Πάμε Θέατρο: ”Janis Joplin, δωμάτιο 105” | Είδαμε την παράσταση & συνέντευξη στη Θεοδοσία Τσάτσου!

Το θέατρο Αγγέλων Βήμα επικεντρώνεται φέτος σε μεγάλες προσωπικότητες που έγραψαν ιστορία με τον ανατρεπτικό τους χαρακτήρα. Μια από αυτές αναμφίβολα ήταν και η Janis Joplin. Στη μουσικοθεατρική παράσταση η Θεοδοσία Τσάτσου που η ιδιαίτερη φωνή της ταιριάζει άψογα στα τραγούδια της Janis, ερμηνεύει τις μεγαλύτερες επιτυχίες της και αφηγείται τη ζωή της.

Το κείμενο της Gigi Gaston αναφέρεται στη δεκαετία του ’60 και του ’70, στο Woodstock, στο κίνημα του Flower’s power και στο 27 Club. Η Janis επιστρέφει σαν πνεύμα για να μας διηγηθεί όλη της η ζωή που δεν ήταν παρά μια αυτοκαταστροφική πορεία μέχρι τη νύχτα που πέθανε από υπερβολική δόση. Η Θεοδοσία Τσάτσου χωρίς να πέφτει στη παγίδα της μίμισης, με ευαισθησία και πάθος καταφέρνει να μας κάνει να νοιώσουμε τον πόνο, τη μοναξιά και τη δυστυχία της Janis.

Μετά τη παράσταση μιλήσαμε με τη Θεοδοσία για τη ζωή της Janis και την εποχή της.

“Πρέπει να κάνεις την υπέρβαση και να ρισκάρεις. Η επανάσταση γίνεται με ρίσκο. Ο κόσμος αυτός θα σωθεί μόνο από τη γυναίκα άμα συνειδητοποιήσει το ρόλο της.”

Παρόλο που μετά το πέρας της δραματικής σχολής δεν είχες ασχοληθεί με την υποκριτική αλλά μόνο με το τραγούδι πώς ένοιωσες όταν σου έγινε πρόταση για να ενσαρκώσεις τη Janis Joplin;

Η Janis ήταν ο φόβος μου, ήταν ο χειρότερός μου εφιάλτης. Εδώ λειτούργησε η θεωρία μου ότι ο φόβος λειτουργεί σα βενζίνη, σα κινητήριος δύναμη. Αυτό που δεν άντεχα στο θέατρο και είναι και συγχρόνως αυτό που θαυμάζω και στους ηθοποιούς είναι το ξεγύμνωμα πάνω στη σκηνή. Τρέφω τεράστια εκτίμηση στους ανθρώπους που θυσιάζονται πάνω στη σκηνή. Άλλο πράγμα το τραγούδι, εκεί είναι πιο εύκολο, τραγουδάς, ο κόσμος πίνει και τα ποτά του, ενώ στο θέατρο είσαι διαρκώς αντιμέτωπος με τα ίδια ‘’τα σκατά’’ σου, με αυτό που είσαι, με το ψέμα σου. Λες αλήθειες και συνέχεια νοιώθεις το δικό σου ψέμα. Είναι βασανιστικό. Νομίζω ότι δεν έχω το σθένος για αυτό το ξεγύμνωμα. Αν το έργο δεν είχε τραγούδι, δε θα το έκανα. Και τη Janis τη τρέμω. Ποιος τη πιάνει; Δε πιάνεται. Η ίδια λεγε: όταν τραγουδώ, αυτοκτονώ με χάρη. Κάθε φορά που έπαιζε, ήταν σα τη πρώτη και τη τελευταία φορά. Είναι η τραγουδίστρια με τις περισσότερες πτώσεις πάνω στη σκηνή, εκεί που τραγουδούσε ξαφνικά σωριαζόταν, από το πιώμα και τη ζάλη της. Ήταν η πρώτη γυναίκα που ξεκίνησε ένα μεγάλο φεμινιστικό κίνημα, ήταν η πρώτη που ανεβαίνοντας πάνω στη σκηνή με άντρες κατάφερε να κρατήσει και να σταθεί δίπλα τους.

Ήταν αυτοκαταστροφική και εθισμένη στα ναρκωτικά. Νομίζεις ότι χωρίς τα ναρκωτικά θα έβγαζε αυτόν τον εαυτό στη μουσική της;

Ναί θα τον έβγαζε, τα ναρκωτικά ήταν για να μη βλέπει τον εαυτό της, για να μη σκέφτεται ότι είναι άσχημη, ότι στην ουσία είναι μόνη της. Για να μη νοιώθει την απόρριψη και το κράξιμο από τη γειτονιά και τους γονείς της. Εκεί ήταν που τα χρειαζόταν, όχι για να εκφραστεί και για να βγάλει τη φωνή της, εκεί δεν παίζουν τα ναρκωτικά.

Σχετικά με το κίνημα και το sex, drugs ‘n rock en roll?

Έπρεπε επιτέλους να ξεφύγουμε από μια συντηριτική, στερεώτυπη κοινωνία που ονομάζεται «Αμερικάνικο όνειρο», οι άνθρωποι να αγγίξουν άλλα επίπεδα επίγνωσης και συνείδησης και για να το κάνεις αυτό δε γίνεται να παραμένεις στην ασφαλή πραγματικότητα και ρουτίνα. Πρέπει να κάνεις την υπέρβαση και να ρισκάρεις. Η επανάσταση γίνεται με ρίσκο. Αν μπορέσουμε να το δούμε ανοιχτά όλο αυτό, ήταν η αντίσταση της νέας γενιάς να ενταχτεί σε ένα καθιερωμένο πρότυπο. Η γενιά του ’60 έφτιαξε ένα δικό της πρότυπο, ήταν από μόνη της προτώτυπη γιατί δε βασίστηκε πουθενά. Έφυγαν τα πάντα, τα σουτιέν, τα ρούχα οι προκαταλείψεις, τα στερεότυπα και τελικά είπαν ότι είμαστε λουλούδια. Πρόκειται για την επανάσταση της ψυχής και δεν συνδέεται μόνο με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, κάτι που έγινε η κατακραυγή απ’ όλη τη συντηριτική κοινωνία. Ο κόσμος αυτός θα σωθεί μόνο από τη γυναίκα άμα συνειδητοποιήσει το ρόλο της.

Όλη η ιδεολογία του κινήματος θα μπορούσε να συσχετιστεί και με τη φράση του Leonard Cohen ‘’we are ugly but we have the music’’ από το Chelea Hotel που αφιέρωσε στη Janis.

Ναι η ίδια θεωρούσε τον εαυτό της πολύ άσχημο και το δείχνει μέσα από τα τραγούδια της. Έχουν τόσο πόνο και τόση απόρριψη μαζί. Ζούμε σε μια εποχή που άμα θέλεις να είσαι πραγματικός καλλιτέχνης πρέπει να πάρεις ρίσκο. Στο μουσικό τοπ 10 υπάρχει μόνο το λαικό τραγούδι και τίποτα άλλο, αυτή είναι η Ελλάδα. Άμα δε θέλεις να συνδέεσαι με τη πραγματικότητα γιατί είναι άγρια, θα πιείς κάτι, ζούμε μια ναρκωμανή εποχή, είμαστε εθιστικοί, γουστάρουμε να εθιζόμαστε με το ένα ή το άλλο πράγμα. Άλλος παίρνει πολλά ζευγάρια παπούτσια, άλλος υπνωτικά χάπια, άλλος ναρκωτικά, όπως και να έχει ο εθισμός καραδωκεί!! Οπότε ο καλλιτέχνης λέει ας πιω να μπώ στο κόσμο μου, ποιος νοιάζεται στο κάτω κάτω; Απλά στη δεκαετία του ‘60 έγινε το μπαμ με το LSD που έβαζε στην άκρη το διανοητικό κομμάτι κι έφερνε στην επιφάνεια το ψυχικό.

Στα μάτια μου οι καλλιτέχνες που πέθαναν σ’αυτή τη περίοδο είναι σαν τα θύματα της επανάστασης που ανέφερες. Σα να θυσιάστηκαν έμμεσα για να κερδίσουν την ελευθερία της γενιάς τους.

Έτσι είναι κατά κάποιο τρόπο, γιατί όλα εκείνα τα παιδιά έτρεχαν να ξεφύγουν από μια καταπιεστική οικογένεια, τους την έπεφταν οι μπάτσοι, αλλάζαν σπίτια, αλλά συνέχιζαν μόνο και μόνο σαν αντίσταση. Και ναι το ναρκωτικό σε βγάζει από τον εαυτό σου και παραδίνεσαι. Καλό ή κακό δε το εξετάζουμε, αλλά παραδίνεσαι στις αισθήσεις και στο κοινο σου εκείνη τη στιγμή πάνω στη σκηνή. Το ίδιο έκανε και η Amy Winehouse, γι’αυτό έχουμε την αναφορά και τη σύγκριση της Janis μαζί της. Και έτσι σιγά σιγά έσβησαν, είχαν και οι δύο μια αυτοκτονική πορεία, αλλά μέσα σε λίγα χρόνια έδωσαν τέρατα στη μουσική.

Συντελεστές:

Κείμενο: Gigi Gaston

Μετάφραση – προσαρμογή – σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης

Σκηνικά – Κοστούμια: Ευαγγελία Γρηγοριάδου

Μουσική επιμέλεια – ενορχήστρωση: Θεοδοσία Τσάτσου

Φωτισμοί: Ιγνάτιος Μπανέλης

Βίντεο: Ανδρέας Γιαννακόπουλος

Τραγούδι: Θεοδοσία Τσάτσου

Μουσικό σχήμα: Πέτρος Βασιλειάδης (μπάσο), Στέφανος Γεωργιτσόπουλος (κιθάρα), Στέλιος Πασχάλης (drums), Βασίλης Τριανταφυλλόπουλος (πλήκτρα)

Info

Αγγέλων Βήμα

Σατωβριάνδου 36 , Ομόνοια

210 5242211, 210 5242213

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Κάθε Τρίτη στις 21:30

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΤΡΙΩΝ

15 €, 12€ (φοιτητικό, ανέργων)