Πάμε Θέατρο | «Γυναίκα και Λύκος»: Είδαμε την παράσταση!

Παρασκευή βράδυ, το προαύλιο του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά γέμισε από νωρίς κόσμο, ηθοποιούς, συγγραφείς, θεατρόφιλους θεατές αλλά και από τα νέα παιδιά που φιγουράρουν με τα skateboards τους. Βρεθήκαμε κι εμείς εκεί για την πρεμιέρα της παράστασης «Γυναίκα και Λύκος» που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στον Πειραιά, μετά τις παραστάσεων των Δημήτριων. Ένα καλοραμμένο πρωτότυπο αλληγορικό έργο με ιψενικές καταβολές και μπαρόκ χαρακτήρες. Ένα μονόπρακτο 22 σύντομων σκηνών που έχουν υψηλές απαιτήσεις τόσο στο κομμάτι της σκηνικής αποτύπωσης όσο και στο κομμάτι της ανάγνωσης των θεατών. Η Έλλη Παπακωνσταντίνου λοιπόν δοκιμάζεται για άλλη μια φορά σε ένα δύσκολο εγχείρημα πετυχαίνοντας να δημιουργήσει μια ενδιαφέρουσα πολυπρισματική παράσταση ανοιχτή προς τον ψυχικό κόσμο του αναγνώστη.

Η Γυναίκα, μια οποιαδήποτε γυναίκα, μια άλλη Νόρα εγκλωβισμένη στο συμβατικό της εγώ, σε ένα γάμο που την πνίγει, με μια δουλειά που ενώ αγαπά την έχει βαρεθεί, αποφασίζει ν’ αφήσει το συζυγικό της σπίτι και να πάει στο Πράσινο, στο δάσος να βρει τον άγριο της εαυτό, το Λύκο που «κρύβεται» μέσα της και την τρώει, τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες της.

Η Έλλη Παπακωνσταντίνου –μια κατά τη γνώμη μου σημερινή μπαρόκ σκηνοθέτις- στήνει μια παράσταση που αφενός αναδεικνύει όσο περισσότερο είναι δυνατό τα υποστρώματα της αλληγορίας της Ε. Πέγκα κι αφετέρου παρουσιάζει μια παράσταση που είναι ενδιαφέρουσα για το μάτι και το φαντασιακό κόσμο του θεατή. Όπως αναφέραμε προηγουμένως, οι σύντομες κι αποσπασματικές σκηνές του κειμένου, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια σε έναν καλλιτέχνη που αποφασίζει να το παρουσιάσει, αλλά η Ε. Παπακωνσταντίνου στέκεται δημιουργικά απέναντι του. Η εικονοπλασία της σκηνοθεσίας είναι αξιέπαινη δίνοντας σκηνές που όπως λέει ο Άντζελο στο έργο «είναι έτσι δοσμένες για να βάζουν το θεατή να κάνει ωραίους συνειρμούς». Ξεχωρίζω την σκηνή όπου η Γυναίκα μεταμορφώνεται σε Λύκο και την σκηνή της με τον πατέρα της Αγγελικής.

Ο σχεδιασμός των φωτισμών της Κατερίνας Μαραγκουδάκη βάζει τα δυνατά του για να δώσει τις μεταβάσεις του έργου και την πορεία της Γυναίκας προς την άγρια μεταμόρφωσή της. Αρχικά με δυσαρέστησε ο ρόλος των φωτισμών στην αλλαγή των σκιών, αλλά έχοντας διαβάσει το έργο, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον διαφορετικό τρόπο χειρισμού αυτής της ιδιαιτερότητας του έργου. Όπως αντίστοιχα και η απαγγελία των σκηνοθετικών οδηγιών της συγγραφέως, οι οποίες είναι δύσκολες στην σκηνική αναπαράσταση αλλά καταλυτικές για την εξέλιξη του μύθου. Τα κοστούμια των Τέλη Καρανάνου – Αλεξάνδρας Σιάφκου έχουν ενεργό ρόλο στην αλληγορική μήτρα του έργου.

Οι μπαρόκ καταβολές των χαρακτήρων του έργου αναπαρίστανται σκηνικά με ένα πολύ ενδιαφέρον δομημένο ερμηνευτικό κώδικα. Το μπαρόκ ξεφεύγει από τις στεγανές φόρμες στους κώδικες του θεάτρου κι έχει μια ροπή προς τις έντονες σκηνές. Μια μπαρόκ σκηνοθέτιδα που δουλεύει με τους ηθοποιούς της πάνω στο συγκεκριμένο έργο, είναι μια πρόκληση από μόνη της. Αξίζει ν’ αναφερθεί ότι η παράσταση ανεβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, τη μοναδική μπαρόκ θεατρική σκηνή της χώρας μας (και μια από τις λίγες του κόσμου που έχουν οικοδομηθεί με τη συγκεκριμένη τεχνοτροπία), συνάδοντας με το μεδούλι του έργου.

Σκέφτομαι λοιπόν, μπορούμε να φτάσουμε σε ένα σημείο όπου θα είμαστε άνθρωποι ολοκληρωτικά ή θα έχουμε πάντα ένα Λύκο που μας τρώει το μέσα μας μέχρι να εκπληρώσουμε τις επιθυμίες σας ή μέχρι να γεράσουμε; Η Ευτυχία είναι ανθρώπινη κατασκευή των «ψυχολόγων» και των συγγραφέων μιας συγκεκριμένης κατηγορίας βιβλίων ή μια προσωπική διεργασία σε καθημερινή βάση; Αυτό που κρύβουμε από τον εαυτό μας είναι σημαντικότερο από αυτό που του φανερώνουμε; Πως θα ήταν μια κοινωνία Λύκων;

Σε αυτά τα ερωτήματα απάντηση μου δίνει η ραδιοφωνική εκπομπή που ακούγεται σε κάποια στιγμή του έργου, η οποία παρουσιάζει καυστικά την απόβαση του σύγχρονου πολιτισμού. Λέει λοιπόν πως εφευρέτες κατάφεραν να μεταλλάξουν τα γονίδια σκύλων ώστε να έχουν αλεπουδίσια γούνα και πως αυτό δίνει τη δυνατότητα εμπορίου γούνας σε οικοτροφεία σκύλων. Συνδέω αυτή τη σύντομη ηχογραφημένη φράση με τον αρχικό διάλογο του δραματουργικού αντρογύνου, την σκηνή του χωρισμού, όπου η Γυναίκα ανακοινώνει την απόφαση της να πάει στο Πράσινο, να βρει το Λύκο κι ο άντρας θεωρεί πως αναφέρεται στη γούνα της που είναι κλεισμένη στην ντουλάπα.

Στον κεντρικό ρόλο της Γυναίκας συναντούμε τη Θεοδώρα Τζήμου που δικαιώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις δάφνες που τις έχουν απονέμει κατά καιρούς κριτικοί και λοιποί θεατρόφιλοι. Από την αρχή μέχρι το τέλος της παράστασης δεν αναπαριστά απλώς, ζωγραφίζει πάνω στο σώμα της τις μεταλλάξεις της ηρωίδας που υποδύεται από μια «αφημένη» γυναίκα σε έναν άγριο Λύκο. Οι ερμηνευτικές τεχνικές που χρησιμοποιεί έχουν φτάσει σε τέτοιο βαθμό που δεν έχασε στιγμή από τον ιδιαιτέρως απαιτητικό χαρακτήρα που καλείται να φέρει επί σκηνής. Και μόνο που υπάρχει στην σκηνή λέει μια ιστορία κι αυτό είναι όχι μόνο θεμιτό αλλά και το ζητούμενο.

Η εκφορά του λόγου, το άνοιγμα στο χώρο, οι σωματικοί κώδικες των ερμηνευτών και η απεύθυνση στο κοινό είναι τα στοιχεία που ξεχωρίζουν στην ερμηνευτική προσέγγιση των ηθοποιών της παράστασης. Όλοι οι ηθοποιοί προσπαθούν και πετυχαίνουν σε μεγάλο βαθμό την καθαρή εκφορά του λόγου χωρίς να είναι πάντα δυνατό και ισοδύναμο. Η Ελίνα Ρίζου ξεχωρίζει με την Αγγελική που αναπαριστά, αναδεικνύοντας τη δραματουργική δισημία της με έναν πολύ φρέσκο τρόπο. Ο Νικόλας Χανακούλας υποδύεται τον Μάρκο, το σύζυγο της Γυναίκας αποδίδοντας τον πόνο και την ενδοσκόπηση του ήρωα του. Ο Βασίλης Μαργέτης γοητεύει ως Άρης με την εξαιρετική του άρθρωση, ο Αλέξανδρος Παπαϊωάννου και ο Περικλής Γιώργος Φωκιανός αποδίδουν τους χαρακτήρες που αναλαμβάνουν με έναν κινησιολογικό κώδικα που «παίζει» με το θεατή.

Βγαίνοντας από το Δημοτικό Θέατρο, σκέφτομαι πως πολλοί το είδαν, λίγοι θα το καταλάβουν, αλλά ταυτόχρονα είναι ένα έργο που ακόμη κι αν το διαβάσεις στο πρώτο του επίπεδο μπορείς να περιδιαβείς στους δικούς σου συνειρμούς και να ανοίξει ένας διάλογος με το Εγώ μας και τον άγνωστο εαυτό μας, το Λύκο. Η παράσταση θέτει βαθυστόχαστα ερωτήματα για τον τρόπο που ζούμε, τον τρόπο που ερωτευόμαστε, για την ευτυχία, τη ζωή. Για 4 ακόμη παραστάσεις θα παρουσιάζεται η δουλειά «Γυναίκα και Λύκος» λοιπόν, οπότε βιαστείτε να κλείσετε τη θέση σας.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σκηνοθεσία: Έλλη Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Παναγιώτης Βελιανίτης

Σκηνογραφία: Valentino Marengo
Κοστούμια: Τέλης Καρανάνος – Αλεξάνδρα Σιάφκου 

Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Διεύθυνση Παραγωγής: Γεωργία Δεμέστιχα
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Κεσσίδης 

Τους ρόλους ερμηνεύουν:

Θεοδώρα Τζήμου

Νικόλας Χανακούλας

Ελίνα Ρίζου

Βασίλης Μαργέτης

Περικλής Γιώργος Φωκιανός 

Αλέξανδρος Παπαϊωάννου

ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ  ΛYKOΣ 

για 5 μόνο παραστάσεις

Παραστάσεις 

21 Νοεμβρίου – 25 Νοεμβρίου

Παρασκευή, Σάββατο, Δευτέρα & Τρίτη 21:00 | Κυριακή 19:00

Διάρκεια: 75 λεπτά

Τιμές Εισιτηρίων : 15 & 10 €

Προπώληση εισιτηρίων:

Ταμείο: Πανεπιστημίου 39 (Στοά Πεσμαζόγλου) 

Εισιτήρια online www.ticketservices.gr

Τηλεφωνική αγορά: 210 7234567 

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΔΘΠ

Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Ηρώων Πολυτεχνείου 32 ΤΚ 18535

Ταμείο 2104143310 – 320

 ώρες ταμείου: 10.00 π.μ. – 1.00 μ.μ. και 5.00 μ.μ. – 9.00 μ.μ.