Πάμε Θέατρο: “Η Ρομαντική μου Ιστορία” | Είδαμε την παράσταση!

Αυτό ακριβώς πραγματεύεται και το έργο του D.C. Jackson που παρουσιάζεται από το Θέατρο του Νέου Κόσμου στο Θέατρο Αυλαία στη Θεσσαλονίκη μέχρι την Κυριακή στις 9/12 και που από την Τετάρτη 12/12 μετακομίζει στην Αθήνα. Το έργο αν και νέο σχετικά, έχει βραβευτεί στο Φεστιβάλ Εδιμβούργου το 2010 και από τότε έχει παιχτεί σε πολλές χώρες της Ευρώπης, της Αμερικής και της Αυστραλίας.

Κεντρικό θέμα; Ένας άντρας και μια γυναίκα που δουλεύουν μαζί, βγαίνουν σε ένα μπαρ, γνωρίζονται και η μια βραδιά καταλήγει σε μια σχέση. Πώς βλέπει λοιπόν αυτήν την ιστορία ο καθένας από τους δύο και τι ρόλο παίζει σ’ αυτήν η κοινή συνάδελφος τους; «Υπάρχει πάντα μια στιγμή στη ζωή του ανθρώπου, εκεί γύρω στα 35 που κάποιος καλείται να πάρει αποφάσεις για τη συναισθηματική του ζωή» ήταν τα λόγια των πρωταγωνιστών στην συνέντευξη τύπου που είχε δοθεί για την παράσταση.

Το έργο μιλάει ουσιαστικά για τη δυσκολία της επικοινωνίας μεταξύ των δύο φύλων, για την αγάπη, τη μοναξιά, αλλά και τους συμβιβασμούς που πρέπει να κάνει κανείς για να βρίσκεται σε μια σχέση. Το πρωτότυπο της ιστορίας έγκειται στο γεγονός, ότι στο πρώτο μέρος της παράστασης βλέπουμε την ιστορία από την πλευρά του Τομ, στο δεύτερο από την πλευρά της Έμιλυ, ενώ στο τρίτο βλέπουμε έναν συνδυασμό και των δύο, με τον καθένα απ’ αυτούς να μοιράζεται τη σκέψη του με το κοινό, ενώ μιλάνε μεταξύ τους. Μέσα στο έργο εμφανίζονται και οι πρώτες αγάπες του Τομ και της Έμιλυ, δείχνοντας ουσιαστικά πως αυτό που ψάχνουν καθόλη τη διάρκεια της ζωής τους είναι ο παιδικός τους έρωτα, καθώς δεν έχουν καταφέρει να τον ξεπεράσουν ποτέ.

Τα σκηνικά της Μαργαρίτας Χατζηιωάννου λιτά και απέριττα, αποτελούνταν από 69 μαξιλάρια που άλλαζαν χρήση κατά τη διάρκεια του έργου, από κρεββάτι σε γραφείο κλπ. Ένας ιδιαίτερα έξυπνος τρόπος είτε για την αποφυγή περιττών εξόδων είτε για την πρωτοτυπία του πράγματος και το ευφάνταστο. Η σκηνοθεσία της παράστασης από τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο ήταν κάτι παραπάνω από ευφάνταστη. Από τον τρόπο που έστησε την παράσταση με τα συγκεκριμένα σκηνικά μέχρι τον τρόπο που έδειξε τις ερωτικές σκηνές, χωρίς ίχνος χυδαίου ή φτηνού χρησιμοποιώντας ουσιαστικά έναν τοίχο ως «κρεβάτι».

Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ο Μάκης Παπαδημητρίου επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά την πολύ καλή άποψη που είχα γι’ αυτόν, καθώς κατάφερε να πείσει απόλυτα ως κλασσικός άντρας στις δύο πρώτες σκηνές, αλλά και να με συγκινήσει στην τελευταία σκηνή του έργου με το παίξιμο του.  Η Κατερίνα Λυπηρίδου, ήταν απόλυτα πειστική ως Έμιλυ, υποστηρίζοντας πολύ καλά το ρόλο της και στα τρία μέρη, ενώ η Σύρμω Κεκέ ήταν αξιοθαύμαστη για τις πολλαπλές μεταμορφώσεις της κατά τη διάρκεια του έργου και τη δυνατότητα που είχε να μπαίνει και να βγαίνει στο συναίσθημα του κάθε ρόλου μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Μια παράσταση που μπορεί να μοιάζει ίδια με πολλές άλλες, αλλά πιστέψτε με η αισθητική της είναι πολύ διαφορετική!!!! Σπέυσατε!!!!

Μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου

Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος

Σκηνικά-Κοστούμια: Μαργαρίτα Χατζηιωάννου

Μουσική επιμέλεια: Νέστωρ Κοψιδάς

Επιμέλεια κίνησης: Ζωή Χατζηαντωνίου

Βίντεο: Παντελής Μάκκας

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Παίζουν οι ηθοποιοί: Μάκης Παπαδημητρίου, Κατερίνα Λυπηρίδου, Σύρμω Κεκέ