται τη λιτότητα, είναι αρκετά εντυπωσιακά. Η παράσταση κρατάει περίπου δύο ώρες και “κυλάει σαν νερό” χωρίς να σε κουράζει, όμως θα ήθελα να δω κάποιους από τους ηθοποιούς να υπερασπίζονται με περισσότερο πάθος τους ρόλους τους – όχι γιατί φαντάζομαι πως τους λείπει, αλλά για τον πιθανότερο λόγο ότι παρακολούθησα μια παράσταση στην αρχή της και ίσως κρίνεται απαραίτητη μια χρονική διορία στους ηθοποιούς για να εκφράσουν το εκατό τοις εκατό των δυνατοτήτων τους. Πάραυτα, ξεχωρίζει η Κορίνα Αλεξανδρίδου για την άνεση που τη διακρίνει επί σκηνής, σαν να είναι οι ρόλοι δικό της ρούχο. Στο δε πρώτο, που υποδύεται την κυρ- Αννιώ ντύνει με την ιδανική χροιά τον συγκεκριμένο ρόλο, στο δε δεύτερο που γίνεται μια σκοτεινή μάγισσα, προσδίδει στο ρόλο της το – απαραίτητα παραμυθένιο! – πέπλο μυστηρίου.

Ο Κωνσταντίνος Λεβαντής πείθει απόλυτα ως συνολική θεατρική φυσιογνωμία στο ρόλο του κυρ-Παναγή, ενώ η εκφραστικότητα και η αεικίνητη σκηνική παρουσία του Νίκου Χρηστίδη στο πρόσωπο του Μηνά κερδίζει τις προτιμήσεις των παιδιών. Ο Παύλος Πιερρόπουλος, υποδυόμενος τον Λευτέρη, είναι ικανοποιητικός χωρίς να υπερβάλλει ενώ προσωπικά αγάπησα τη σκηνική παρουσία της Μαρίας Θρασυβουλίδη (Ρηνάκι και αδερφή της γοργόνας) κυρίως για το συναίσθημα που “ακουμπούσε” στα τραγούδια. Βρήκα απόλυτα ταιριαστή τη φυσιογνωμία της Μαρίας Καμακάρη να αναλάβει τον ρόλο της Κατερίνας, βρίσκοντάς την όμως τη μέρα που παρακολούθησα την παράσταση, λίγο αδύναμη φωνητικά για να υποστηρίξει στο έπακρο τα τραγούδια που της είχαν ανατεθεί. H Ήρα Δαμίγου κρατάει δύο ρόλους και είναι χαριτωμένη ως Λενιώ και ως γοργόνα, αν και με τον τρόπο που διαχειρίζεται τον ρόλο της Λενιώς, εκεί θεωρώ πως υπάρχει ένα ελαφρύ προβάδισμα.

Εκτιμώ ιδιαίτερα τις παραστάσεις για παιδιά που δεν στηρίζονται στις υπερβολές, αλλά είναι πλασμένες από τους δημιουργούς τους με γλύκα και συναίσθημα. Και σε αυτή τη παράσταση είναι έντονη και η γλύκα και το συναίσθημα, πέρα από το γεγονός ότι πρόκειται για μια παράσταση που υμνεί τα προτερήματα της χώρας που ζούμε και στέκεται, αν μη τι άλλο, με αξιοπρέπεια στις απαιτήσεις του θεάτρου για παιδιά.

Συντελεστές

Κείμενο – σκηνοθεσία – κοστούμια: Γιώργος Φρατζεσκάκης 

Τραγούδια: Μάνος Λοΐζος – Λευτέρης Παπαδόπουλος

Σκηνικό: Αλέξανδρος Κομπόγιωργας 

Ενορχήστρωση: Μιχάλης Τρανουδάκης 

Μουσική Διδασκαλία: Κώστας Χαριτάτος 

Χορογραφίες: Άννα Ανυφαντάκη 

Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης 

Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Βουτυρά 

Παίζουν:
Κορίνα Αλεξανδρίδου
Κωνσταντίνος Λεβαντής
Μαρία Καμακάρη
Νίκος Χρηστίδης
Παύλος Πιερρόπουλος
Ήρα Δαμίγου
Μαρία Θρασυβουλίδη

Παραστάσεις 
Κάθε Κυριακή 11:15 και 15:00

Τιμές εισιτηρίων
Γενική είσοδος: 12 ευρώ

Σύλλογοι – group: 9 ευρώ

Σχολεία: 7 ευρώ

ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 131 
Πειραιώς 131, Γκάζι (στάση Μετρό Κεραμεικός)

Tηλ.: 210 3426802, 210 3450922