Πάμε Θέατρο : “Οι Κακούργες” | Είδαμε την παράσταση

Μια παράσταση με ιδιαίτερη θεματική, έντονο κοινωνικό προβληματισμό, που άπτεται ενός ζητήματος υπαρκτού ανά τους αιώνες, από τότε που εμφανίστηκε η οικογένεια σαν θεσμός, αφού ο άνθρωπος δεν επιβιώνει μονήρης. Τι γίνεται λοιπόν, όταν το βασικότερο και πρώτο κύτταρο της κοινωνίας, η οικογένεια, νοσεί; Η ενδοοικογενειακή βία οποιασδήποτε μορφής είναι ένα «αγκάθι» που οδηγεί στην αιμορραγία των ανθρώπινων σχέσεων.

Τρεις γυναίκες, τρεις μορφές συμβολικές που περιμένουν ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία, καθεμιά με μία προσωπική ιστορία που ξεδιπλώνεται μέσα απ’ την αφήγηση, τον σχολιασμό, τον εικονοπλαστικό λόγο και την έντονη κινησιολογία στις περιγραφές. Η Μάρθα, προδομένη, απατημένη, ταπεινωμένη, δηλητηριάζει τον άντρα της με παραθείο και έπειτα τον διαμελίζει. «Δεν ήθελα να τον σκοτώσω… Να τον λιώσω ήθελα! Να τον εξαφανίσω…». Λέει πως δεν μετανιώνει για την πράξη της, πως ποτέ δε θα τον συγχωρέσει γιατί τον αγάπησε κι εκείνος την εξαπάτησε. Η Αγγελική, θύμα σωματικής κακοποίησης , έζησε μια ζωή δίπλα σε έναν άνθρωπο που ποτέ δεν εκπλήρωσε τα όνειρα της, ποτέ δεν υλοποίησε όσα της υποσχέθηκε, ενώ ταυτόχρονα δεν έχανε ευκαιρία να τη μειώνει και να ξεσπά επάνω της. Η Βαρβάρα, προσπαθεί να γλιτώσει από το «τέρας» που, όταν μεθούσε, χτυπούσε εκείνη και τα παιδιά της.

Οι πρωταγωνίστριες, Λένικα Αρφάνη, Μαρία Πανουργιά  και  Δέσποινα Σαραφείδου, καθήλωσαν το ένθερμο κοινό με τις ερμηνευτικές τους προσεγγίσεις, ενώ ταυτόχρονα πέτυχαν να εξισορροπήσουν στην απόδοση των ρόλων τους τη δραματικότητα, αποφεύγοντας στοιχεία υπερβολής, με εύστοχη χρήση της ειρωνείας αλλά και αρκετές δόσεις χιούμορ. Ρεαλιστικές, άμεσες, εκφραστικές, καταφέρνουν να μεταφέρουν νοητά τον θεατή στην εξέλιξη των ιστοριών χτίζοντας κλιμακωτά μια μέθεξη που γεννά έντονα συναισθήματα και τελικά την ουσιαστική προβληματική… «ποιός είναι ο θύτης και ποιό το θύμα σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση; Πόσο λεπτά είναι τα όρια αυτού του διαχωρισμού;».

Η Δήμητρα Αράπογλου, σε συνεργασία με τον Θαλή Σταθόπουλο στη θεατρική διασκευή και την εικαστικό Εύη Τσακνιά, σκηνοθετεί την παράσταση και είναι εκείνη που συνέλαβε την «ιδέα» της παράστασης που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Μαριέλλης Σφακιανάκη- Μανωλίδου. Η σκηνοθεσία λιτή, σκοτεινή και υποβλητική, όπως αρμόζει σε ένα έργο που η βάση δίνεται στο περιεχόμενο και τις ερμηνείες των ηθοποιών παρά στον εντυπωσιασμό. Χαρακτηριστική η απουσία χρωμάτων και η κυριαρχία του «μαύρου» ακόμα και ενδυματολογικά. Όπως σημειώνει και η ίδια η σκηνοθέτης, στη σκηνή δημιουργείται ένας φανταστικός χώρος, με τρία τραπέζια και προβολές με animation, μέσα στον οποίο τα όρια του πραγματικού με το φανταστικό , δεν είναι πολύ ευδιάκριτα και ο προσδιορισμός του χρόνου γίνεται ρευστός.

Μια παράσταση που καταφέρνει να «αγγίξει» τον θεατή, ιδιαίτερη , με σπουδαία δυναμική, φτιαγμένη με μεράκι σε έναν χώρο μοντέρνο και φιλόξενο.  Μια παράσταση  που υπογραμμίζει  πως για κάθε «δράση» έρχεται και μια «αντίδραση»…..

Σύλληψη- Σκηνοθεσία: Δήμητρα Αράπογλου

Θεατρική διασκευή: Θαλής Σταθόπουλος

Σκηνικά- Κοστούμια: Αναστασία Αρσένη

Εικαστικός: Εύη Τσακνιά

Σχεδιασμός ήχων/ Μουσική: Μάριος Αριστόπουλος

Επιμέλεια κίνησης: Ίρις Καραγιάν

Σχεδιασμός φωτισμών: Σταμάτης Γιαννούλης

Θεατρολόγος: Μαρία Γιαννούτσου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ξένια Καλαντζή

Παίζουν με αλφαβητική σειρά: Λένικα Αρφάνη, Μαρία Πανουργιά, Δέσποινα Σαραφείδου