Πάμε Θέατρο | Οι συντάκτες μας ξεχωρίζουν τις 5 αγαπημένες τους παραστάσεις για το 2013

Από τα «Κόκκινα Φανάρια» μέχρι τις «Παραλλαγές Θανάτου», από τον Ευγένιο Ο’ Νηλ μέχρι τη Λένα Κιτσοπούλου, από το «Δήμιο του Έρωτα» μέχρι την «Γκόλφω» κι από το «Θα σε πάρω να φύγουμε» μέχρι το «Cabaret», το 2013 ήταν μια χρονιά γεμάτη συγκινήσεις, άποψη, καλλιτεχνικές κι εμπορικές επιτυχίες, νέους πρωταγωνιστές και έργα που παίχτηκαν για πρώτη φορά. Οι συντάκτες της στήλης μας, Τάσος Μπιμπισίδης, Χρυσάνθη Πατεργιαννάκη, Αναστάσης Πινακουλάκης και Άννα Χαρμαντζή κάνουν μια ανασκόπηση της χρονιάς δίνοντας σας το προσωπικό τους top 5 παραστάσεων για το 2013.

(Από τον Τάσο Μπιμπισίδη)

1. Γκόλφω

Εθνικό Θέατρο | Σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος

Αγαπημένη όχι μόνο για φέτος, αλλά για πάντα! Ναι λοιπόν, ήμουν ένας από τους 50.000 τυχερούς που ανατρίχιασε, γέλασε, συγκινήθηκε και καταχειροκρότησε την καταπληκτική Γκόλφω του Εθνικού. Γιατί όταν λέμε σκηνοθεσία εννοούμε κάτι σαν αυτό που έφτιαξε ο Καραθάνος, όταν μιλάμε για Μουσική Επένδυση εννοούμε κάτι παρόμοιο με αυτή του Άγγελου Τριανταφύλλου και όταν λέμε ηθοποιός, λέμε Λυδία Φωτοπούλου. Δηλαδή η Γκόλφω ήτανε Θέατρο.

2. Ο Κυκλισμός του Τετραγώνου

Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών | Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς

Βασανιστικό όσο λυτρωτικό, ευχάριστο όσο κουραστικό, αστείο όσο και βαθιά σοβαρό, ατέρμονο όσο και συναρπαστικά δομημένο. Άψογες ερμηνείες, δύσκολο θέαμα, υποδειγματική σκηνοθεσία από ένα νέο άνθρωπο του θεάτρου, τον Δημήτρη Καραντζά. Από τα πιο ενδιαφέροντα θεάματα της χρονιάς που πέρασε!

3. Το Πένθος Ταιριάζει στην Ηλέκτρα

Εθνικό Θέατρο | Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς

Το κύκνειο άσμα του Γιάννη Χουβαρδά στο Εθνικό. Ή αλλιώς, μια από τις σπουδαιότερες παραστάσεις των τελευταίων χρόνων. Ή ακόμη, μια ευκαιρία να απολαύσουμε την Πρωτόπαππα και ένα εικαστικό καλλιτέχνημα, μια αριστουργηματική σκηνοθεσία, μια αισθητική που τόσο λείπει από το θέατρο και τον πολιτισμό μας.

4. Γιοί & Κόρες

Θέατρο του Νέου Κόσμου | Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαμβριανός

Δεν μπορείς να μην το αγαπήσεις, γιατί είναι αληθινό. Και σήμερα έχουμε ανάγκη από την αλήθεια μας όσο ποτέ. Και δεν μπορείς να μην το αγαπήσεις γιατί είναι φρέσκο, πολύχρωμο και μυρίζει βασιλικό και γλυκό τριαντάφυλλο που έφτιαξαν νέοι άνθρωποι. (συνεχίζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου)

5. Η Αγία Ιωάννα των Σφαγείων

Ακροπόλ | Σκηνοθεσία: Νίκος Μαστοράκης

Για την αισθητική της, τις κορυφώσεις της, τα σκηνικά και τις μουσικές της, τον Οικονόμου, τον Χειλάκη και το κείμενο του Μπρεχτ, η Αγία Ιωάννα μπαίνει εύκολα στην λίστα των καλύτερων παραστάσεων της περασμένης σεζόν. Περισσότερο όμως γιατί ο Νίκος Μαστοράκης σκηνοθέτησε καταπληκτικά ένα ‘’λαμπερό show’’ για να μιλήσει για την σπατάλη, την απληστία, την σαθρότητα της Θρησκείας, το χρήμα και τον ισοπεδωτικό Καπιταλισμό, χωρίς να γίνει γραφικός, όπως άλλοι συνάδελφοί του. Μια παράσταση που δεν ‘’καμώθηκε’’ ότι είχε λόγο αλλά είχε ουσιαστικά.

(Από την Χρυσάνθη Πατεργιαννάκη)

Τελειώνοντας το 2013 και ενώ η διάθεση απολογισμού και νέων υποσχέσεων είναι διάχυτη παντού, είναι η κατάλληλη στιγμή να απομονώσεις κάποιες από τις πιο δυνατές θεατρικές στιγμές, που ήταν εξάλλου πολλές, με την ελπίδα να γεμίσει και το 2014 με όμορφες καλλιτεχνικές δημιουργίες που μας μένουν αξέχαστες.

Σε απόλυτη αντίφαση με την γενικότερη οικονομική κατάσταση που επικρατεί και τις συνέπειες που αυτή επιφέρει, η θεατρική χρονιά ήταν πολύ πλούσια! Σε κάθε θεατρική σκηνή ανέβαιναν παραπάνω από μία παραστάσεις αποδεικνύοντας ότι η πνευματική ευμάρεια δεν εξαρτάται απαραίτητα από την οικονομική. Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να διαλέξω πέντε μόνο από τις σημαντικότερες παραστάσεις, προσπάθησα όμως να μην ανήκουν όλες στο ίδιο είδος.

1.Δήμιος του Έρωτα

Έτσι ξεκινάω με το “Ο Δήμιος του Έρωτα” του Ίρβιν Γιάλομ με τους Ξένια Καλογεροπούλου, Μηνά Χατζησάββα, σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη. Είναι η ιστορία της εβδομηντάχρονης Θέλμα που καταφεύγει σε έναν ψυχοθεραπευτή για να καταφέρει να αποκοπεί συναισθηματικά από τον νεότερό της προηγούμενο ψυχοθεραπευτή με τον οποίο είχε συνάψει σύντομο ερωτικό δεσμό.

2.Κάθε Πέμπτη Κύριε Γκρην

«Κάθε Πέμπτη Κύριε Γκρην» του Τζεφ Μπάρον με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο και τον Τάσο Ιορδανίδη σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαλακόπουλου. Μια ανθρώπινη κωμωδία που πραγματεύεται τη μοναξιά και τις ανθρώπινες σχέσεις. Κάθε Πέμπτη ο κύριος Γκρην δέχεται θέλοντας και μη μια επίσκεψη από τον νεαρό που τον χτύπησε με το αυτοκίνητο και με τον καιρό αναπτύσσεται ανάμεσά τους μια τρυφερή ανθρώπινη σχέση.

3.Μήδεια

«Μήδεια» του Ευριπίδη με τους Γιώργο Κιμούλη, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, Τάσο Νούσια, Μάνο Βακούση, Νικόλα Παπαγιάννη και άλλους σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου, γιατί δε γίνεται να λείπει ένα αρχαίο δράμα από τη λίστα και ειδικά μια τόσο δυνατή παράσταση όσο αυτή. Η Μήδεια για να εκδικηθεί τον Ιάσωνα καταφεύγει στο απεχθέστερο έγκλημα να σκοτώσει τα ίδια τους τα παιδιά.

4.Τα Μούτρα

«Τα Μούτρα» του John Godber με τους Φάνη Μουρατίδη, Σωκράτη Πατσίκα, Δημήτρη Μακαλιά, Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη. Η ξεκαρδιστική παράσταση που θα τοποθετούσα στις καλύτερες κωμωδίες της χρονιάς μας μεταφέρει μέσα από τις διηγήσεις τεσσάρων «πορτιέρηδων» τα όσα συμβαίνουν τη νύχτα μέσα και έξω από ένα κλαμπ.

5.Πνιγμονή

«Πνιγμονή» σε διασκευή του Δημήτρη Καρατζιά βασισμένο στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Φρεντερίκο Γκαρθία Λόρκα με τις Αθηνά Τσιλύρα ,Γιάννα Σταυράκη ,Θεοδώρα Σιάρκου, Κική Μαυρίδου ,Αλεξάνδρα Ούστα ,Νίκη Αναστασίου ,Ειρήνη Σταματίου, Μελισάνθη Μαχούτ. Μέσα από τον εγκλεισμό των νέων γυναικών στο σπίτι τους από την αυταρχική μητέρα τους για να τιμήσουν το πένθος της οικογενείας, αναδεικνύονται τα ζητήματα της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της θέσης της γυναίκας.

Η δυσκολία μου να ξεχωρίσω πέντε από τις σημαντικότερες παραστάσεις και το ότι έσβηνα και ξαναέγραφα συνέχεια προκειμένου να καταλήξω, με χαροποίησε ιδιαίτερα γιατί η χρονιά ,που σε λίγο θα μας αποχαιρετήσει με όλες της τις καλές και κακές στιγμές, μας χάρισε τουλάχιστον έντονες θεατρικές συγκινήσεις που μας πάνε ένα βήμα μπροστά καλλιτεχνικά, πνευματικά και δημιουργικά. Εύχομαι αυτό να το ξεπερνάμε κάθε χρόνο!

(Από τον Αναστάση Πινακουλάκη)

Σε προσωπικό επίπεδο μου αρέσει να κάνω λίστες με παραστάσεις, έργα, συγγραφείς, πρωταγωνιστές και σκηνοθέτες που ξεχωρίζω κατά καιρούς, αλλά όταν είναι να μιλήσω γι’ αυτές δημόσια αισθάνομαι πως αναπόφευκτα θα αδικήσω πολύ κόσμο, γιατί όσες παραστάσεις και να βλέπουμε, ποτέ δεν τις έχουμε δει όλες για να μπορέσουμε να πούμε με σιγουριά πως «να! Αυτή είναι η καλύτερη», γι’ αυτό θα αρκεστώ στο να μοιραστώ μαζί σας τις 5 παραστάσεις που μου μίλησαν περισσότερο και με πήγαν ένα βήμα παραπέρα για τον έναν ή τον άλλο λόγο.

1.Κυκλισμός του Τετραγώνου

Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών | Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς

Μέχρι πρότινος, ασχολιόμουν με περισσότερο κλασικούς συγγραφείς και πάντα ξένους, αλλά από τότε που είδα την Λήθη, δηλώνω μεγάλος θαυμαστής του Δημήτρη Δημητριάδη. Μετά ήρθαν στη ζωή μου «Ο Κυκλισμός του Τετραγώνου», ο «Φαέθων», η «Εκκένωση», το «Άγγιγμα του Βυθού» και πρόσφατα το «Πολιτισμός: Μια Κοσμική Τραγωδία». Για μένα ο Κυκλισμός του Τετραγώνου είναι το πιο έξυπνα γραμμένο σενάριο που έχω δει παραστημένο μέχρι στιγμής και είχε μια πολύ φρέσκια και λειτουργική σκηνοθεσία από τον νέο, αλλά ιδιαιτέρως ταλαντούχο σκηνοθέτη, Δημήτρη Καραντζά.

2.Αφροδίτη με Γούνα

Θησείον | Σκηνοθεσία: Γιώργος Οικονόμου

Το «Αφροδίτη με Γούνα» είναι ένα έργο που το ερωτεύεσαι από την πρώτη ματιά, πόσο μάλλον αν σου αρέσει το θέατρο. Ταυτόχρονα με την πρεμιέρα της κινηματογραφικής ταινίας στην Ελλάδα έκανε πρεμιέρα στο Θησείον η θεατρική του εκδοχή που χάρισε κατά τη γνώμη του γράφοντος το θεατρικό ζευγάρι της χρονιάς. Με ένα έξυπνο διακείμενο από την Βίβλο, τις Ευριπίδειες Βάκχες και το «Venus in Fur» του Μαζώχ (1870) ο David Ives δημιουργεί ένα σύγχρονο κλασικό έργο.

3.Cabaret

Μέγαρο Μουσικής | Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ρήγος

Ίσως ξενίζει η επιλογή μου, αλλά «η ζωή είναι ένα Καμπαρέ» κι ο Κωνσταντίνος Ρήγος έκανε την καταλληλότερη επιλογή έργου σε μια χρονιά που το τόσο μιούζικαλ στην Αθήνα έχει πνίξει την θεατρική έμπνευση. Από την πρώτη κιόλας στιγμή που ο Δημήτρης Λιγνάδης εμφανίστηκε επί σκηνής ως Κομπέρ μέχρι το θεαματικό φινάλε της πρεμιέρας το Cabaret με είχε προσηλωμένο και μου έσβησε κάθε εικόνα που είχα στο μυαλό μου (με συγχωρείτε Liza και Joel) γύρω από το σπουδαίο μιούζικαλ. Η αισθητική της παράστασης ήταν για μένα κάτι που χρειαζόμουν να αισθανθώ και τρεις φορές που είδα την παράσταση δεν ήταν αρκετές για να το χορτάσω.

4.Το Πένθος Ταιριάζει στην Ηλέκτρα

Εθνικό Θέατρο | Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς

Το καλοκαίρι που διάβασα το έργο του Ο’ Νηλ, μου άρεσε πολύ η προσέγγιση της Ορεστιάδας και των σύγχρονων ψυχαναλυτικών σχημάτων που δανείζονται τα ονόματα των τραγικών μας ηρώων. Ήθελα να δω το έργο πολύ πριν ξεσπάσει η φρενίτιδα στα θεατρικά πηγαδάκια πόσο μάλλον πριν το θρίαμβο στα βραβεία κοινού. Πλέον, μπορώ να πω πως αυτό που κατάφερε ο Γιάννης Χουβαρδάς δεν ήταν να σκηνοθετήσει απλώς καλά μια παράσταση με ένα σπουδαίο επιτελείο ηθοποιών, αλλά να πιάσει διάλογο με ένα κλασικό έργο κάνοντας το ξανά φρέσκο κι ενδιαφέρον.

5.Ρωμαίος & Ιουλιέτα για 2

104 | Σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης

Ο Κώστας Γάκης, η Αθηνά Μουστάκα κι ο Κωνσταντίνος Μπιμπής μας προτείνουν «Ρωμαίος & Ιουλιέτα για δύο» σε μια παράσταση που ισορροπεί ανάμεσα στο commedia de l’ arte και την κλασική δραματική ρομαντική προσωπικότητα του έργου. Με αστείρευτη ενέργεια και περισσό ταλέντο οι τρεις τους μας ξανασύστησαν το κλασικότερο έργο της παγκόσμιας δραματουργίας. Μια παράσταση που σου χαρίζει το χαμόγελο, το γέλιο, την συγκίνηση, το όνειρο, τον έρωτα.

(Από την Άννα Χαρμαντζή)

1. Βυσσινόκηπος

Βίλα Καπαντζή | Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χατζηβασιλείου

Είχε πολύ καιρό να συμβεί τέτοιο πανδαιμόνιο σε θεατρική σκηνή της Θεσσαλονίκης. Ο «άστεγος» θίασος της Πειραματικής σκηνής της Τέχνης κατάφερε να στεγάσει ένα από τα κλασσικά αριστουργήματα του Άντον Τσέχοφ, σε ένα παλιό αρχοντικό της πόλης, δημιουργώντας την αίσθηση στους θεατές ότι ήταν καλεσμένοι σε ένα παλιό αρχοντικό. Μια άνευ προηγουμένου sold out θεατρική παράσταση που μας ταξίδεψε και όλοι φεύγανε ψυχικά γεμάτοι!!!

2. Ολεάννα

Θέατρο Αυλαία | Σκηνοθεσία: Δάφνη Λαρούνη

Μια παράσταση που σίγουρα έμεινε στην μνήμη μου χάρη στην υποκριτική δεινότητα του Δημήτρη Καταλειφού και της Λουκίας Μιχαλοπούλου. Οι έντονες σκηνές, η εναλλαγή των σκηνικών που υποδήλωναν την αλλαγή των θέσεων μεταξύ καθηγητή και φοιτήτριας και η απόλυτη φυσικότητα των χαρακτήρων αρκούν για να ξεχωρίσει κανείς αυτή την παράσταση.

3. Γυάλινος Κόσμος

Θέατρο Αυλαία | Σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου

Ένα κλασσικό έργο του Τένεσσι Ουίλιαμς που το έβλεπα πρώτη φορά επί σκηνής και ξεπέρασε κάθε προσδοκία, καθώς σκηνοθετικά υπερπήδησε όλα τα εμπόδια που ενέχει το συγκεκριμένο έργο, με τον έναν εκ των πρωταγωνιστών να έχει και το ρόλο του αφηγητή. Το υποκριτικό κράμα των ηθοποιών κατάφερε να σε μεταφέρει σε μέρη μαγικά και ονειρεμένα..!

4. Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην

Θέατρο Αθήναιον | Σκηνοθεσία: Γιώργος Μιχαλακόπουλος

Αστείο, δραματικό, κοινωνικό και έμμεσα δεικτικό ήταν το έργο για το οποίο ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος απέσπασε το βραβείο του Α’ Ανδρικού Ρόλου στα βραβεία του Αθηνοράματος. Έφευγες με μια γλυκόπικρη αίσθηση που σε έβαζε σε διαδικασία σκέψεων, όχι πολύπλοκων ή βασανιστικών, μια απλά αναδρομή στο πόσο εύκολες ή δύσκολες είναι τελικά οι οικογενειακές σχέσεις…

5. Μέλισσα

Αγγέλων Βήμα | Σκηνοθεσία: Αναστασία Ρεβή

Αν είχε κανείς την απορία πως γίνεται ένα anime να μετουσιωθεί σε θεατρική παράσταση, την έλυσε σίγουρα βλέποντας το ανέβασμα της περασμένης σεζόν. Ένα θέμα που δεν ήταν καθόλου ευχάριστο, η μετουσίωση του θύματος σε θύτη και οι γρήγοροι ρυθμοί της παράστασης κατάφερναν να σε κρατήσουν σε εγρήγορση, δίνοντας πάντα την αίσθηση του απροσδόκητου!

Οι συντάκτες του Πάμε Θέατρο ξεχώρισαν τις δικές τους αγαπημένες παραστάσεις για τη χρονιά που τελειώνει, εσείς;