Πάμε Θέατρο: Γίναμε ”Θεατές” του Εθνικού | Είδαμε την παράσταση

Πρόκειται στην ουσία για μια διαδραστική αρχή του έργου που έγραψε πριν 40 περίπου χρόνια ο Μάριος Ποντίκας και που τόσο πολύ ταιριάζει στο σήμερα, έπειτα μάλιστα και από τις σκηνοθετικές παρεμβάσεις της Κατερίνας Ευαγγελάτου.

Τo ρεαλιστικό σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου έχει στηθεί επιμελώς και λεπτομερώς στην αίθουσα πλαγίως της κεντρικής σκηνής του Εθνικού, με στοιχεία που παραπέμπουν 30 με 40 χρόνια πίσω. Εκεί δηλαδή που μπορεί να γυρίζουμε και σήμερα! Πρόκειται για δύο δωμάτια ενός φθηνού ξενοδοχείου της πόλης που τα χωρίζει μόνο μια μεσοτοιχία. Το περίβλημα όμως του δωματίου, σε όλες του τις διαστάσεις, ορίζεται από πλαστικές ελληνικές σημαίες, σαν αυτές κρατάνε τα παιδιά στις μίζερες εθνικές μας επετείους, και εμείς ως ‘’θεατές’’ ή ως άλλοι περίεργοι γείτονες, καλούμαστε να πετάξουμε σε έναν κάδο παραδίπλα εφόσον ενοχλούν το οπτικό μας πεδίο και να παρακολουθήσουμε παθητικά τα πεπραγμένα, όπως και ο κύριος ήρωας του έργου. Κίνηση σαφώς συμβολική.

Το κάθε δωμάτιο ανήκει και σε ένα ζευγάρι. Μια εξαθλιωμένη γυναίκα που δεν μπορεί πλέον να αντιμετωπίσει την τραγική καθημερινότητά της και την φτώχια της (Στεφανία Γουλιώτη) , δολοφονεί τον κοινωνικά απόκληρο άντρα της (Νικόλας Παπαγιάννης) και στη συνέχεια αυτοκτονεί. Ακριβώς δίπλα, ‘’θεατής’’ στο έγκλημα και ατάραχος, παραμένει ένας άνεργος ηδονοβλεψίας (Νίκος Ψαρράς) που λίγο αργότερα με απόλυτη απάθεια και ψυχραιμία θα περιγράψει όσα είδε στην εξίσου ψυχικά ακρωτηριασμένη ερωμένη του (Άλκηστις Πουλοπούλου). Μαζί θα σχολιάσουν με σκληρότητα την κατάρρευση της σχέσης των “γειτόνων” τους, χωρίς να είναι σε θέση να αντιληφθούν τη δική τους τραγική αποξένωση, ενώ εμείς από την άλλη, ως πραγματικοί ‘’θεατές’’ παρακολουθούμε, συχνά γελώντας, τον κανιβαλισμό και την βαθιά πνευματική κρίση που διακατέχει τους ανθρώπους, και δει της κουλτούρας μας.

Ο Ποντίκας έχει παραθέσει στο έργο του πολλά πολιτικά σχόλια και εύστοχα στοιχεία που ζωγραφίζουν με γκρι χρώμα τον σύγχρονο κόσμο, και κάνει ένα σαφές κοινωνικό σχόλιο, μέσα από μια πραγματικά σκληρή παράσταση. Έτσι λοιπόν μπορούμε να πούμε με ευκολία ότι η Ευαγγελάτου κατάφερε να κάνει το έργο ακόμη πιο σύγχρονο και να περάσει στους θεατρόφιλους του Εθνικού όλη την αίσθηση που πιθανόν να είχε ως στόχο το παρόν έργο, μέσα από μια λεπτή, ρεαλιστική αλλά και ελεύθερη σκηνοθετική γραμμή.

Η Στεφανία Γουλιώτη αποδίδει άψογα την τραγική ψυχική θέση της ηρωίδας της, ειδικά στα βουβά σημεία του έργου, όπως και ο Νίκος Ψαρράς, που εύκολα πείθει ως διεστραμμένος νεοέλληνας, κάνοντας άψογα μια απόλυτα γνώριμη φιγούρα του νεοέλληνα. Το ίδιο κάλος είναι και ο Νικόλας Παπαγιάννης που μονοπωλεί το πρώτο μέρος του έργου, ενώ λίγο πιο αδύναμη μοιάζει η Άλκηστις Πουλοπούλου.

Οι ‘’Θεατές’’ λοιπόν αξίζουνε την θέασή μας και αποτελούν μια από τις ξεχωριστές επιλογές που μας δίνει για αυτή την θεατρική σεζόν το Εθνικό Θέατρο. Γι αυτό προλάβετε, μέχρι τις 24 Μαΐου…   

Πρωταγωνιστούν: Στεφανία Γουλιώτη, Νίκος Ψαρράς, Νικόλας Παπαγιάννης, Άλκηστις Πουλοπούλου

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου

Σκηνικά-Κοστούμια Ελένη Μανωλοπούλου

Μουσική-Ηχητικός σχεδιασμός Σταύρος Γασπαράτος

Σχεδιασμός Φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης

Δραματολόγος: Εύα Σαραγά

Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Βλάχου

Ειδικά εφέ: Αφοί Αλαχούζοι

Εφέ φωτιάς: Μιχάλης Σαμιώτης